Πώς να διαχειριστείς αυτή την ευτυχία; Μόνο να κλάψεις από χαρά σου μένει, να σφίξεις το στομάχι από συνήθεια και να αφήσει τα μαλλιά σου να στεγνώσουν μόνα τους σαν να ‘ταν καλοκαίρι. Να απλώσεις ένα χέρι, να αφήσεις τα ασιδέρωτα στη θέση τους και να υποσχεθείς πως η ευτυχία είναι κάτι που θα μείνει, δεν θα φύγει αν δεν την αφήσεις εσύ να φύγει, αν δεν σου γλιστρήσει από τα χέρια, θα μείνει εδώ για πάντα. Στρογγυλή, χωρίς γωνίες, θα την κλείσεις καλά σε ένα μπουκαλάκι και θα τη βάλεις στο κουτάκι με τα φάρμακα, ψηλά, στο ράφι πάνω από το ψυγείο. Θα πίνεις μια γουλιά κάθε πρωί, εσύ κι αυτός, και θα είναι αρκετή. Αυτή θα είναι η δόση που σας αναλογεί. Θα φτάνει για όλη τη μέρα. Θα είναι η δύναμή σου.
1 σχόλιο:
Το μπουκαλάκι δυστυχίας δυστυχώς το έχω πιεί όλο. Οπότε καλύτερα να το ρίξω προς την ευτυχία το θέμα!
Όσο για τα μαλλιά, τελικά δεν κρύωσα!
Δημοσίευση σχολίου