Έχουμε τις κλειστές μας

Μας ταλαιπωρεί γαστρεντερίτιδα που τίναξε το τριήμερο στον αέρα, ποιο τριήμερο, αφού δεν έχεις σταθερή δουλειά, κάθε μέρα είναι ελεύθερη για σένα, χάσαμε τον γάμο στας εξοχάς, εξακοσίους καλεσμένους είχε έμαθα η παλιά συμμαθήτρια. Άφησα τη μαμά να περιμένει, ήταν να πάω να την πάρω με το τουτού αλλά δεν γίνεται, πρέπει να μείνω εδώ και να προσέχω το μωρό μου. Το καλό είναι ότι λιώνουμε στον ύπνο, στις ταινίες, στην τηλεόραση, στο 24. (Αν πιάσω εκείνους που βάζουν στο limewire παλιά επεισόδια με τίτλους καινούριων θα γίνει χαμός!) Έξω βρέχει, τι κρίμα. Χάλασε το τριήμερο για αυτούς που φύγανε. Για αυτούς που μείνανε, τι καλά, βρέχει και ούτως ή άλλως μέσα θα μείνουμε! Τρώμε λίγο παγωτό στα κλεφτά, δεν κάνει, είναι πειρασμός όμως! Haagen Dazs chocolate cherry brownie, άσε άσε σου λέω! Αύριο αργία, απεργία! Θα απεργούσα αν είχα δουλειά! Όμως δεν έχω και θα δουλέψω από το σπίτι γιατί περιμένουν email με τα κείμενα μου Τρίτη πρωί πρωί. Άκου να δεις τώρα περίεργα πράγματα. Να μη δουλεύεις κάπου και να πρέπει να εργαστείς πρωτομαγιάτικα!

Τσέκαρα και κάτι ωραίες τσάντες στο site της Chloé αλλά μάλλον θα πρέπει να δουλέψω πολλές αργίες ακόμη για να τις αποκτήσω! Θέλω και κάτι καινούρια καλλυντικά από τον Κορρέ! Στο Attica έχει ένα ειδικό section με όλα τα προϊόντα (νομίζω ότι τα φαρμακεία δεν τα έχουν όλα) και την τελευταία φορά που πήγα η πωλήτρια ήταν πολύ καλή (για μένα αυτό σημαίνει ότι με άφηνε να κοιτάζω με την ησυχία μου ένα ένα τα προϊόντα και να διαλέξω αυτό που θέλω εγώ!)

Θέλω να κοιτάξω από το παράθυρο και να δω μια γαλαζοπράσινη ημέρα να μου χαμογελά! Αν κρίνω από τα ζώδια που διάβασα σήμερα στις κυριακάτικες κάτι καλό έρχεται. Αλλά πότε πίστεψα στα ζώδια για να πιστέψω τώρα;

Λαιφ γκόουζ ον!

Πείτε μου τι συμβαίνει. Η Ζάκυνθος χορεύει στα Ρίχτερ εδώ και τόσες μέρες. Πέφτει το μιράζ, τρένο συγκρούεται με φορτηγό με πατάτες, νεκροί, θλίψη, αμέτρητα γιατί.


Η ζωή συνεχίζεται; Το εορταστικό ωράριο ξεκινά, τα καταστήματα ανοιχτά μέχρι τις 9 όλη μέρα. Να αγοράσουμε όλα εκείνα που δεν έχουμε. Δεν έχουμε να τα αγοράσουμε.

Οι μέρες γλύκαναν τόσο πολύ. Ζέστη, ζέστη, μπαλκονάκια και φιλικές κουβέντες.


Σήμερα ρωτήσανε στην τάξη της Παναγιώτας τι σχήμα έχει η γη; Μου λέει: «σηκώνανε το χέρι και λέγανε τρίγωνο, τετράγωνο… κι εγώ σήκωσα το χέρι και είπα στρογγυλό!»


Είναι σχεδόν σίγουρο. Από σήμερα νηστεύω.

Ω να ο ΟΝΑ!

Μου αρέσει πολύ αυτός ο ζωγράφος. Λέγεται ΟΝΑ και είναι Γάλλος!

Ona was born in Burdeau, France on January 31, 1960. As a trained landscape architect, the first devoted himself to his profession. During this time, he created a space dedicated to the founders of an association destined to promote the arts: Ateliers Tempera. A student of the painter Gérard-Vogel, Singer (the artists´s true name) draws his inspiration from his French and Spanish heritage. His artistic style is based on work with icons and illumination. He feels attached to the paintings of the Renaissance. This "young" painter has exhibited his works pretty much around the world and already enjoys a reputation in the land of the Ferias, in the colours of the sun. The uniqueness of his style is primarily his technique. Starting with acrylic pigments put together in successive coats, he emphasises colour and gives his canvas light and transparency. As well as taking on a poetic role, Ona's works are just as much adventurous journeys as intimate emotions.

Ταξιδάκι

Πήγα Γιάννενα και ήρθα. Το Micra να παίρνει τις στροφές κι εσύ αν θέλεις κοίταζε με. Η συγκίνηση στην ορκωμοσία του αδερφού μου. Εκατοντάδες μανάδες και συγγενείς. Το χειροκρότημα. Καθηγητές, φοιτητές, πτυχία, μεταπτυχιακά. Καφεδάκια στη λίμνη. Ξενύχτια, τσίπουρα, κρασάκι ημίγλυκο και after. Εκεί στα Γιάννενα τις καθημερινές τηρούν το ωράριο και όλα τα μαγαζιά κλείνουν στις 3. Μια ζωντανή πόλη, χρώματα, νεανικές φωνούλες. Πολλές στάσεις στη διαδρομή γιατί πρώτη φορά οδηγούσα τόσα πολλά χιλιόμετρα. Μουσικούλα, προσπεράσεις, φορτηγά. Ιδρώτας, αγωνία. Στάση στην Αμφιλοχία για φαγητό, στάση στο δρόμο για φράουλες. Η γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου εντυπωσιακή, ευρωπαϊκή. Τα ψιλά μου έπεσαν στα διόδια κι ο κύριος με αγριοκοίταζε. Αστειάκια. Στην επιστροφή «Πάτε αργά;» Ο αδερφός μου ανησυχεί. Ταξίδεψα 9 ώρες χτες (μαζί με τις στάσεις) και τα έδωσα όλα. Σήμερα είμαι γκολ, κοιμόμουν μέχρι το μεσημέρι. Μια γλυκιά ανάμνηση, ένα ταξιδάκι προστίθεται στο ταξιδιωτικό βιβλίο της ζωής μου.

Είναι που ονειρεύεται πως φεύγει για ταξίδια
πως μπαίνει μέσα σε παλιές φωτογραφίες
ξέρει αν μπορούσε θα ‘κανε μία απ’τα ίδια
αλλά τι νόημα έχει το όνειρο χωρίς μικρές νοθείες

Νορμάλ

Είμαι νορμάλ; Είμαι μπανάλ;

Είναι μερικά βράδια που έρχονται σκέψεις, σκέψεις πολλές.
Μου βομβαρδίζουν το κεφάλι. Έρχεται φόβος, μια τρομάρα για το αύριο.
Έρχεται μια γλυκιά θλίψη για το χτες. Έρχονται λέξεις, φράσεις, σκόρπια λόγια.
Σκέφτομαι να σηκωθώ και να γράψω μέσα στη νύχτα για όλα αυτά που έρχονται…

Το ημερολόγιο στον τοίχο έχει μείνει στον Φεβρουάριο. Θα μπορούσε να είχε μείνει στον Δεκέμβριο. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο ημερολόγιο. Μια χρονιά που έφυγε και μαζί της πήρε πολλά…

«Είσαι λίγο αξιολύπητη, δεν έχεις φαντασία, γιατί γράφεις, άραγε, εδώ;»

Θα μπορούσες να σκεφτείς κι αυτό, εσύ που με διαβάζεις.

«Θέλεις να κάνεις καριέρα με τις λέξεις, να γράφεις εξυπνάδες, να σε πληρώνουν και γι’ αυτό. Λες να υπάρχουν κάπου άνθρωποι που θα θέλουν να σε πληρώνουν για να τους γράφεις όποια χαζή σκέψη σου έρχεται στο κεφάλι; Να σε επικροτούν για την ετυμολογία σου; Να σε ανταμείβουν για κάθε σωστή κίνησή σου;»

Δεν ξέρω.

Κι όμως χαμογελάω που ο καιρός ανοίγει, σήμερα έκανε αφόρητη ζέστη. Που σύντομα θα καθόμαστε στη βεράντα με καφεδάκια και χυμούς. Η αισιοδοξία πάει κι έρχεται. Μερικές φορές μου αρκεί να κάνει μικρά πραγματάκια για τη μαμά μου, την αγάπη, τον αδερφό μου, τις μικρές ψυχούλες και να τους βλέπω να χαμογελούν.
Είναι πολύτιμες στιγμές. Που δεν θέλω να τις χάσω.

Κυκλοθυμική εγώ; Άρχισα να γράφω ένα μελοδραματικό κείμενο και μου βγαίνει σε αισιόδοξο; Ποιος ξέρει; Η αλήθεια είναι ότι έχω χάσει τη έμπνευσή μου. Ξέρω ότι μπορώ και καλύτερα. Κι αυτό το blog είναι μια εξάσκηση. Είναι ένας τρόπος να δοκιμάζομαι χωρίς να βάζω στόχους. Να γράφω. Απλά.

Και αύριο θα ξυπνήσω, θα ανοίξω το κινητό, θα περιμένω. Μια καινούρια εβδομάδα. Λες να μη φέρει τίποτα κι αυτή;

Μπανάλ, τρε μπανάλ!