Waking up

{χτες ρώτησα τη μεγάλη μου κόρη ποια είναι η καλύτερη στιγμή της ζωής της μέχρι τώρα; (γιατί με πιάνουν κάτι τέτοια φιλοσοφικά κατά καιρούς) και μου είπε: όλες οι στιγμές γιατί τις απολαμβάνω και τις χαίρομαι}. Μακάρι κορίτσι να το θυμάσαι για πάντα αυτό.

Προχτές το βράδυ είχε πάει έντεκα παρά η ώρα. Κοίταξα το ρολόι και δεν είχα καταλάβει πότε πέρασε η ώρα. Με τα κορίτσια να κοιμούνται από τις 9, βρήκα την ευκαιρία να ράψω μερικές … πίτσες. Για το cooking party βρε. Είναι τόσο προφανές.

Σκέφτομαι αυτές τις ημέρες πόσο πραγματικά γεμάτες είναι οι ημέρες μου. Με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Ξέρω εγώ δεν προλαβαίνω να λουστώ, ας πούμε. Ή κλείνουν τα ματάκια στους τίτλους αρχής μιας ταινίας που αρχίζει στις 11. Ή το πρωί, όταν ξυπνάω, θέλω να αλλάξω απλά πλευρό και να μην πάει κανείς σχολείο. Έτσι για την αλητεία.

Όμως οι ημέρες μου είναι γεμάτες γιατί δεν κάθομαι ούτε λεπτό. Υπάρχουν χιλιάδες πράγματα που πρέπει να κάνω κάθε μέρα και όχι, δεν εννοώ σίδερο, μαγείρεμα, σφουγγάρισμα. Κι αυτά γίνονται αλλά δεν είναι η προτεραιότητα, πώς να το εξηγήσω. Πρώτα έρχονται οι κατασκευές μόνη μου ή μαζί τους, οι βόλτες, η ζωγραφική, η δουλειά με τα κείμενά μου. Τα περιοδικά μου, η μουσική. Το συμμάζεμα των playmobil μετά μουσικής. Κάτι γαργαλητά στον καναπέ, να συμμαζέψω τις τσόχες μου, να κάνω λίστες για το cooking party, να φτιάξω ένα υποτυπώδες budget για να φτάσουμε στο τέλος του μήνα, να μαζέψουμε τίποτα από τον κάδο ανακύκλωσης πάλι.

Και σκέφτομαι ότι πέρασα σχεδόν τη μισή μου ζωή χωρίς να κάνω τίποτα και τώρα που έπιασα το νόημα, αργά αρκετά, τρέχω να προλάβω. Όταν, ήμουν 20 χρονών και ήμουν στη σχολή δημοσιογραφίας, πόσο φλατ ήταν η ζωή μου. Τώρα που τη βλέπω από μακριά, ήταν πραγματικά τόσο βαρετή. Ενώ θα μπορούσα να κάνω και τότε τόσα χιλιάδες πράγματα, απλά περιφερόμουν. Ήμουν στο κέντρο της Αθήνας, η ζωή μου περιτριγυριζόταν από τόσα ενδιαφέροντα και εγώ, ξέρω εγώ, καθόμουν σπίτι Κυριακή μεσημέρι και έβλεπα Φιλαράκια. Και μετά, περίμενα κάτι τηλεφωνήματα που δεν γινόντουσαν ποτέ. Και έγραφα σπαραξικάρδια σημειώματα στον εαυτό μου. Τουλάχιστον έγραφα και τότε. Αλλά κατά τα άλλα, δεν με συγχωρώ.

Τώρα θέλω να τα κάνω όλα, να διαβάσω 100 βιβλία, να κάνω ταξίδια όταν και αν βρούμε τα χρήματα, να τους μαθαίνω κάθε μέρα κάτι καινούριο. Να παίρνω ιδέες από το Pinterest και να της φτιάχνω κι ας είναι fail. Να είμαι ζωντανή. Να μην αράζω. Να κρατήσω το χιούμορ. Να λούζομαι πιο συχνά. Να μου φτάσει ο χρόνος. Να τον κάνω εγώ να φτάσει. Να στριμώξω παντού στιγμές. Ακόμη κι εκεί που δεν υπάρχει χώρος. Αυτή είναι η ζωή, δεν έχει άλλη. Αυτή είναι η πιο δημιουργική μου φάση. Δεν χορταίνεται, θέλω πάντα κι άλλο κι άλλο κι άλλο, σαν 6χρονο κορίτσι. Όμως συγχρόνως νιώθω σαν απλά να ωρίμασα λιγάκι.

Art Lab -Σφουγγαράκια & λαστιχάκια

Χτες καταφέραμε να κάνουμε πάλι κάτι διαφορετικό. Δεν ήταν εντελώς πετυχημένο όσο αυτό που είχα δει στο internet, γιατί κάτι σίγουρα είχα ξεχάσει και δεν έβρισκα στο link. Όμως τα κορίτσια το ευχαριστήθηκαν, λερώθηκαν και το αποτέλεσμα ήταν πολύ όμορφο.
Εξάλλου, it's the process, not the product.

Το θέμα ήταν να χρησιμοποιηθούν σφουγγαράκια (από αυτά για τα πιάτα) στα οποία θα έχουν περαστεί κάποια λαστιχάκια για να δημιουργηθεί ενός τύπου σφραγίδα.

Στη συνέχεια πρέπει να βουτήξεις το σφουγγάρι στη μπογιά και να το πατήσεις πάνω σε μια σελίδα χαρτιού.

 της Μιράντας

της Δανάης (με λίγο κολάζ)


Η Μιράντα, ενώ έβαφε με πάθος μπλε όλη τη σελίδα, μου είπε: σε ευχαριστούμε που μας μαθαίνεις τέτοιες ωραίες ζωγραφιές. Χαχα!

Toxic

Παρασκευή πρωί στο φανάρι της Ανθούσας που «αργεί» ως συνήθως, ένας έξυπνος προσπερνάει όλους εμάς τους ηλίθιους που περιμένουμε υπομονετικά να αναβοσβήσει 2-3 φορές μέχρι να έρθει η σειρά μας και προσγειώνεται μπροστά από όλους για να περάσει πρώτος. Κουνάω το κεφάλι. Μα πραγματικά, πώς μπορείτε να συμπεριφέρεστε έτσι;

Στο σχολείο της Μιράντας, στον παιδικό σταθμό, δυο εβδομάδες τώρα που Νοέμβριο μήνα έχει καλοκαίρι τα έχουν βγάλει στην αυλή δυο φορές. Προχτές, δεν άντεξα και ρώτησα το λόγο. Γιατί, μου τα μάσαγε η δασκάλα, υπάρχουν γονείς που ζητάνε να μη τα βγάζουμε για να μην κρυώσουν. Με 25 βαθμούς έξω; Λογικό. Θα είναι οι ίδιοι γονείς φαντάζομαι που βλέπω κάθε πρωί να φέρνουν τα παιδιά τους με το αυτοκίνητο καπνίζοντας μέσα στο αυτοκίνητο.

Στο δημοτικό, κάθε πρωί, υπάρχουν γονείς που διπλοπαρκάρουν για να είναι ακριβώς μπροστά στην είσοδο αλλά και άλλοι, πιο άνετοι, που απλά ανάβουν alarm μέσα στη μέση του δρόμου, ενώ φυσικά υπάρχει ουρά από πίσω, και με την ησυχία τους βγάζουν το παιδί, βγάζουν την τσάντα και περιμένουν να το δουν να μπαίνει. Δημιουργείται κυκλοφοριακό κομφούζιο φυσικά. Και όλα τα γύρω στενάκια, άδεια, με άπειρες θέσεις για παρκάρισμα. Α, συγνώμη, αν παρκάρεις εκεί, ίσως θα πρέπει να περπατήσεις και δέκα βήματα, δεν το είχα σκεφτεί.

Ναι είμαι έξαλλη! Με τη συμπεριφορά όλων μας. Με τα παιδιά που μεταφέρονται κάθε ημέρα σαν σακούλες σκουπιδιών, χωρίς ζώνη, ούτε λόγος για κάθισμα, σαν παπαγαλάκια να ακουμπάνε στον ώμο του οδηγού-μπαμπά-μαμάς που κατά πάσα πιθανότητα φοράει ζώνη για να προστατευτεί αυτός.

Υπάρχει τόση τοξικότητα γύρω μας, που δεν την αντέχω. Και όση θετική ενέργεια κι αν προσπαθώ να ξεθάψω, αυτή η αρνητική ενέργεια, παντού, με τρώει.

Και μετά αν κοιτάξω και την γενική κατάσταση, για την οποία τόσο καιρό εθελοτυφλώ, θα φτιάξω τη βαλίτσα μου και θα πάρω τα παιδιά μου να πάμε κάπου αλλού. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για τίποτα. Όλοι πάνε και γυρίζουν στις δουλειές τους μουτρωμένοι, βρίζουν και φωνάζουν στα παιδιά τους, επειδή έχουν κι αυτά υποχρεώσεις. Κι οι γονείς έχουν. Να κάνουν αυτόν τον κόσμο καλύτερο. Δεν αρκεί να στέλνεις στη Λέσβο τα ρούχα που σου περισσεύουν. Δεν αρκεί να τα πηγαίνεις στις καλύτερες εξωσχολικές δραστηριότητες. Δεν αρκεί να τους κάνεις ακριβά δώρα τα Χριστούγεννα. Δεν σε κάνει αυτό ούτε καλό άνθρωπο, ούτε καλό γονιό. Αλλά έχω την εντύπωση ότι κάτι τέτοιο δεν θα σε ενδιαφέρει και πολύ.

Μπορείς, σε παρακαλώ, απλά, να σκύψεις στο ύψος τους, να τους μιλήσεις χαμηλόφωνα και να τους ζητήσεις ένα συγνώμη; Κι άλλο ένα από εμένα. 

Art Lab - Αβγοθήκες

....ή μήπως αυγοθήκες;

Δεν ξέρω! Απλά το μόνο που ξέρω είναι ότι τις βρήκαμε έξω από ένα κάδο σκουπιδιών απέναντι από το μίνι μάρκετ της γειτονιάς και φυσικά δεν χάσαμε ευκαιρία.

Στην αρχή τα έκοψα εγώ ένα ένα με το ψαλίδι και έγιναν σαν λουλουδάκια.

Μετά επιστρατεύτηκαν τα χρώματα.

Τα κορίτσια τα έβαψαν ένα ένα και τα αφήσαμε να στεγνώσουν.

Η Μιράντα, για κάποιο λόγο που ξέρει μόνο αυτή, επέμενε να βάψει όλα τα δικά της κόκκινα.

Όταν είχαν στεγνώσει ανοίξαμε μια μικρή τρύπα στο κέντρο και περάσαμε ένα κορδόνι.

Στο πρώτο λουλούδι φτιάξαμε ένα κόμπο και μετά ανάμεσα στα λουλουδάκια περνάγαμε χάντρες και κουδουνάκια.

Δεν ξέρω, το αποτέλεσμα μου άρεσε τόσο πολύ που το κρέμασα στο σαλόνι!!