21/8/16

Αϋπνία





Ξύπνησα ξαφνικά στις 5 το πρωί. Ίσως ένας θόρυβος από έξω, ένα μηχανάκι με χαλασμένη εξάτμιση από ένα αγόρι σαν εκείνα που θα κλέβουν για ραντεβού τα κορίτσια μας σε λίγα χρόνια. Άνοιξα τα μάτια και ήμουν χορτάτη. Διπλής ερμηνείας. Είχα κοιμηθεί σίγουρα μετά τις 12, διαβάζοντας απογοητευμένη το τελευταίο μυθιστόρημα του Τζόναθαν Κόου που δεν μου τον θυμίζει καθόλου και στην ουσία, λίγες ώρες μετά, ήμουν ξύπνια. Δεν αντιστάθηκα, ούτε σηκώθηκα, όμως, στο λιγοστό φως, κατάφερα να βλέπω τις σκιές τους και να ακούω τις αναπνοές τους.


Και έκανα σχέδια για τον χειμώνα. Μου πήρε μόνο δύο με δυόμιση ώρες να τακτοποιήσω κάποιες σκέψεις στο μυαλό μου κι όταν άρχισε να χαράζει βγήκα στο μπαλκόνι και είδα την ανατολή. Η Δανάη με πήρε είδηση, ήρθε για λίγο και κάθισε μαζί μου και μετά ξαπλώσαμε μαζί για έναν μικρό ύπνο που ήρθε πολύ εύκολα.


Τελειώνοντας το μακρύ κεφάλαιο των διακοπών μας εδώ πάντα μας περιμένει κάτι στην Αθήνα. Πέρυσι ήταν η πρώτη δημοτικού, πρόπερσι η πρωτιά στο νήπιο και στον παιδικό. Πριν χρόνια, ήταν το happy mail. Φέτος, έχω παρασυρθεί από την όρεξή μου και θέλω να δημιουργήσω δυο ολοκαίνουρια και φρέσκα πράγματα στη ζωή μας.


Θέλω να κάνω αγγλικά στη Δανάη, να αποφύγουμε τη σουπερμαρκετοποίηση του φροντιστηρίου, τη γραμματική και τα companion και να αφεθούμε στην εξερεύνηση της γλώσσας, μέσα από παιχνίδια. Είναι μεγάλη ευθύνη και τεράστιο ρίσκο αλλά νιώθω ότι μπορώ να το αναλάβω. Χωρίς να σνομπάρω τα πτυχία στην πορεία, θέλω να καταφέρω να την μάθω να μιλάει αγγλικά, που είναι μεν το ζητούμενο αλλά όχι πάντα το αποτέλεσμα στο φροντιστήριο.


Το δεύτερο είναι ότι θέλω να φτιάξω μια μικρή ομάδα παιδιών στα οποία θα κάνω μάθημα για την τέχνη. Χωρίς περγαμηνές και πτυχία, παρά μόνο με την τεράστια αγάπη μου να μάθω περισσότερα και να δείξω τον τρόπο και στους άλλους να αγαπήσουν τους καλλιτέχνες και να βάλουν στη ζωή τους τις τέχνες. Δεν θα είναι όμως δημιουργικό εργαστήρι, το φαντάζομαι λίγο πιο συγκεκριμένο το πρόγραμμα. Με συγκεκριμένους μεγάλους ζωγράφους αρχικά, αντιγράφοντας το στυλ τους, με επιφανειακές πινελιές για αυτό και το γενικότερο πλαίσιο. Θα τα καταφέρω; Δεν ξέρω. Θα κερδίσουν κάτι από όλο αυτό; Άγνωστο. Όμως, το ζητάει η ψυχή μου και θα το προσπαθήσω. Θέλω να φτιάξω ένα blog και μια σελίδα στο facebook αποκλειστικά για αυτό, ώστε να ανεβάζω όλο το υλικό και τις ιδέες για να το αντιγράψει όποιος θέλει στη δική του μικρή ομάδα παιδιών.


Οπότε, ξεδιαλέγοντας ξεχασμένα από το χρόνο αντικείμενα από τις ντουλάπες της μαμάς μου εδώ, παίρνοντας στην Αθήνα πολλά βιβλία από το δικό μου παιδικό δωμάτιο, κάνοντας τα τελευταία μπάνια και απολαμβάνοντας κάθε λεπτό των ολοένα επαναλαμβανόμενων αϋπνιών μου, ξεκινάει σιγά σιγά η αντίστροφη μέτρηση της επιστροφής μας στη βάση.


8/8/16

All the Happiness

Μερικές φορές απλά λατρεύω κάθε στιγμή. Ειδικά το καλοκαίρι, αυτό το χύμα και οι ώρες που ξαπλώνουμε και διαβάζω στη δροσιά. Που τις αφήνω να κάνουν ό,τι θέλουν, σχεδόν χωρίς ένα μη, αν και ξέρουν πολύ καλά, τελικά, που να σταματάνε. Πώς έγινε αυτό; Πώς βρήκαν δικά τους όρια; Πώς ξέρουν; Γιατί φιλοσοφούν; Που και που, κάνουν παύσεις τα παιδιά μου και φιλοσοφούν.




Έτσι να τρώμε τη ζωή μας, κάνοντας παύσεις και απολαμβάνοντας. Εκτιμώντας, χωρίς βιασύνη. Τρώγοντας αργά ένα καρπούζι, βγάζοντας τα κουκούτσια. Ή βουτώντας με τη μάσκα και βρίσκοντας ψάρια, ώ τι μαγικό, στη θάλασσα έχει ψάρια και με τη μάσκα μπορείς να τα παρατηρήσεις.
Βγάλε την άμμο σιγά σιγά από τα δάκτυλα και μπες στο αυτοκίνητο. Βάλε ζώνη και μετά τον Μαραντίνη μαμά. Αν ήταν πολλοί, θα ήταν Μαραντίνιδες. Αν ήταν πολλές, θα ήταν Τάμταδες. Παγωτό για βραδινό, άπειρες παιδικές ταινίες και λίγοι Ολυμπιακοί αγώνες.




Και για μένα, η θέα από το παράθυρο, κάθε πρωί και κάθε απόγευμα. Το αεράκι. Όλη η οικογένεια τριγύρω, ξαδέρφια, αδέρφια, η μαμά μου. Όχι για να εξαρτάσαι, για το φαγητό, για το μπάνιο, απλά για να συναντάς και να γίνεσαι συνοδοιπόρος στο καλοκαίρι. Στην πόλη που μεγάλωσες. Αυτή την ελευθερία που χρειαζόμαστε, να διασταυρώνουμε απλά τους δρόμους μας με ανθρώπους που αγαπάμε.






Και φυσικά δημιουργική βαρεμάρα εκατέρωθεν. Άδειες ώρες, τις θυμάμαι κι εγώ τόσο ζωντανά. Να σου λείπουν οι φίλοι σου, η παρέα σου, η Αθήνα, το σπίτι σου, οι αγαπημένοι σου εκεί που βρίσκονται κι αυτοί σε δικές τους διακοπές.




Να τρώνε μακαρόνια με κιμά, τέσσερα πιτσιρίκια από ένα πιάτο και η Δανάη να τρώει ένα παγωτό μέχρι το μπόι της και να δίνει την άκρη από το χωνάκι, το καλύτερο, με αγάπη στην ξαδέλφη της. Αγάπη μόνο. Και παιχνίδι. Μαγιό και αντηλιακό. Και η δουλειά να προσαρμόζεται μαζί μου και να την λατρεύω κι αυτή. Και να καταβροχθίζω βιβλία. Αυτό το καλοκαίρι θέλω. Και το έχω. Και το αντέχω.