Στρογγυλή Ζωή

Αν ήθελες να έχεις μια στρογγυλή ζωή τι θα έπρεπε να κάνεις; Αν ήθελες μια ζωή χωρίς γωνίες και απότομες στροφές που δεν ξέρεις που θα σε βγάλουν; Αν ήθελες μια καθημερινότητα με προβλέψιμες καταστάσεις, ψυχραιμία και νηφαλιότητα; Δεν ξέρω τι θα έπρεπε να κάνεις.

Γιατί η ζωή μου δεν έχει σχήμα τις μέρες αυτές. Δεν ξεκινάει κάπου, δεν τελειώνει αλλού. Οι ώρες περνάνε χωρίς να σε ρωτάνε αν πρόλαβες, αν θέλεις κι άλλο χρόνο. Ένα κενό, σαν δίνη που στριφογυρνάει, σε ρουφάει και σε πάει αλλού.
Είναι η απώλεια, το ξέρω. Δεν θέλει και πολλή σκέψη. Έχω χάσει την ηρεμία μου και αυτό που με τρομάζει περισσότερο είναι ότι φαινομενικά είμαι ήσυχη. Πριν την μπόρα η νηνεμία. Κάνω τις δουλίτσες μου χωρίς παράπονα και περιφέρομαι στον χώρο σαν να μην συμβαίνει τίποτα.
Έχω έννοιες. Μικρές, μεγάλες, κρυφές. Όνειρα που μας ξυπνάνε μες τη νύχτα. Έχω την ανάγκη να γράψω. Κάθε στιγμή, κάθε λεπτό, τις τελευταίες μέρες ξεκινάει μέσα μου μια ιστορία. Φράσεις σκόρπιες που υπόσχονται πολλά. Θέλω να αρχίσω να γράφω για μένα και μετά για τους άλλους. Νομίζω πως πρέπει να κάνω μια πρώτη συνάντηση με τους ήρωες μου. Αν τους συμπαθήσω ίσως τους βάλω σε δράση. Αλλιώς θα τους αφήσω να ξεκουραστούν λίγα χρόνια ακόμη στον καναπέ, δίπλα μου, ενώ εγώ θα διαβάζω για άλλους ήρωες μακριά από εδώ, που ζουν τις ζωές τους, υποφέρουν, γελάνε, πεθαίνουν, ζουν.

Μια σκέψη σε φέρνει κοντά μου
Κι εγώ τη διώχνω
Τρομάζω
Άραγε θα σου αρέσει το παραδεισένιο τοπίο;
Θα έχει δροσιά, το air condition στο φουλ
Θα έχει μπισκοτάκια, κρουασάν
Θα έχει πολλά βιβλία και λευκά χαρτιά
Για να συνεχίσεις να γράφεις

Εκπέμπω SOS

Χιονίζει από χτες, το μπαλκονάκι έγινε άσπρο. Πριν από λίγο κόπηκε και το ρεύμα. Αν δεν δώσω σημεία ζωής σύντομα, θα έχω μείνει παγωμένη στο μικρό σπίτι στο λιβάδι.

View from the top

Μου χρειάζονται περίπου 15 λεπτά να διαβάσω between the lines τα καινούρια ποστ από τα blogs που έχω επιλέξει ως τώρα (τα έβαλα και σε περίοπτη θέση στο blog μου) και μετά να σκεφτώ αν θα γράψω κι εγώ σήμερα κάτι.

Περνάει η ώρα, μπαίνω στα σάιτ με αγγελίες, τζίφος κι εκεί, κάτι άσχετα ζητάνε, οπότε δεν στέλνω βιογραφικό ούτε σήμερα.

Θα ψάξω κανένα τραγουδάκι στα charts. Έτσι κάνω, βρίσκω τραγούδια που μπορεί να μην ξέρω, να μην έχω ακούσει ποτέ και που ξέρεις, μπορεί να μου αρέσουν. Αφού είναι τόσο popular, κάτι θα λένε. Μήπως δεν έχω γούστο τελικά στη μουσική και ακούω ό,τι ακούν κι άλλοι. Όχι, μάλλον ξέρω τι μου αρέσει αλλά ψάχνω κιόλας. Είμαι σε διαρκή αναζήτηση.

Θα θελα να βάλω μια λέξη στο google και να μου βγάλει την απάντηση του τι κάνουμε τώρα. Πώς συνεχίζουμε; Πιστεύω πως αν βρω τη λέξη θα βρεθεί πολύ εύκολα η απάντηση. Όμως πρέπει πρώτα να βρω τι ζητάω.

Αν βαρεθώ πολύ το σερφάρισμα θα μπω να παίξω κανένα point and click game που μου αρέσει πολύ, να πάθω τενοντίτιδα, όμως να καταφέρω να βγω από το σπίτι, έστω και στη φαντασία. Φυσικά, πάντα με τη βοήθεια των hints, που πας χωρίς hints, πουθενά. Κι όμως χτες έλυσα ένα χωρίς βοήθεια, δεν θυμάμαι πως το λένε, όμως ήταν σχετικά εύκολο.

Μετά θα πεταχτώ να δω τι παίζει η τηλεόραση, τι έχει το ψυγείο, ο φούρνος, η κάβα κλπ. Και μετά θα ξαναέρθω εδώ. Άσε Loop, μεγάλο κόλλημα η Adsl, έχε χάρη που η δική μου lovelife πάει καλά επειδή συστεγάζεται. Αλλιώς από το msn θα μιλάγαμε κι εμείς.

Έχει πλάκα όμως γιατί είμαστε δίπλα δίπλα, ο καθένας ασχολείται με τα δικά του (αν δεν ήταν κι εκείνος ο βόμβος από τα αεροπλάνα μια χαρά θα ήμασταν). Αρκεί να πάμε σουπερμάρκετ που και που για να μην ξεμείνουμε από προμήθειες και μπορούμε να μείνουμε για πάντα εδώ. Να κατεβάσει κάποιος και τα σκουπίδια please. Θα έρχονται οι φίλοι να μας βλέπουν, να παίζουμε βρέστο πέστο, ένα παιχνίδι style taboo. Μια χαρά θα είναι.

Αλλά δεν νομίζω ότι θα μου αρέσει να είναι πάντα έτσι. Θέλω να βγω κάποια στιγμή, να κάνω μια βόλτα. Θα σκουριάσω. Είχα πει κάτι και για γυμναστήριο αλλά δεν το θυμάται κανείς οπότε κάνω τη χαζή.

Περνάει η μέρα, δεν μπορώ να πω. Παίρνω τηλέφωνο και τη μαμά μου το απόγευμα. Σε μια εβδομάδα θα είμαι κοντά της. Την Κυριακή θα είναι σαράντα μέρες περίπου από τότε. Σαν να πέρασαν χρόνια είναι. Και όταν πάει το μυαλό εκεί νομίζεις ότι είναι ένα τηλέφωνο μακριά, ένα τρόλεϊ, ένας ποδαρόδρομος. Δεν ξέρω που είναι, αν υπάρχει, δεν ξέρω αν το έχω δεχτεί. Τρομάζω που ξεχνιέμαι, ίσως δεν θα έπρεπε. Αλλά σταμάτησα να κλαίω, κι αυτό δεν ξέρω αν είναι καλό.

Θα ήθελα να γράψω ένα βιβλίο, μια συγγραφέας με ένα επίθετο παρακαλώ. Αλλά προχτές πήγα στον Ιανό (το καινούριο στη Σταδίου) κι έπεσα πάνω σε στοίβες βιβλίων νεοεμφανιζόμενων γυναικών και αντρών που γράφουν. Όλοι γράφουν. Κι εσύ που με διαβάζεις γράφεις, κρυφά, φανερά. Να γράψω κι εγώ; Πάντα έγραφα εγώ. Αλλά σχεδόν πάντα αυτοβιογραφικά. Τώρα δεν έχει και πολύ ενδιαφέρον. Αν είναι να γράψω θα γράψω κάτι φανταστικό. Είναι να μην αρχίσω.

Ακόμη κι η αδελφή μου γράφει, καλά αυτή πάντα γράφει (βλέπε το comment της στο ποστ με τη wish list), κι ας σνομπάρει τα παιδιά θαύματα με ονόματα μηνών και μετά να λογοκρίνεται και να αλλάζει γνώμη. Γράφει κι ίσως είναι ένας καλός τρόπος να εξωτερικεύσεις όλα αυτά που νιώθεις, να τα διαβάσεις μετά και να καταλάβεις αν αξίζει τον κόπο τελικά να σε απασχολούν. Μπορείς να κάνεις και το κόλπο του ουρανού. Να δεις τον εαυτό σου από ψηλά. Σου το έχω πει, το ξέρεις. Αν το κάνεις κάτι θα κερδίσεις. Η αποστασιοποιημένη εικόνα πάντα βοηθάει. Ε, ποια είναι αυτή εκεί κάτω και τι κάνει; Α, ωραία και ενδιαφέρουσα που είναι η ζωή της. Πολύπλοκη αλλά ωραία. Υπάρχει και το google earth αν δυσκολεύεσαι.

MISERY

Τώρα μπορώ να μιζεριάσω όσο θέλω. Να βάλω τα γυαλιά μου, να κουκουλωθώ στον καναπέ, να φάω Lila Pause, να πιω σαμπάνια με γεύση raspberry και να κλαίω τη μοίρα μου. Το ταβάνι σταμάτησε αλλά είναι λύση της στιγμής. Έλαβα αρνητική απάντηση από τη δουλειά που περίμενα. Με ξεπέταξε με ένα mail. Κι είχα τόσες ελπίδες. Από αντίδραση έστειλα δύο βιογραφικά μαζεμένα σε κάποιες αγγελίες που άφηνα μέχρι να δω αν θα μου απαντούσαν θετικά.
Το μωρό μου έρχεται αγκαλιά μου κι εγώ δεν είμαι στα καλά μου σήμερα. Θέλω να βουλιάξω στον καναπέ και να μείνω εκεί. Να κρυφτώ κάτω από την κίτρινη κουβέρτα. Δεν θέλω να είμαι άλλο ένα νούμερο στις στατιστικές περί ανεργίας γαμώτο. Στις 24 πέφτει το επίδομα, να ναι καλά κι αυτοί. Αλλά παρατράβηξε και κάτι πρέπει να γίνει.
Αύριο θα πάω να αγοράσω ένα βιβλίο για το οποίο διάβασα στο blog της psipsinel. Λέγεται «Οι πέντε άνθρωποι που συναντάς στον παράδεισο» και είναι του Albom Mitch, από τις εκδόσεις Διόπτρα. Πρέπει όμως πρώτα να τελειώσω τον «Κλειστό Κύκλο» του Τζόναθαν Κόου. Είπαμε δεν θα αφήσουμε βιβλία στη μέση φέτος.
Ελπίζω οι υπόλοιπες ημέρες αυτές της εβδομάδας να μην περάσουν έτσι βαρετά αλλά και χωρίς άγχος. Θα μου ασπρίσουν τα μαλλιά σε μια νύχτα! Κάτι πρέπει να γίνει. Το ζώδιο τι λέει;

Bad Luck

Το ταβάνι στάζει, το μάτι έχει κριθαράκι, έχω ξυπνήσει από τις 8, ο υδραυλικός δεν ήρθε, το τηλέφωνο δεν χτύπησε ακόμη, πεινάω και περιμένω να φάμε.
Μια λάμψη αισιοδοξίας στο βάθος: το πρωί το limewire κατέβαζε με 40, χτες προβλήθηκε η διαφήμιση του Δημήτρη. Ευτυχώς υπάρχουν και λόγοι για λίγα χαμόγελα.

ΣΑΦΑΡΙ ΣΤΟ ΚΟΡΩΠΙ

Σήμερα το Micra με έβγαλε ασπροπρόσωπη. Συμπεριφέρθηκε σαν πραγματικό 4Χ4, διέσχισε δρόμους και δρομάκια, πέρασε λίμνες και πετραδάκια για να φτάσει στον προορισμό του. Κορωπί φίλοι μου. Όλο το βράδυ χτες μονολογούσα… Έχω να πάω και στο Κορωπί, Παναγία μου, πώς θα φτάσω εκεί; Κι αν στρίψω λάθος; Κι αν χαθώ; Δεν ήταν καν στο χάρτη το παλιοσημείο. Κι όμως έφτασα. Και περπάτησα μέσα στις λάσπες για να φτάσω στο μεγαθήριο των μεγαλοεκδόσεων. Καλά ήταν κι εκεί. Για να δούμε. Αναμείνατε στο ακουστικό σας.
Το απόγευμα είχα άλλο ραντεβού. Το συνδύασα με window shopping στο Χαλάνδρι. Δεν πήρα τίποτα. Δεν μου άρεσε και κάτι. Θα κρατήσω τα ευρουλάκια για τις εκπτώσεις. Μόνο την Athens Voice πήρα που είναι και τζαμπέ.
Επίσης παρατήρησα σήμερα κάτι πανέμορφα κτίρια στο δρόμο για το Χαλάνδρι, την οδό Εθνικής Αντιστάσεως. Έχω περάσει χιλιάδες φορές από εκεί και δεν τα είχα δει γιατί με το αυτοκίνητο δεν βλέπω τίποτα. Ενώ σήμερα πήρα το τρόλλευ γιατί βαριόμουν να ψάχνω να παρκάρω και τα είδα όλα. Μου άρεσε πολύ το περίεργο κτίριο της Πρεσβείας της Ιαπωνίας. Είχε και κάτι άλλα σε στυλ μονοκατοικίας πολύ ωραία και φροντισμένα. Μπορεί να μην είναι σπίτια αλλά γραφεία. Ποιος ξέρει;
Βρήκα μια φωτογραφία του κτιρίου της Πρεσβείας, χαχα, το google να ναι καλά!

THE WISH LIST

Σκέφτομαι να ζητήσω μερικά πραγματάκια από τον καινούριο χρόνο (του απευθύνομαι σαν να είναι ένας ανθρωπάκος που μπορείς να πας και να του ζητήσεις ό,τι θέλεις, να το σκεφτεί και αν θέλει να στο πραγματοποιήσει) και ένα καλό μέρος είναι να τα δημοσιεύσω είναι εδώ, στο blog, μήπως και τα δει κανένας καλός άνθρωπος κι αν περνάει από το χέρι του να κάνει κάτι. Λοιπόν, ξεκινάω:

Να βρω μια δουλειά που να μου αρέσει και να θέλω να ξυπνάω το πρωί για να πάω στο γραφείο μου, μια δουλειά που να με ενδιαφέρει, που να μην με κουράζει όσες ώρες κι αν δουλεύω κι αυτή, να συνεργάζομαι με ανθρώπους που έχουν να μου μάθουν κάτι, με ανθρώπους που θα μπορώ να συνεννοηθώ και να κάνω παρέα. Μια δουλειά σε ωραίο περιβάλλον που θα με εμπνέει, που θα με κάνει να βγάλω τον καλύτερο εαυτό μου, αυτόν που είναι καλά κρυμμένος αλλά ξέρω ότι υπάρχει.

Να καταφέρω να κατανοήσω τι σημαίνει να φεύγει κάποιος από τη ζωή σου, να φεύγει από την δική του ζωή, να βρω έναν τρόπο να καταλάβω που πηγαίνει κι αν είναι καλά εκεί που πάει, αν με βλέπει, με ακούει και τον ενδιαφέρει τι συμβαίνει στον μικρόκοσμό μας. Να ξεπεράσω την απουσία, να κρατήσω όλες τις όμορφες στιγμές, να γεμίσω το κενό με αναμνήσεις και να είμαι προετοιμασμένη για όλα όσα συμβούν στο μέλλον.

Να καταφέρω να βρω τα πέντε επεισόδια της σειράς 24 season 4 που μου απομένουν και να δούμε παρεούλα σε μαραθώνιο για άλλη μια φορά τον αγαπημένο Jack Bauer να σώζει αυτόν τον κόσμο από τους τρομοκράτες.

Να νοικιάσω το δώμα σε κανένα καλό παιδί, που να πληρώνει στην ώρα του και να μην έχει παραξενιές, να γίνουμε ίσως φίλοι εκεί πάνω στα ανεμοδαρμένα ύψη.

Να διαβάσω όσα περισσότερα βιβλία μπορώ και να μην βαριέμαι να συνεχίσω, να μην αφήσω κανένα βιβλίο στη μέση, να διαβάσω και παλιά βιβλία που θα έπρεπε να είχα διαβάσει, σε μια κουβέντα να έχω κάτι να πω και εγώ για τον τζέιμς τζους κλπ κλπ, να κρατήσω λίστα με τα βιβλία μου για να σας την δείξω του χρόνου εδώ σε αυτό το blog, αν υπάρχει ακόμη.

Να δω πολλές ταινίες, copy left για οικονομία και να τις συλλέξω στο πολύ όμορφο τσαντάκι για cd, dvd που μου πήρε δώρο ο αδερφούλης μου την Πρωτοχρονιά.

Να περάσω πολύ χρόνο με τα ανίψια μου και την αδερφή μου που αγαπώ τόσο πολύ, ακούγεται τόσο μελό αλλά τα δύο διαβολάκια είναι τα μοναδικά πλάσματα στον κόσμο που με κάνουν τόσο ευτυχισμένη και μόνο που λένε το όνομά μου, να βρω τρόπους να περνάμε καλά και να μην αφήνουμε τον χρόνο να περνάει χωρίς να συναντιόμαστε να μην χάνουμε επαφή γιατί όλος ο κόσμος μου κρύβεται στα ματάκια τους.

Να διατηρήσω την όμορφη σχέση που έχω με την αγάπη, μια σχέση που έχει την έδρα της εδώ στο μικρό σπιτάκι και εξελίσσεται τόσο καλά, και έχει τόσο μέλλον. Να μιλάμε πάντα για όλα, να μην αφήνουμε να πέσει κάτι κάτω και ξεχαστεί, να μην πάμε για ύπνο θυμωμένοι, να λύνονται όλα πριν βραδιάσει και το πρωί να ανοίγουμε το παράθυρο να μπει ο χειμωνιάτικος ήλιος.

Να κάνουμε επιτέλους αυτό το ταξίδι στην Βουδαπέστη μαζί με τον αδελφό μου και το Ειρηνάκι και να περάσουμε τόσο καλά, αξέχαστα. Να φέρουμε πίσω σουβενίρ, αναμνήσεις και φωτογραφικό υλικό για να μείνει για πάντα στο άλμπουμ της καρδιάς μας.

Να μη φοβάμαι να πάω στη Σίνα, μήπως και δω ότι κάποιος λείπει από εκεί. Θα είναι εκεί η μαμά μου που είναι μέσα στην καρδιά μου και ο αδερφός μου που καλύπτει το άλλο μισό και αγωνιά για το τελευταίο παλιομάθημα στο Χημικό.

Να βρίσκω φτηνές ή ακόμη και δωρεάν εκδηλώσεις να πηγαίνω, να μην κάθομαι σπίτι και μιζεριάζω, υπάρχουν τόσο ενδιαφέροντα πράγματα που γίνονται στην Αθήνα και μερικά δεν στοιχίζουν ούτε ένα ευρώ. Να βγω, να διασκεδάσω, να περπατήσω με γαντάκια και κασκόλ γιατί πολύ γκούχου γκούχου τελευταία ακούω.

Να πάρω μίξερ να κάνω γλυκά και κέικ τα οποία δεν θα τρώω ολόκληρα γιατί η ζυγαριά παραμονεύει. Όπως ο λύκος στα παραμύθια της Παναγιώτας.

Να μην γράφω πάντα με στυλ τόσο μελό στο blog μου.

Να μπει κανένας χριστιανός να γράψει κανένα comment γιατί το blog διψάει για comments.

Να χαμογελάω.

Να κερδίσω τα καλλιστεία (χαχα, όλα είναι σχετικά)

Για να δούμε λοιπόν. Πότε θα αρχίσω να τικάρω με οκ την λίστα μου;