31/12/10

Ανάμεσα

Πριν δύο χρόνια τέτοια μέρα, ανάμεσα στα κομμάτια μας στη βασιλόπιτα βρέθηκε το φλουρί.
Πριν ένα χρόνο, τέτοια μέρα, ανάμεσά μας βρισκόταν ένα νεογέννητο μωρό.
Φέτος, ανάμεσά μας βρίσκεται ένα παιδί που φωτίζει τις μέρες μας με το γέλιο του και τα φιλιά του!

Καλή χρονιά!

29/12/10

Χαβιερμπαρδεμόπαιδο!!

Έχω την εντύπωση ότι το Χαβιερμπαρδεμόπαιδο θα έχει τα μεγαλύτερα χείλια της δεκαετίας!

23/12/10

Μάνα κουκουβάγια

Η Δανάη μεγάλωσε

The facts
  • Λέει το όνομά της (νανανα)
  • Κάνει το σταυρό της (η θεούσα)
  • Πιάνει το μολύβι σωστά και γράφει
  • Χορεύει υπέροχα
  • Θέλει να φάει μόνη της το γιαούρτι της (με τις γνωστές συνέπειες για το πάτωμα και τα ρούχα)
  • Φυσάει μόλις δει κερί (μόνο στην τούρτα ήξερε να την πιάσουν οι ντροπές)
  • Περπατάει
  • Κάνει ευχαριστώ με το χεράκι
  • Σκουπίζεται με τη χαρτοπετσέτα
  • Λέει «μπαμπά»
  • Όταν τη ρωτάμε «πώς τραγουδάμε» κάνει «αααα»
  • Όταν τη ρωτάμε «πώς γελάμε» κάνει «χα χα χα»
  • Καμαρώνει όταν της φοράμε βραχιόλια, κολιέ
  • Όταν ρωτάμε "πόσα παιδάκια έχει η μαμά;" σηκώνει τον δείκτη (ένα) ...για τον μπαμπά δεν ξέρουμε :-)
  • Τρελαίνεται για ψωμοτύρι (πήρε από τη μάνα της)
  • Είναι παμφάγο και κοιλιόδουλη (τρώμε στα κρυφά κι αν μας δει να μασουλάμε έρχεται και μας μυρίζει) 
  • Με κυνηγάει μέσα στο σπίτι να της διαβάσω βιβλία.

...κι εγώ τρελαίνομαι!!!

10/12/10

Christmas spirit

Κάποιοι κακοί άνθρωποι (βλέπε σύζυγος, νονός και φιλενάδα) με έπεισαν να πάω για τετραήμερο στη Βιέννη. Εντάξει, δεν με σύρανε και από τα μαλλιά. Η αλήθεια είναι ότι μου είχε λείψει ένα ταξιδάκι στο εξωτερικό. Όμως η ιδέα ότι θα αποχωριζόμουν το αγγελούδι ήταν λίγο τρομακτική. Οι χειρότερες ώρες που πέρασα ήταν το προηγούμενο βράδυ της αναχώρησης μας όταν το παιδί είχε ήδη παρκαριστεί στο σπίτι της γιαγιάς και δεν ήταν στο κρεβάτι του και το σπίτι ήταν άδειο. Όπως και το πρωί που απλά ξύπνησα, ντύθηκα με την ησυχία μου, έφτιαξα καφέ και κάθισα στον καναπέ. Φρίκη! Από τη στιγμή που φτάσαμε στο αεροδρόμιο τα πράγματα έγιναν κάπως καλύτερα, το shopping therapy κάνει πάντα καλό στις πονεμένες καρδιές.


Η Βιέννη ήταν υπέροχη παρά τους -10 βαθμούς (feels like -17 μας ενημέρωναν τα μετεωρολογικά site). Με τα Christmas markets στα οποία έσερνα την παρέα, τα βιεννέζικα καφέ, τους τεράστιους πεζόδρομους με τα μαγαζιά, τους στολισμούς στο δρόμο, τη χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα. Με δικαιολογία το κρύο, μπαινοβγαίναμε στα καφέ για ένα ζεστό καπουτσίνο ή ένα κομμάτι sacher torte, ή ένα σνίτσελ ή μια ζεστή σουπίτσα. Ήταν πραγματικά πάρα πολύ ωραία. Αν σκεφτείς ότι στην Ελλάδα είχε καλοκαίρι, ήταν μια ευκαιρία να θυμηθούμε πως είναι ο χειμώνας.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν τα άπειρα καρότσια με μωρά. Με γούνινους ποδόσακους τα νεογέννητα έκαναν βόλτες στην παγωμένη Βιέννη. Σε ένα καφέ, δυο γονείς δεν πρόλαβαν να πιούνε τον καφέ τους, γιατί το μωράκι στρίγγλιζε. Δίπλα μας μια μαμά με το μωράκι, 5-6 μηνών στο μάρσιπο, είχε βγει για καφέ με μια φίλη και θήλαζε. Δεν ξέρω αν όλοι αυτοί ήταν τουρίστες που πήραν το μωράκι τους μαζί ή Βιεννέζοι αλλά η δοκιμασία πρέπει να ήταν μεγάλη. Δεν ξέρω πως θα είχα περάσει αν την είχα πάρει μαζί μου. Και κυρίως πως θα είχε περάσει αυτή! Και αν θα είχε γυρίσει με πνευμονία αλλά ενημερωμένη για όλες τις καινούριες εκθέσεις ζωγραφικής στο Albertina!!

Το κουτς πέρναγε ζάχαρη με τη γιαγιά του και κάθε φορά που πλησίαζε σε μια φωτογραφία μου γύριζε αδιάφορα το κεφάλι. Έπαιζε χαρούμενη, έτρωγε χωρίς πρόβλημα, κοιμόταν όπως πριν, καμία αλλαγή στις συνήθειες της, παρά την πρώτη πολυήμερη απομάκρυνση από την αγκαλιά μου. Κοινώς «χέστηκε» που έφυγε η μαμά της και ο μπαμπάς της. Ζωή και κότα με τη γιαγιά.

Στην επιστροφή, κούρνιασε στην αγκαλιά μου όμως και κόλλησε εκεί. Που και που σηκωνόταν μας κοιτούσε και γέλαγε μέχρι τα αυτιά! Και σιγά σιγά επανήλθαμε στους κανονικούς ρυθμούς μας. Σήμερα, ας πούμε, δεν πρόλαβα ούτε μια γουλιά ζεστού καφέ. Αλλά δεν πειράζει. Χαλάει κι ο καιρός και επιτέλους θα νιώσουμε Χριστούγεννα. Στολίσαμε εκτός από δέντρο, η ακεραιότητα του οποίου μάλλον κινδύνευε και περιμένουμε να χιονίσει. Επίσης για να μπούμε στο κλίμα, η Δανάη κάνει "Χο χο χο" όταν τη ρωτάμε πώς κάνει ο Αι Βασίλης!!! Είναι πραγματικά πολύ αστείο!!!


Ακολουθεί φωτορεπορταζ.

29/11/10

Πάρτυ πουά!!!

Ok λοιπόν ρεπορτάζ!
Καταρχάς, το θέμα μας ήταν τα πουά! Και από τη στιγμή που το αποφάσισα, έκανα σαν τρελή να βρω ότι πουά υπάρχει στην αγορά! Αφού στο τέλος κάθε μέρας, όταν έκλεινα τα μάτια μου για να κοιμηθώ έβλεπα στρογγυλές, χρωματιστές βούλες! Πώς γινόταν όταν παίζαμε παλιά tetris με τις ώρες και όταν πηγαίναμε για ύπνο βλέπαμε τα τουβλάκια να κατεβαίνουν; Έτσι ακριβώς!!

Λοιπόν, πουά πραγματάκια βρήκα παντού. Στο σούπερμαρκετ, στο τζάμπο, στο ίντερνετ. 4.470.000 αποτελέσματα έβγαλε το google για polka dot party, ε πρέπει να είδα τουλάχιστον τα μισά!!! Τρέλα παιδί μου σου λέω.

Ανοίγει η παρένθεση.
Η αλήθεια είναι ότι τα πρώτα γενέθλια για το παιδί που γιορτάζει είναι λίγο ακαταλαβίστικα. Απλώς ένα απόγευμα αρχίζει και χτυπάει το κουδούνι και μπαίνουν, μπαίνουν, μπαίνουν. Παιδιά, μεγάλοι, μωρά, παππούδες, γιαγιάδες. Σακούλες, δώρα. Ζουλάνε μαγουλάκια, ζητάνε παλαμάκια, φιλάνε μπουτάκια. Η Δανάη άρχισε να την ψιλιάζεται ότι κάτι δεν πάει καλά αλλά προσπάθησε να προσαρμοστεί και άρχισε να παίζει με τα άλλα παιδάκια. Που και που κοίταζε έναν έναν τους καλεσμένους μας μέχρι να με εντοπίσει και ερχόταν βολίδα στην αγκαλιά μου, όπου και κούρνιαζε μέχρι να την απασχολήσω με κάτι και να την αφήσω κάτω.
Κλείνει η παρένθεση.




Λοιπόν, έχουμε και λέμε.

Cake pops δηλαδή κέικ με γλάσο σε ξυλάκι (την επόμενη φορά θα έχουν καλύτερη εμφάνιση!!!) με έμπνευση και συνταγή από bakerella.

Μπισκοτάκια smarties με συνταγή από εδώ. Μόνο που δεν έβαλα το golden syrup.

Ποιό είναι το πιο γνωστό στρογγυλό φαγητό; Τα κεφτεδάκια!!! Κοτόπουλο και κανονικά!!! Στα κανονικά βοήθησε η μαμά, στα κοτόπουλο βρήκα μια συνταγή από ένα περιοδικό!!

Επίσης, σουβλάκια με μοτσαρέλα και ντοματίνι!
Και λουκανικάκι με κριτσίνι!
Α! Και δεξιά φαίνονται τα τοστάκια, κομμένα στρογγυλά of course! Οι άκρες που περίσσεψαν τις κάναμε τριγωνάκια για να μην πάνε χαμένες!!


Ο μπουφές ...έξω από την πόρτα, η οποία έχει δεθεί με ροζ πουά φιόγκο!
Στο φωτιστικό κρέμονται στρογγυλά χαρτάκια δεμένα με κλωστή! Φαίνονταν υπέροχα στο φως!



Η τούρτα, παραγγελία από το Delicieux στον Γέρακα! Στο τσακ ήμουν να τη φτιάξω εγώ αλλά φοβήθηκα τη ζαχαρόπαστα. Το κεράκι από το Nakas Paper, από όπου πήρα και τα πιατάκια και χαρτοπετσέτες, με βούλες of course (μόνο που ξέχασα να τις βγάλω στο τέλος!!!)
Στο site του Νάκα μπορείς να κάνεις online αγορές και μάλιστα σε καλύτερες τιμές από τις τιμές στο κατάστημα. Εγώ επέλεξα να τα παραλάβω από το κοντινότερο κατάστημα στην Αγία Παρασκευή, οπότε δεν πλήρωσα μεταφορικά!! Από εκεί πήρα και αυτόν τον μεταλλικό δίσκο που τον έκανα πιατέλα.

Οι λεπτομέρειες.


Χαρτί τουαλέτας από το The Designer Toilet Roll Company.


Πετσέτες κουζίνας που βρήκα τυχαία στο Zara Home.

Τραπεζομάντιλο για το τραπέζι της κουζίνας από το Γαλαξία (!) και τραπεζομάντηλο για τον μπουφέ που είναι ύφασμα με το μέτρο από ένα μαγαζάκι που βρήκε η μαμά μου στο κέντρο της Αθήνας και μπλουζάκι από το H&M για να φάει η Δανάη τούρτα για να μη λερώσει τα ρούχα της αλλά τελικά...




Επίσης το project των τελευταίων 12 μηνών!


Τα δωράκια τα παιδάκια ήταν διάφορα πραγματάκια με πουά, όπως κοκαλάκια, χαρτομάντηλα κλπ, τα οποία τα έβαλα σε σακουλάκια και τα έκλεισα με ένα πουά χαρτάκι που βρήκα εδώ και τύπωσα εντελώς δωρεάν!!! Πράσινα για αγορια, ροζ για κορίτσια!!


Happy Birthday my little princess!!!! Και του χρόνου!!!

Ουφ! Ποιό είναι το νέο project τώρα; Βρείτε μου δουλειά να ψάχνω!!!

24/11/10

Love is forever


Τις πρώτες μέρες στο σπίτι τις θυμάμαι πολύ καλά. Τη θυμάμαι να κοιμάται μπροστά στο παράθυρο και να μπαίνει ο ήλιος να χαϊδεύει το προσωπάκι της για να φύγει ο ίκτερος. Θυμάμαι την παιδίατρο να μου λέει «όταν ακούω ψύχραιμη τη μαμά στο πρώτο τηλέφωνο πάει να πει ότι όλα πάνε καλά». Θυμάμαι πολύ καλά τα ξενύχτια, την απειρία, τους θηλασμούς. Το πείσμα μου να μη δώσω ούτε σταγόνα ξένο γάλα. Τη σιγουριά ότι θα τα καταφέρω. Θυμάμαι που μια μέρα ενώ κοιμόταν στόλισα το δέντρο. Ανέβηκα σε καρέκλα και παρά τα ράμματα της καισαρικής τα κατάφερα. Θυμάμαι πως μαγείρευε η μαμά μου, θυμάμαι και τα λασπωμένα μακαρόνια που έφτιαξα ένα βράδυ εγώ και μετά ξέσπασα σε κλάματα.
Δεν θυμάμαι πως πέρασε ένας χρόνος όμως. Πως αυτό το πλασματάκι που βγήκε από μέσα μου, σήμερα κάνει βηματάκια και νιώθει περήφανη σηκώνοντας τα χέρια ψηλά, με αγκαλιάζει και με φιλάει. Ρουφάει ό,τι καινούριο σαν σφουγγάρι. Χορεύει με τη Rihanna και το Dj got us falling in love again και αδιαφορεί για τα παιδικά του alter. Όταν της λες που θα πάμε με το καρότσι λέει «τάτα». Όταν βλέπει τον μπαμπά της κάνει ντροπές κι όταν βλέπει την Παναγιώτα σκάει στα γέλια. Πότε μεγάλωσε; Πόσες ακόμη χαρές μπορεί να μου χαρίσει;
Αγάπη είναι να προλαβαίνω να πίνω μόνο μια γουλιά ζεστού καφέ το πρωί, τις υπόλοιπες γουλιές κρύες.
Αγάπη είναι να μουλιάζουν τα corn flakes στο γάλα.
Αγάπη είναι να παίζει με τα παιχνίδια της και να μου ρίχνει κλεφτές ματιές, ότι είμαι ακόμη εκεί.
Αγάπη είναι να μη μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτή και συγχρόνως να μη το πιστεύω ότι είμαι μαμά.
Αγάπη είναι αυτό το θαύμα της ζωής που από μικρό, ανυπεράσπιστο πλάσμα εξελίχθηκε σε ένα μπομπιράκι που κάνει μεθυσμένα βήματα μακριά από τον καναπέ και …τραγουδάει. Πραγματικά τραγουδάει. Θα τρελαθώ….
Την Κυριακή έχουμε γενέθλια. Ετοιμάζω polka dot party! Προβάρουμε το «φου» μέρες τώρα. Στην ανάγκη θα σβήσω εγώ το κεράκι. Και θα αφήσουμε τον πρώτο μας χρόνο πίσω, μα ποτέ δεν θα τον ξεχάσουμε.  

13/11/10

5/11/10

Breath in Breath out

πελαγώνω [pelaγóno] P1α μππ. πελαγωμένος : 1. (λαϊκότρ.) πλέω στην ανοιχτή θάλασσα, στο πέλαγος. 2. (συνήθ. μτφ.) περιέρχομαι σε κατάσταση σύγχυσης και αμηχανίας, επειδή συναντώ πολλές και μεγάλες δυσκολίες· ΣYN έκφρ. τα χάνω: Mου ΄πεσαν πολλές δουλειές μαζί και έχω πελαγώσει. [λόγ. πέλαγ(ος) -ώ > -ώνω κατά το θαλασσώνω (διαφ. το ελνστ. πελαγῶ `πλημμυρίζω΄)]


Μέσα σε ό,τι απέμεινε από τον Νοέμβριο πρέπει 
  • να γράψω δύο εργασίες για το ΕΑΠ 2.500 λέξεων έκαστη
  • να διοργανώσω το πιο super first birthday party για την καλή μου και 
  • να προετοιμαστώ για ένα ταξίδι αναψυχής στη Βιέννη (aka ψάξιμο στο ίντερνετ, σημειώσεις στο χάρτη κλπ.)
Δεν με φοβάμαι, θα διαχειριστώ το χρόνο μου σωστά και όλα θα πάνε καλά στο τέλος, αλλά αυτή τη στιγμή νιώθω ...πελαγωμένη!!! 

22/10/10

Θα φανεί στο χειροκρότημα

Πριν από λίγο μόλις άφησα τη Δανάη στο κρεβάτι της μισοκοιμισμένη. Έκλεισε το μισάνοιχτο μάτι της και …χειροκρότησε! Στάθηκα με γουρλωμένα μάτια περιμένοντας να τη δω να σηκώνεται για άλλη μια φορά και να γκρινιάζει να την πάρω αγκαλιά. Σταμάτησα να αναπνέω για να μην κάνω θόρυβο. Δεν κουνήθηκε. Τράβηξα την κουβέρτα της και την σκέπασα. Έφυγα σαν το κλέφτη αποφεύγοντας τα επικίνδυνα σημεία του τριζάτου πατώματος, άνοιξα την ενδοεπικοινωνία, έκλεισα το φωτάκι και την πόρτα πίσω μου. Και ανέπνευσα.
Ο ύπνος της είναι πολύ δύσκολος ενώ η ίδια είναι ένα εύκολο παιδί. Εύκολα μπορείς να την ξεγελάσεις αν γκρινιάζει. Της τραγουδάς «μια ωραία πεταλούδα» και αρχίζει να γελάει και να παίζει με το χεράκι της. Της δίνεις ένα φιλάκι και κουρνιάζει στην αγκαλιά σου. Παίζει με τις ώρες με τα παιχνίδια της και σου ρίχνει κλεφτές ματιές για να τσεκάρει αν είσαι εκεί. Τρώει όλο το φαγητό της και αρπάζει ακόμη και το δικό μας. Δεν κλαίει  χωρίς λόγο, τρελαίνεται για βόλτες, για το αυτοκίνητο, για κούνιες, για παιχνίδι με άλλα παιδάκια. Αλλά όταν είναι ώρα να κοιμηθεί, ακόμη κι αν κουτουλάει από τη νύστα, η κατάσταση είναι δύσκολη.
Πριν από αρκετό καιρό είχα αρχίσει να εφαρμόζω τη no-cry sleep solution, που περιληπτικά λέει να συνεχίζεις να κοιμίζεις το παιδί σου αγκαλιά αλλά να το αφήνεις αμέσως μόλις κλείσει τα μάτια, με κίνδυνο φυσικά να ξαναξυπνήσει. Να το κάνεις εκατό φορές, μέχρι να μάθει να αποκοιμιέται στο κρεβάτι. Και μετά όταν το καταφέρεις αυτό, να την αφήνεις όταν έχει ακόμη ανοιχτά τα μάτια, αλλά είναι σε κατάσταση νιρβάνα. Το πρώτο βήμα το έχουμε καταφέρει. Το δεύτερο; Καθόλου! Επειδή όμως έχει μεγαλώσει, ούτε αυτή βολεύεται στην αγκαλιά μου, ούτε κι εγώ αντέχω το βάρος, η μεσούλα μου τα περνάει όλα!
Οπότε, αισιόδοξα σκεπτόμενη απόψε, λέω ότι αυτό το χειροκρότημα είχε ένα μήνυμα. Μαμά, θα κοιμηθώ μόνη μου απόψε. Αύριο δεν ξέρω, αλλά απόψε…

30/9/10

Το καλοκαίρι δεν τε-λειώνει... (updated)

Παρασκευή και Σάββατο ήμουν συνεχώς online για να τσεκάρουμε τον καιρό για την Κυριακή! Απέφευγα να κοιτάξω έξω από το παράθυρο αν και τα μπουμπουνητά και το τσιρ τσιρ τσιρ της βροχής μου κατέβαζε το ηθικό… Το accuweather που το είχα για έγκυρο, το Σάββατο έλεγε ότι έχει sunshine. Sunshine και στα μούτρα σου, καρέκλες ρίχνει, του έλεγα! Για την Κυριακή, ένα μεγάλο ποσοστό των μετεωρολογικών site μιλούσε για αραιή συννεφιά και 29 βαθμούς.
Όπερ και εγένετο! Μια φοβερή καλοκαιρινή μέρα ξεκίνησε την Κυριακή, την Κυριακή που βαφτίσαμε το μικρό μας κουτσουνέλι! Το οποίο έκλαψε γοερά αλλά όχι δυνατά και μετά ξεράθηκε στον ύπνο. Όλα πήγαν τέλεια και ήρθε η ώρα να σας αποκαλύψω πως η βάπτιση είχε concept …το παγωτό!

Ιδού η πρόσκληση
Τυπώσαμε τις προσκλήσεις και κολλήσαμε τα ξυλάκια.

η μπομπονιέρα
Ένα αληθινό χωνάκι παγωτού και μέσα κουφέτα και marsmallow σε σχήμα παγωτού.

Το μαρτυρικό
Το ξυλάκι φτιάχτηκε με πηλό και οδοντογλυφίδα.

Το γλυκό
Ροζ επικάλυψη και παγωτό παρφέ από το Max Perry.

Και το βιογραφικό μας που μοιράστηκε στους καλεσμένους μας στο τραπέζι. {θα μπορούσα να σβήσω το επίθετό μας αλλά δεν πειράζει, γράψτε το κι εσείς κάπου ;-)}

Τα φτιάξαμε όλα στο χέρι, με τρομερή βοήθεια από τη μαμά, τον νονό και την Ακούραστη Τέσση!!
Και το όνομα αυτής Δανάη...

Update: Εδώ και 3 μέρες προσπαθώ να κάνω upload νέα φωτογραφία και το blogger αρνείται πεισματικά!
Anyway, μετά από απαίτηση πολλών τηλεθεατών (δηλαδή της Σοφίας) βάζω και τη φώτο από το περιεχόμενο της μπομπονιέρας και δώρο.... το μπουκάλι των ευχών!!!!

24/9/10

Καλό φθινόπωρο


Ο Σεπτέμβριος είναι ο μήνας με τις αυτοσχέδιες πιτζάμες και τα στο περίπου νυχτικά. Δηλαδή είναι ο μήνας που ακόμη στις ντουλάπες μας έχουμε τα καλοκαιρινά και διστάζουμε να συζητήσουμε για να «κατεβάσουμε» τα χειμωνιάτικα (αυτή η έκφραση δεν νομίζω πως θα εκλείψει ποτέ, κι ας μην έχουν πια πατάρια τα καινούρια διαμερίσματα, κι ας αποθηκεύουμε τα ρούχα μας στις μοντέρνες μας αποθήκες). Έτσι λοιπόν το βράδυ, επειδή κρυώνω βάζω το καλοκαιρινό νυχτικό μου και από πάνω μια μακριμάνικη μπλούζα. Ή βάζω κανένα μακριμάνικο μακρύ μπλουζάκι. Η μικρή φορά παντελονάκι και κάλτσες και όσες φορές κι αν την σκεπάσω με λινή κουβερτουλα τη βρίσκω κάπου στην άκρη του κρεβατιού μπερδεμένη, πώς τα καταφέρνει;
Ο Σεπτέμβριος είναι ο μήνας της οργάνωσης. Αυτή την Κυριακή είναι η βάπτισή της μικρής και ο πυρετός της προετοιμασίας έχει χτυπήσει κόκκινο. Δεν θυμάμαι αν αποφασίσαμε συνειδητά να τα κάνουμε όλα στο χέρι, μπομπονιέρες, μαρτυρικά, προσκλήσεις, μια έκπληξη για το τραπέζι, πάντως το χαρήκαμε και ελπίζω να πάνε όλα καλά. Να μην κλάψει πολύ το ζουζουνέλι και να μη χρειαστεί να πάω με χάρτινη σακούλα στο κεφάλι ώστε να μη με βλέπει και κλαίει πιο πολύ. Ούτε με ομπρέλα επίσης. Γιατί τα μετεωρολογικά site μου τα λένε κάπως περίεργα. Ο καιρός μέσα στην εβδομάδα έχει ψυχράνει, ήρθε το φθινόπωρο, μια παράταση ζητήσαμε καλέ μου, και από Δευτέρα κάνε ό,τι θέλεις.
Ο Σεπτέμβριος είναι και ο μήνας της παραλαβής των βιβλίων για το πανεπιστήμιο. Σήμερα παρέλαβα τα βιβλία του πρώτου μαθήματος που έχει να κάνει με το Βυζάντιο και χάρηκα. Μάλιστα, χάρηκα πιο πολύ όταν πήγα στο ταχυδρομείο να πάρω το δέμα και ο κόσμος στην ούρα, σχεδόν με μια φωνή, μου παραχώρησε τη θέση του. Μάνα, φοιτήτρια με μωρό στο καρότσι, ξεκινά διάβασμα. Ε, αφού τα κατάφερα πέρυσι με το νεογέννητο, φέτος θα αριστεύσω. Καλά, και να μην αριστεύσω, θα γεμίσω γνώσεις και θα πάω και στις συναντήσεις, τις οποίες έχασα πέρυσι σχεδόν όλες γιατί θήλαζα και δεν μπορούσα να υπολογίσω τις ορέξεις της μικρής ταλιμπανέζας!
Ο Σεπτέμβριος είναι ο μήνας του Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Δεν θα πάω φέτος, όχι γιατί δεν μπορώ να αφήσω κάπου το μωρό αλλά γιατί είμαι μακριά από τα σινεμά και θα είναι ένα μικρό ταξίδι και θα έχω και την έννοια να γυρίσω. Πέρυσι, έγκυος, πήγα σε πολλές ταινίες, κι ας καραδοκούσε η γρίπη των χοίρων, οπότε ας δώσουμε ραντεβού για του χρόνου.
Καλό φθινόπωρο!

16/9/10

Κοψομεσιάστηκα!

Λοιπόν, το θέμα αγκαλιά συνοδεύεται με το απελπιστικό ερώτημα "μέχρι πότε;". Και για να εξηγούμαστε, η κοπελίτσα μου είναι 9,5 μηνών και κάνει τα πρώτα της βήματα γύρω γύρω από το τραπέζι του σαλονιού ή όταν την κρατάμε από τα χέρια, σημάδι που δείχνει ότι σύντομα θα γίνει ανεξάρτητη και θα πάρει τους δρόμους. Για να κοιμηθεί δεν έχουμε καταφέρει ακόμη να κόψουμε την αγκαλιά, τύπου "σε βάζω στο κρεβάτι, σου διαβάζω παραμύθι, γλαρώνεις, σου λέω καληνύχτα και φεύγω". Αυτό είναι ένα project που θέλει πολύ δουλειά ακόμη. Φαντάζομαι όμως (ελπίζω μάλλον) ότι όσο θα μεγαλώνει θα στρώσει η κατάσταση. Αν πάμε βόλτα και κουραστεί φυσικά θα την πάρω αγκαλιά, αν δυσκολεύεται να φτάσει κάπου, πάλι θα την πάρω. Όμως μέχρι πότε; Γιατί αρχίζει και πονάει φρικτά ορισμένες φορές η μέση μου και είναι μόλις 9 κιλά, μετά τι θα κάνουμε;
Και το ρωτώ αυτό γιατί παρατηρώ ότι η πλειοψηφία των celebrities, εγχώριων και ξένων, κουβαλάνε τα παιδιά τους αγκαλιά και σε ηλικία που άνετα περπατάνε, μη σου πω τρέχουν. Και επειδή το θέμα μου έχει κάνει πάρα πολύ εντύπωση, έψαξα και βρήκα ντοκουμέντα, για να με πιστέψετε.
Πρώτο παράδειγμα η Suri, κόρη του Tom Cruise και της Katie Holmes, η οποία δεν πατάει κάτω εκτός κι αν φορά εκείνα τα τακούνια που της είχε πάρει η μάνα της. Είναι σίγουρο ότι η Katie έχει ξεμεσιαστεί αφού η Suri δεν είναι μικρό παιδί, είναι 4 χρονών, σε λίγο πάει σχολείο! Εντύπωση μου έκανε η λαβή στην τέταρτη φωτογραφία, που δεν ξέρω πόσο βολική είναι για τη μικρή, μια δισκοπάθεια στην Kate όμως θα την προκαλέσει σίγουρα!

Δεύτερο παράδειγμα, οι Brandgelina! Που, εντάξει, έχουν και μια στρατιά παιδιά, δύο να τους ξεφύγουν στον δρόμο θα τρέχουν, αλλά και πάλι επιμένουν να τα έχουν σ υ ν ε χ ε ι α αγκαλιά.
Κι άλλοι celebrities που κουβαλάνε τα παιδάκια τους. Ειδικά τη Victoria Beckham τη βλέπω να παλαντζάρει λίγο αφού είναι και μισή μερίδα.
Α! Και μια εγχώρια σταρ, το Δεσποινάκι.

Έχω κι άλλη μια ερώτηση. Καρότσι μέχρι πότε; Το καταλαβαίνω ότι αν πάρεις ένα νήπιο μαζί σου στη βόλτα ή στο σουπερμάρκετ μπορεί να το χάσεις στους διαδρόμους και να το βρεις κάτω από τα μαρούλια ή πάνω στον πάγκο των τυριών αλλά ξαναλέω καρότσι μέχρι πότε;



Καταλήγω στα εξής συμπεράσματα:
Ή οι celebrities γονείς θέλουν να βγαίνουν φωτογραφίες μαζί με τα παιδιά τους, αφού αν τα αφήσουν ελεύθερα δεν θα ξέρει που να πρωτοεστιάσει ο φωτογράφος.
Ή φοβούνται μη τα χάσουν ή τους τα κλέψουν;
Ή ξέχασαν να πάνε γυμναστήριο και είπαν να σηκώσουν κανένα βαράκι!