29/7/08

Μου κάνει πλάκα ο Θεός!


Πάρε το φρέντο σου και αφιέρωσε μου πέντε λεπτά για να διαβάσεις χαλαρά τι μπορεί να πάθει ο άνθρωπος αν δεν έχει τα μυαλά του στο κεφάλι του. Ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε.

Το τελευταίο χρονικό διάστημα, ξεψαχνίζουμε τα πάντα, internet, περιοδικά, εφημερίδες για να βρούμε που θα πάμε διακοπές. Και κυρίως ΑΝ θα πάμε! Γιατί σφίξανε τα λουριά, εγώ άνεργη, εσύ παίρνεις αυτοκίνητο, όμως η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Και επειδή είμαστε πάντα υπερβολικοί, ταξιδέψαμε νοερά, διαβάζοντας προσφορές και πακέτα για Μαγιόρκα, Κανάρια Νησιά, Πουκέτ, Σαμούι, Ντουμπάι, Κοπεγχάγη, Νέα Υόρκη, Ικαρία, Κύθηρα, Νίκαια, Βαρκελώνη. Σε σχέση με πέρυσι όλα τα πακέτα είναι πιο ακριβά, ψάξαμε και μόνοι μας εισιτήρια και ξενοδοχεία, δεν έβγαινε το ταμείο, ούτε μας βόλευαν οι πτήσεις. Θα έπρεπε να μείνουμε π.χ. 24 ώρες στο αεροδρόμιο μέχρι να έρθει το transfer μας. Ευκαιρία να πιάσουμε και δουλειά σαν τον Tom Hanks. Κι εκεί που είχαμε απελπιστεί, χτες το πρωί, χτυπάει το τηλέφωνο.

Το τηλέφωνο χτύπησε μια φορά, κάτι έπαθε το ασύρματο που είχα δίπλα μου και σταμάτησε ενώ το σταθερό στο άλλο δωμάτιο συνέχισε να χτυπά. Μέχρι να πάω να το σηκώσω, είχε κλείσει. Βλέπω το νούμερο. Μπαίνω με τη μία στις whitepages και, τρέμοντας από συγκίνηση, βλέπω ότι μας είχαν καλέσει από ένα ταξιδιωτικό γραφείο. Χιπ, χιπ, χορέι. Λέει ο άντρας του σπιτιού: «Αυτό είναι σημάδι από το Θεό!» και καλεί πίσω.
- Γειά σας, μας καλέσατε;
- Πείτε μου το νούμερό σας!
- 210 77777777
- Ναι, βεβαίως και σας κάλεσα! Έχετε κερδίσει 7 ημέρες διαμονή όπου θέλετε και όποτε θέλετε!
- (εγκεφαλικό!) Σοβαρά μιλάτε;
- Ναι, εσείς θα χρεωθείτε μόνο τα μεταφορικά!
- Και τα εισιτήρια πρέπει να τα βγάλω από εσάς;
- Όχι, από όπου θέλετε!
- Συγγνώμη, εσείς τι κερδίζετε από όλο αυτό;
- Κοιτάξτε, εμείς διαλέξαμε τυχαία 50 αριθμούς τηλεφώνου και στην ουσία κάνουμε διαφήμιση για το ταξιδιωτικό γραφείο μας. Θα γίνετε πελάτες μας και αυτό μας αρκεί!
- Μάλιστα (σκεπτικός με ένα χαμόγελο!)
- Πόσο χρονών είστε κύριε; Ακούγεστε πολύ νέος! (αρχίζει το καμάκι!)
- 29.
- Και τι δουλειά κάνετε;
- Δουλεύω σε πεντάστερο ξενοδοχείο!
- Είστε παντρεμένος;
- Ναι.
- Η σύζυγος τι δουλειά κάνει;
- Είναι δημοσιογράφος.
- Την βλέπουμε, την διαβάζουμε κάπου;
- Ναι, τη βλέπατε και την διαβάζατε αλλά τώρα δεν εργάζεται κάπου! (Το καλλιτεχνικό της είναι Στάη και βρίσκεται σε διαπραγματεύσεις με τον Alpha!)
- Λοιπόν, περάστε σήμερα το απόγευμα στις 7 να σας δώσουμε το voucher. Οι προορισμοί είναι η Τενερίφη, η Μάλτα, το Ρέθυμνο, το Πήλιο και η Μονεμβασιά και τα ξενοδοχεία είναι τα εξής, μπούρου μπούρου.
- Οκ.

πόσο χρονών είσαι, μωρό μου;


Κλείνει το τηλέφωνο και τρέχουμε να δούμε αν τα ξενοδοχεία είναι της προκοπής. Ψάχνουμε πτήσεις για το εξωτερικό για την επόμενη εβδομάδα! Πανάκριβα of course. Δεν πειράζει, λέμε. Θα πάρουμε το voucher και θα πάμε ΟΠΟΤΕ θέλουμε! Τα κουτά!

Στις 7 φτάνουμε στο γραφείο που μας είχαν υποδείξει. Στον 6ο όροφο, ρετιρέ, κρατήστε αυτήν την πληροφορία.


Και αρχίζει το θέατρο του παραλόγου. Χτυπάμε το κουδούνι. Μας ανοίγουν. Μπαίνουμε μέσα. Μας υποδέχεται μια κυρία, ζητάμε την κυρία τάδε.
- Περιμένετε παρακαλώ!
Καθόμαστε σε ένα καναπέ και αρχίζω να παρατηρώ τον χώρο. Από κάποια γραφεία μας ρίχνουν κλεφτές ματιές, κάτι άλλες κυρίες πηγαινοέρχονται, δείχνοντας πραγματικά απασχολημένες. Αφίσες από εξωτικά μέρη στους τοίχους, λίγο ξεφτισμένες. Από μια πόρτα που ανοιγοκλείνει συνεχώς ακούγονται φωνές και μουσική, σαν κάποιος να έχει ένα πάρτυ. Λέω, να δεις που θα έχει κι άλλους, θα έχει και τοστάκια και πορτοκαλάδες. Κάτι δεν πάει καλά!!!
Έρχεται ένα κοριτσάκι και μας μιλάει.
- Είστε η κυρία που μιλήσαμε στο τηλέφωνο;
- Όχι, αλλά εγώ θα σας κάνω την παρουσίαση.

Μπαίνουμε στην αίθουσα του πάρτυ!
Εκεί υπάρχουν πέντε τραπεζάκια, στα δύο κάθονται από δυο-τρία άτομα και άλλες κυρίες τους μιλάνε! Οι τύποι που είναι εκεί μέσα έχουν βγει από επεισόδιο του Ρετιρέ! Γυναίκες με χαίτη, κάτι παππούδες, παρακμή! Καθόμαστε στο δικό μας τραπεζάκι.
- Έρχεστε από μακριά;
- Όχι, από Αθήνα.
Και πέφτει η βόμβα!
- Σας έχουν ενημερώσει ότι η παρουσίαση θα διαρκέσει ΜΙΑ ΩΡΑ;
- (ξεροκαταπίνουμε κι οι δυο, δεν προλαβαίνω να σκεφτώ, δεν μου συμβαίνει αυτό το πράγμα!!) ΟΧΙ!!!!!!
- Ναι, θα έπρεπε να σας το είχαν πει στο τηλέφωνο!
- (εγώ έχω μείνει άναυδη, ο Δ. ψύχραιμος) Δεν μας έχουν πει τίποτα τέτοιο, και δυστυχώς δεν έχουμε καθόλου χρόνο. Υποτίθεται θα ερχόμασταν να πάρουμε το voucher, έχουμε μόνο 10 λεπτά!
- Μισό λεπτό!

Η κοπελίτσα φωνάζει μια άλλη κυρία που απλά καθόταν σε μια άκρη του δωματίου. Η κυρία Ζαχαροπούλου από το Ρετιρέ! Έρχεται να λύσει το θέμα!
- Να κλείσουμε για μια άλλη μέρα; Το δώρο σας δεν το χάνετε, απλά κι εμείς πρέπει να κάνουμε τη διαφήμισή μας.
- (εξουθενωμένοι από την εξέλιξη) Ευχαριστούμε, αλλά πρέπει να φύγουμε!


Παίρνουμε μια κάρτα (και καλά για να τους καλέσουμε για άλλο ραντεβού) και φεύγουμε τρέχοντας! Πετάμε την κάρτα στον πρώτο κάδο απορριμμάτων που βρίσκουμε στο δρόμο! Κλαίμε γοερά, περπατώντας χέρι, χέρι. Μας κορόιδεψαν!!

Συμπέρασμα πρώτο
Οι τύποι στα διπλανά τραπέζια ήταν σίγουρα κομπάρσοι! Οι οποίοι μάλιστα δεν θα πληρωθούν αφού το δόλωμα δεν τσίμπησε!
Συμπέρασμα δεύτερο
Τίποτα δεν είναι δωρεάν. Αλλά αν είσαι αφελής ή απεγνωσμένος πέφτεις στην παγίδα.
Συμπέρασμα τρίτο
Η κυρία του τηλεφωνήματος δεν ξέχασε να μας πει για την μία ώρα της συνάντησης. Αν μας το είχε πει, απλά δεν θα είχαμε πάει. Όποτε, το ωραίο τους κόλπο έπιασε. Μας φέρανε μέχρι εκεί, σου λέει θα κάτσουνε!

Απορία πρώτη
Τι θα μας λέγανε μια ώρα; Πιθανολογώ ότι θα είναι καμιά ιστορία πυραμίδας, π.χ. να τους φέρνουμε πελάτες ή τίποτα χρονοδιακοπές. Και στις δύο περιπτώσεις, ΑΠΑΤΗ!
Απορία δεύτερη
Γιατί να συμβεί σε εμάς αυτό; Που είμαστε ξυπνοπούλια και κάτι τέτοια τα μυριζόμαστε από μακριά; Γιατί μας έπιασαν στην ανάγκη! Μόνο για αυτό!

Πάντως μετά ρίξαμε πολύ γέλιο, ενώ θυμόμασταν την ατμόσφαιρα σε εκείνη την αίθουσα, με τους κομπάρσους (στάνταρντ!!!) και την πολιτοφύλακα στη γωνία! Μετά από όλα αυτά τα τραγελαφικά, ο κύβος ερρίφθη. Διακοπές ωραιότατες στην επαρχιακή πόλη από την οποία καταγόμαστε, στο ωραιότατο δωματιάκι μας, με τη θάλασσα στα πόδια μας και σπιτικό φαγητό και από τις δύο μαμάδες.

23/7/08

Άγνωστες λέξεις


Χτες ξεζούμισα το ένθετο της Καθημερινής με τις αγγελίες ακινήτων. Τζίφος. Τίποτα στα μέτρα μας, τίποτα που να μας ταιριάζει. Όμως… μου γεννήθηκαν κάποιες απορίες και χρειάζομαι βοήθεια γιατί έχω άγνωστες λέξεις. Έχουμε και λέμε…

Οροφομεζονέτα δευτέρου: Με τις λιγοστές μου γνώσεις, όταν λέμε μεζονέτα, δεν εννοούμε σπίτι με δύο ορόφους; Πώς γίνεται να υπάρχει οροφομεζονέτα λοιπόν; Έχουμε έναν όροφο, τον χωρίζουμε στα δύο και περπατάμε σκυφτά όπως στο «Being John Malkovich»;

Μεζονετοδιαμερίσματα: Μέχρι να πάρω τον μεσίτη και να του πω «Γειά σου καλέ μεσίτη, ενδιαφέρομαι για το με-ζο-νε-το-δι-α-με-ρι-σμα θα αρχίσω να κεκεδίζω και θα μου κλείσει το τηλέφωνο στα μούτρα; Άσπρη πέτρα ξέξασπρη...Τι λέξη σιδηρόδρομος είναι αυτή; Στον Φυτράκη υπάρχει;

Κουζίνα με island: Πρόκειται για εξωτική κουζίνα που έχει και νησάκι στο κέντρο; Μήπως εννοεί ότι είναι κοντά στο Island; Είναι μήπως εκείνο το πάσο με τα σκαμπουδάκια που τόσο μου αρέσει; Ή εκείνο που μπαίνουν τα μάτια της κουζίνας στο κέντρο με έναν τεράστιο απορροφητήρα από επάνω (only in magazines damn);

Άμεση πρόσβαση στην πισίνα: Περνάει λεωφορείο από έξω; Πόσο κάνει το εισιτήριο; Να φοράω το μαγιό μου για παν ενδεχόμενο; Έχει τσουλήθρα από την κρεβατοκάμαρα, Πόσο άμεση είναι αυτή η πρόσβαση;

Όμορφος προσανατολισμός: Πώς λέμε επαγγελματικός; Και γιατί δεν το κάναμε και αυτό μάθημα στο Λύκειο; Γιατί κάποιος να ξοδέψει δυο λέξεις στην αγγελία του για να γράψει αυτό, χωρίς να διευκρινίζει τίποτα άλλο; Γιατί η ομορφιά είναι υποκειμενική. Ο προσανατολισμός είναι όμορφος σε σχέση με το δικό σου feng shui καλέ μου μεσίτη και το δικό μου θα το κάνει μαύρο κι άραχνο; Ή είναι απλά όμορφος; Κοιτάει βουνό ή θαλασσα; Veet να πάρω;

Γκέτο

Σχεδιάζουμε με τη μαμά μου να πάμε σε μια παράσταση.
Της λέω: Εγώ θα βγάλω φοιτητικό κι εσύ κανονικό εισιτήριο.
Μου λέει: Δηλαδή δεν θα κάτσουμε μαζί;

Της απαντώ: Ναι, βάζουν όλους τους φοιτητές μαζί και εσάς τους υπόλοιπους ξεχωριστά.

21/7/08

Το πρωινό μου


Είχα στο μυαλό μου σήμερα να ξυπνήσω σχετικά νωρίς για να πάω στην τράπεζα να καταθέσω τα χρήματα για τα μαθήματα του επόμενου έτους στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο. 1400 ευρώ μετρητά και χωρίς καμία διαπραγμάτευση, ούτε δόσεις, ούτε τίποτα, προκαταβολικά όλα. Ανοίγει η παρένθεση: (Όμως η περσινή χρονιά μου χάρισε τόσα πολλά, γνώσεις, την αίσθηση ότι κάνεις κάτι σοβαρό επιτέλους στη ζωή σου, ξεφυλλίζεις βιβλία που σε κάθε σελίδα τους κάτι κρύβουν, κάτι που δεν ήξερες, και καλό θα ήταν να το μάθεις, για σένα, για κανέναν άλλον.) Κλείνει η παρένθεση.

Κατά τις 10 χτύπησε το ξυπνητήρι (για μένα αυτό είναι το νωρίς και δεν δέχομαι κουβέντα. Μέχρι τις 10:20 που χτύπησε το κινητό, εγώ χουζούρευα.
- Από Εθνική Ασφαλιστική. Για την Ασφάλεια του Αυτοκινήτου σας!
- Ναι, ναι, χμ, χμ. Πότε θα έρθετε; Πόσα είναι;
- Αύριο, πριν τις 8:30 το πρωί αν σας βολεύει, είναι 303 ευρώ.

Η κατάθεση αποκτά χαρακτήρα σκέφτομαι, αν κάτσω λίγο ακόμη στο κρεβάτι θα φτάσεις τις 2000 ευρώ. Σηκώθηκα και πήγα στη Eurobank, ανάληψη. Πάω στην Εθνική να καταθέσω τα χρήματα. Χαρτάκι. Μέσος όρος αναμονής 38 λεπτά. Εγώ περίμενα περίπου μία ώρα. Ενώ περίμενα, κάθισα στην αγαπημένη μου θέση, μπροστά από το γραφείο μιας κύριας, λιλιπούτειας, πολύ trendy κατά τα άλλα, με γυαλιά που κατεβαίνουν ως την άκρη της μύτης όταν διαβάζει έγγραφα. Η κυρία αυτή είναι υπεύθυνη για διάφορες υπογραφές που χρειάζονται στα ταμεία για να τελειώσει η συναλλαγή. Είχε, λοιπόν, στη δούλεψη της ένα κοριτσάκι, το οποίο ήταν δεν ήταν 17 χρονών (λογικά θα ήταν πάνω από 18 για να δουλεύει εκεί, αλλά μικρόδειχνε) η οποία την βοηθούσε. Όσο ήμουν εκεί, πέρασαν τουλάχιστον 20 άτομα τα οποία την περίμεναν καρτερικά, να τελειώσει με τους άλλους και να αναλάβει την περίπτωση τους. Κάποια στιγμή ήρθε και κάποιος που ήθελε το «Μπιν». Mister Bean, you mean? Το Μπιν για την κάρτα; Ο εν λόγω αλλοδαπός περίμενε τουλάχιστον μισή ώρα για να ασχοληθεί κάποιος μαζί του και τελικά το κοριτσάκι, που έλυνε και έδενε εκεί μέσα, του έδωσε το «Μπιν». Καλές αναλήψεις! Ένας άλλος κύριος ζητούσε κάτι χαρτιά και η κυρία τα έψαχνε παντού στο γραφείο της «Μα το ξέρω ότι έχουν έρθει, αλλά που είναι; Φοβάμαι μήπως χάθηκαν. Κι αν ξανακάνουμε αίτηση να μας τα ξαναστείλουν, μπορεί να μην μπορούν.» Έψαχνε, έψαχνε, τίποτα. Προφανώς το λάθος ήταν δικό της, αυτή είχε χάσει το φάκελο! Κι όταν ο κύριος τη ρώτησε, τι να κάνει, «να ξανάρθω; Να πάρω τηλέφωνο;», εκείνη του απάντησε «Βλέπετε κύριε να σηκώνω τα τηλέφωνα που χτυπάνε;». Πράγματι, όση ώρα ήμουν εκεί, το τηλέφωνο της χτυπούσε ασταμάτητα, όπως και δυο τρία σε άλλα γραφεία, άδεια γραφεία, καλοκαιρινή ραστώνη, σκέφτηκα. «Σας παρακαλώ, μη με πιέζετε. Όταν έρθουν, θα σας καλέσουμε εμείς στο κινητό σας.» Αν δεν τα ξαναχάσουμε, συμπλήρωσα εγώ!

Κάποια στιγμή, είχα απορροφηθεί τόσο πολύ και διασκέδαζα με τις δουλειές της κυρίας με τα γυαλάκια που ήρθε το νούμερό μου και κόντεψα να το χάσω. Πήγα σαν υπνωτισμένη στο ταμείο και λίγο θυμωμένη που μου χάλασαν το υπέροχο «Θέατρο της Δευτέρας» και κατέθεσα τον οβολό μου. Και έφυγα, σκεπτόμενη πως η Εθνική δεν είναι τράπεζα, είναι χώρος αναμονής, με ευχάριστα θεατρικά διαλείμματα. Σε καμία άλλη τράπεζα (ιδιωτική) δεν θα σε άφηναν να περιμένεις 30 λεπτά για ένα PIN, θα στο έδιναν αμέσως και σου πάσαραν και άλλη μια κάρτα δώρο. Τουλάχιστον, είχε δροσιά και φυσικά εκεί ήταν και η αγαπημένη μου υπάλληλος στο ταμείο, η οποία χαμογελούσε σε ένα δεκάχρονο (ίσως επειδή ξέρει ότι είναι πιο έξυπνη από αυτό) και καθυστερούσε να εξυπηρετήσει τη μητέρα του και όλους εμάς. Αλλά αυτή είναι ένα ολόκληρο κεφάλαιο! Και ακόμη δεν έχω οργανώσει την παρακολούθησή της!

18/7/08

Μπουρλότο!

Σήμερα το απογευματάκι κανόνισα συνάντηση με τρεις-τέσσερις φιλενάδες στο σπιτάκι μου και επικρατεί πυρετός προετοιμασίας. Αλλά η καλή μου τύχη με εγκαταλείπει σιγά σιγά και πριν το κάνω μπουρλότο το σπίτι, ελάτε όσο πιο γρήγορα μπορείτε (εσείς που ξέρετε!) γιατί δεν με βλέπω καλά.

Πήγα να πάρω ένα Bacardi (για τα mojito που θα φτιάξει η Naf) μαζί με κάτι άλλα πραγματάκια που μου έλειπαν και μέχρι να φτάσω σπίτι το μπουκάλι είχε σπάσει, χωρίς να το έχω πάρει χαμπάρι, μέσα στο sic trolley μου από το Real Simple με αποτέλεσμα η είσοδος της πολυκατοικίας, το ασανσέρ και όλος ο όροφος μέχρι την πόρτα του διαμερίσματος μου να βρομάει μπακαρντίλα…. Σκέφτηκα πριν σφουγγαρίσω, να ρίξω λίγο δύοσμο, να πάρω ένα καλαμάκι, να μην πάει χαμένο. Και σαν μην έφταναν όλα αυτά, πέταξα τα γυαλιά του μπουκαλιού στα σκουπίδια και μετά έριξα από πάνω τη σακούλα, και την πίεσα τόσο ώστε να κόψω και το δαχτυλάκι μου. Μπουυυυ! Ελάτε γρήγορα σας λέω, σκέφτομαι να φτιάξω μπόμπες (ζαμπόν, τυρί, ψωμί) αλλά φοβάμαι μη γίνει της 17ης Νοέμβρη εδώ μέσα!!



11/7/08

ΠΕΡΑΣΑ

ΠΕΡΑΣΑ!!!!!!!!
7 ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ
7,2 ΣΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ.
ΓΕΝΙΚΟ ΒΑΘΜΟ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΚΟΜΗ ΓΙΑΤΙ ΣΤΗ ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ ΣΥΜΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΟΙ ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΑΛΛΑ ΠΕΡΑΣΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!
ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΑΛΛΑ ΔΥΟ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ.
ΜΗΝ ΤΡΟΜΑΞΕΤΕ!

Οι Επιστήμες της Φύσης και του Ανθρώπου στην Ευρώπη
ΚΑΙ
Φιλοσοφία στην Ευρώπη

4/7/08

Εγώ blogολογώ, εσύ blogολογείς;

Τι εστί blog λοιπόν και πόσο μακριά μπορεί να πάει η βαλίτσα.

Για να καταλάβω λοιπόν, για να το κάνω ξεκάθαρο στο μυαλό μου. Αν λοιπόν κάποτε έγραφα στο ημερολόγιο μου και το έκρυβα κάτω από το κρεβάτι, στο καζανάκι, στο κουτί με τα παπούτσια, ανάμεσα στα τετράδια του σχολείου, το διπλοκλείδωνα και το καμουφλάριζα, τώρα όλα όσα γράφω θέλω να τα βλέπει όλος ο κόσμος; Να τα δημοσιεύω στο ίντερνετ, να τα βλέπει ο γείτονας, ο απέναντι, το κινεζάκι που ξέρει τι είναι το blog δισεκατομμύρια χρόνια πριν από μένα;

ΟΚ. Θέλω να γράψω κάθε …χαζομάρα που μου έρχεται στο μυαλό, αν πήγα για ψώνια στο σουπερμάρκετ, αν η φέτα σήμερα είναι φτηνή, αν η ταινία ήταν μάπα, αν με έστησε στο ραντεβού ο μασκαράς, αν ξέχασα το θερμοσίφωνο ανοιχτό. Έχω την ανάγκη, εγώ και άλλοι χιλιάδες άνθρωποι σε όλο τον κόσμο να δίνουμε αναφορά για το τι κάνουμε στη ζωή μας, μήπως κι έτσι την κάνουμε πιο σημαντική. Μονολογούμε blogολογώντας και blogολογούμε μονολογώντας, όπως διάβασα και χαμογέλασα σε ένα από τα blog που επισκέφτηκα.

Μπορεί να τρέχουμε να μπούμε στο ασανσέρ για να μη μας προλάβει η διαχειρίστρια για τα κοινόχρηστα, μπορεί να μη λέμε ένα γεια στο περίπτερο που κάθε μέρα μας προμηθεύει τα απαραίτητα (χυμούς, τσιγάρα και περιοδικά), όμως το βράδυ, ο καθένας από το σπιτάκι του θέλουμε να μαθαίνουμε τα νέα μας. Και φυσικά να βλέπω σχόλια και κριτικές στα γραπτά μου. Γιατί το blog μου είναι ίσως ο μοναδικός εκδοτικός οίκος που δέχτηκε να εκδώσει τα τεφτέρια μου. Και με μηδενικό κόστος μάλιστα. Και χωρίς λογοκρισία. Μπορεί να μη δω ποτέ τις σκέψεις μου και τις ιστορίες μου στην προθήκη του βιβλιοπωλείου αλλά εδώ, στον αχανή κόσμο του νετ, ίσως με διαβάσουν ακόμη περισσότεροι άνθρωποι.

Το blog είναι ο μικρόκοσμος μας, για όσους από εμάς το έχουμε ανακαλύψει. Στο δικό μας γράφουμε ό,τι μας κατέβει στο κεφάλι, με αστειάκια που μπορεί να καταλάβει ένας στους δέκα, επιλέγοντας προσεκτικά τις καλύτερες στιγμές της καθημερινότητάς μας. Στα άλλα, κρυφοκοιτάζουμε τις ζωές των άλλων. Προχτές διάβασα ένα μιας γυναίκας με παιδί, χωρισμένης, να βρίζει χυδαία τον άντρα της και μετά να τον ζητά πίσω.

Το blog είναι η εκτόνωσή μας. Αν δεν μπορώ να το πω στο διπλανό μου, θα το πω σε σένα άγνωστε μικρέ αναγνώστη. Δεν θέλω να με συμβουλέψεις, θέλω μόνο να μου πεις ότι με διάβασες. Μου αρκεί η σκέψη ότι κάποιος με διαβάζει.

Μπορεί να είναι ένα σκουπίδι το δικό σου blog μέσα στα χιλιάδες που υπολογίζονται μόνο στην Ελλάδα μέχρι σήμερα. Αλλά για σένα είναι το σπιτάκι σου. Εκεί που στρώνεις το καλύτερο τραπεζομάντιλο, ανάβεις τα κεριά, βάζεις λουλούδια στο βάζο και περιμένεις επισκέψεις. Το θέμα είναι να κεράσεις κάτι καλό.

Αν είσαι καλός οικοδεσπότης, θα ξανάρθω…

3/7/08

To be

To do

  • Να περάσω ΚΤΕΟ
  • Να πάω στο ΥΠΟΘΗΚΟΦΥΛΑΚΕΙΟ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΩ ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ
  • Να πάω ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ
  • Να κάνω ΤΕΣΤ ΠΑΠ
  • Να γράψω ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΣΤΟ ΕΑΠ
  • Να βρω δουλειά
  • Να πάω διακοπές
  • Να βρω σπίτι
  • Να κάνω ανάληψη τα 455 ευρώ που μου έβαλαν από τη δουλειά από την οποία παραιτήθηκα και να προσέξω να μην τα χάσω