26/3/09

Helena Christensen





Τη λάτρευα όταν ήμουν μικρή...
H 41χρονη σήμερα Helena Christensen είναι ακόμη πολύ όμορφη. Εξωτικά όμορφη!
Εδώ περιμένοντας τον άνδρα ναυτικό να γυρίσει στο λιμάνι..... εεε ..... σε φωτογράφιση για τα ρούχα odd molly από τη φωτογράφο Yelena Yemchuk.
Wicked game και πάμε για άλλες εποχές!


Παρένθεση.... δεν υπάρχει στο youtube το video του Wicked Game ή εγώ δεν έψαξα καλά! Υπάρχουν κάτι live και κάτι άσχετα βίντεο. Οπότε ας βολευτούμε με τους Dirty Vegas.

18/3/09

One Happy Dot is one year older! Happy Birthday!!!

Έδωσα στη Dot το δώρο της και ιδού τα αποτελέσματα. Γρήγορα ένα σφουγγαρόπανο....

Χρόνια πολλά Dotaki, ό,τι επιθυμείς και όσα κιλά σοκολάτας επιθυμείς εμείς πάντα εδώ θα είμαστε να σου τα προσφέρουμε, σε γιορτές, γεννέθλια αλλά και χωρίς αφορμή!!!

17/3/09

Dream bookcases...

Είμαστε στη φάση που σκεφτόμαστε να προσθέσουμε μια βιβλιοθήκη στο πτωχό, πλην τίμιο, σαλονάκι μας για να τοποθετήσουμε τα βιβλία μας, παλιά και νεοαποκτηθέντα (βλ. την τριλογία της Stephanie Meyer, έπαθα τρελό, εφηβικό κόλλημα με τον Edward, και ακόμη μεγαλύτερο όταν είδα και την ταινία, ας μην επεκταθώ, διαβάζουν και σύζυγοι καμιά φορά εδώ και δεν θέλουμε ενδοοικογενειακό incident).

Μια πρώτη προσέγγιση σε έναν επιπλοποιό, συστημένο από αλλού, κατέληξε σε προσφορά των 5.500 ευρώ που σημαίνει λογικά ότι πουλάμε ό,τι άλλο περιέχει το σαλόνι για να αποκτήσουμε τη βιβλιοθήκη που μας λέει ο τύπος και αγοράζουμε και τρία σκαμπουδάκια από το ΙΚΕΑ, δύο για να καθόμαστε και ένα για να ακουμπάμε τον καφέ μας.

Πάμε παρακάτω, λοιπόν. Σε αναζήτηση νέας λύσης, η οποία μπορεί να είναι και η ΝΕΟSET ή το ΙΚΕΑ (εδώ που τα λέμε μπορεί να πάρουμε το ίδιο πράγμα σε μισή τιμή, με λίγο χειρότερη ποιότητα, αλλά ποιος ζει ποιος πεθαίνει…) περιδιαβαίνω στο internet για να πάρω ιδέες και μετά να τις πλασάρω στη μητέρα slash προσωπική μου διακοσμήτρια. Βρήκα καταπληκτικά πραγματάκια, κάποια λιγότερο πραγματοποιήσιμα εδώ μέσα αλλά από ποιος μου απαγορεύει να ονειρεύομαι…

Εδώ βλέπουμε μια εξαιρετική βιβλιοθήκη πάνω σε μια σκάλα. Βολικό για να αρχειοθετήσεις τα βιβλία σου, π.χ. στο τρίτο σκαλί δεξιά, στο εικοστό πρώτο αριστέρα. (http://weburbanist.com) Εδώ μια εκπληκτική ιδέα, λίγο ρηχή βέβαια. Αγοράζω βιβλία σύμφωνα με το χρώμα του εξωφύλλου για να φτιάξω μια χρωματιστή παλέτα. (http://weburbanist.com) Κι εδώ... βάζω βιβλία και ράφια όπου βρω, είναι τόσα πολλά... (http://weburbanist.com) H γνωστή Expedit από το ΙΚΕΑ, βασικά μου αρέσει γιατί δεν έχει πλάτη και την κάνει πιο ανάλαφρη, κάπως έτσι τη φαντάζομαι και τη δικιά μας αλλά όχι τόσο απλή...Κι αυτή μου φαίνεται απλά τέλεια αλλά ίσως δεν είναι τόσο σταθερή και δεν μπορεί να αντέξει το βάρος πολλών βιβλίων... (www.homeportfolio.com) Κι αυτές οι δύο σαν διαχωριστικό χώρου, καμία σχέση με αυτό που ζητάμε εμείς αλλά είναι καταπληκτικές! (η πρώτη από www.homeportfolio.com, η δεύτερη από www.flickr.com/photos/mazzali/2513411743)Και το τζάμι δεν με χαλάει, κάνει πιο κλασικό πάντως... (http://www.flickr.com/photos/simon_aughton/851041221)Άλλη μια από ΙΚΕΑ, η billy, συμπαθέσταση και φθηνή και έχει και ράφια για cd! Αλλά έχει πλάτη...

I'll be back with more....

11/3/09

Νέα μόδα στο μακιγιάζ


Τώρα εσάς σας αρέσει αυτό; Δηλαδή αν το κάνω και βγω και έξω από το σπίτι έτσι δεν θα με πάρουνε με τις ντομάτες να έρθει να δέσει η διχρωμία;
Το έκανε πάντως και ο Γάλλος Emmanuel Ungaro στην επίδειξη μόδας του. Όπως πληροφορούμε από το αγγλικό Glamour, το μακιγιάζ επιμελήθηκε ο Tom Pecheux της Mac, και ήθελε να κάνει κάτι μοντέρνο και συγχρόνως 80's οπότε έβαλε κόκκινο και φούξια και ιδού το αποτέλεσμα... Για τις πασαρέλες μια χαρά είναι, για την αληθινή ζωή, λίγο περίεργο μου φαίνεται!

9/3/09

Η νέα version του "Όνομα, ζώο, πράγμα"


... λέγεται "ζώο, πράγμα, χρώμα". Το παίξαμε με την Παναγιώτα και τη μαμά της την Κυριακή το μεσημέρι "χωρίς βαθμούς, για να μη το κάνουμε δύσκολο", σταματώντας σε όποιο γράμμα μας αρέσει και προσπερνώντας τα δύσκολα, διαλέγοντας το "Η" μόνο και μόνο για να γράψει η Παναγιώτα την πόλη "Ηράκλειο" επειδή την είχε ήδη στο μυαλό της (εγώ δεν θυμήθηκα καμία πόλη ή χώρα από Η). Με εντυπωσιάσε ο Μινώταυρος για ζώο, ο Καφετατζής (aka καφετζής) για επάγγελμα. Να σημειωθεί, γράφουμε και εναλλακτικές απαντήσεις αν έχουμε δυο στο μυαλό μας (βλ. κύβος, κολιέ). Και στη Μηλόπιτα, ήθελε να γράψει Μήλο αρχικά αλλά το άλλαξε γιατί το Μήλο δεν είναι φαγητό! Δελφίνι & Δανία πολύ καλά επίσης! Και φυσικά μιλάμε για τα πιο όμορφα γραμματούλια!!! Και να φανταστείς ότι πριν δυο χρονάκια δεν ήξερε να γράφει, να αντιγράφει, πόσο μάλλον να σκέφτεται και να γράφει. Είναι πραγματικά μαγικό!!!

6/3/09

Ο φούρνος & η ΔΕΗ


Μου έρχεται μια απίστευτη όρεξη για blogging, για να γράψω ό,τι μου έρχεται πιο εύκολο εκτός από την εργασία μου που παραμένει στα σκαριά και τρίζουν τα κόκαλα του Χιουμ κι εκείνου του φίλου του του Hutcheson που λύσσαξα να τον ψάχνω στο google και να το ξεχνάω να γράφω το h και ξανά μανά, σβήσε γράψε και να μη βρίσκω τίποτα. Και ναι βιβλιογραφία έχω αλλά βαριέμαι να τη διαβάσω, προτιμώ κάτι εύπεπτο, να μου τα πει λιανά και σταράτα και μετά να ψάξω και να εντοπίσω ποια χωρία (χειροκρότημα για τη λέξη!) θα βάλω στην εργασία μου. Την παλιοεργασία.

Για αυτό κι εγώ θα κάτσω να γράψω πώς πέρασα την πρώτη μέρα μετά το ταξίδι, aka την Τρίτη που μας πέρασε, όταν θυμήθηκα πως έχει έρθει η ΔΕΗ, έχει λήξει, μαραζώνει πάνω στο τραπέζι της κουζίνας και κανείς δεν της δίνει σημασία. Ο λογαριασμός αυτός ήταν στο όνομα του προηγούμενου ιδιοκτήτη του σπιτιού οπότε ούτως ή άλλως έπρεπε να κάνω μια βόλτα από το Κορωπί για να αλλάξω το όνομα και να κάνω νέες γνωριμίες με δημόσιες υπηρεσίες. Βάζω λοιπόν στο μηχάνημα του διαβόλου τη διεύθυνση και κατευθύνομαι προς το Κορωπί, μέσω Λαυρίου γιατί τα baht που μας περίσσεψαν φτάνανε ίσα ίσα για το λογαριασμό και όχι και για την Αττική Οδό. Έχω πάει πολλές φορές στο Κορωπί, για υποθηκοφυλακεία, κτηματολόγια, οπότε μου είναι γνωστός ο δρόμος και δεν αγχώθηκα. Έβαλα air-condition γιατί πρέπει να χτύπαγε ένα σαραντάρι εκείνη τη μέρα, έβαλα ραδιόφωνο και κατηφόρισα. Η βλαμμένη του διαβόλου πρέπει να μου είπε τρεις χιλιάδες είκοσι δύο φορές να στρίψω δεξιά και μετά αριστερά και μετά πάλι δεξιά γιατί είχε λυσσάξει να πάω από Αττική Οδό. Όταν όμως κατάλαβε ότι δεν έχω σκοπό, μουγκάθηκε και συνέχισα μόνη το δρόμο. Όταν έφτασα στο Κορωπί μου είπε να στρίψω στο δρομάκι που ήταν η ΔΕΗ, Παπανικολάου. Το δρομάκι αυτό όμως δεν έστριβε έτσι πήγα ένα στενό παρακάτω και πάρκαρα και πήγα με τα πόδια. Βρε που είναι η ΔΕΗ; Ρωτάω έναν κύριο σε ένα μαγαζί και μου λέει «είναι πιο κάτω, Παπανικολάου λέγεται κι αυτή αλλά είναι με άλλο αρχικό μπροστά», μπαμπάς και γιος ας πούμε, ή δυο αδέλφια. Ή μήπως ο κύριος που ανακάλυψε το τεστ Παπ; «Ωραία, του λέω, να πάω με τα πόδια; Είναι κοντά;» «Εγώ δεν θα πήγαινα» μου λέει. Και τον ακούω και παίρνω το αυτοκίνητο και πάω εκατό μέτρα πιο κάτω και τη βρίσκω… Πρόσεχε μη κουραστείς ρε μεγάλε και επιπλέον ψάξε και να ξαναπαρκάρεις… Με τα πολλά βρίσκω, παίρνω νουμεράκι για την εξυπηρέτηση πελατών και κάθομαι στη θεσούλα μου. Έχω γύρω στα 10 νούμερα μπροστά μου αλλά λίγο κόσμο στην αίθουσα με νουμεράκια. Υπάρχουν πολλοί που περιμένουν όρθιοι σε ένα συγκεκριμένο γραφείο για άλλους λόγους, χωρίς νουμεράκι, πράγμα που δεν με αφορά προφανώς. Μέχρι να προσαρμοστώ, δεν καταλαβαίνω τι παίζει, μετά από λίγο συνειδητοποιώ ότι υπάρχουν μόνο δύο γραφεία με κυρίες που μπορούν να με εξυπηρετήσουν, εκ των οποίων η μία έχει πιάσει ψιλή κουβέντα με την πελάτισσα της. Χα χα χα και χου χου χου! Δεν βιάζομαι, η αλήθεια είναι αλλά δεν θέλω να περάσω και όλο μου το πρωινό εδώ! Κανά μισάωρο αργότερα φτάνει η σειρά μου και φυσικά φτάνω στην κυρία που λέγαμε, η οποία με στέλνει να βγάλω φωτοτυπία το συμβόλαιο σε ένα …φούρνο γιατί «όλα τα κάνουμε εμείς εδώ» και να πληρώσω το λογαριασμό στο ταμείο. Πάω, λοιπόν στο φούρνο και δίνω σε ένα κοριτσάκι το συμβόλαιο. Το αφήνει πάνω στον πάγκο και μου λέει ότι θα το βγάλει η άλλη κοπελίτσα. Και φεύγει. Η άλλη βάζει μια τυρόπιτα σε σακουλάκι και δεν έχει ενημερωθεί για τις φωτοτυπίες μου. Με αποτέλεσμα να μη τις δει και να αφήσει πάνω τους τη λαδωμένη τυρόπιτα. Flash Gordon τρέχω και παίρνω το συμβολαιάκι μου και τις λέω ευγενικά «για να μη λαδωθεί;» Χαμπάρι… Φεύγει η πελάτισσα. «Φωτοτυπίες please» Και μου λέει το αμίμητο, «είναι πολλές, όποιος μπαίνει και θέλει κάτι θα έχει προτεραιότητα γιατί είναι πελάτης» Δηλαδή είμαι στη σελίδα 2 σταματάω να βάλω ένα καρβέλι ψωμί και συνεχίζω. «Συγνώμη κι εγώ πελάτης δεν είμαι;» της λέω. Στο κάτω κάτω ποιος σου είπε να χώσεις ένα φωτοτυπικό μέσα στο φούρνο; «Εγώ δουλεύω εδώ, έχω εντολή» λέει το κοριτσάκι. Το λυπάμαι και φεύγω. Βγάζω τη μπέμπελη μέχρι την πλατεία όπου βρίσκω αυθεντικό φωτοτυπάδικο και εξυπηρετούμε σε χρόνο dt. Ξαναγυρνάω στη ΔΕΗ και λέω το incident στην κυρία. «Α, είναι επειδή δεν πήρες τυρόπιτα!» Ε πες το καλή μου, ότι έπρεπε να κατεβάσω όλο το φούρνο για να εξυπηρετηθώ!!! Έχω γίνει κακιά ε; Έχω γίνει; Μπα ανέκαθεν ήμουν, απλά τώρα έχω όρεξη και σου είπα; Βαριέμαι να γράψω και εργασία!!!

Μπράβο Σάκη!

O Μητσικώστας έκανε φάρσα στον Σάκη, παριστάνοντας τον Μίκη Θεοδωράκη!!
Α ρε Σάκη, τι ευγενικό παιδί! Το Άξιον Εστί με το This is our Night!


5/3/09

Still smiling!






Η ευγένεια. Δεν μας έκανε απλά εντύπωση. Μας συνεπήρε η καλή τους διάθεση και το χαμόγελο από το πρωί μέχρι το βράδυ. Θα μπορούσα να περιγράψω μόνο ένα περιστατικό για να καταλάβετε. Ένα βράδυ ενώ δειπνούσαμε στο παραλιακό, ιταλικό εστιατόριο του ξενοδοχείου μας, μια σερβιτόρα τακτοποιούσε το διπλανό, άδειο τραπέζι. Κάποια στιγμή φτερνίστηκε. Και γύρισε να μας… ζητήσει συγγνώμη! Σε ποιά άλλη χώρα του κόσμου, θα γινόταν αυτό; Ακόμη και στο πρωινό μας τραβούσαν τις καρέκλες για να καθίσουμε, μας έπαιρναν τα πιάτα μόλις τελειώναμε, έτρεχαν να μας αποχαιρετήσουν μόλις φεύγαμε από την αίθουσα. Και ναι, οκ, ήταν ένα καλό ξενοδοχείο με υψηλές προδιαγραφές, σίγουρα υπήρχε κάποια γραμμή από τη διοίκηση, αλλά ο τρόπος τους, η ευγένειά τους, η καλοσύνη στα μάτια τους ήταν κάτι έμφυτο, που χιλιάδες σεμινάρια δεν θα μπορούσαν να το είχαν καταφέρει. Κάθε βράδυ μας χτυπούσαν την πόρτα του δωματίου για να μας φέρουν ένα μικρό γλυκάκι, night treat. Στην πισίνα, κάθε τρεις και λίγο, από μια έκπληξη, φρουτάκια σε καλαμάκι, παγωτό σορμπέ, χυμούς, τζάμπα, έτσι απλά για να μας δροσίσουν. Και free πεντάλεπτο μασάζ στην ξαπλώστρα, φυσικά για να προωθήσουν το spa τους, αλλά free βρε παιδιά.

3/3/09

Thailand, Krabi: Starter



Πως λέει το τραγούδι… «κάνε τον χειμώνα καλοκαίρι» ακριβώς αυτό!
Αποχαιρετώντας την Ελλάδα μια παγωμένη Δευτέρα, όταν όλα τα δελτία καιρού, συμπεριλαμβανομένου και αυτό της Πετρούλας, προειδοποιούσαν για ακραία καιρικά φαινόμενα και χιόνια, δεν πιστεύαμε ότι εννιά ώρες μετά θα φτάναμε στην ηλιόλουστη Ταϊλάνδη με βαθμούς 39 υπό σκιά. Απίστευτο κι όμως αληθινό. Πρώτη μας στάση στο αεροδρόμιο της Μπανκόνγκ όπου δεν είδαμε πολλά, γιατί είχαμε μόλις 1 ώρα στο περίμενε για την πτήση για Κράμπι. Φισούνα και ξανά φισούνα και ολίγη αγωνία για το αν οι βαλίτσες μας κάνουν την ίδια διαδρομή ή θα βρεθούν σε καμία άλλη παραλία…
Για να φτάσουμε όμως μέχρι εκεί περάσαμε πάνω από Τουρκία, Ιράκ, Ιράν, Αφγανιστάν, Δελχί. Το ψυχαγωγικό πρόγραμμα της Thai ήταν αρκούντως διασκεδαστικό αφού περιελάμβανε ατομική οθόνη μπροστά στο κάθισμα και επιλογή από ταινίες, επεισόδια από δημοφιλή σήριαλ, τραγούδια, παιχνίδια, real time flight update, χάρτες, ειδήσεις από όλο τον κόσμο, πληροφορίες για τον καιρό… μέχρι να τα περάσεις όλα αυτά, να πάρεις κανένα δίωρο υπνάκο, να φας (βραδινό και πρωινό) είχες φτάσει. Λέμε τώρα… Ευτυχώς που η διπλανή θέση ήταν άδεια και απλωθήκαμε αλλιώς δ ε ν π ε ρ ν α ν ε ε υ κ ο λ α ε ν ν ι α ω ρ ε ς.
Το Κράμπι, λοιπόν δεν είναι νησί, είναι ένα παραλιακό μέρος στη νότια Ταϊλάνδη, εξίσου εξωτικό με το Πουκέτ και το Σαμούι αλλά λιγότερο δημοφιλές στους τουρίστες. Γιατί το επιλέξαμε; Μάλλον επηρεαστήκαμε από το ξενοδοχείο που μας πρότειναν στο ταξιδιωτικό πρακτορείο και δεν είχαμε και άδικο τελικά! Που βρήκαμε τα λεφτά; Είχαμε κάνει κομπόδεμα από το γάμο μας, όταν κάποιοι καλεσμένοι, σωστά σκεπτόμενοι, έδωσαν …φακελάκια. Και κάναμε μια συμφωνία… αυτά τα λεφτά είναι ιερά… είναι για ταξίδια!
Έχω πάρα πολλά να γράψω για αυτό το ταξίδι, οπότε μόλις ξεπεράσω λίγο το jet lag της επιστροφής, θα ξεκινήσω να γράφω για το … δεύτερο honeymoon μας!!!