22/10/10

Θα φανεί στο χειροκρότημα

Πριν από λίγο μόλις άφησα τη Δανάη στο κρεβάτι της μισοκοιμισμένη. Έκλεισε το μισάνοιχτο μάτι της και …χειροκρότησε! Στάθηκα με γουρλωμένα μάτια περιμένοντας να τη δω να σηκώνεται για άλλη μια φορά και να γκρινιάζει να την πάρω αγκαλιά. Σταμάτησα να αναπνέω για να μην κάνω θόρυβο. Δεν κουνήθηκε. Τράβηξα την κουβέρτα της και την σκέπασα. Έφυγα σαν το κλέφτη αποφεύγοντας τα επικίνδυνα σημεία του τριζάτου πατώματος, άνοιξα την ενδοεπικοινωνία, έκλεισα το φωτάκι και την πόρτα πίσω μου. Και ανέπνευσα.
Ο ύπνος της είναι πολύ δύσκολος ενώ η ίδια είναι ένα εύκολο παιδί. Εύκολα μπορείς να την ξεγελάσεις αν γκρινιάζει. Της τραγουδάς «μια ωραία πεταλούδα» και αρχίζει να γελάει και να παίζει με το χεράκι της. Της δίνεις ένα φιλάκι και κουρνιάζει στην αγκαλιά σου. Παίζει με τις ώρες με τα παιχνίδια της και σου ρίχνει κλεφτές ματιές για να τσεκάρει αν είσαι εκεί. Τρώει όλο το φαγητό της και αρπάζει ακόμη και το δικό μας. Δεν κλαίει  χωρίς λόγο, τρελαίνεται για βόλτες, για το αυτοκίνητο, για κούνιες, για παιχνίδι με άλλα παιδάκια. Αλλά όταν είναι ώρα να κοιμηθεί, ακόμη κι αν κουτουλάει από τη νύστα, η κατάσταση είναι δύσκολη.
Πριν από αρκετό καιρό είχα αρχίσει να εφαρμόζω τη no-cry sleep solution, που περιληπτικά λέει να συνεχίζεις να κοιμίζεις το παιδί σου αγκαλιά αλλά να το αφήνεις αμέσως μόλις κλείσει τα μάτια, με κίνδυνο φυσικά να ξαναξυπνήσει. Να το κάνεις εκατό φορές, μέχρι να μάθει να αποκοιμιέται στο κρεβάτι. Και μετά όταν το καταφέρεις αυτό, να την αφήνεις όταν έχει ακόμη ανοιχτά τα μάτια, αλλά είναι σε κατάσταση νιρβάνα. Το πρώτο βήμα το έχουμε καταφέρει. Το δεύτερο; Καθόλου! Επειδή όμως έχει μεγαλώσει, ούτε αυτή βολεύεται στην αγκαλιά μου, ούτε κι εγώ αντέχω το βάρος, η μεσούλα μου τα περνάει όλα!
Οπότε, αισιόδοξα σκεπτόμενη απόψε, λέω ότι αυτό το χειροκρότημα είχε ένα μήνυμα. Μαμά, θα κοιμηθώ μόνη μου απόψε. Αύριο δεν ξέρω, αλλά απόψε…