22/4/12

Baby photo project

Εδώ και καιρό, αρκετό καιρό πριν γεννήσω, είχα αρχίσει να σκέφτομαι το πρότζεκτ φωτογράφισης του τέταρτου μέλους της οικογένειας. Δηλαδή τον τρόπο που θα κάνω τη μηνιαία φωτογράφιση του μέχρι να γίνει ενός έτους, έτσι ώστε να φαίνεται το πόσο μεγαλώνει και αλλάζει. Να σημειωθεί ότι εννοείται και θα υπάρξει πρότζεκτ γιατί ναι μεν το δεύτερο είναι ριγμένο, π.χ. κοιμάται υπό τον ήχο κλάματος, γέλιων και φωνών της αδελφής της, η αποστείρωση έχει πάει βόλτα και γενικά μεγαλώνει με λίγο πιο χαλαρούς γονείς από τους προηγούμενους, αλλά τουλάχιστον όλα αυτά δεν θα τα θυμάται όταν μεγαλώσει. Θα με ρωτήσει όμως: μαμά, εμένα που είναι η φωτογράφιση μου σαν αυτή της Δανάης; Και τότε εγώ τι θα πω, η δόλια μάνα; Αυτά είναι προβλήματα. Όχι τι θα ψηφίσω και τέτοια!

Λοιπόν, να ναι καλά το πίντερεστ και το ίντερνετ γενικότερα που με έσωσε από την επιλόχεια κατάθλιψη αλλά και μου έδωσε άπειρες ιδέες για τέτοιου είδους φωτογράφιση. Παραθέτω όσες βρήκα για να μαθαίνουν οι έγκυες, να παίρνουν ιδέες οι λεχώνες και να ορέγονται όσες σκοπεύουν να κάνουν παιδιά στο μέλλον.

Στο blog Young House Love, εβδομαδιαία φωτογράφιση του μωρού πάνω σε πολύχρωμα υφάσματα και μετά επεξεργασία με το photoshop για να προστεθεί ο αριθμός της εβδομάδας πάνω στο φορμάκι.


Κι άλλη μαμά blogger από το Making it Lovely φωτογράφιζε κάθε μήνα το παιδάκι της πάνω σε μια καρέκλα μπροστά σε ένα παράθυρο μια ηλιόλουστη μέρα (αλήθεια αυτό πώς το πέτυχε;;). Κάθε μήνα αλλάζει τον αριθμό στην κονκάρδα που έχει καρφιτσώσει στο φανελάκι.


Blogger συνέχεια. Πολύ αστεία αυτή η εκδοχή. Φοράει το ίδιο φορμάκι σε κάθε φωτογραφία με αποτέλεσμα μετά από λίγο καιρό να του είναι τόσο στενό που να βγάζει γέλιο!!! Από το blog Ericas Bloggity Blog.

Ωραία ιδέα για αγοράκι η γραβάτα με το νούμερο αλλά εδώ η φωτογράφιση πάει ένα βήμα παραπέρα. Κάθε μήνα, η μαμά προσέθετε και ένα ρούχο έτσι ώστε στο τέλος να είναι πλήρως ντυμένος ο μπόμπιρας. Αυτό ήταν πρότζεκ 6 μηνών.

Στη συνέχεια, γράμματα και νούμερα πάνω από το κεφάλι του μωρού προδίδουν την ηλικία του. Η μαμά λέει στο blog της ότι το πιο δύσκολο μέρος της φωτογράφισης ήταν ότι το μωρό ήθελε να τα φάει.

Μια από τις πιο γλυκές είναι η φωτογράφιση των τρίδυμων αδερφών Linus, Miles & Oliver, η μαμά των οποίων τα φωτογραφίζει μέχρι σήμερα και μετά προσθέτει με photoshop τα ονόματα και τον μήνα της ηλικίας τους. Είναι απίστευτο το πόσο αλλάζουν τα παιδιά μήνα με το μήνα, χρόνο με το χρόνο.

Και για το τέλος εγώ επέλεξα να ακολουθήσω την ιδέα του καλαθιού των ρούχων. Δηλαδή, πετάς το μωρό μέσα στο καλάθι με τα ... καθαρά ρούχα, ασιδέρωτα κατά προτίμηση και μήνα με το μήνα το μωρό μεγαλώνει και αρχίζει και πετάει από έξω ποδαράκια και χεράκια. Έτσι το καλάθι γίνεται μέτρο σύγκρισης. Και ως τώρα είχα ένα πολύ ωραίο στρογγυλό καλάθι που όμως δεν έκανε για αυτή τη δουλειά. Έτσι βρήκα ένα ωραιότατο και φθηνό πορτοκαλί καλάθι στο jumbo και σε δυο μέρες ξεκινάμε.
από εδώ
από εδώ

Και να θυμήσω ότι για τη Δανάη είχα φτιάξει αυτό. Δηλαδή την φωτογράφιζα κάθε μήνα δίπλα σε ένα κουκλάκι στην λαχανί πολυθρόνα!!



 

8/4/12

Walking my baby back home

http://youtu.be/FUlKtLG7rGY
Εντάξει, ζήλεψα τρελά σήμερα όταν είδα τη λιακάδα και ήθελα σαν τρελή να πάω σε μια πλατεία, να πληρώσω 5,5 ευρώ ένα φρέντο και να καπνίσω πέντε έξι τσιγάρα διαβάζοντας περιοδικά και εφημερίδες. Όμως έμεινα σπίτι περνώντας μαζί με την κόρη μου το τρίτο Σάββατο της ζωής της.

Η οποία είναι μια γλύκα, φτυστή η αδερφή της, αφού βγήκαν ακριβώς τα ίδια κιλά, παρά 30 γραμμάρια. Της αρέσει να κοιμάται πάνω στο μαξιλάρι θηλασμού, γουστάρει τρελά το μπάνιο και αν αυτό είναι το κλάμα της, τότε σωθήκαμε.

Είμαστε στις εύκολες πίστες so far. Μαμ κακά και νάνι. Είμαστε και έμπειροι γονείς πια. Το πιάνουμε με άνεση και δεν φοβόμαστε μην της φύγει ο λαιμός ή ξεχαρβαλωθεί το κεφάλι. Την ντύνουμε στο άψε σβήσε. Το κλάμα δεν μας αγχώνει. Τη βάλαμε το σλινγκ από την πρώτη μέρα. Με παίρνει ο ύπνος ενώ την έχω αγκαλιά. Την αλλάζω στα σκοτεινά και το βράδυ τη θηλάζω στο ημίφως, χωρίς τη λάμπα ανάκρισης πάνω από το κεφάλι της. Δεν περιμένω 20 λεπτά να ρευτεί, δεν την ξυπνάω στο δίωρο. Αγχώθηκα λίγο γιατί άργησε να πάρει το βάρος γέννησής της αλλά της έκανα εντατικά μαθήματα και φόρτσαρε το κοριτσάκι μου.

Στο μαιευτήριο, τελευταία στιγμή πριν μπω στο χειρουργείο για καισαρική, δεν ξέρω τι με έπιασε και ζήτησα δωμάτιο με rooming in. Εγώ που έλεγα και ξανάελεγα ότι αυτές τις 4 μέρες στο μαιευτήριο πρέπει να μαζέψεις δυνάμεις για να επιστρέψεις σπίτι. Να στο φέρνουνε το μωρό στο δωμάτιο όταν το θέλεις εσύ, σαν το μεσημεριανό ένα πράγμα. Όμως επειδή από τότε που τα έλεγα αυτά, στο ενδιάμεσο έγινα freak αποκλειστικού θηλασμού, είπα να δοκιμάσω να την έχω μαζί μου. Έπεσα σε τρίκλινο με μια έμπειρη (θήλαζε το πρώτο της 4 χρόνια!!) και μια άπειρη, το πρώτο της παιδί. Φυσικά, ήμουν διαφορετική που ήθελα το μωρό στο δωμάτιο. Το κατάλαβα από τα επιφωνήματα (όχι θαυμασμού) στα τηλεφωνήματα από γνωστούς και φίλους. Όταν μάλιστα ζήτησα να φύγω μια μέρα νωρίτερα, αφού μας έδωσαν το οκ παιδιάτρος και γυναικολόγος, τότε πρέπει να έγινα τελείως αλλόκοτη στα μάτια των τρίτων.

Όμως έφυγα. Γιατί μου έλειπε το άλλο κοριτσάκι μου. Και όταν ήρθε να με δει την τρίτη μέρα, ο αποχωρισμός ήταν γεμάτος δάκρυα. Ήθελε να έρθει μαζί μου. Κι εγώ ήθελα να πάω μαζί της. Οπότε για μένα ήταν απλά μαθηματικά.

Γύρισα σπίτι και έπεσα με τα μούτρα στα γλυκά, στα τσουρέκια, στα ψωμιά. Μέχρι το καλοκαίρι με βλέπω να παίρνω τα κιλά της εγκυμοσύνης.

Το γλυκό μου κοριτσάκι δέχθηκε εντελώς φυσιολογικά την «αδελφούλα» της. Η αλήθεια είναι ότι γίνεται συνεχής αγώνας για να μην φανεί καμία διαφορά στην καθημερινότητά μας. Είναι δύσκολο, ειδικά όταν για κάποιες ώρες της ημέρας πρέπει να είσαι στον καναπέ θηλάζοντας αλλά υπάρχει τρόπος. Αρκεί να θέλεις. Και ναι, εντάξει, μετά από αυτή την εγκυμοσύνη έχω γίνει πολύ Πολυάννα.