29/3/16

Ατάκες Δανάης


Το κοριτσάκι αυτό λάμπει. Στα δικά μου μάτια τουλάχιστον.
Μεγαλώνει και ψηλώνει (μα πως γίνεται αυτό; τι τα ταΐζουμε τέλοσπάντων;)
Η καρδιά της είναι χρυσή και το ξέρω ότι είναι το παιδί μου και τα λοιπά αλλά πραγματικά θέλω το καλύτερο για εκείνη και θα κάνω ό,τι μπορώ να της χαρίσω στιγμές ανέμελες να έχει να θυμάται.
Στο σχολείο τα πάει περίφημα και η δασκάλα της μου κάνει πάντα σχόλια για τη συμπεριφορά της και το λόγο της.




Ατάκες Δανάης για να γελάσουμε και να προβληματιστούμε.


-Μαμά, έχω δει κάτι γραμμένο σε έναν τοίχο του σχολείου και νομίζω ότι είναι κακιά λέξη και δεν θέλω να στην πω.
-Πες μου καλέ τι γράφει (τι γράφει Θέε μου στον τοίχο του σχολείου;)
-Καλά θα σου πω. Θύρα 13.



Τρώμε σουβλάκια.
-Μέχρι πότε θα νηστεύουμε;



Βάζω βενζίνη στο βενζινάδικο και έχω κάτι χαρτάκια που θέλω να τα πετάξω. Επειδή βαριέμαι να βγω, λέω στον υπάλληλο να μου τα πετάξει αυτός και του τα δίνω από το παράθυρο. Συγκεκριμένα του λέω:
-Μπορείς να τα πετάξεις αυτά;
Η Δανάη μου κάνει παρατήρηση.
-Μαμά έπρεπε να του πεις "μπορείτε να τα πετάξετε;"


Παίζουμε Μονόπολη. Χαζεύω λίγο το κινητό μου (αυτή η μάστιγα!)
- Μαμά θα έρθεις κι εσύ στη σημασία του παιχνιδιού;



Βλέπουμε ειδήσεις στο MEGA, με την Τρέμη.
- Αυτή δεν είναι σαν να γέρασε λιγάκι;


Μαμά, ξέρεις γιατί έχασα βάρη; Γιατί κάνω τσίσα.

Στο αυτοκίνητο
Εγώ: Μιραντέι; (η Μιράντα κοιμάται)
Δανάη: Παραπαίει.


Κάποια ημέρα της Μιράντας της είχε κολλήσει το τραγούδι που λέει "μιλάμε για το μπλε" και το επαναλάμβανε συνέχεια. Της Δανάης της είχε σπάσει τα νεύρα και λέει:
- Μιλάμε για το σουτ.


Τελευταία ημέρα του τριημέρου (25η Μαρτίου)
-Καλημέρα.
-Καλημέρα.
-Αύριο έχουμε σχολείο;
-Ναι. Τι να σας φτιάξω (εννοώ για πρωινό)
-Ξέρω εγώ; Τη διάθεση;


(όταν είχαν κλείσει οι αγρότες τους δρόμους)

Μ:-Δανάη, θέλεις να πάμε να ζήσουμε στη Λαμία;
Δ:-Όχι.
Μ:-Γιατί; Κι εκεί μιλάνε ελληνικά. 
Δ:-Γιατί εδώ είναι η τέλεια ζωή.
Μ:-Εντάξει, αν δεν σου αρέσουν τα ταξίδια...
Δ:-Ε τώρα και με τους αγρότες.




Σε τμήμα εσωρούχων με τη Δανάη
-μαμά, τι νόημα έχει τα εσώρουχα να είναι ωραία αφού δεν τα βλέπει κανείς;
-εεεεεεεεεεεεεεεε


Την ξυπνάω το πρωί: Δανάη, είσαι σαν ένα ζεστό ψωμάκι που μόλις βγήκε από το φούρνο. 
Προφανώς νυστάζει και μου λέει:
Ναι αλλά είχα να ψήσω αλλά δυο κεκάκια ακόμη.

Τις άφησα να ζωγραφίζουν για να κάνω ένα γρήγορο μπάνιο και όταν γύρισα η Μιράντα μου είπε: "η Δανάη λέει ότι είναι μια αποτυχημένη". Και μετά είδα αυτό. 



Μια ημέρα του Μαρτίου που ήταν καλοκαίρι.



Είμαι φαν της Carolyn Gavin και της έδειξα αυτές τις κοπελίτσες και τις αντέγραψε.








το κοριτσάκι μου!!




25/3/16

Art Lab - Ζωγραφίζοντας ...με το στόμα και τα πόδια

Στις αναμνήσεις που δεν διαλέγεις να κρατήσεις απλά σε σημαδεύουν για χρόνια μέχρι να σου φανούν χρήσιμες σε κάτι είναι και το γεγονός ότι κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα, ο μπαμπάς μου παραλάμβανε ταχυδρομικώς έναν φάκελο γεμάτο κάρτες ζωγραφισμένες με το στόμα από καλλιτέχνες με κινητικά προβλήματα. Με θυμάμαι να τις κοιτάω με περιέργεια και αρκετό τρόμο και άλλες τόσες απορίες. Οι άνθρωποι που για κάποιο λόγο δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους ζωγραφίζουν με το στόμα; Και γιατί ζωγραφίζουν; Δεν έχουν αρκετά προβλήματα ήδη για να ασχοληθούν;

Πριν από λίγες ημέρες και ενώ είχα δει κάτι σχετικό στο timeline μου (και λατρεύω τα social media, τουλάχιστον αυτά που ακολουθώ εγώ...) όταν εντόπισα την κατάλληλη διάθεση στο πλήθος, έβαλα το σχέδιο σε δράση.


Πρώτα κόλλησα χαρτί στον τοίχο και μετά τους έδωσα τους μαρκαδόρους.
Το challenge ήταν να ζωγραφίσουν με τα δάκτυλα των ποδιών, με όποιον τρόπο τους βόλευε καλύτερα.
Η Δανάη δοκίμασε να γράψει γράμματα και αποδείχτηκε πολύ δύσκολο.










Στη συνέχεια, προσπάθησαν να ζωγραφίσουν με το στόμα. Ήταν πολύ πιο εύκολο αλλά και πάλι δεν είχαν τον πλήρη έλεγχο.




 Διασκέδασαν αρκετά και το τελικό αποτέλεσμα ήταν μια αφηρημένη τέχνη.
Στο τέλος, έβαλαν πινελιές και με το χέρι και το δικό μας έργο τέχνης έμεινε για κάποιες ημέρες κολλημένο στον τοίχο για να το χαζεύουμε.





Μετά είδαμε κάποια videos στο YouTube με καλλιτέχνες που ζωγραφίζουν με τα πόδια ή με το στόμα. Αυτά που φτιάχνουν είναι πραγματικά αριστουργήματα.

Δεν δέχτηκα παράξενες ερωτήσεις, ούτε έκανα μεγάλη ανάλυση στο θέμα.
Τους είπα απλά ότι ό,τι κι αν συμβεί σε κάποιον, δεν πρέπει ποτέ να σταματήσει να κάνει αυτό που του αρέσει ή να ανακαλύψει ότι μπορεί να υπάρχει κάτι που μπορεί να κάνει και τον γεμίζει χαρά!

Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για καλλιτέχνες που αντιμετωπίζουν κάποιο κινητικό ή νοητικό πρόβλημα βρίσκεται εδώ.



15/3/16

Καθαρή μέρα

Δεν έχω φούρνο. Χάλασε. Εντάξει σιγά το πράγμα. Αλλά χτες που είχα όρεξη να φτιάξω λαγάνα, δεν τα κατάφερα. Και έβρεχε τόσο πολύ και έβαλα τα μικρά μου στο αυτοκίνητο και πήγαμε να γιορτάσουμε τα σκοτεινά κούλουμα στη γιαγιά αφού ο Δημήτρης δούλευε.

Και όλη η ημέρα χτες ήταν μικρές στιγμές, σαν αυτά τα αγγίγματα από τους ερωτευμένους. Η Μιράντα στη διαδρομή να μου λέει ότι θα πάρει έναν μικρό υπνάκο. Και να λέει την Καθαρά Δευτέρα, Καθαρή μέρα. Η Δανάη να διαβάζει συνεχώς πινακίδες. Κι εγώ να της λέω πόσο καλό της κάνει αυτό, πώς θα μάθει τόσες πολλές λέξεις με αυτόν τον τρόπο. Ο δρόμος άδειος, ο ουρανός σκοτεινός, χωρίς κίνηση. Βρέχει δυνατά σε όλη τη Μεσογείων και μετά λίγες ψιχάλες. 

Νιώθω την καρδιά να τσιμπάει, σαν συγκίνηση από το πουθενά. Η μαμά μου, κλασικά πελαγωμένη, με άγχος αν τηγανίζει καλά τους γαριδοκεφτέδες. Αν θα φτάσει για όλους το ρύζι με το καλαμάρι. Έχει στήσει το τραπέζι όμορφα, έχει ξεπατωθεί στην κούραση. Ζει για αυτή την κούραση όμως. Για να έρθουμε εμείς. Ο αδερφός μου με την οικογένειά του απόντες, λόγω αυτών των διαβολικών ιώσεων που χωρίζουν τις οικογένειες τέτοιες ωραίες ημέρες.

Τα κορίτσια πλακώνονται στη λαγάνα. Το ίδιο κι εγώ. Έχει κάτι το τόσο οικείο αυτό το σπίτι. Κι ας μην είναι το σπίτι που μεγάλωσα. Είναι το σπίτι που έζησα κι εγώ μόνη. Το ίδιο, τα ίδια έπιπλα σχεδόν, όμως αλλιώς τώρα, με την αύρα της μαμάς.

Βάζουμε ταινία να δούμε και μετά έρχονται η αγαπημένη τους ξαδέρφη και η αδερφή μου. Γελάμε. Τρώμε. Περιμένουμε το ζελέ με τις φράουλες.

Αυτό που είσαι απλά με την οικογένειά σου και δεν χρειάζεται να πεις τίποτα, ούτε να κάτσεις με κάποιον πολύ καθωσπρέπει τρόπο στον καναπέ. Που απλά μιλάτε. Που ακούς για θεατρικές παραστάσεις και βιβλία, που σου αρέσει που η μαμά σου ζει σε αυτόν τον κόσμο και μοιράζει τον χρόνο της σε όλα αυτά τα ωραία.

Λίγο τσιμπάει η καρδιά, οι μικρές ξεροσταλιάζουν, περιμένοντας την ξαδέλφη τους να παίξουν. Πόσο μεγάλωσε, πόσο καλή είναι που παίζει ακόμη μαζί τους, παρόλο που τους χωρίζουν τόσα χρόνια, και όλη η ζωή είναι μπροστά της, μετά από αυτές τις βαρετές οικογενειακές συνευρέσεις.
Δεν αχνοφαίνεται καθόλου ήλιος όλη την ημέρα πίσω από τα σύννεφα. Όμως συνεχώς νιώθω συγκινημένη. Ευλογημένη. Για το σπίτι, τα πρόσωπα, τα παιδιά.

Είναι σκοτάδι έξω, είμαστε όλοι μαζί κι αν ήταν ο Δημήτρης εδώ, θα ήταν όλα ακόμη καλύτερα. Νιώθω τύψεις για την ευτυχία, για τη ζέστη, για τη θαλπωρή. Νιώθω ενοχές για το φαγητό, για τα ρούχα, τα μπουφάν, τις μπότες. Νιώθω πώς δεν κάνω τίποτα για να βοηθήσω, πως η καρδιά μου δεν θα σταματήσει να νιώθει τσιμπήματα αν δεν κάνω κάτι.

Δεν έχω φούρνο. Χάλασε. Εντάξει σιγά το πράγμα.





9/3/16

Art Lab - Kandinsky

Όταν εγώ ήμουν 6 χρονών, φυσικά και δεν ήξερα τον Kandisky, ούτε είχα δει το διάσημο πίνακά του με τους κύκλους. Όμως, χρόνια αργότερα, είχα ζητήσει από τη μαμά μου να μου τον ζωγραφίσει και έτσι συντροφεύει τους τοίχους μου, από το παλιό σπίτι στους Αμπελόκηπους μέχρι και το σημερινό μας σπίτι.

Πριν από αρκετό καιρό, κάποιος, που προφανώς δεν γνώριζε τον πίνακα (και πραγματικά κάτι τέτοιο είναι θεμιτό, παρόλο που ο πίνακας είναι αρκετά διάσημος) με ρώτησε αν τον έφτιαξε η Δανάη. Και τότε μου ήρθε φαεινή ιδέα.

Μπορεί ο Kandisky να ήταν ένας πολύ μεγάλος ζωγράφος, να μπορούσε να αποδώσει με μεγάλη λεπτομέρεια εκπληκτικά θέματα, όμως επέλεξε την αφηρημένη τέχνη και μάλιστα ήταν ένας από τους πρωτοπόρους της. Ένας από τους σπουδαιότερους ή μάλλον πιο διάσημους πίνακές του ήταν χρωματιστοί κύκλοι μέσα σε κουτάκια. Κάτι που θα μπορούσε να κάνει ο οποιοσδήποτε, πόσο μάλλον ένα παιδί!

Ο πίνακας ονομάζεται "Squares with Concentric Circles" και χρονολογείται το 1913.
Το πείραμα με φόντο τον πίνακα του Kandisky για έμπνευση είναι από τον περασμένο Οκτώβριο, εξ ου και τα κοντομάνικα.

Η Δανάη προτίμησε να φτιάξει και σύμβολα στα κουτάκια, η Μιράντα παρέμεινε στο γνωστό μοτίβο αλλά χωρίς κύκλους, κι εγώ έκανα τα δικά μου!











4/3/16

Λερναία Ύδρα mode

“Μαμά, όταν γυρίσω από το σχολείο, να ψάξουμε στο YouTube αν έβγαλαν καινούριο τραγούδι οι Boys n Noise.». Της Μιράντας της έχει στοιχίσει πολύ που διαλύθηκαν οι Boys n Noise. Δεν μπορεί να καταλάβει πως «ξεκόλλησαν» και που γιατί, ίσως, μάλωσαν. Ελπίζει κάθε ημέρα ότι θα βγάλουν καινούριο τραγούδι και θα είναι ξανά μαζί.

Σήμερα είναι η πρώτη ημέρα που επιστρέφει στο σχολείο μετά από διάστημα 2-3 εβδομάδων περίπου. Δεν ήταν άρρωστη απλά μετά από 4 συνεχόμενους μήνες που τα παιδιά δεν έβγαιναν καμία ημέρα στην αυλή, αποφάσισα να κάνω κάτι πιο δραστικό από το να ζητάω εξηγήσεις. Έκανα αποχή. Και ήμουν (είμαι;) στο τσακ να την σταματήσω τελείως, να κάνω γρήγορα γρήγορα τη δουλειά μου το πρωί και να εκδράμουμε στις παιδικές χαρές. Κανονικό μποϋκοτάζ στον εαυτό μου δηλαδή.

Όμως, πραγματικά έβγαινα από τα ρούχα μου και λυπόμουν συγχρόνως, όταν έβλεπα να περνάνε ημέρες με 25 βαθμούς και καμία τάξη να μην βγαίνει στην αυλή ούτε για δέκα λεπτά γιατί: κάνανε πρόβα (για τον Ιούνιο:!), δεν είχαν απαρτία (πάντα είναι καλύτερα 20 παιδιά στην αυλή παρά πέντε!), υπάρχουν ιώσεις (βέβαια, έξω στο καθαρό αέρα πολλές), η αφρικανική σκόνη προκαλεί πονοκεφάλους (με συνταγή γιατρού), κάποιοι γονείς μας το ζήτησαν (bingo).

Οι ίδιοι γονείς που έβλεπα να φέρνουν τα παιδιά τους κάθε πρωί χύμα στο πίσω κάθισμα και οι ίδιοι να καπνίζουν μπροστά να υποθέσω; Που φοβούνται μήπως το παιδάκι τους κρυώσει από τις ιώσεις που κυκλοφορούν …έξω, στην αυλή, και όχι που η τάξη δεν αερίζεται σωστά και τα παιδιά βήχουν το ένα πάνω στο άλλο και φταρνίζονται.

Φυσικά, εδώ δεν θα τα βάλουμε με αυτούς τους γονείς γιατί αυτά τα μυαλά δεν αλλάζουν. Η ένστασή μου ήταν πάντα με το σχολείο που προφανώς μετά από κάτι που έγινε (ένα παιδί βγήκε χωρίς μπουφάν και …κρύωσε) την πλήρωσε η δασκάλα και μαζί και όλη η τάξη.

Ήμουν (είμαι) σε πραγματικό δίλημμα. Μίλησα πριν από λίγες ημέρες με τη δασκάλα της και μου είπε ότι τώρα που ανοίγει ο καιρός (ντοινγκ ως τώρα ήταν απλά Φεβρουάριος στο ημερολόγιο λέω εγώ) θα βγαίνουν και πράγματι χτες και προχτές βγήκαν έξω. Την έστειλα σήμερα επειδή είναι Παρασκευή και ίσως της έρθει πιο καλά. Η Μιράντα δεν έχει ζητήσει να πάει στο σχολείο ούτε στιγμή. Δεν είχαμε δράματα, έχει ωριμάσει τόσο αυτό το παιδί, που καμιά φορά με τρομάζει. Ξέρω όμως ότι θα προτιμούσε να μείνει μαζί μου, αν την ρωτούσα.

Το να κόβεις αυτά που σε ενοχλούν, από ανθρώπους, πράγματα, συνήθειες δεν ήταν πάντα το φόρτε μου. Αλλά προφανώς όταν φτάνεις σε μια ηλικία και ξέρεις τι σου γίνεται ή νομίζεις ότι ξέρεις, μπορείς να κόψεις, να κάνεις δραστικές αλλαγές και να μιλάς για όλα όσα σε απασχολούν. Όμως στον κατάλληλο άνθρωπο, μήπως βρεθεί και μια λύση.

Γενικά είμαι στη φάση που έχω την τάση να θέλω να «κόψω» πράγματα.

Το πισωγύρισμα στον παιδικό νομίζω ότι είναι για καλό.
Όμως έκοψα το κάπνισμα μετά από 15 ξέρω κι εγώ χρόνια. Είναι βλέπεις που είχα αργήσει να το ξεκινήσω. Το είχα κόψει και στις δύο εγκυμοσύνες μου + τους 10 μήνες του θηλασμού έκαστη, μαχαίρι, μια κι έξω. Αλλά ήξερα ότι θα το ξανάρχιζα. Τελευταία όμως άρχισε να μην μου αρέσει. Σαν να ήταν ένα «πρέπει», ένα υποχρεωτικό πράγμα, που δεν το ήθελα πια. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου, σκεφτόμουν κάτι μαύρες σκέψεις, και μια ημέρα ξύπνησα και πήγα για περπάτημα. Πριν ένα μήνα περίπου νομίζω. Και δεν το έχω «χρειαστεί» από τότε αλλά ούτε έχω κάνει στροφή 180 μοιρών, να το παίζω vegan και αθλητικός τύπος. Αλλά νιώθω περήφανη που το κατάφερα, χωρίς καν να «ιδρώσω» και νομίζω ότι αν έχεις παιδιά, σκέφτεσαι λίγο διαφορετικά κάτι τέτοιες λεπτομέρειες.

Και κάπου εκεί που ξεκινούσα την καινούρια μου ζωή, άρχισα να ζωγραφίζω κάτι ακαταλαβίστικους πίνακες, που δεν με κάνουν ακριβώς καλλιτέχνη αλλά μου βγάζουν όλον το καλό μου εαυτό και συνήθως τους ξεκινάω σε collaboration με τα κορίτσια και όταν αυτές βαριούνται και παίζουν με τα playmobil σαν να μην υπάρχει αύριο, τους τελειώνω μόνη μου. Και άκου θράσος, τους κρεμάω και στους τοίχους του σπιτιού μου και σκέφτομαι να τους βάλω και στο etsy για να κάνουν διεθνή καριέρα.



Και κάπως έτσι κόβω ένα ένα τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας και σαν θαύμα δεν βγαίνουν άλλα. Στη θέση τους φυτρώνουν λουλούδια πολύχρωμα σαν τους πίνακές μου.