21/6/15

Epic fail day


Ετοιμαζόμαστε να πάμε σε ένα πάρτυ. Η Μιράντα κοιμάται στον καναπέ, την ξυπνάω και δεν θέλει να ξυπνήσει. Γκρινιάζει κανένα δεκάλεπτο που την ξύπνησα και κανέναν δεκάλεπτο επειδή δεν συμφωνεί με το φόρεμα που διάλεξα. Η Δανάη ντύνεται, ο Δημήτρης της φτιάχνει τέλεια τα μαλλιά αλλά την πονάει λίγο στο χτένισμα και γενικά η προετοιμασία δεν πάει ρολόι.

Τσεκάρω το κινητό μου για να δω που ακριβώς είναι η διεύθυνση του πάρτυ και συνειδητοποιώ 5 ΛΕΠΤΑ ΠΡΙΝ ΦΥΓΟΥΜΕ, ότι το πάρτυ είναι το άλλο Σάββατο.

Λιποθυμώ λιγάκι και μετά πρέπει να ανακοινώσω το νέο και στους υπόλοιπους.

Το ξεστομίζω, οι αντιδράσεις δεν είναι τόσο έντονες όσο περίμενα. Εγώ τραβάω τα μαλλιά μου και νιώθω τόσο άσχημα γιατί μεταξύ άλλων ο Δημήτρης θα ήθελε να πάει σε ένα night run και του είπα να μην πάει γιατί είχαμε το πάρτυ.

Αποφασίζουμε να πάμε Smart park και να τα ξετινάξουμε στο τραμπολίνο για να νιώσω εγώ καλύτερα βασικά. Αλλάζουμε ρούχα, παίρνουμε πατίνια και φεύγουμε.

Δεν έχω βενζίνη, έχει ανάψει λαμπάκι. «Έχουμε για να πάμε δυο φορές και να γυρίσουμε» αποφαινεται ο Δημήτρης.

Δεν έχουμε πάρει λεφτά, μόνο τη χρεωστική μου και έχω σκοπό να βγάλω από το ΑΤΜ εκεί.

Φτάνουμε. Συνειδητοποιώ ότι έχω ξεχάσει τα κράνη τους.

Το παραβλέπω.

Βγάζω την κάρτα από την τσάντα και κατευθύνομαι στο ΑΤΜ. Με φωνάζει ένας κύριος να μου πει ότι μου έπεσε το κλειδί του αυτοκινήτου από την τσάντα. Οριακό.

Προσπαθώ να βγάλω χρήματα αλλά τελικά το μηχάνημα δεν μου δίνει. Το διαθέσιμο υπόλοιπο είναι μικρότερο από το λογιστικό ή κάτι τέτοιο, ή μάλλον είμαι ταπί.

Ο Δημήτρης δεν έχει πάρει πορτοφόλι.

Απελπίζομαι.

Προσφέρομαι να γυρίσω σπίτι να φέρω το πορτοφόλι του. Είναι σχετικά κοντά.

«Να σου αφήσω την τσάντα με τα νερά, ζακέτες κλπ;» «ναι».

Φεύγω σφαίρα και φτάνω σπίτι, πάω να βγω από το αυτοκίνητο και συνειδητοποιώ ΟΤΙ ΤΑ ΚΛΕΙΔΙΑ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΤΣΑΝΤΑ ΠΟΥ ΑΦΗΣΑ.

Πανικοβάλλομαι.

Παίρνω τηλέφωνο την αδερφή μου που μένει κοντά και πάντα μας σώζει σε τέτοιες περιπτώσεις. Ευτυχώς είναι στο σπίτι.

Πάω. Μου δίνει δεύτερα κλειδιά και λεφτά. Μεγάλη η χάρη της!

Πηγαίνω ξανά σπίτι να πάρω για σιγουριά πορτοφόλι και κράνη.

Στην επιστροφή θυμάμαι το «μας φτάνει δυο φορές να πάμε και να γυρίσουμε» και βάζω βενζίνη.

Ας μη μείνω κι από βενζίνη.

Φτάνω στο Smart Park. Τους βρίσκω.

Προσφέρομαι να βάλω το κράνος στη Μιράντα.

ΤΗΣ ΠΙΑΝΩ ΤΟ ΛΑΙΜΟ ΜΕ ΤΟ ΚΛΙΠ.

Σφαδάζει στον πόνο.

Της δίνω νερό. Έχω θυμηθεί να πάρω νερό. Παίρνω βαθμούς bonus.

Πάμε τραμπολίνο, περιμένουμε υπερβολική ποσότητα χρόνου μέχρι να έρθει η σειρά μας.

Ήταν τα καλύτερα 6 ευρώ για 10 λεπτά που έχω ξοδέψει ποτέ στη ζωή μου.
 

Γυρίζουμε σπίτι ασφαλείς, λέω να το γυρίσω στην πλάκα και να γράψω ποστ.

Ιδού.

Y.Γ. I am a loser baby so why don't you kill me. μου το αφιερώνω.

10/6/15

Εκείνες

 
Άφησα στα χέρια τους τις μικρές. Τις εμπιστεύτηκα χωρίς να τις ξέρω. Τρεμόπαιξε η καρδιά μου το βράδυ πριν. Και όλα τα πρώτα βράδια. Δεν τις ήξερα, δεν με ήξεραν. Δεν είχε και τόση σημασία.
Τις ξυπνούσα, τις έβγαζα από το ζεστό τους κρεβατάκι, γάλα γρήγορα και τις πετούσα κυριολεκτικά στα χέρια αγνώστων. Άλλες φορές να κλαίνε με λυγμούς, άλλες να με κοιτάνε με αυτά τα puppy eyes.
Ποιες ήταν; Τι τους έλεγαν; Τους έδιναν σημασία; Τους μιλούσαν γλυκά; Γιατί το έκανα εγώ αυτό στα παιδιά μου; Πώς μπορούσα να τις εμπιστευτώ; Δεν θα πω ψέματα. Το μισούσα αυτό. Πάλεψα πολύ για να το δεχτώ. Και να σταματήσω να βλέπω τις δασκάλες σαν μάγισσες με τρία κεφάλια.
Όμως τις άφηνα. Σε ένα περιβάλλον άγνωστο. Για μένα. Όχι για εκείνες. Με δασκάλες που με την πρώτη ματιά φαίνονταν οικίες, καλές αλλά δεν ήξερα, πραγματικά δεν ήξερα τίποτα. Και ούτε έπρεπε να μάθω.
Μετά το άφησα στον αυτόματο πιλότο. Δεν είχα σκοπό να αναλύω τα πάντα. Ούτε τα καρεκλάκια σκέψης, ούτε τις τιμωρίες, ούτε τον τρόπο διδασκαλίας. Ούτε αν αερίζουν τα παράθυρα, ούτε αν τις σκουπίζουν στην τουαλέτα, ούτε αν τους δίνουν χαρτομάντιλο όταν οι μύξες έφταναν στο σαγόνι. Ούτε, ούτε.  Ήθελα να πάρουν ό,τι μπορούσαν. Να το απολαύσουν. Να το δοκιμάσουν.
Και μαζί τους κι εγώ.
Και κάθε ημέρα, με την επιστροφή τους στο σπίτι έβλεπα πόσο καλό τους έκανε το σχολείο. Πόσο καλό τους έκαναν εκείνες.
Δεν μου χτύπησε ποτέ κάτι άσχημα. Μια λέξη, μια φράση, ένα μισόλογο. Κι αυτή η απόσταση ασφαλείας που (τυχαία ή έτσι είναι τελικά ο ρόλος των δασκάλων;) κράτησαν και οι τέσσερίς τους, μου άρεσε. Δεν ήθελα να γίνουμε κολλητές. Ήθελα να ακούω αλήθειες. Να ακούω τη γνώμη τους. Να βοηθάνε τα λουλούδια μου να ανθίσουν. Μαζί τους κι εγώ τα ποτίζω λίγο λίγο.
Μάθανε πολλά φέτος. Ήταν η μεγάλη πρώτη φορά και για τις δύο.
Κι εκείνες ήταν άψογες. Δεν ξέρω αν ήταν τύχη που ήταν κι οι τέσσερίς τους αυτό που πραγματικά ήθελα, κι ας μη το ήθελα. Κι ας μη το ήξερα. Εκεί, κρυφοί παρατηρητές, σαν κι εμένα. Κι όλα αυτά δεν τα ξέρω με αποδείξεις, δεν πετούσα σαν μικρή Tinkerbel κατασκοπεύοντας τις τάξεις, αλλά τα εισπράττω καθημερινά από τα παιδιά μου!
Τώρα που τελειώνει η χρονιά, ξέρω πως είμαι τυχερή που αυτές ήταν οι πρώτες τους δασκάλες. Η κυρία Μαρία, η κυρία Έφη, η κυρία Ειρήνη και η κυρία Νίκη.
Σας ευχαριστώ!

8/6/15

Αντιβίωση-επιβίωση


Τελευταία εβδομάδα του σχολείου και εμείς φυσικά είμαστε για άλλη μια φορά με αντιβίωση. Μας τσάκισε το σχολείο φέτος. Και τις δυο τις τρέλανε στις αρρώστιες, εναλλάξ, εβδομαδιαία. Αλλά αν κάποια έπαιρνε το χρυσό μετάλλιο είναι η μεγάλη. Που βήχει και βαράει συναγερμός. Που άλλες φορές πραγματικά κάνουμε πως δεν ακούμε, γιατί όχι δεν είναι δυνατόν να ΞΑΝΑΑΡΡΩΣΤΗΣΕ πάλι;

Και τι έχουμε κάνει λάθος; Έχει λάθος προσανατολισμό το σπίτι; Λάθος feng shui; Έχει υγρασία στα υπνοδωμάτια; Δεν τα ντύνουμε καλά; Δεν θήλασα 10 μήνες σερί; Δεν τρώνε τα φρούτα τους, τις βιταμίνες τους και τις εχινάκεες τους; Τι κάνουμε στραβά; Αυτή η αγάπη δεν τους βάζει χοντρή ασπίδα μπροστά κάθε φορά που ένα άρρωστο παιδάκι φταρνίζεται στην τάξη;

Μήπως δεν τα βγάζουμε πολύ έξω; Στον καθαρό αέρα; Μήπως τα βγάζουμε πάρα πολύ έξω; Στον αέρα;

Μήπως δεν σιδερώνω καλά τα ρούχα; Μήπως δεν αλλάζω συχνά σεντόνια;

Πόσες αρρώστιες μας έχουν μείνει; Έχουμε κάνει σχεδόν όλα τα τσεκ στη λίστα!

Έχουμε γίνει κολλητοί με τη γιατρό μας, που ούτως ή άλλως όμως την αγαπάμε τρελά!

Αλλά θα προτιμούσαμε να τη βλέπουμε λίγοοοοο πιο αραιά!

Αν ο χειμώνας μας ήταν πανωλεθρία με πνευμονίες, βρογχίτιδες, ωτίτιδες, πυρετούς ανεξήγητους, μύξες, βήχα, γαστρεντερίτιδες και όλα αυτά εις διπλούν, με το που αναρρώνει η μια να κολλάει η άλλη, τα καταφέραμε και πήγαμε ταξίδι στο Λονδίνο τον Μάιο! Και δεν αρρωστήσαμε! Ούτε πριν ούτε μετά! Και κρατάγαμε τις αναπνοές μας. Και ο πιλότος ήταν μια χαρά στα μυαλά του. Και δεν χάσαμε βαλίτσα. Και δεν χαθήκαμε και δεν χτυπήσαμε!

Και είχε και καλό καιρό!

Γιατί το είχαμε ανάγκη! Ένα καλό για τόσο στενάχωρες στιγμές μέσα στον χειμώνα!

Το θέλαμε!!!! Και τα καταφέραμε!

Και μας λείπουν ήδη οι νονοί της Μιράντας!!!

Και να, αυτές οι στιγμές είναι που αξίζουν, σαν διαλείμματα ανάμεσα στις αρρώστιες και τις κακές στιγμές. Και τις στεναχώριες.

Τις κοίμισα λέγοντας τους να σκέφτονται μόνο θετικά, έναν λαμπερό ήλιο πάνω από το κεφάλι τους, κι αυτές να παίζουνε ανέμελα με τα κουβαδάκια τους. Να λιώσουν στον ήλιο, χωρίς βήχα ρε φίλε, χωρίς Aerolin, χωρίς Flixotide, χωρίς αμπούλες για τη μύτη.

Και να περπατήσουν σε μια ευθεία, στο τεντωμένο σχοινί μέχρι την Α΄δημοτικού. Όλο ευθεία είναι.

Και δεν με νοιάζει τίποτα άλλο! Μόνο υγεία! Μόνο ευτυχισμένα ενσταντανέ στο instagram, μόνο γλυκές αγκαλιές και φιλιά από γρανίτες.