30/12/11

All I Need


Μπα δεν έχω όρεξη για απολογισμό φέτος. Βασικά αυτές τις μέρες το μυαλό μου είναι στο τι έχω να κάνω και όχι στο τι έχω κάνει. Έχω να γράψω δύο εργασίες, τη μία σε μία εβδομάδα, να πάω στον γυναικολόγο, να πάω ταξίδι στη Βαρκελώνη (μη βαράτε, βρήκαμε εισιτήρια με 100 ευρώ το άτομ ο πήγαινε έλα), να πάω έναν Ρουβά πριν γεννήσω, να ανοίξω το etsy-μάγαζο που έχω στα σκαριά και κάπου εκεί στο τέλος του timeline να ρίξω μια καισαρική, έτσι γιατί μας αρέσει. Και να γυρίσω σπίτι, να βρω ισορροπίες, να ξαναθυμηθώ πως θηλάζουν, πώς αντέχουν τα ξενύχτια, πως αγαπάνε από την αρχή, ακόμη πιο δυνατά.

Προχτές, πήγα με τη Δανάη στo mall και γινόταν χαμός. Και επειδή το καρότσι το έχουμε κόψει προ πολλού επειδή μου φαίνεται λίγο αστείο ένα παιδάκι δύο χρονών να το πηγαίνω βόλτα με καρότσι, οπλίστηκα με υπομονή και ευχαριστήθηκα τα ψώνια μου. Η μικρή ήταν γενικά συνεργάσιμη εκτός από δυο τρεις φορές που είχε κολλήσει σε κάτι αυτοκινητάκια και μετά θύμωσε και δεν κουνιόταν από τη θέση της μουτρωμένη. Δεν της φώναξα καθόλου, απλά προσπαθούσα με το μπούρου μπούρου να την πείσω να συνεχίσει. Ούτε κι εγώ δεν ξέρω τι έλεγα, ότι έχω κουραστεί, ότι θα πάμε να βρούμε την ξαδέρφη της, ότι έχει πολύ κόσμο και φοβάμαι μη τη χάσω, ότι να πάμε παρακάτω που έχει κι άλλα παιχνίδια, κάποια στιγμή την έπειθα και συνεχίζαμε. Κάπως έτσι την κοιμίζω και τα μεσημέρια, τώρα που κόψαμε την πιπίλα και είναι λίγο πιο δύσκολο να κοιμηθεί μόνη της. Με την πειθώ. Πάω για δικηγόρος κάθε μεσημέρι.

Και μετά ξέρεις τι σκέφτηκα; Ότι δεν βιάζομαι. Γι’ αυτό και δίνω χρόνο στη Δανάη να ξεσπάσει, να κλάψει, να κάνει το καπρίτσιο της και μετά να έχω χρόνο ήρεμα να της εξηγήσω κάτι, με επιχειρήματα. Αστείο ακούγεται αν σκεφτείς ότι μιλάω για δυο χρονών παιδί. Κι όμως της μιλάω καιρό τώρα σαν να είναι μεγάλη. Με την έννοια ότι δεν την γράφω όταν μου λέει μαμά κι εγώ μιλάω στη φίλη μου, επειδή είναι μωρό και δεν καταλαβαίνει. Φαντάζεσαι να σου μιλάω εγώ  κι εσύ να με γράφεις; Να σε φωνάζω κι εσύ να κάνεις ότι δεν με ακούς;  Δεν ξέρω τι θα γινόταν αν είχα δουλειά να πάω κάθε πρωί και π.χ. η Δανάη δεν ήθελε να ντυθεί ή να πιεί το γάλα της κι εγώ βιαζόμουν. Ίσως είχα γίνει υστερική κι εγώ ή λιγότερο ήρεμη. Όμως, αν δεν κάνω τεράστιο λάθος και μεγαλώνω με τον πιο κακομαθημένο τρόπο ένα παιδί, ότι δίνοντας της χρόνο, χωρίς να βιάζομαι, κάνω καλό και στα δικά μου νεύρα αλλά και στη δική της διάθεση. Δεν είναι terrible twos  αν δεν θέλεις να είναι.

Δεν ξέρω πως θα είναι η ζωή με δύο παιδιά. Ίσως θα δοκιμάσει τις αντοχές μου και τις αυτοσχέδιες θεωρίες μου περί ανατροφής. Μπορεί όσα σκέφτομαι σήμερα σε τρεις μήνες να τα λούζομαι και να τρέχω φωνάζοντας πανικόβλητη μέσα στο σπίτι.  Μπορεί η ζωή να συνεχιστεί έτσι ακριβώς. Με παύσεις για να ακούω, να βλέπω, να μην χάνω ούτε λεπτό από τις εκφράσεις που παίρνουν τα πρόσωπά τους. Να μην προσπερνάω καμία στιγμή. Στο κάτω κάτω, αυτή είναι η περιουσία μου, ό,τι έχω μάθει τα τελευταία δυο χρόνια.


22/12/11

βροχή μου

Βρέχει σήμερα
όλη μέρα
όπως έξι χρόνια πριν
έτσι για να μην ξεχνάω

12/12/11

sisters

11/12/11

PicNic Party

Εντάξει χρωστάω post για το πάρτυ!! Το οποίο προσωπικά το καταευχαριστήθηκα και κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας του (από τον Αύγουστο, χε χε) και κατά τη διάρκεια του ίδιου του πάρτυ. Πρώτον γιατί το κοριτσάκι μου το χάρηκε κι αυτή αφού ήταν εκεί όλες οι φίλες και φίλοι της, δεν είχαμε καμία απουσία, δεύτερον γιατί παρά τις αποτυχίες (βλέπε παρακάτω) η εμφάνιση του μπουφέ θύμιζε πραγματικά πικ νικ.
Τη Δανάη την έπιασε μια αμηχανία την ώρα που σβήναμε τα κεράκια αλλά με τη δεύτερη τα κατάφερε!! Έσβησα κι εγώ τα κεράκια μου μετά τη Δανάη γιατί μετά από δύο μέρες είχα κι εγώ γενέθλια.
Λοιπόν έχουμε και λέμε.
Γλυκά: cupcakes βανίλια με άσπρο γλάσο και sprinkles, ζελέ σε ποτήρι, τρουφάκια σοκολάτα (που προορίζονταν για cake pops), μαρέγκες, μπισκότα βανίλιας σε σχήμα 2.
Αλμυρά: τοστ γαλοπούλα-τυρί, hot dog, μεζεδάκια σε ποτήρι (κοτόπουλο πανέ, κεφτεδάκια και λαχανικά).
Χυμοί: Μήλο, Πορτοκάλι και Λεμονάδα (σπιτική).
Τούρτες: μια της Δανάης (σοκολατένιο παντεσπάνι και βουτυρόκρεμα με πουράκια) και μία δικιά μου (κάτι σαν κέικ από ένα αποτυχημένο παντεσπάνι...)
Διακόσμηση: Δέντρα από χαρτόνι (δημιουργία της μαμάς μου), σημαιάκια για τα cupcakes (τύπωσα καρώ σελίδες σε Α4, τα έκοψα και τα κόλλησα σε οδοντογλυφίδες), καρώ  τραπεζομάντηλο (ύφασμα με το μέτρο), καρώ πιάτα και ποτήρια, χαρτοπετσετες από the Idea Store, κι άλλες καρώ χαρτοπετσέτες από jumbo, ξύλινα κουταλάκια μπαμπού από το e-pack.gr, καλαμάκια από shop Sweet Lulu, κορδέλες και σπάγγος κόκκινο-άσπρο από μαγαζάκια στο κέντρο, πολλά βαζάκια bonne maman, κορδέλες κολλημένες σαν κουρτίνα στο «παράθυρο» ανάμεσα στην κουζίνα και το σαλόνι (από τις άπειρες κορδέλες που δεν πετάμε από τις συσκευασίες δώρων).
Δωράκια για φίλους και φίλες: Μέσα σε βαζάκια bonne maman είχα βάλει καραμέλες με χρωματιστό περιτύλιγμα και είχα πιάσει 5-6 κηρομπογιές με ένα λαστιχάκι, από έξω ένα diy καρτελάκια με σημαιάκια με το όνομα του κάθε παιδιού και το πέρασα από ένα λαστιχάκι στο στόμειο του βάζου.
Διάφορα free printables από eat, drink, chic και εδώ και αλλού!! Και γενικά χρησιμοποίησα πολύ τον εκτυπωτή μου.





















1/12/11

December

 Ποτέ δεν δενόμουν με ημερομηνίες και μήνες. Μια χαρά περνούσα στις γιορτές των Χριστουγέννων αλλά δεν τις περίμενα σαν τρελή από το καλοκαίρι. Όμως αυτός ο Δεκέμβρης είναι διαφορετικός. Όπως ήταν και ο περσινός...και ο προπέρσινος.
Δεκέμβρη γεννήθηκα. 5 του μήνα.
Δεκέμβρη φέραμε το κοριτσάκι μας στο σπίτι.
Δεκέμβρη, πριν δυο χρόνια περάσαμε την πιο αθόρυβη πρωτοχρονιά με το νεογέννητο στο σπίτι. Δεν ξέραμε, να κοιμηθούμε; Ή να περιμένουμε να πάει δώδεκα; Ήμασταν μόνο οι τρεις μας!
Δεκέμβρη, πέρυσι, δεν στολίσαμε δέντρο γιατί ανησυχούσαμε για αν θα έμενε στη θέση του. Ένα μικρό ξωτικό θα μπουσούλαγε γύρω του.
Φέτος, ο Δεκέμβρης μπαίνει σήμερα και σε δύο μέρες θα έχουμε το πάρτυ της μικρής που της το ετοιμάζω με τόσο αγάπη. Για τα γεννέθλιά της.
Την άλλη εβδομάδα, θα κάνω το Β’ επιπέδου και θα μάθουμες σημαντικές πληροφορίες για το νέο μέλος. Και ίσως το «το μωρό», γίνει «το κοριτσάκι» ή «το αγοράκι» μας. Να πάρει σχήμα στο μυαλό, γιατί στην καρδιά έχει πάρει τη θέση του ήδη.
Μετά πάμε μίνι διακοπές οι τρεις μας. Δεκέμβρης είναι, ας χιονίσει εκεί που θα πάμε. Να ντυθούμε καλά και να βγούμε να παίξουμε με το χιόνι.
Δεκέμβρης, λες να βρήκα τον μήνα μου μετά από 33 χρόνια;;

p.s. εσύ που με ξέρεις καλά μέσα από αυτό το blog ή συναντιόμαστε κι έξω σε αυτή τη ζωή, θα ξέρεις ότι ο μήνας αυτός κρύβει και μια πληγή, μεγάλη και σημαντική. Ας μπει κι αυτή στη λίστα, κι ας είναι δυσάρεστη, είναι από αυτές που μας κάνουν πιο δυνατούς.