26/4/07

Γαμομπελάδες


Επειδή έλαβα παράπονα ότι έχω παραμελήσει το blog μου, έχω να δηλώσω ότι πράγματι, έχετε δίκιο. Γάμος και νέα εργασία μαζί με blog δεν συνδυάζονται εύκολα. Τα νέα είναι πολλά. Νυφικό βρήκαμε, χώρο για δεξίωση βρήκαμε, εκκλησία βρήκαμε. Προσκλητήρια τυπώνονται αυτή την εβδομάδα και είναι εκπληκτικά χάρη στη βοήθεια της φιλενάδας Τέσσης. Για τις μπουμπουνιέρες έχουμε επίσης μια πολύ καλή ιδέα που θα οριστικοποιηθεί αυτή την εβδομάδα επίσης. Μας μένει το κοστούμι του γαμπρού με τα αξεσουάρ του (sic), ο ανθοστολισμός και οι λαμπάδες. Αλλά πιστεύω ότι σε γενικές γραμμές είμαστε σε καλό δρόμο. Επίσης ψάχνω εναγωνίως που θα ξεκουράσουμε το κορμάκι μας νωρίς το πρωί μετά τη δεξίωση και οι τιμές των ξενοδοχείων του κέντρου είναι εξωφρενικές. Άσε που μας αναγκάζουν να φύγουμε από τις 12, όπως συνηθίζεται δηλαδή, αφού το late departure χρεώνεται επιπλέον. Μας βλέπω να καταλήγουμε στο σπιτάκι μας τελικα. Στη δουλειά όλα βαίνουν καλώς. Νέο περιβάλλον, διάστημα προσαρμογής όχι μόνο με τη δουλειά αλλά και με τους συναδέλφους, τους διευθυντάδες και τους λοιπούς. Στο τέλος του μήνα θα πάρω και το πρώτο χρήμα, σε μωβ, που λέει κι η Ντάλια. Η ώρα περνάει σχετικα γρήγορα και ευχάριστα, αν και δεν έχω προσαρμοστεί ακόμη στο πρωινό ξύπνημα. Νυστάζω συνήθως από τις 8 και μισή το απόγευμα και το τραβάω μέχρι τις 11 για να πέσω ξερή και να ανοίξει το μάτι γαρίδα στις 8 το πρωί. Η Κηφισίας είναι απρόβλεπτη κι αν θέλω να είμαι στην ώρα μου θα πρέπει να χρησιμοποιήσω όλες μου τις τεχνικές γνώσεις και τα κόλπα που έχω μάθει για να τη διασχίσω, αγνοώντας τους τροχονόμους που κάνουν την κατάσταση χειρότερη.Το σπίτι, ως σπίτι, δεν υφίσταται. Δηλαδή υπάρχουν άπειρα ασιδέρωτα ρούχα στον καναπέ, το κρεβάτι στρώνεται λίγα λεπτά πριν κοιμηθούμε το βράδυ για να μην μας χαλάσει το ίματζ και τα πιάτα πλένονται ανά δύο μέρες, αν δεν μπουν στο πλυντήριο. Σουπερμάρκετ κανονικό (δηλαδή με λίστα για τα απαραίτητα) έχω να πάω δυο εβδομάδες, σαπούνι για τα χέρια θα πρέπει να μπει πρώτο στη λίστα. Γενικά νιώθω μια μικρή αποδιοργάνωση κι έναν μικρούλι καθημερινο εκνευρισμό που προσπαθώ να μην καταλήγει σε ανθρώπους που δεν φταίνε σε τίποτα. Φαντάσου να έχουμε εντάσεις αδικαιολόγητες τώρα που οδεύουμε προς την εκκλησία…Βασικά, δεν έχω καθόλου χρόνο να κάτσω να σκεφτώ, αφήνω τη μέρα μου να κάτσει όπως να ναι και έχω αμελήσει αρκετά από τα καθημερινά μου καθήκοντα. Εντος και εκτός του σπιτιού. Και το blog φυσικά. Μου λείπει ύπνος και αυτό το ΣΚ θα ήθελα να κοιμηθώ όσο περισσότερο μπορώ, αν τα καταφέρω δηλαδή. More to come, soon!

16/4/07

Μιλάμε για πολύ γέλιο

Ο αδερφός μου πάλι έγραψε, δημιούργησε και μας έκανε να σκάσουμε στα γέλια!
Γι' αυτό κι εγώ τον βγάζω φάτσα κάρτα (είναι πιασμένος όμως κορίτσια!)

6/4/07

Μια δόση ευτυχίας



Πώς να διαχειριστείς αυτή την ευτυχία; Μόνο να κλάψεις από χαρά σου μένει, να σφίξεις το στομάχι από συνήθεια και να αφήσει τα μαλλιά σου να στεγνώσουν μόνα τους σαν να ‘ταν καλοκαίρι. Να απλώσεις ένα χέρι, να αφήσεις τα ασιδέρωτα στη θέση τους και να υποσχεθείς πως η ευτυχία είναι κάτι που θα μείνει, δεν θα φύγει αν δεν την αφήσεις εσύ να φύγει, αν δεν σου γλιστρήσει από τα χέρια, θα μείνει εδώ για πάντα. Στρογγυλή, χωρίς γωνίες, θα την κλείσεις καλά σε ένα μπουκαλάκι και θα τη βάλεις στο κουτάκι με τα φάρμακα, ψηλά, στο ράφι πάνω από το ψυγείο. Θα πίνεις μια γουλιά κάθε πρωί, εσύ κι αυτός, και θα είναι αρκετή. Αυτή θα είναι η δόση που σας αναλογεί. Θα φτάνει για όλη τη μέρα. Θα είναι η δύναμή σου.

4/4/07

Φτου σκόρδα!

Θα πρέπει να κοιτάξω λιγάκι το ζώδιο μου για να δω τη συναστρία είναι αυτή που κατάφερε να πετύχει τόσα πολλά, άλλα μικρά, άλλα μεγάλα, άλλα σημαντικά, άλλα ασήμαντα, άλλα ελπιδοφόρα κι άλλα αδιάφορα πράγματα να συμβούν όλα μαζί, παράλληλα και να με κάνουν να τρέχω σαν τρελή και να με κάνουν να μοιάζω με ερασιτέχνη ζογκλέρ που προσπαθεί να ισορροπήσει δυο τρεις μπάλες στον αέρα.

Βρήκα δουλειά. Ω ναι. Ο χρόνος αξιολόγησης μου τελειώνει αύριο, Μεγάλη Πέμπτη αλλά οι οιωνοί είναι καλοί και κατά 99% μετά το Πάσχα θα είμαι πλήρως απασχολούμενη σε εταιρεία γραφικών τεχνών, ως συντάκτης σε ένα περιοδικό. Το περιβάλλον είναι ιδανικό, οι συνάδελφοι φαίνονται αρκετά καλοί και οι εργοδότες μου με μεγάλη θέληση να μου μάθουν τα μυστικά της δουλειάς και με απίστευτη υπομονή σε κάθε μου βήμα. Με λίγα λόγια, με γουστάρουν και τους γουστάρω κι εγώ. Εδώ και τρεις μέρες παίρνω το αυτοκινητάκι μου, όπως παλιά, και ανηφορίζω προς Μαρουσάκι. Ψάχνω να παρκάρω και όσο δύσκολο φαίνεται μερικές φορές νιώθω ότι επανέρχομαι σε μια καθημερινότητα τόσο οικεία, που πραγματικά μου έχει λείψει.

Ο γάμος που αρχικά ήταν σχεδιασμένος για Οκτώβρη θα γίνει στις 16 Ιουνίου. Γεγονός που σημαίνει πως πρέπει να τρέξουμε, να οργανωθούμε και να βρούμε χρόνο να αξιολογήσουμε τις προσφορές. Η εκκλησία έκλεισε, η δεξίωση έκλεισε. Τώρα μένουν κάποιες μικρές λεπτομέρειες. Μικρές; Ούτε νυφικό ακόμη, ούτε dj, ούτε φωτογράφος, ούτε λουλούδια, ούτε διακόσμηση, ούτε τίποτα. Δύο μήνες και κάτι απομένουν και το άγχος έχει χτυπήσει κόκκινο. Προσκλητήρια θα γίνουν από μια καλή φίλη, μπομπονιέρες που; Με λίγη καλή θέληση όλα θα γίνουν αλλά όσο να ‘ναι υπάρχει πολύ άγχος και τρέξιμο.

Ο αδερφούλης βρήκε κι αυτός δουλειά. Και ξυπνάει από τα χαράματα για να κάνει ακριβώς αυτό που έχει σπουδάσει, ο τυχερός, με την πρώτη!

Μια καλή φίλη βρήκε γκόμενο μετά από μεγάλη περίοδο ξηρασίας. Τα πάνε τέλεια και αυτός είναι πολύ ενθουσιασμένος μαζί της και πολύ καλό παιδί indeed!

Χαμός, χαμός σας λέω. Φτου να μην μας ματιάσουνε!!!!