23/10/17

Βάλε αυτό το βιβλίο στο ...πρόγραμμα

Αν μας επισκεφτεί κανείς, θα παρατηρήσει ότι παντού στο σπίτι υπάρχουν βιβλία, στα ράφια (ως είθισται), αλλά και στα κομοδίνα, στο μπάνιο, στην κουζίνα, στο τραπεζάκι του σαλονιού, στο πάτωμα. Θα έλεγε κανείς ότι διαβάζουμε αρκετά, φυλλομετρούμε βιβλία, τα χρειαζόμαστε πριν τον ύπνο, δεν τα φοβόμαστε, μην τα σκίσουμε, μην τα τσακίσουμε, τα αγαπάμε και καμιά φορά τα ερωτευόμαστε.

Στον αντίποδα, είμαστε μια οικογένεια άκρως εξαρτημένη από την τεχνολογία. Με τους δυο γονείς να έχουν ζήσει την εποχή που "κατέβαζαν" τραγούδια από το Napster και το Limewire, με κινητά που αλλάζουν χέρια χωρίς γονική συναίνεση, με apps που διασκεδάζουν και χαρίζουν ξέγνοιαστες στιγμές, στους νέους πολίτες αυτού του μοντέρνου κόσμου.



Πρόσφατα ξεκίνησα μια συνεργασία με τις Eκδόσεις Ψυχογιός για το Mini Market και ένα από τα πρώτα παιδικά βιβλία που ζήτησα να παρουσιάσω ήταν «Το πρώτο μου βιβλίο για Ηλεκτρονικούς Υπολογιστές και προγραμματισμό». Ένα βιβλίο που εμβαθύνει στο ενδιαφέρον των παιδιών για την τεχνολογία που ήδη γνωρίζουν και συνεχίζει ένα βήμα παραπέρα. Σε ένα ταξίδι στον κόσμο του coding.



Αν εγώ, λοιπόν, έμαθα τυφλό σύστημα στα 19 μου, τα παιδιά μου θα μυηθούν στα μυστικά του προγραμματισμού από τα 6! Πρόκειται για ένα υπέροχα έξυπνο βιβλίο με κινούμενα μέρη που εξάπτουν την φαντασία, κρύβουν πληροφορίες και δημιουργούν μια interactive σχέση με το βιβλίο.
Το κείμενο είναι γραμμένο με απλά λόγια με σκοπό να καθοδηγήσει βήμα βήμα τα παιδιά (και γιατί όχι;) και κάποιον μεγαλύτερο σε ηλικία που θέλει να μάθει περί προγραμματισμού. 



Η υπέροχη εικονογράφηση το κάνει τόσο ευκολοδιάβαστο και οικείο και σε μικρές ηλικίες. Η Μιράντα λατρεύει τη σελίδα με το laptop και η Δανάη επανέρχεται ξανά και ξανά στις σελίδες για να ανακαλύψει κάθε φορά κάτι καινούριο. Τις τελευταίες ημέρες έχει γίνει το δικό μας coffee table book στο οποίο ανατρέχουμε για να μάθουμε και να παίξουμε μαζί του.







Έχω την εντύπωση ότι δεν θα μπορούσα να ορίσω, αυστηρά, μια ηλικία για το αναγνωστικό κοινό, κάθε ηλικία έχει να μάθει κάτι από αυτό!



Στην Αγγλία αλλά και σε άλλες χώρες, ο προγραμματισμός είναι υποχρεωτικό μάθημα στο σχολείο. Στην Ελλάδα, το μάθημα της πληροφορικής στα δημοτικά αποτελεί ευχάριστη πρόοδο από τα δικά μου μαθητικά χρόνια αλλά είναι αρκετά πίσω σε σχέση με όλα αυτά που ήδη γνωρίζουν τα παιδιά! Η γλώσσα του προγραμματισμού είναι μια γλώσσα σαν όλες τις άλλες, που αν διδαχθεί από νωρίς (σαν τα αγγλικά π.χ.) υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να δημιουργηθούν κι άλλες Silicon Valley, γιατί όχι και στην Ελλάδα!

Think positive! 

Μπορείτε να προμηθευτείτε το βιβλίο από εδώ







12/10/17

Τεχνολογικές παρεξηγήσεις



Παρεξήγηση Δανάης
-Μαμά, ποιος είναι ο Χρήστης;
-Ποιος χρήστης;
-Αυτός που ανεβάζει όλα αυτά τα βίντεα (sic) στο γιουτιουμπ, στο βάιμπερ, στο σναπτσατ;
-Τι εννοείς; Δεν είναι ένας, είναι πολλοί.
-Μα λέει «ο Χρήστης ανέβασε»




Παρεξήγηση Μιράντας
-Μαμά, μπορείς να μπεις σε αυτή την εφαρμογή που βάζεις τι καιρό θέλεις να κάνει την άλλη μέρα;




5/10/17

Δεν είδα το μήνυμά σου



Σήμερα άκουσα ένα μικρό αλλά πολύ δυνατό podcast του αγαπημένου μου Note to Self. Ξεκινούσε με την μαρτυρία μιας κοπέλας για έναν φίλο της που απλά εξαφανίστηκε. Δεν απαντούσε στα μηνύματα, ούτε στις κλήσεις, ούτε στα email. Ανησύχησε τόσο ώστε σκέφτηκε μήπως θα έπρεπε να ψάξει στα νοσοκομεία. Αλλά όταν ρώτησε τον αδερφό του, αυτός της είπε ότι είναι μια χαρά, είναι ζωντανός φυσικά, απλώς δεν απαντούσε στα μηνύματά της για κάποιο λόγο.

Είναι σημείο των καιρών να εξαφανιζόμαστε, επειδή είμαστε πολύ απασχολημένοι. Ή να ξεμπερδεύουμε με ένα χρόνια πολλά στο facebook. Να μην απαντάμε στις προσκλήσεις για πάρτι ή να λέμε ότι θα πάμε και τελικά να μην ειδοποιούμε για την απουσία μας. Απλώς αδιαφορούμε, χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι ένας ολόκληρος άνθρωπος βρίσκεται από πίσω. Συμπεριφερόμαστε στους άλλους σαν να μην υπάρχουν. Δεν θέλουμε να τους βλέπουμε να κλαίνε, δεν θέλουμε να δούμε τις συνέπειες των πράξεων μας, χωρίζουμε με ένα μήνυμα, άψυχο.

Μας μαθαίνουν να μη μας νοιάζει τι λέει ο κόσμος αλλά θα έπρεπε να μας νοιάζει ακριβώς αυτό. Να είμαστε δίκαιοι απέναντι στους άλλους. Να μην τους κρατάμε αν δεν τους θέλουμε, αλλά τουλάχιστον να είμαστε ειλικρινείς και να τους αφήσουμε ελεύθερους.

Προσπαθούμε να βρούμε τον εαυτό μας κάνοντας yoga ή meditation για να γίνουμε καλύτεροι αλλά συμπεριφερόμαστε στους άλλους σαν μηδενικά, αδιαφορώντας για τα συναισθήματά τους και την στάση μας απέναντί τους. Θέλουμε να νιώσουμε πρώτα καλά με τον εαυτό μας και μετά με τους άλλους. Αυτό δεν θα γίνει ποτέ. Γινόμαστε καλύτεροι μόνο μαζί με τους άλλους.

Χρειάζονται 10 δευτερόλεπτα για να γράψεις ένα μήνυμα και 5 λεπτά για να κάνεις ένα τηλεφώνημα. Κανείς δεν θα πει ποτέ «θα προτιμούσα να μην με είχες πάρει τηλέφωνο», θα νιώσει ότι δεν είναι μόνος, ότι τον σκέφτηκες.

Οπότε, ας φτιάξουμε μαζί τη λίστα.

Σε ποιον χρωστάμε ένα τηλεφώνημα; Σε ποιόν είπαμε «κλείσε και θα σε πάρω εγώ» και δεν τον πήραμε ποτέ; Με ποιον θα κάναμε μια μεγάλη βόλτα περπατώντας ο ένας δίπλα στον άλλον, μιλώντας, γελώντας, συζητώντας;