25/2/12

Πέφτω κι απόψε στα σκαλοπάτια σου

I'd rather have champagne than real pain...

Χτες το βράδυ στα δύο τελευταία σκαλιά, κατεβαίνοντας τη σκάλα, έφαγα σούπα. Πώς παραπάτησε ο καπετάνιος του Costa Concordia και έπεσε κατά λάθος στη σωστική λέμβο; Κάπως έτσι. Πίσω μου ερχόταν ο Δημήτρης κρατώντας τη Δανάη, κι εγώ μπροστά κρατώντας το γάλα της. Έπεσα φαρδιά πλατιά στο πάτωμα, προλαβαίνοντας να χτυπήσω τον γοφό μου στη γωνία του σκαλιού. Κάθισα εκεί ένα λεπτό μέχρι να καταλάβω τι έγινε και να ακούσω τη Δανάη να κλαίει από την τρομάρα της. Πέρασαν πέντε λεπτά, από εκείνα που σου φαίνονται αιώνες για να κλοτσήσει το μωρό, που αφού ξεπέρασε την τρικυμία, άρχισε να κουνάει χέρια πόδια για να με βρίσει προφανώς που δεν κρατιόμουν από πουθενά και φόραγα κάτι χαζοjumboπαντόφλες.

Πήραμε το γιατρό, είπε ότι αφού δεν έπεσα με την κοιλιά να μην φοβάμαι, να πάρω depon και να κάτσω ξάπλα.

Πέρασα το βράδυ στο κρεβάτι μου, κάνοντας ολόκληρη συμφωνία με το σημείο που χτύπησα κάθε φορά όταν ήθελα να αλλάξω πλευρό. Το πρωί περίμενα να δω μαυρίλα ή έστω απόχρωση του μπλε αλλά δεν είδα τίποτα.

Μετά έβαλα τα κλάματα για διάφορους λόγους.

Που δεν φύγαμε τελικά για τριήμερο, γιατί αν είχαμε φύγει δεν θα είχε συμβεί.

Που δεν μπορούσα να αλλάξω την πάνα της Δανάης, πονούσα φρικτά.

Που δεν θα πάω στο πάρτυ γενεθλίων το απόγευμα.

Που είχε ήλιο έξω.

Που για να σηκωθώ θέλω χέρι βοηθείας.

Που δεν μπορώ να κάνω τίποτα από το να μείνω ακίνητη για να μην πονάω.

Που πονάω.

Κατά τα άλλα, ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό, σε ένα μήνα γεννάω, θα μπορούσε να είναι χειρότερο, σε δύο μέρες θα έχει (;) περάσει κλπ κλπ.


10/2/12

Last minute fear

Pinned Image
Καθυστερούσα αυτό το ποστ στο μυαλό μου αρκετά, ήθελα να γράψω κάτι για τις Απόκριες, γιατί τις μισώ και τέτοια (ίσως επειδή είχα ντυθεί τηλεόραση όταν ήμουν στο δημοτικό, και γαμώ τις χειροποίητες στολές) αλλά χτες όταν βάλαμε ένα δεύτερο κρεβάτι στο δωμάτιο της Δανάης έπαθα ένα μικρό σοκ. Είδα μια λάμψη. Τζακ Νίκολσον και τέτοια. Μετά κοίταξα τα 2 κουτιά με μωρουδιακά ρουχαλάκια της Δανάης που μέσα σε 2 χρόνια έχει μαζέψει τόσα ρούχα που θα μας βγάλουν από το σπίτι. Έπαθα κι άλλο σοκ. Αυτό που με κλοτσάει τα βράδια στην κοιλιά έρχεται από μέσα. Είναι ένα μωρό το οποίο θα γεννήσω σύντομα, δηλαδή σε δύο μήνες από τώρα θα κοιμάται στο παλιό κρεβάτι της αδερφής του και θα φοράει τα προπέρσινα ρούχα της. Τρομακτικό. Και ναι, οι 8 μήνες πέρασαν πραγματικά τόσο αθόρυβα που δεν κατάλαβα πότε φτάσαμε μέχρι εδώ. Δεν κάνω πλάκα, κάθε φορά που σκέφτομαι ότι έχω ένα μωρό στην κοιλιά μου συγκλονίζομαι υπερβολικά. Πιο πολύ από την πρώτη φορά. Ενώ το έχω ζήσει και το θυμάμαι και το ξέρω. Είναι πραγματικά απίστευτο. Και χαίρομαι αλλά φοβάμαι πιο πολύ αυτή τη φορά. Κοριτσάκι εσύ μη φοβάσαι. Η μαμά δειλιάζει λίγο πριν το τελικό σπριντ.