12/12/07

My Milan


Μιλάνο λοιπόν, το παίξαμε κοσμοπολίτες και ζήσαμε στην ιταλική πόλη του βορρά από την Παρασκευή μέχρι τη Δευτέρα. Κάθε ταξίδι είναι ωραίο, θέλει πολύ περπάτημα, άντε και καμιά επιστραγαλίδα για τον πόνο. Τα συμπεράσματα.

  1. Στο Μιλάνο θα πας για ψώνια. Έχει φυσικά αρκετά μουσεία και το Duomo όμως όταν η ουρά για την είσοδο κάνει το γύρο της πλατείας θα προτιμήσει να κατηφορίσεις προς τις βιτρίνες που σου κόβουν την ανάσα, όχι για την ομορφιά τους αλλά για τα καρτελάκια κάτω από τα ρούχα.
  2. Στο Μιλάνο δεν καπνίζουν. Για αυτό θα δεις ένα τσούρμο νέους να κάθονται έξω από τα μπαρ, όρθιοι ή στα πεζουλάκια για να καπνίσουν πίνοντας το ποτό τους, ξεπαγιάζοντας από το κρύο.
  3. Στο Μιλάνο δεν μιλάνε αγγλικά. Ή τουλάχιστον δεν θέλουν να μιλάνε. Κι εμείς δεν μιλάμε ιταλικά. Πάντως με τη γλώσσα του σώματος μια χαρά συνεννοηθήκαμε.
  4. Στο Μιλάνο, τα τρένα φεύγουν στην ώρα τους. Για αυτό αν χάσεις το τρένο των 9:57 θα πρέπει να περιμένεις το τρένο των 10:27.
  5. Στο Μιλάνο έχεις πολλούς ξένους, από ξένα κράτη, όπως είναι η Ομόνοια τα βράδια στην Αθήνα. Μάλιστα ένας πανέξυπνος Μπαγκλαντέζος μας κατάλαβε με τη μία και μας είπε καλησπέρα και μετά μιλούσε φαρσί τα ελληνικά, επειδή είχε μείνει για δυο μήνες στην Ελλάδα. Και μετά σου λέει ταχύρυθμα μαθήματα.
  6. Στο Μιλάνο έχει πάρα πολύ κόσμο. Αν έχεις πάει στην Ερμού Σάββατο πριν την Πρωτοχρονιά πολλαπλασίασε το επί 50.
  7. Στο Μιλάνο δεν έχεις πάει αν δεν πας και στο Como. Μια υπέροχη λίμνη, μια ώρα από το Μιλάνο όπου αν και δεν ανακαλύψαμε το σπίτι του George Clooney κάναμε από τις ωραιότερες βόλτες μας και απολαύσαμε υπέροχη θέα στις Άλπεις.
  8. Στο Μιλάνο θα πας με easyjet. Κλείσαμε τα εισιτήρια δυο μήνες πριν και πληρώσαμε μόνο 150 ευρώ και για τους δυο, μετ’επιστροφής. Πάμε άλλη μια, πληρώσαμε μόνο 150 ευρώ και για τους δυο, μετ’επιστροφής. Θα σου έχει μια μικρή καθυστέρηση και στο πήγαινε και στο έλα αλλά έχεις περισσότερο χρόνο να αποτελειώσεις το πορτοφόλι σου στα duty free του Malpensa.

23/11/07

don't know any better

Δευτέρα πρωί, επτά και μισή διασχίζω την Κηφισίας με τα ακουστικά στα αυτιά τα οποία δεν θα βγάλω μέχρι τις 4 και μισή που θα επιστρέψω σπίτι. Ο τροχονόμος άργησε πάλι να μας δώσει το σινιάλο να περάσουμε απέναντι οπότε ξεκλέβω λίγο χρόνο και τρέχω στο everest να πάρω μια Athens Voice. Εκνευρισμένη, πάλι θα χάσω το μετρό που θα με κάνει να είμαι στην ώρα μου στη δουλειά περπατώ με μικρά αλλά γρήγορα βήματα. Ο κόσμος στο βαγόνι αδημονεί. Δεν βρίσκω να καθίσω πάλι και μένω όρθια προσπαθώντας να μην ακουμπήσω με την παλάμη μου κάπου, να μη πιαστώ, με πιάνουν οι σιχασιές μου που και που, όλοι γκούχου γκούχου είναι, αν είναι να αρρωστήσω, κάθομαι και σπίτι μου με ανοιχτά τα παράθυρα, να μπαίνει όλο το κρύο μέσα.

Στη δουλειά επικρατεί σιγή. Δεν επιτρέπεται ούτε κιχ. Νομίζω πως έχουν αδυνατίσει τα δάκτυλα μου από την πολύ-πληκτρολόγηση. Αφού το δαχτυλίδι μου γυρνάει πέρα δώθε. Ακούω σταθμούς στο ραδιόφωνο. Best 8 με 10 Γιαννούτσο Βαμβακάρη, μετά λίγο από όλα και τα Mp3 μου. Εντωμεταξύ έχω γράψει 3.000 καταχωρίσεις. Και σωστά. Μάλλον. Στις 12 μύγα τσε τσε τσιμπά τις συναδέλφους μου και ο γυναικωνίτης αδειάζει. Τσιγαράκι στην ταράτσα σαν τους κατάδικους που τους έδωσαν άδεια, βολτίτσα στη γειτονιά για καφεδάκι ή καμιά τυρόπιτα. Στις δωδεκάμισι όλες στη θέση τους. Αρχίζω και στραβώνομαι, με τσούζουν τα ματάκια μου. Ακούω Κωστόπουλο στο Nitro και μετά Μάκη Τριανταφυλλόπουλο στον Ant1, μιλάμε για συνδυασμό που σκοτώνει. Τουλάχιστον με κρατάνε ξύπνια! Γράφω, γράφω, δε με νοιάζει τίποτα. Ο νους μου ταξιδεύει. Κάνω σχέδια για το απόγευμα, για τα σαββατοκύριακα. Στις τέσσερις η μύγα τσε τσε επανέρχεται και το παρθεναγωγείο αδειάζει πάλι. See you tomorrow. Τρέχω να γυρίσω σπίτι, δεν θέλω να χάσω ούτε δευτερόλεπτο.

Δεν μου φτάνει η γκαβομάρα που έχω από το πρωί κάθομαι και ένα δίωρο για κάτι κασέτες που απομαγνητοφωνώ, πως θα βγει το παραδάκι; Με μαλακίες. Κάπως έτσι είπα να πάω και για χειρίστρια στο ΠΑΣΟΚ, για 60 ευρώ και το μόνο που κέρδισα είναι ότι με έβαλε ο Σκανδαλίδης στη λίστα του και με έχει ταράξει στα email. Ψυχούλα!

Φέρνω στο μυαλό μου τη φράση του Lester Burnham από το American Beauty: “This isn't life, it's just stuff. And it's become more important to you than living. Well, honey, that's just nuts.” Είναι περίεργο να διαπιστώνεις ότι μπορείς να αρκεστείς με τα λίγα και να νομίζεις ότι είσαι ευτυχισμένος, και να μην θέλεις τίποτα άλλο, μόνο να ζητάς λίγες περισσότερες ώρες ύπνου.

Και μετά να χάνεσαι στο μαγικό τραγούδι των puressence.




18/11/07

Μια εβδομάδα μετά

Μου πήρε σχεδόν μια εβδομάδα για να ξεπεράσω τις εκλογές του ΠΑΣΟΚ, όχι για το αποτέλεσμα, μην πάει ο νους σας στο κακό αλλά για την ταλαιπωρία που τράβηξα επειδή είχα την τύχη να με επιλέξουν για χειρίστρια υπολογιστή! Σήμερα κάπως ηρέμησα αλλά αύριο πάλι Δευτέρα και δεν πρόλαβα να κοιμηθώ όσο ήθελα!!!!!!! Λεπτομέρειες για την απερίγραπτη κατάσταση στις εκλογές σε επόμενο ποστ!

4/11/07

Έκθεση ιδεών


Τι έκανα το Σαββατοκύριακο

Αυτό το ΣΚ πέρασα τέλεια, δηλαδή εποικοδομητικά. Τελειώνει η Κυριακή και νιώθω μια πληρότητα. Δεν είναι ότι έκανα πολλά πράγματα, είναι ότι έκανα και τα σωστά πράγματα. Πήγα στα γενέθλια της ανιψιάς του Δημήτρη, η οποία έσβησε το πρώτο της κεράκι. Εκεί πέρασα ανέλπιστα ωραία, είναι από τις στιγμές που λες πώ πω θα βαρεθώ σίγουρα με τόσα παιδάκια να τρέχουν πάνω κάτω και τη μικρή Σταυρούλα να κάνει κολιές με την περπατούρα, αλλά όχι πέρασα πάρα πολύ ωραία, φάγαμε, γελάσαμε, ξαναφάγαμε, γιατί τα παιδιά είχαν ετοιμάσει φαγητό για ένα λόχο, ο λόχος δεν ήρθε οπότε, αφήσαμε τα six packs για αργότερα. Η βραδιά έκλεισε με καταπληκτικό brownies από τα χεράκια του νονού. Το Σάββατο το πρωί ξύπνησα με μια έννοια, ότι το σπίτι δεν ήταν καθαρό. Με πιάνουν κατά καιρούς κάτι τέτοιες εμμονές και μετά από λίγο με βρίσκουν να γλύφω τα πατώματα και τις γωνίες. Αυτό συμβαίνει σπάνια, οπότε στο ετήσιο καθάρισμα του σπιτιού ανακαλύπτεις πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα. Στο καθάρισμα βοήθησε και ο αγαπητός love of my life, αφού με είδε έτσι αλαφιασμένη και τρόμαξε. Μέσα στον όλο πανικό έκανα δουλίτσες που είχα μήνες να κάνω, για να μην πω χρόνια… Ξεκαθάρισα κάτι ντουλάπια με προίκα στο σαλόνι, το ντουλαπάκι του μπάνιου, ό,τι βρισκόταν (προσωρινά τα τελευταία χρόνια) κάτω από το τραπέζι. Αφού το σπίτι έλαμψε, επανήλθε το χαμόγελο στα πρόσωπά μας. Μιλάμε για την αληθινή ευτυχία! Και επειδή η καλή νοικοκυρά είναι δούλα και κυρά, έκανα ένα γρήγορο ντουσάκι και πήγα και….. στη λαϊκή. Όπου ψώνισα πολύ καλά πραγματάκια σε καλές τιμές, η ώρα είχε πάει ήδη τέσσερις. Μπροκολάκι στο δισάκι μου και πάμε. Γυρίζοντας σπίτι, κατάφερα να υπνωτίσω την αγάπη και να του αποσπάσω την προσοχή από τον υπολογιστή με μια τέλεια σαλάτα που έφτιαξα από τα ζαρζαβατικά που μόλις είχα αγοράσει. Το σημαντικότερο, τελείωσα και τη δεύτερη εργασία μου που έχει να κάνει με την Ιστορία της Ευρώπης και ησύχασα. Το βράδυ φάγαμε μετά του αδερφού και της παρέας του σε γνωστό ταβερνοειδές στη Νέα Σμύρνη και στο τέλος μπουκώθηκα στους λουκουμάδες. Όλα καλά κι όλα ωραία. Κυριακή πρωί ξύπνησα με την έννοια ότι δεν έχω πληρώσει το γκαράζ και μετά από τις φωνές. Εκατομμύρια απεγνωσμένοι οδηγοί φτάνανε στο τέλος του δρόμου και προσπαθούσανε να καταλάβουν ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΛΕΙΣΤΗ Η ΜΕΣΟΓΕΙΩΝ; ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΙ ΜΑΡΑΘΩΝΙΟ, ΕΧΕΙ ΒΟΥΙΞΕΙ Ο ΤΟΠΟΣ, ΠΟΥ ΠΑΣ ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΕ ΜΟΥ; Τον μόνο που λυπήθηκα, έναν έξαλλο μπαμπά που ήθελε να πάει το παιδί του στο Παίδων και δεν μπορούσε με τίποτα αφού δεν μπορούσε να περάσεις απέναντι με το αυτοκίνητο στη Μεσογείων. Χαμός! Εμείς το μεσημεράκι τα καταφέραμε και φτάσαμε στο σπίτι της μαμάς για σπιτική μακαρονάδα με κιμά και λίγο καφεδάκι μετά. Γυρίζοντας το απόγευμα στο σπίτι έβαλα κάτι τελευταίες πινελιές στην καθαριότητα, ξεκαθαρίζοντας τα ντουλάπια της κουζίνας που τώρα μοιάζει σαν να βγήκε από περιοδικό διακόσμησης! Τέλεια τέλεια. Είδα το δεύτερο μισό του προτελευταίου επεισοδίου heroes το οποίο είχα χάσει επειδή με είχε πάρει ο ύπνος και τώρα νιώθω πλήρης. Έτσι είναι τα Σαββατοκύριακα, γεμίζεις τα κενά και νιώθεις πλήρης. Και πτώμα. Και δεν θέλεις καν να σκέφτεσαι πως θα σηκωθείς αύριο το πρωί για να πας να πληκτρολογήσεις ξανά και ξανά, τα ίδια και τα ίδια. Never mind, My house is Clean.

εγώ επί τω έργω

29/10/07

Το τίποτα δεν είναι τυχαίο.

Οι ημέρες μου περνάνε, τυφλά, με τυφλό σύστημα, πληκτρολογώ τόσο πολύ που τα ακροδάχτυλα μου πονάνε. Στο μετρό μυρίζει ναφθαλίνη, είναι τα παλτό που βγήκαν άρον άρον από τα χειμωνιάτικα. Πληρώνομαι με την ώρα, σε μια καινούρια δουλειά που δεν χαλάει ούτε γραμμάριο από τη φαιά μου ουσία, όμως κάτι χαλάει, γιατί όταν γυρίζω σπίτι είμαι κουρέλι, δεν έχω κέφι να διαβάσω, με περιμένει άλλη μια εργασία. Η πρώτη πήρε την έγκριση της sister. Η δεύτερη φτιάχνει το σκελετό της. Άλλη μια απόρριψη για δουλειά σε διαφημιστική εταιρεία σήμερα επειδή είμαι άπειρη. Δεν πειράζει, δεν το βάζω κάτω. Το τίποτα δεν είναι τυχαίο.

15/10/07

Πειράζει;



Φθινοπώριασε για τα καλά και κάνει ψύχρα.

Έβαλα μακρυμάνικο και έκλεισα τα παράθυρα.
Διαβάζω τα πρωινά και άρχισα να πίνω ζεστό καφέ.
Μ' αρέσει. Πειράζει;

4/10/07

Study at home


Η αλήθεια είναι ότι αν εξαιρέσεις την Κυριακή το βράδυ που μου κακοφάνηκε που θα μπορούσα να κοιμηθώ ό,τι ώρα ήθελα αφού τη Δευτέρα δεν θα πήγαινα για δουλειά, οι επόμενες ημέρες κυλούν πολύ ευχάριστα. Έχω αρχίσει το διάβασμα για το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, τυπώνω σαν τρελή παραπομπές και συμπληρωματικά κείμενα, προχτές μου έστειλε email και ο καθηγητής της μιας από τις δύο ενότητες που έχω για φέτος και μου ανακοίνωσε το θέμα της πρώτης εργασίας. Τα πράγματα δεν είναι εύκολα, είναι αρκετά δύσκολα μάλιστα, ειδικά για μένα που δεν έχω πάει ποτέ στο Πανεπιστήμιο (ο Χάγιος ήταν απλά πέταμα χρημάτων, έτσι για το θεαθήναι). Διαβάζω λοιπόν και κρατάω σημειώσεις, δεν ξέρω που θα με βγάλει όλο αυτό αλλά είναι κάτι πολύ εποικοδομητικό, με κάνει και βγάζω φτερά! Όπως πολύ πετυχημένα μου είπε η Naf όταν μιλάγαμε στο Msn και της έλεγα για τους Ούνους, τους Βουργουνδούς και τους Φρίσιους «Πολύ καλά παιδιά; Πού τραγουδάνε φέτος;» Κάπως έτσι είναι τα πράγματα, άγνωστα. Μαθαίνω Ευρωπαϊκή ιστορία από την αρχή και Ευρωπαϊκή λογοτεχνία επίσης. Δεν έχω καταλάβει αν έχω αρχίσει να αφομοιώνω κάποια πράγματα αλλά είναι πολύ νωρίς ακόμη, μόλις τρεις ημέρες. Στο κάτω κάτω, το ταξίδι είναι που μετρά και όχι το αποτέλεσμα. Πάντως πιστεύω ότι θα τα πάω καλά και στις εργασίες και στις εξετάσεις. Γενικά είναι πιο χαλαρά από οποιοδήποτε Πανεπιστήμιο, 2 μαθήματα σε ένα χρόνο αλλά με δεδομένο ότι δεν είσαι μόνο φοιτητής εδώ, μπορεί να είσαι και μάνα και εργαζόμενη. Εγώ προς το παρόν παραμένω άνεργη φοιτήτρια. Φιλιά.

1/10/07

Λεκιάστηκα

Από την Παρασκευή έχω έναν λεκέ. Τον λεκέ της απόλυσης. Έγινε ξαφνικά, άγαρμπα και με άφησε με ανοιχτό το στόμα. Έτρεξα στο Mall για shopping therapy να ηρεμήσω, πάρκαρα πάνω στο πεζοδρόμιο και μου πήραν τις πινακίδες. Πέρασα ένα τέλειο Σαββατοκύριακο στην Κρήτη, στον Αρόλιθο, όπου έγινε ο γάμος ενός πολύ καλού φίλου του Δημήτρη. Επιστρέψαμε, χτες το βράδυ στριφογύρναγα στο κρεβάτι, σήμερα ξύπνησα στην καθημερινότητα μου, δεν πάει πολύ καιρός που ζούσα έτσι. Έτυχε και έχω ένα ραντεβού για δουλειά το απόγευμα και νιώθω κάπως καλά. Γενικά είμαι ψύχραιμη αλλά ο λεκές δεν βγαίνει.



Μες στα δύσκολα εσύ να μου γελάς, μες στα δύσκολα εσύ να με κρατάς, με τον πόνο εσύ να μ' αγαπάς, ο παράδεισος δεν φτιάχτηκε για μας..

28/9/07

Naf got married




Ένα από τα τελευταία δημιουργήματά μου (είμαι ερασιτέχνης, μην έχετε πολλές απαιτήσεις) για το γάμο της φιλενάδας Endless Dreams
Εγώ γέλασα πολύ όταν το έφτιαχνα, κι ακόμη γελάω όταν το βλέπω!
Όχι ότι είναι για γέλια τα παιδιά, απλά το έκανα λίγο πιο χιουμοριστικό!
Για τον δικό μας γάμο, έπεται...

20/9/07

Απελπισία!

Κάποιος μπήκε στο blog μου γράφοντας στο google «κάνω δίαιτα και πεινάω τι να κάνω». Προσελκύω τους απελπισμένους μάλλον. Έτσι νιώθω κι εγώ. Πήραμε ένα σκυλάκι την Κυριακή των εκλογών που το χαρίζανε σε ένα περίπτερο. Δεν έπαιρνα το Βήμα οέο; Μας έχει βγάλει την πίστη γιατί είναι μωρό και γίνεται χαμός. Έχει σηκώσει τη γειτονιά στο σπίτι με το κλαψούρισμα, χέζει και κατουράει όπου βρει και δαγκώνει ό,τι βρει. Είναι γλύκα, χαδιάρα και τη λέμε sunny. Αλλά είμαστε δυο άυπνα φαντάσματα με μαύρους κύκλους. Αν θήλαζα θα ήταν σαν να είχα γεννήσει. Κατά πάσα πιθανότητα θα το δώσουμε πίσω, τώρα που είναι νωρίς και δεν έχουμε δεθεί πολύ. Θα μου λείψει η ψυχούλα αλλά δεν γίνεται αλλιώς!!!!

13/9/07

Άγχος με teryaki και σουσάμι

Θέλω να αγοράσω ωραία χρωματιστά τετραδιάκια, στυλάκια, post it και άλλες χαζομαρούλες για να μπω στο mood να αρχίσω το διάβασμα για το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο. Από τις 20 του μηνός θα αναρτηθούν στο site του EΑΠ ημερομηνίες και στοιχεία για τα μαθήματα. Έχω ένα μικρό άγχος, αλλά πιστεύω ότι αν μπω σε πρόγραμμα θα τα βγάλω πέρα. Στο κάτω κάτω, τα βιβλία είναι αρκετά ενδιαφέροντα, εκ πρώτης όψεως, το μόνο μειονέκτημα είναι ότι έχω ξεχάσει να διαβάζω.

Επίσης, χτες ήμασταν στο σπίτι του Χάρη και της Όλγας (της Όλγας είναι δηλαδή το σπίτι, απλά ο Χάρης είναι οικόσιτο ζωάκι) και μας μαγειρέψανε κινέζικο, το οποίο ήταν πολύ νόστιμο, με σουσαμάκι και teryaki sauce. Γελάσαμε πάλι μέχρι που πέρασε η ώρα και σχεδόν με πήρε ο ύπνος. Μου άρεσε που μας λέγανε για το πώς περνάνε στις διαφημιστικές που δουλεύουνε, άλλος κόσμος, πόσο θέλω κι εγώ να μου δώσει κάποιος μια ευκαιρία, να ξεκινήσω. Anyway, είμαι πολύ περήφανη για το Χάρη γιατί σύντομα θα κάνει το μεγάλο μπαμ με μια μεγάλη καμπάνια. Τέλεια, τέλεια, τέλεια!

7/9/07

Βλέπουν καλά τα μάτια μου;

Πες ότι τις δυο τελευταίες ημέρες γυρνάς στο σπίτι σου μετά τις 9 και ξεκινάς το zapping. Και όλα τα κανάλια παίζουν το ίδιο πρόγραμμα. Δεν θα ανησυχήσεις; Repeat, repeat, repeat. Το μόνο καλό με τα διακαναλικά προγράμματα είναι ότι μπορείς να ρυθμίσεις τα χρώματα στην τηλεόραση, συγκρίνοντας το ένα κανάλι με το άλλο!

4/9/07

Εκλογικό χιούμορ!

Αφού πρόλαβα και τα είπα στη μαμά τους (για να μη λέει ότι μαθαίνει τα νέα μας από το blog) σας παραθέτω δυο σημαντικές συνομιλίες που είχα με τα ανίψια μου (Βασίλης, Γ’ Δημοτικού, Παναγιώτα Α’ Δημοτικού) για τις εκλογές!

Εγώ: Αν μπορούσες να ψηφίσεις, τι θα ψήφιζες Βασίλη;

Βασίλης: Δεν μπορώ να σου πω. Η ψήφος είναι μυστική!

(κάπου στο βάθος ακούγεται συνομιλία σε τηλεοπτικό παράθυρο και αναφέρεται η έκφραση «προεκλογική περίοδος»)

Παναγιώτα: Τι «περίοδος» λέει αυτός, παιδί μου; Αυτή που αλλάζουν σερβιέτα τα κορίτσια;

28/8/07

Μαύρο

Του μέλλοντος η μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας
σα μια σειρά κεράκια αναμένα —
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.

Η περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά.

Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ’ αναμένα μου κεριά.

Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.

Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ
(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

21/8/07

Κούβα by photos!


Εδώ όλες οι φωτογραφίες από την Κούβα!


http://www.flickr.com/photos/8816477@N05/

19/8/07

Πρώτη απόπειρα να μιλήσω για την Κούβα


Τα παιδιά, λένε, είναι το μέλλον αυτού του κόσμου. Τα παιδιά της Κούβας είναι ευχαριστημένα με caramellos και σαπούνι. Χαμογελούν, δεν θα προσπαθήσουν να αλλάξουν αυτόν τον κόσμο, ούτε τον μικρόκοσμό τους. Το πολύ πολύ να μεγαλώσουν και να πουλάνε παράνομα πούρα στους δρόμους της Αβάνας. Ή να αρκεστούν στα 25 δολάρια το μήνα. Ή να φύγουν, να πάνε στο Μαιάμι και να μην ξαναγυρίσουν ποτέ. Γιατί στην Κούβα οι Κουβανοί δεν έχουν τίποτα να τους ανήκει, όλα ανήκουν στην κυβέρνηση, από τα ζώα, τα αυτοκίνητα έως τα σπίτια και τα χωράφια. Υπάρχει ένα μέρος στην Κούβα που δεν πάνε Κουβανοί αλλά μόνο τουρίστες που καταφτάνουν με charter από όλο τον κόσμο. Στο Βαραδέρο, Κουβανοί είναι μόνο οι υπάλληλοι, οι υπόλοιποι θα κάνουν μπάνιο στα λασπόνερα. Τα παιδιά στην Κούβα είναι χαμογελαστά, ξέρουν γράμματα και έχουν παιδεία. Δεν θα σου ζητήσουν πέσο, μόνο το σαπούνι που σου παρείχε δωρεάν το πολυτελές ξενοδοχείο που έμενες.

3/8/07

Από τον Καϊάφα... στην Κούβα!

Αύριο θα είμαι εκεί

Και την άλλη Πέμπτη εκεί


31/7/07

Sugar Town, Sugar Girl

Μόλις έδωσα, κατά πάσα πιθανότητα κερατιάτικα, 60 ευρώ για να μου βάλουν φρέον στο αυτοκίνητο επειδή δεν δούλευε το αιρ-κοντίσιον. Στο συνεργείο που πάω συνήθως ο ηλεκτρολόγος κάνει τα μπάνια του μέχρι τις 12 Αυγούστου ενώ εγώ φεύγω αυτό το Σάββατο για Ζαχάρω και δεν λέει να κάνω τέτοιες αποστάσεις χωρίς κλιματισμό. Έτσι έκανα την καρδιά μου πέτρα και το έδωσα αλλού, σε έναν εδώ κοντά στη δουλειά μου, ο οποίος μου είπε πως αν υπάρξει πρόβλημα και έχει διαρροή να του το ξαναπάω για να το ελέγξει.

Θα πάμε, λοιπόν, στη SugarTown, χωρίς να έχουμε δει την ταινία, να ζαχαρώσουμε και να λιαστούμε στον ήλιο. Εκεί βρίσκεται μια από τις μεγαλύτερες παραλίες, είχα πάει παλιότερα, πριν από 6 χρόνια συγκεκριμένα, δεν είχα καταφέρει να κάνω μπάνιο (για τους γνωστούς ευνόητους λόγους), γεγονός που είχε ιστορική σημασία αφού είχα πάει με μια παλιά μου αγάπη και λόγω του «προβλήματος» δεν έγινε τίποτα μεταξύ μας, με αποτέλεσμα επιστρέφοντας να τα φτιάξω με τον άντρα της ζωής μου, αυτόν που παντρεύτηκα δηλαδή. Αυτή τη φορά θα δοκιμάσω τις παραλίες, θα τις φάω με το κουταλάκι.

……....

Ένα γλυκό κοριτσάκι, που πιο γλυκό δεν γίνεται φεύγει και παράλληλα έρχεται πιο κοντά στη ζωή μας. Μην πάει ο νους σας στο κακό, έτσι είναι οι σχέσεις, τη μια μέρα είναι εδώ, την άλλη αλλού. Όμως αυτό το κοριτσάκι είναι το αγαπημένο μου, θα μπορούσε να είναι φίλη μου για μια ζωή. Και θέλω να την κρατήσω μέσα μου σαν μια γλυκιά ανάμνηση, γιατί ήταν κι αυτή εκεί σε πολλές από τις ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου: στο ταξίδι μας στη Βουδαπέστη, στις βραδινές εξορμήσεις στα μαρουσιώτικα ταβερνάκια, στις μικρές αποδράσεις στην «έπαυλη», στις κρίσιμες ώρες πριν το γάμο, στο γάμο με τις καταπληκτικές φωτογραφίες. Γλυκό κοριτσάκι, τόσο καλό που θα κάνει ό,τι θέλεις για να μη σε στεναχωρήσει. Και πάντα θα χαμογελάει. Την κρατάω στην καθημερινότητά μου, ελπίζω να μην με ξεχάσει κι αυτή. Και της εύχομαι κάθε ευτυχία.

27/7/07

Ζητείται χρόνος που δεν κάνει κύκλους



Εδώ και πολύ χρόνια μετράω τον χρόνο με εβδομάδες, δηλαδή από Δευτέρα ως Παρασκευή και πάλι από την αρχή. Έχω χρόνια να πω: «πω πω καλός ήταν αυτός ο μήνας ή «κοίτα τι μας έφερε ο Μάρτιος». Μπορώ ίσως να κάνω απολογισμό μιας ολόκληρης χρονιάς αλλά μόνο γιατί μου το θυμίζουν τα περιοδικά και ίσως και τα
blogs κάθε Δεκέμβριο. Γενικά δυσκολεύομαι να θυμάμαι, μάλλον απωθώ από τη μνήμη μου χρονιές που δεν θέλω να θυμάμαι. Τώρα που το καλοσκέφτομαι ο μήνας χωρίζεται στα δυο, στις 15 και στις 30 όταν πληρώνομαι. Η κάθε μέρα χωρίζεται κι αυτή σε πολλά μικρά μέρη. Ξυπνάω το πρωί χωρίς άλλη εναλλακτική, ετοιμάζομαι γρήγορα, άλλες φορές αργά, mad στην τηλεόραση, air-condition στο φουλ. 15-20 λεπτά διαδρομή ανάλογα με την κίνηση. Best στο ραδιόφωνο, γελάω μόνη μου. Χαζεύω στα φανάρια τους διπλανούς μου. Είναι ίσως η πιο «καθαρή» ώρα για το μυαλό μου. Έχω όρεξη. Η οποία μπορεί να κρατήσει μέχρι το μεσημέρι αν δεν γίνει κάτι «κουλό», αν δεν ακούσω κάτι «άσχετο» και με ξενερώσει. Μετά αρχίζω και μετράω αντίστροφα. Είναι δύσκολο να περάσουν ορισμένες ώρες. Τις τραβάω από τα μαλλιά. Όμως αντιστέκονται. Τικ τακ. Τικ τακ. Οι ώρες στη δουλειά δεν έχουν χρώμα. Το χρώμα μου λείπει. Είναι γκρι, άσπρες ή μαύρες. Όταν γυρίζω σπίτι ζεσταίνομαι. Όμως γυρίζω στο λιμάνι μου, στην προβλήτα με περιμένει ο άνθρωπός μου. Κι αυτό από μόνο του είναι δροσιστικό, σαν κοκτέιλ με τριμμένο πάγο. Δεν καταλαβαίνω πότε πάει 9. Δεν καταλαβαίνω πότε πάει 10, ούτε 11. Και γιατί δεν ξεκινήσαμε να βλέπουμε την ταινία πιο νωρίς. Την σταματάμε στα 40 λεπτά, έχουμε γλαρώσει. Θα την συνεχίσουμε αύριο. Μια ταινία με δόσεις. Όπως η μέρα μας. Ο χρόνος μου γλιστρά. Και η ζωή περνά, την αφουγκράζομαι, αλλά μερικές φορές δεν τη νιώθω. Ίσως είναι η ζέστη που με έχει κουράσει. Το Σαββατοκύριακο μοιάζει με όαση. Θα κάνω τη θυσία και θα ταξιδέψω μέχρι τα πάτρια εδάφη με πρόφαση την ξεκούραση, την αλλαγή εικόνων. Θα κοιμηθώ λίγο παραπάνω, θα δω γνώριμα πρόσωπα, θα ξαπλώσω στην παραλία, πέντε λεπτά υπόθεση η διαδρομή. Θα βγω, θα περπατήσω στην παραλία των παιδικών μου χρόνων. Το Σαββατοκύριακο είναι ιερό. Θα επισκεφτώ με ήρεμο νου μια παλιά, σκληρή, δυνατή ανάμνηση. Κείτεται εκεί και μας περιμένει πάντα. Δεν είναι η εύκολη λύση αλλά είναι βάλσαμο αυτά τα δάκρυα κάθε φορά. Θα προσπαθήσω να κάνω τη μαμά λίγο ευτυχισμένη. Θα την πάω για καφέ και για καλαμαράκι στο παραλιακό ταβερνάκι. Θα καταφέρει να περάσει καλά. Θα νιώθει λίγες τύψεις αλλά θα ξέρει ότι την αγαπάμε. Δεν θα θέλω να φύγω. Η εθνική οδός μου μοιάζει με μια ατέλειωτη ανηφόρα. Κάποια στιγμή θα κολλήσουμε. Θα ανοίξουμε τα παράθυρα, θα μπει ζεστός αέρας. Κηφισίας, πρώτη, δευτέρα. Φτάσαμε. Ξεκινάω να μετράω αντίστροφα για την άλλη Παρασκευή. Ο χρόνος μου αντιστέκεται. Εξάλλου γι’ αυτό πληρώνεται.

[Από παλιά θυμάμαι σκεφτόμουν το χρόνο ανά εβδομάδα, οι καθημερινές ήταν μια ευθεία και τα Σαββατοκύριακα βουνά. Μετά πάλι ευθεία, μετά πάλι βουνό.Flat οι βαρετές ημέρες. Ψηλές οι ενδιαφέρουσες. Ακόμη κάπως έτσι μου έρχεται στο μυαλό.]

26/7/07

Bad day


Γκαντεμιά. Δεν είναι να ξυπνήσεις με καλή διάθεση μια μέρα, κάτι θα βρεθεί να σου τη χαλάσει. Έτσι λοιπόν και σήμερα, πηγαίνοντας να πάρω το αυτοκίνητο μου από το γκαράζ βλέπω από μακριά μια τεράστια γούβα στον προφυλακτήρα! Φωνάζω τον κύριο του γκαράζ και μου λέει «Α θα το έκανε ο μικρός το απόγευμα!» Μπράβο του. Και εις ανώτερα. Και τώρα; Πριν από έναν μήνα σχεδόν με είχαν τρακάρει και είχα βάλει καινούριο προφυλακτήρα. Τώρα και να μου το πληρώσει πάλι εγώ θα τρέχω στα συνεργεία και θα το αφήσω για μερικές μέρες μέχρι να μου το φτιάξουν. Και με αυτή τη ζέστη δεν θα έχω αυτοκίνητο. Τα νεύρα μου!!!!!!! Αυτή τη στιγμή δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα. Μόνο να σπάσω στο ξύλο τον πρώτο που θα μου πει τίποτα περίεργο. Και ο Δημήτρης δεν απαντάει στο κινητό του, το έχει κλειστό. Μην αρχίσω να ανησυχώ και γι’αυτό γιατί θα μου πέσουν τα μαλλιά!!!!!

19/7/07

Some cool ecards


Βρήκα ένα πολύ ωραίο site με ηλεκτρονικές κάρτες, για να την "πείτε" στους άλλους! Ωραίο χιούμορ ειδικά αν είστε κυνικοί!
http://www.someecards.com/

18/7/07

Το θαύμα κρατάει τρεις φορές


Η πιο ωραία ώρα της ημέρας είναι όταν ξαπλώνω κατά τις 9 στο κρεβάτι μου, βάζω το air-condition, μόλις έχω κάνει μπανάκι, έχω βάλει τις κρέμες μου και έχω τσιμπήσει και κάτι. Θα δω λίγο τηλεόραση και μετά θα έρθει η αγάπη να δούμε κανένα επεισόδιο Heroes (η αλήθεια είναι ότι το έχουμε παραμελήσει λίγο τον τελευταίο καιρό) ή καμιά ταινία. Και μετά… να κοιμηθούμε αγκαλιά να μπερδευτούν τα όνειρά μας.

Σε τρεις πρόσφατες στιγμές της ζωής μου ξύπνησε μέσα μου η ανάγκη να γράψω, ένα βιβλίο, ένα διήγημα, μια ιστορία. Πρώτα το ένιωσα στη συναυλία του Πλιάτσικα στο Λυκαββητό, όταν ο κόσμος είχε γίνει ένα και τραγουδούσε με μια φωνή. Μετά το ξανάνιωσα στο Σύνταγμα την Παρασκευή, στη συναυλία για την Πάρνηθα, όταν κρατήσαμε ενός λεπτού σιγή για τους άτυχους πυροσβέστες. Και μετά άλλη μια φορά όταν ξεκίνησα το διάβασμα της Πριγκίπισσας Σαύρας, της Αμάντας Μιχαλοπούλου. Τρίτωσε, κάποια στιγμή πρέπει να ξεκινήσω.

Τρεις εβδομάδες μείνανε και για το ταξίδι. Τι συγκινήσεις θα ζήσω κι εκεί, στη μακρινή Κούβα… Ονειρεύομαι τη στιγμή που θα φτάσουμε και θα έχουμε μπροστά μας 9 μέρες για εξερεύνηση. Αυτό θα είναι ένα αλλιώτικο ταξίδι, σε άλλο πολιτισμό, παράξενο και διαφορετικό από τις χώρες της Ευρώπης. Μας είπανε να μην τρέξουμε στις παραλίες για μπάνιο αλλά να ρουφήξουμε ό,τι καλύτερο βρούμε μπροστά μας. Ανυπομονώ…

16/7/07

New blog

http://perfecthome.wordpress.com/

το νέο μου σπιτάκι, όνομα και πράγμα! Εκεί θα ποστάρω ό,τι όμορφο βρω για την εσωτερική διακόσμηση.
Το μικρό σπίτι στο λιβάδι παραμένει ως έχει!

13/7/07

Final Countdown

Η αντίστροφη μέτρηση άρχισε νωρίς νωρίς, μείνανε τρεις εβδομάδες για τις διακοπές, τέσσερις για την αναχώρηση μας για Κούβα! Έχω την εντύπωση ότι θα βρέχει συνέχεια γιατί κάθε μέρα που τσεκάρω τον καιρό στο weather.com όλο για βροχές λέει. Δεν είναι η καλή περιόδος αυτή για Κούβα αλλά για να δούμε τι θα δούμε. Θα μας πάρει και θα μας σηκώσει. Βαριέμαι αφόρητα αυτές τις μέρες, κυρίως τις πρωινές ώρες και νυστάζω και πεινάω πολύ. Απόψε θα πείσω τον Δημήτρη να πάμε στη συναυλία στο Σύνταγμα και αύριο έχουμε κλείσει για την παράσταση με τους χορευτές από το Μπαλί στο Ηρώδειο. Πρώτη φορά που παώ… Τέλεια!

Ήρθαν και τα δείγματα από το γάμο, είναι πάρα πολύ όμορφες οι φωτογραφίες και είμαστε σε φάση που διαλέγουμε ποιες θα τυπώσουμε. Περιμένουμε και το βίντεο!

28/6/07

Η ΔΕΗ σου προτείνει



Βρήκα το ιδανικό gadget για να κάνουμε οικονομία στο ρεύμα.

25/6/07

Stay at home

Δεν ήρθε κι ένα απόγευμα
που να μη γίνει βράδυ
και όνειρο σημαίνει
να έρθει κι ένα απόγευμα
που να μη γίνει βράδυ...
(Κ. Δημουλά)

Ένα 24ωρο κλεισμένοι στο σπίτι, με τον απόηχο της Dolores του Σαββάτου, το air-condition στο φουλ, μακαρόνια με κιμά στο κρεβάτι, λίγα επεισόδεια Heroes για δροσιά-υποκατάστατο του Lost (τίποτα δεν είναι σαν το Lost), ένα ντουζάκι για το καλό κατά τις 9, βράδιασε, πάει κι αυτή η μέρα, ξεκινάει η εβδομάδα, τα αφεντικά να λείπουν στο εξωτερικό κι εμείς να βάζουμε την προκαταβολή στην τράπεζα για… Κούβα!!!

Oh my life is changing everyday
Every possible way
Though my dreams, it’s never quite as it seems
Never quite as it seems

21/6/07

Scrooge

Νομίζω ότι θα γελάσω δυνατά όταν τελικά αποφασίσουμε που θα πάμε διακοπές το καλοκαίρι, που θα συνδυάζει τις καλοκαιρινές μας διακοπές με το ταξίδι του μέλιτος. Μέχρι τότε θα μετράμε και θα ξαναμετράμε τα ευρώ και θα μας βγαίνουν πολλά. Οι τσιγκούνηδες!

16/6/07

It's official!!! We are married!!!!

ακολουθεί σεντόνι... ψυχραιμία, πάρτε καφεδάκι και διαβάστε με την ησυχία σας...



Από πού να ξεκινήσω το report μου; Ο γάμος της χρονιάς (ο δικός μου και όχι της Πέγκυ Ζήνα) έγινε την Κυριακή 10 Ιουνίου και χωρίς να περιαυτολογώ, ήταν όλα…τέλεια!!!! Το σημαντικό είναι ότι τα θυμάμαι όλα, δηλαδή τα έζησα, ήμουν εκεί και όχι στον δικό μου κόσμο!

Καταρχάς, όλα ξεκίνησαν από την προηγούμενη ημέρα, όταν ήμουν ακόμη με τον γαμπρό το Σάββατο και βγήκαμε για ψώνια σαν να ήταν μια οποιαδήποτε άλλη ημέρα. Πήγαμε και αγοράσαμε ρούχα, έτσι για πλάκα και μετά πήγαμε για φαγητό στο καινούριο εστιατόριο που έχει ανοίξει στην Κηφισίας ο Κακέτσης, το οποίο ήταν πάρα πολύ ωραίο. Εγώ έφαγα ριζότο με μανιτάρια και ο Δημήτρης ένα hamburger και είχα μια αγωνία μη με πειράξουν τα μανιτάρια και τρέχω και δεν φτάνω. Αλλά όλα ήταν οκ. Μετά γυρίσαμε στο σπίτι, η αγάπη μας έφτιαξε ωραιότατο freddo cappuccino με φοβερό αφρόγαλα και μετά άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Πήρα τα μπογαλάκια μου και έφυγα.

Είχα ένα σακ βουαγιάζ με όσα θα χρειαζόμουν την επόμενη μέρα του γάμου και μια τσάντα. Πήρα το λεωφορείο αλλά για κακή μου τύχη επέλεξα τη διαδρομή από Βασιλίσσης Σοφίας. Το λέω αυτό γιατί το λεωφορείο σταμάτησε στο Hilton και μας άδειασε όλους γιατί μάλλον είχε πορεία και είχαν κλείσει το δρόμο. Έτσι, μη μπορώντας να κάνω αλλιώς το έριξα στον ποδαρόδρομο μέχρι τη Σίνα, κόβοντας δρόμο από το Κολωνάκι.

Η νύφη με το σαμάρι της και το σακ βουαγιάζ της.

Ιδρωμένη και κουρασμένη έφτασα στη μαμά μου, όπου εκεί με περίμεναν και τα ανίψια μου, η αδερφή μου και ο αδερφός μου. Μετά ήρθε και η αδερφή της κουμπάρας η οποία είχε επιμεληθεί τα στέφανα και μας τα έφερε. Είχα αγωνία να τα δω γιατί η Μαρία μένει στο Λονδίνο και τα στέφανα τα είχα δει μόνο σε φωτογραφίες μέσω email αλλά ήταν τέλεια, όπως και το κουτάκι που είχε κεντήσει τα ονόματά μας. Μέχρι το βράδυ η ώρα κύλησε ήρεμα, ήταν κι ο Γιώργος ο φίλος του Παναγιώτη του αδερφού μου εκεί, και τσιμπήσαμε τα φοβερά μεζεδάκια που είχε ετοιμάσει η μαμά μου. Το βράδυ έμεινα μόνη μου στο σαλόνι να χαζεύω τηλεόραση. Η Παναγιώτα, η φοβερή ανιψιά μου, είχε υποσχεθεί να μείνει μαζί μου το βράδυ για bachelor, αλλά τελευταία στιγμή άλλαξε γνώμη και πήγε με τη μαμά της.

Εδώ ανοίγω μεγάλη παρένθεση για να μιλήσω για τη μαμά μου. Η μαμά μου χάρηκε, συγκινήθηκε και δούλεψε για αυτό το γάμο πάρα πολύ. Πάνω από τα κεφάλια όλων μας και μέσα στο μυαλό μου υπήρχε η σκέψη του μπαμπά μου που πολύ θα ήθελε κι αυτός να ήταν παρών σε αυτή τη μεγάλη χαρά αλλά δυστυχώς δεν τα κατάφερε. Αν μπορούσα θα είχα παντρευτεί και πέντε χρόνια νωρίτερα, μόνο για να τον έχω κι αυτόν δίπλα μου αυτό το βράδυ. Η μαμά μου ένιωθε πιο έντονα αυτή την απουσία, αφού ο μπαμπάς μου ήταν ο άνθρωπος που γυρνούσε και του έλεγε όλα τα νέα, τις λεπτομέρειες, τόσα χρόνια. Η μαμά μου είναι το στήριγμά μου και η βοήθειά της ήταν πολύτιμη, όχι μόνο πρακτικά αλλά και ψυχολογικά, για να γίνουν όλα σωστά. Δεν μπορώ να φανταστώ πως θα τα είχα καταφέρει όλα χωρίς την υποστήριξή της, διακριτική, με την άποψή της όπου χρειαζόταν. Ήταν εκεί και θα είναι εκεί γιατί την έχω ανάγκη και πιστεύω ότι με έχει κι αυτή.

Πρωινό Κυριακής. Ώστε για αυτή τη μέρα μιλάγαμε τόσο καιρό; Ξύπνησα ήρεμη και έκανα το μπανάκι μου, λούστηκα και ήπια το καφεδάκι μου. Κατά τη μία ήρθε η κουμπάρα, η φοβερή και εναλλακτική Κατερίνα, δεύτερη ξαδέρφη μου και ένα πολύ αγαπημένο μας πρόσωπο. Τη διαλέξαμε για κουμπάρα μας γιατί την αγαπάμε πολύ, είναι ίσως το μοναδικό άτομο στον κόσμο που πάντα το σκεφτόμαστε με αγάπη κι ας μη βρισκόμαστε πολύ συχνά. Προς το παρόν. Η Κατερίνα ζει και εργάζεται στην Ιρλανδία, όπου μένει με τον αγαπημένο της Jerry, ο οποίος πρόσφατα της έκανε και πρόταση γάμου. Έχουν σκοπό σε λίγα χρόνια να έρθουν να δοκιμάσουν την τύχη τους και στην Ελλάδα αλλά πρώτα από όλα ο Jerry πρέπει να μάθε ελληνικά! Η κουμπαρούλα λοιπόν έφτασε περιχαρής και συνεχίστηκε η παρέα, με μεζεδάκια (από τα οποία δεν έφαγα σχεδόν τίποτα γιατί είχα το άγχος του νυφικού!), φωτογραφίες backstage και χαμόγελα!

Μετά ήρθε η make up artist μου, η φοβερή Μάγδα, που ήταν τόσο ήρεμη και καλή που δεν αγχώθηκα για το τίποτα. Μετά ήρθε η κομμώτρια, η Μαρία και ξεκινήσαμε το μαλλί. Ο χρόνος άρχισε να κυλά. Ήρθε η αδερφή μου με τα ανίψια μου. Η Παναγιώτα και ο Βασίλης. Και μετά ήρθε και η κουμπάρα μου η Μάρθα με τον άντρα της και τα παιδιά τους, τη Βασιλική (την οποία έχω βαφτίσει και θα ήταν το δεύτερο παρανυφάκι μαζί με την Παναγιώτα) και τον Δημητράκη ο οποίος επέμενε να παίξει παζλ.

Ανοίγω δεύτερη παρένθεση. Η Παναγιώτα. Το λουλούδι της ζωής μου. Χάρηκε την προετοιμασία του γάμου πιο πολύ κι από μένα. Το φοβερό της φόρεμα, το βάψιμο που της έκανε η Μάγδα (λίγο ρουζ και λιπ γκλος, δεν μίλησε για καμιά ώρα για να μην της φύγει από τα χείλια!). Ερχόταν δίπλα συνέχεια με το έξυπνο μουτράκι της, παρατηρούσε τα πάντα, πώς μου χτένιζαν τα μαλλιά, πώς με έβαφαν, της άρεσαν πολύ τα παπούτσια μου, με βοήθησε να βάλω το νυφικό στο τέλος. Ήταν μια από τις μεγαλύτερες χαρές μου να την έχω δίπλα μου από την αρχή μέχρι το τέλος, γιατί είναι το πιο γλυκό πλασματάκι στον κόσμο, η πιο καλή μου φίλη κι ας είναι ακόμη μικρή, μόλις 5μισή χρονών.

Όσο για τον Βασίλη, βλέποντας κάποιες φωτογραφίες που βγάλαμε με την ψηφιακή και τις έχω αμέσως, τον βλέπω την ώρα που καταφτάνω στην εκκλησία να χειροκροτά με μια φατσούλα και ένα τεράστιο χαμόγελο, σαν να το καταευχαριστιέται κι αυτός. Του έδωσα να παίξει και λίγο με το κινητό μου όσο ήμασταν στο σπίτι.

Γράψαμε τα ονόματα των ανύπαντρων κορασίδων στο παπούτσι, το νυφικό δεν έκλεινε καλά στην αρχή, ίδρωνα και ξείδρωνα αλλά όλα οκ. Ήρθε και η φίλη μου η Τέσση και έκλεισε το φερμουάρ. Ήρθε και η Βούλα με τον καλό της και ξεκινήσαμε σχεδόν όλοι μαζί για την εκκλησία. Εντωμεταξύ είχε έρθει και η τρελή ξαδέρφη, η Γιάννα, από την Θεσσαλονίκη, πολύ συγκινήθηκα που την είδα, αλλά μες τη φούρια δεν προλάβαμε να μιλήσουμε πολύ!

Η διαδρομή μέχρι την εκκλησία είχε πολύ πλάκα. Ο καλός μου αδερφός είχε νοικιάσει Mercedes cabrio με οδηγό. Αυτοί μπροστά και πίσω εγώ με τα παρανυφάκια. Πηγαίνοντας προς την εκκλησία περάσαμε από τη Σκουφά, στον Άγιο Διονύσιο όπου εκεί θα ξεκίναγε άλλος γάμος. Κόσμος παντού στο δρόμο και στο πεζοδρόμιο, ο γαμπρός στα σκαλιά και ξαφνικά εμφανίζομαι εγώ και όλοι παθαίνουν σοκ. Ποια είναι αυτή; Ά ήρθε η νύφη. Δεν είναι αυτή. Ο γαμπρός τα είχε χάσει. Εγώ τους κούναγα το δάχτυλο, εγώ είμαι από άλλο γάμο. Μέχρι και να παρκάρουμε μας δείχνανε, τέτοιο μπέρδεμα! Πολύ γέλιο μιλάμε! Και πιο κάτω, όπου είχε κίνηση και κολλάγαμε ο κόσμος μας χαιρέταγε και μας ευχόταν! Τέλεια!!!!! Το κάμπριο κάνει τη διαφορά!!!

Κάναμε την πατροπαράδοτη βόλτα και φτάσαμε στην εκκλησία. Η εκκλησία είναι τόσο όμορφη και έχει μια σκάλα που κατεβαίνει προς το προαύλιο όπου εκεί ήταν μαζεμένος όλος ο κόσμος. Έτσι όταν εμφανίστηκα στο πρώτο σκαλί είχαν όλοι την καλύτερη θέα. Ψωνάρα. Τα παρανυφάκια τέσσερα βήματα μπροστά μας κι εγώ αγκαζέ με τον αδερφούλη μου. Η αλήθεια είναι ότι αυτή τη στιγμή φοβόμουν πιο πολύ αλλά τελικά ήμουν χαμογελαστή και δεν τρόμαξα με το χειροκρότημα. Αφού έψαχνα να κόψω και φάτσες. Οι υπόλοιποι όμως τα είχαν χάσει. Ο γαμπρός έπαθε πλάκα με το νυφικό αφού εγώ του είπα να μου δώσει την ανθοδέσμη και ένα φιλί. Μετά όλα κύλησαν ρολόι μέσα στην εκκλησία. Ζεστάθηκα λίγο από τα φώτα αλλά δεν ίδρωσα και πολύ. Βέρες, στέφανα, ο χορός του Ησαΐα, υπογραφές. Και μετά η χαιρετούρα. Ε, εκεί έγινε χαμός. Δεν ξέρω πόση ώρα χαιρετούσαμε πάντως ξέρω ότι με πόνεσαν τα πόδια μου, το πεδιλάκι ήταν 9ποντο κι εγώ δεν είμαι για τέτοια. Η μπομπονιέρα έκλεψε την παράσταση. Βαζάκι με γλυκό του κουταλιού (κεράσι και βύσσινο), με κουταλάκι και κουφέτα σε τούλι, και καπάκια με υφασματάκι κίτρινο και πορτοκαλί. Αυτά ήταν και τα χρώματα του γάμου, στα λουλούδια και στη δεξίωση μετά. Πολλοί μου λέγανε ότι ήμουν πολύ όμορφη και ότι ήμασταν κι οι δυο πολύ χαλαροί, αλλά τι να κάναμε; Να αρχίζαμε να τσιρίζουμε;

Part two. Πριν πάμε στη δεξίωση, ο οδηγός μας πήγε μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας μέχρι να είναι όλα έτοιμα. Ο κόσμος μας χαιρετούσε από τα πεζοδρόμια, από τα λεωφορεία, είχε πάρα πολύ πλάκα. Φτάσαμε στον χώρο της δεξίωσης, ένα καταπληκτικό μέρος με θέα την Ακρόπολη και πολύ πράσινο. Κρυφτήκαμε από έξω μέχρι να παίξει το βιντεάκι. Το είχα φτιάξει εγώ με τα χεράκια μου και είχε πολλές φωτογραφίες από τα ταξίδια που έχουμε κάνει ως τώρα με κόνσεπτ ότι τώρα ξεκινάμε το μεγαλύτερο. Όταν άκουσα το χειροκρότημα στο τέλος, φτερούγισε η καρδούλα μου, χάρηκα που τους άρεσε, μου το είπαν πολλοί και μετά.

Κάναμε την είσοδο μας με το «Χέρια ψηλά» του Χατζηγιάννη και κόψαμε την τούρτα με το «Sugar Sugar». Μετά χορέψαμε τον πρώτο χορό μας, το εκπληκτικό τραγούδι της Γαλάνη με τον Καραδήμο «Σε θέλω εδώ». Κάποιοι κλαίγανε, λέει, από τη συγκίνηση… Και μετά η έκπληξη. Ίσως η καλύτερη στιγμή για μένα εκείνο το βράδυ. Είχαμε συνεννοηθεί με δυο τρία άτομα και με το που τέλειωσε το τραγούδι μας μπήκε το …και αντίστροφα ο χρόνος μετράει….και κάναμε σε όλες τις παρέες νόημα με τα χέρια, σαν να τους ξεσηκώνουμε να έρθουν στην πίστα, σηκώθηκαν οι «μιλημένοι» και παρέσυραν κι άλλους μαζί τους με αποτέλεσμα, σχεδόν όλοι οι νέοι να χορεύουν σαν τρελοί μαζί μας στην πίστα… Σ’αγαπάω…..

Το βράδυ κύλησε πολύ όμορφα, φάγαμε, ήπιαμε, χαιρετήσαμε τον κόσμο, πολλοί ήταν αυτοί που γράψανε στο βιβλίο ευχών και ο χορός καλά κράτησε. Ο Δημήτρης έδωσε ρεσιτάλ, όσοι δεν τον είχαν ξαναδεί να χορεύει έπαθαν πλάκα. Χόρεψα κι εγώ φυσικά αν και δεν είναι το φόρτε μου και μετά όλοι του λέγανε να μου κάνει μαθήματα. Ας μην ήξερα, το ευχαριστήθηκα! Η καλή μου φίλη η Τέσση έπιασε την ανθοδέσμη και όχι… δεν ήταν στημένο!

Που και που γύρναγα και κοίταζα τη φωτισμένη Ακρόπολη και μου κοβόταν η ανάσα! Η τουρτίτσα πολύ καλή και ο αφρώδης οίνος με γεύση ροδάκινο επίσης. Νομίζω ότι ήταν ένας από τους καλύτερους γάμους που έχω πάει, τώρα ως νύφη. Τα σχόλια από όλους πολύ καλά. Ότι δεν ήταν τίποτα δήθεν και ότι ήμασταν πολύ φυσικοί και φυσικά ερωτευμένοι.

Φύγαμε όταν φυσικά είχαν φύγει όλοι και ένας φίλος μάς μας πήγε στο ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει για εκείνο το βράδυ! King size bed, σουίτα με τα όλα της έστω και για λίγο.

(Το άλλο πρωί συνειδητοποίησα ότι είχα ξεχάσει να πάρω τη φούστα μαζί μου και είχα πάρει μόνο την μπλούζα, λίγο δύσκολο να κατεβώ για καφέ με το… βρακί γι’ αυτό επιστρατεύτηκε το αδερφάκι μου που μου έφερε ρούχα και ήρθε να μας πάρει. Η υπόλοιπη μέρα αφιερώθηκε στο άνοιγμα των δώρων και των… φακελακίων!!!

Γάμος τέλος! Νιώθω όμως τη σιγουριά ότι η αγάπη μου κι εγώ θα νιώθουμε πάντα τόσο ευτυχισμένοι όσο εκείνη τη βραδιά. Ο Δημήτρης ήταν πάντα το άλλο μου μισό, από τότε που πηγαίναμε Δημοτικό και ήμασταν κολλητά φιλαράκια μέχρι προχτές που χορεύαμε το χορό του Ησαΐα! Μας περιμένουν κι άλλα ταξίδια… Κι άλλες όμορφες στιγμές! Και θα τις ζήσουμε με όλη μας την ψυχή!

Ακολουθεί ευχαριστήριος λόγος μετά το Όσκαρ:

Για όσους διαβάζουν όλα αυτά και ήταν παρόντες στο γάμο, θέλω να τους ευχαριστήσω πάρα πολύ, γιατί χωρίς αυτούς δεν θα είχε γίνει τίποτα!

Ευχαριστώ τη μαμά μου για όλα, γιατί χωρίς αυτή η ζωή μου δεν θα είχε γούστο!

Ευχαριστώ τον αδερφό μου, που το χάρηκε, κι ας τον «χώσαμε» λίγο περισσότερο από όσο περίμενε!

Ευχαριστώ την αδερφή μου που με την οικογένεια της ομόρφυνε σε σημαντικό βαθμό το γάμο μου! Χωρίς αυτήν και τα ανίψια μου δεν θα ήμουν αυτή που είμαι σήμερα!

Ευχαριστώ την κουμπαρούλα μου, την Κατερίνα που έκανε τόση μεγάλη θυσία και ταξίδεψε μόνο για λίγες μέρες για τον γάμο! Και στα δικά της!

Ευχαριστώ και τα πεθερικά μου για ευνόητους λόγους, χωρίς αυτούς δεν θα είχα τον Δημήτρη!!!

Τον αδερφό του Δημήτρη και την οικογένεια με τη μικρή μπουμπού που για μια στιγμή έσυρε τον χορό (αγκαλιά φυσικά! Σύντομα και στα βαφτίσια της!)

Τέλος, ξέρω πως ο μπαμπάς μου τα είδε όλα αυτά και χαμογελούσε όλο το βράδυ! Ήταν σαν να ήταν κι αυτός εκεί. Σε αυτόν αφιερώνω εκείνη τη βραδιά!

Και στα δικά σας οι ανύπαντροι!!!

5/6/07

Στην τελική ευθεία

Χτες έβλεπα αυτή τη βλακεία με τους καρχαρίες στον Ant1 και έκλειναν τα μάτια μου αλλά ήθελα να «κρατήσω» μέχρι το τέλος για να δω τι θα απογίνουν οι δυο άμοιροι scubadivers που βρέθηκαν καταμεσής του πελάγου. Spoiler, spoiler, spoiler. Τον έναν τον φάγανε κι η άλλη αυτοκτόνησε απ’ ό,τι κατάλαβα. Αν και οι διάλογοι ήταν λίγο μούφα (τι να πεις τόσες ώρες μες τη θάλασσα με τον καλό σου;) το έργο είχε μια ωραία ατμόσφαιρα, τρομακτική και καθηλωτική.

Ο μήνας δεν μπήκε και πολύ καλά. Το Σάββατο πηγαίνοντας να βάψω το μαλλί στις 10 η ώρα το πρωί, ένας βλάκας άνοιξε την πόρτα του χωρίς να κοιτάξει και μου κατέστρεψε τη δεξιά πλευρά του αυτοκινήτου. Εγώ άκουσα μόνο ένα «πρόσεξε» του Δημήτρη και ταυτόχρονα είδα τον καθρέφτη να έρχεται προς το μέρος μου. Φτερό, προφυλακτήρας σαν σπασμένο αυγουλάκι, δεξί φως, πόρτες με χρώμα. Ήρθαν οι ασφαλιστικές, όλα οκ. Αύριο θα πάω το αυτοκίνητο στο συνεργείο να έρθει κάποιος από τη δική του ασφαλιστική να εκτιμήσουν τη ζημιά. Αποτέλεσμα; Δεν θα έχω αυτοκίνητο αυτή την εβδομάδα, την τελευταία του γάμου που το χρειάζομαι γαμώτο. Μπορεί και να το κρατήσω, να το φτιάξω την άλλη εβδομάδα αλλά με χαλάει που δεν έχω δεξιό καθρέφτη. Anyway, το ηλίθιο της υπόθεσης είναι ότι καλέσαμε και την Άμεσο Δράση, η οποία δεν ήρθε ποτέ. Στο τέλος, μετά από δύο ώρες, αφού είχαν φύγει όλοι τους πήραμε να τους πούμε ότι φεύγουμε κι εμείς και μας λένε «Θέλετε να το ακυρώσουμε;», λες κι ήταν ραντεβού στον οδοντίατρο. Βέβαια κάναμε το λάθος και είπαμε ότι δεν χρειαζόμαστε ασθενοφόρο, οπότε σου λέει, κάτσε και περίμενε. Και σήμερα διαβάζω ότι ξεσκιστήκανε να κόβουν κλήσεις με τον νεό ΚΟΚ. Ψυχραιμία.

Το Σάββατο το βράδυ πήγαμε και κάναμε κατασκοπεία σε ένα γάμο που γινόταν στον ίδιο χώρο που θα γίνει κι ο δικός μας. Ήταν καταπληκτικά, σαν να έβλεπα το γάμο μου από μακριά. Το μόνο που θέλω είναι να είναι καλός ο καιρός γιατί αλλιώς χαθήκαμε. Τα ελληνικά site λένε για αραιή συννεφιά, τα ξένα λένε sunny. Τουλάχιστον κανένα δεν μιλάει για βροχή για εκείνη τη μέρα. Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη όμως όλοι προβλέπουν βροχές. Παντρεύεται κι η Πέγκυ Ζήνα την ίδια μέρα, μη μας το χαλάσει.

Μέσα σε όλα τα άλλα, τελείωσε και το Lost και θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι το Φεβρουάριο για την επόμενη σεζόν.

28/5/07

Δευτέρα κάτι έχω


Δευτέρα, θα μπορούσε να είναι μια οποιαδήποτε Δευτέρα, όμως είναι εκείνη του Αγίου Πνεύματος, που δεν δουλεύουμε συνήθως, που καθόμαστε σπίτι και λέμε να, δυο Κυριακές στη σειρά! Κι όμως, στην καινούρια μου δουλειά, που, φτου, είναι του πνεύματος υποτίθεται, δουλεύουμε σήμερα, εμείς κι οι ταμίες στο Βερόπουλο δίπλα. Στην Κηφισίας ερημιά, στους δρόμους γύρω από το εμπορικό κέντρο, ψάχνεις να βρεις που σε βολεύει καλύτερα να παρκάρεις γιατί σήμερα έχεις επιλογές. Δεν έχει έρθει κανείς. Αυτοί οι κάποιοι που λείπουν για τριήμερο μπορεί να βρίζουν κι αυτοί σήμερα αφού ο καιρός είναι χάλια, βροχές, αστραπές, αλλά τουλάχιστον είναι κάπου εκεί έξω. Αρνούμαι γενικά να δουλέψω, είναι άδικο, Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα.

Όσο για τον καιρό, ρίξε ρίξε να στραγγίξεις γιατί έχουν μείνει μόνο δυο εβδομάδες για τον γάμο της χρονιάς. Δεν θέλω να τσαλαβουτάω στα νερά με το ωραίο μου το νυφικό. Ευχαριστώ.

10/5/07

Ένας μήνας προθεσμία

Ωραία μπήκε το καλοκαιράκι, όλοι συζητάνε για του Αγίου Πνεύματος, άλλοι το προχωράνε πιο μακριά, κλείνουν καλοκαιρινές διακοπές. Το νέο τραγούδι της Dolores των Cranberries με μαγεύει. Μπορώ να το ακούω ασταμάτητα, again and again. Ξυπνάω πρωί με όρεξη πια, όσες παρατηρήσεις κι αν ακούω στη δουλειά δεν με πτοούν, μου αρκεί που νιώθω παραγωγική ορισμένες ώρες της μέρας. Νιώθω καλά, γιατί σχεδόν όλα είναι έτοιμα και είμαστε ακριβώς ένα μήνα πριν τον γάμο.

Πριν από λίγες ημέρες είχαμε πάει Κηφισιά. Burberry σε αφθονία, έψαχνα να βρω που φυτρώνουν μήπως πάρω κι εγώ κάτι, όμως όχι, δέντρο δεν υπήρχε πουθενά αλλά οι ζώνες, οι τσάντες και τα παπούτσια με το έντονο καρουδάκι ήταν παντού! Είχε πήξει το μάτι μου. Το αποκορύφωμα ήταν όταν καθήσαμε να φάμε στο sic σουβλατζίδικο και δίπλα μας κάθησε ένα ζευγάρι φωνάζοντας ότι μόλις πήρανε το καινούριο τους αυτοκίνητο. Ένα Χ5 μωρέ. Έτσι να υπάρχει. Και η κυρία εκτός από την Prada τσάντα κάπνιζε και Silk Cut Limited Edition! Ήμαρτον.

3/5/07

Let me tell you a secret

-Υπάρχουν στιγμές που με ξεχνάς.

-Ναι, μα τότε μου λείπεις περισσότερο.

-Θα μπορούσαμε να ήμασταν μαζί.

-Μπορούμε ακόμα.

-Θα είναι δύσκολο.

-Δεν είμαστε για τα εύκολα εμείς.

-Δυσκολεύομαι να ανοίξω τα βλέφαρά μου το πρωί.

-Εγώ δυσκολεύομαι να σε αποχωριστώ.

-Πάρε το ταπεράκι μου να με θυμάσαι στη δουλειά.

-Θα τρώω τυρόπιτα στην υγειά σου.

-Δεν έχει σημασία.

-Για μένα έχει.

-Έγω θα κρατήσω το πρωινό φιλί για συντροφιά.

-Όλη τη μέρα;

-Για μια ζωή.

26/4/07

Γαμομπελάδες


Επειδή έλαβα παράπονα ότι έχω παραμελήσει το blog μου, έχω να δηλώσω ότι πράγματι, έχετε δίκιο. Γάμος και νέα εργασία μαζί με blog δεν συνδυάζονται εύκολα. Τα νέα είναι πολλά. Νυφικό βρήκαμε, χώρο για δεξίωση βρήκαμε, εκκλησία βρήκαμε. Προσκλητήρια τυπώνονται αυτή την εβδομάδα και είναι εκπληκτικά χάρη στη βοήθεια της φιλενάδας Τέσσης. Για τις μπουμπουνιέρες έχουμε επίσης μια πολύ καλή ιδέα που θα οριστικοποιηθεί αυτή την εβδομάδα επίσης. Μας μένει το κοστούμι του γαμπρού με τα αξεσουάρ του (sic), ο ανθοστολισμός και οι λαμπάδες. Αλλά πιστεύω ότι σε γενικές γραμμές είμαστε σε καλό δρόμο. Επίσης ψάχνω εναγωνίως που θα ξεκουράσουμε το κορμάκι μας νωρίς το πρωί μετά τη δεξίωση και οι τιμές των ξενοδοχείων του κέντρου είναι εξωφρενικές. Άσε που μας αναγκάζουν να φύγουμε από τις 12, όπως συνηθίζεται δηλαδή, αφού το late departure χρεώνεται επιπλέον. Μας βλέπω να καταλήγουμε στο σπιτάκι μας τελικα. Στη δουλειά όλα βαίνουν καλώς. Νέο περιβάλλον, διάστημα προσαρμογής όχι μόνο με τη δουλειά αλλά και με τους συναδέλφους, τους διευθυντάδες και τους λοιπούς. Στο τέλος του μήνα θα πάρω και το πρώτο χρήμα, σε μωβ, που λέει κι η Ντάλια. Η ώρα περνάει σχετικα γρήγορα και ευχάριστα, αν και δεν έχω προσαρμοστεί ακόμη στο πρωινό ξύπνημα. Νυστάζω συνήθως από τις 8 και μισή το απόγευμα και το τραβάω μέχρι τις 11 για να πέσω ξερή και να ανοίξει το μάτι γαρίδα στις 8 το πρωί. Η Κηφισίας είναι απρόβλεπτη κι αν θέλω να είμαι στην ώρα μου θα πρέπει να χρησιμοποιήσω όλες μου τις τεχνικές γνώσεις και τα κόλπα που έχω μάθει για να τη διασχίσω, αγνοώντας τους τροχονόμους που κάνουν την κατάσταση χειρότερη.Το σπίτι, ως σπίτι, δεν υφίσταται. Δηλαδή υπάρχουν άπειρα ασιδέρωτα ρούχα στον καναπέ, το κρεβάτι στρώνεται λίγα λεπτά πριν κοιμηθούμε το βράδυ για να μην μας χαλάσει το ίματζ και τα πιάτα πλένονται ανά δύο μέρες, αν δεν μπουν στο πλυντήριο. Σουπερμάρκετ κανονικό (δηλαδή με λίστα για τα απαραίτητα) έχω να πάω δυο εβδομάδες, σαπούνι για τα χέρια θα πρέπει να μπει πρώτο στη λίστα. Γενικά νιώθω μια μικρή αποδιοργάνωση κι έναν μικρούλι καθημερινο εκνευρισμό που προσπαθώ να μην καταλήγει σε ανθρώπους που δεν φταίνε σε τίποτα. Φαντάσου να έχουμε εντάσεις αδικαιολόγητες τώρα που οδεύουμε προς την εκκλησία…Βασικά, δεν έχω καθόλου χρόνο να κάτσω να σκεφτώ, αφήνω τη μέρα μου να κάτσει όπως να ναι και έχω αμελήσει αρκετά από τα καθημερινά μου καθήκοντα. Εντος και εκτός του σπιτιού. Και το blog φυσικά. Μου λείπει ύπνος και αυτό το ΣΚ θα ήθελα να κοιμηθώ όσο περισσότερο μπορώ, αν τα καταφέρω δηλαδή. More to come, soon!

16/4/07

Μιλάμε για πολύ γέλιο

Ο αδερφός μου πάλι έγραψε, δημιούργησε και μας έκανε να σκάσουμε στα γέλια!
Γι' αυτό κι εγώ τον βγάζω φάτσα κάρτα (είναι πιασμένος όμως κορίτσια!)

6/4/07

Μια δόση ευτυχίας



Πώς να διαχειριστείς αυτή την ευτυχία; Μόνο να κλάψεις από χαρά σου μένει, να σφίξεις το στομάχι από συνήθεια και να αφήσει τα μαλλιά σου να στεγνώσουν μόνα τους σαν να ‘ταν καλοκαίρι. Να απλώσεις ένα χέρι, να αφήσεις τα ασιδέρωτα στη θέση τους και να υποσχεθείς πως η ευτυχία είναι κάτι που θα μείνει, δεν θα φύγει αν δεν την αφήσεις εσύ να φύγει, αν δεν σου γλιστρήσει από τα χέρια, θα μείνει εδώ για πάντα. Στρογγυλή, χωρίς γωνίες, θα την κλείσεις καλά σε ένα μπουκαλάκι και θα τη βάλεις στο κουτάκι με τα φάρμακα, ψηλά, στο ράφι πάνω από το ψυγείο. Θα πίνεις μια γουλιά κάθε πρωί, εσύ κι αυτός, και θα είναι αρκετή. Αυτή θα είναι η δόση που σας αναλογεί. Θα φτάνει για όλη τη μέρα. Θα είναι η δύναμή σου.

4/4/07

Φτου σκόρδα!

Θα πρέπει να κοιτάξω λιγάκι το ζώδιο μου για να δω τη συναστρία είναι αυτή που κατάφερε να πετύχει τόσα πολλά, άλλα μικρά, άλλα μεγάλα, άλλα σημαντικά, άλλα ασήμαντα, άλλα ελπιδοφόρα κι άλλα αδιάφορα πράγματα να συμβούν όλα μαζί, παράλληλα και να με κάνουν να τρέχω σαν τρελή και να με κάνουν να μοιάζω με ερασιτέχνη ζογκλέρ που προσπαθεί να ισορροπήσει δυο τρεις μπάλες στον αέρα.

Βρήκα δουλειά. Ω ναι. Ο χρόνος αξιολόγησης μου τελειώνει αύριο, Μεγάλη Πέμπτη αλλά οι οιωνοί είναι καλοί και κατά 99% μετά το Πάσχα θα είμαι πλήρως απασχολούμενη σε εταιρεία γραφικών τεχνών, ως συντάκτης σε ένα περιοδικό. Το περιβάλλον είναι ιδανικό, οι συνάδελφοι φαίνονται αρκετά καλοί και οι εργοδότες μου με μεγάλη θέληση να μου μάθουν τα μυστικά της δουλειάς και με απίστευτη υπομονή σε κάθε μου βήμα. Με λίγα λόγια, με γουστάρουν και τους γουστάρω κι εγώ. Εδώ και τρεις μέρες παίρνω το αυτοκινητάκι μου, όπως παλιά, και ανηφορίζω προς Μαρουσάκι. Ψάχνω να παρκάρω και όσο δύσκολο φαίνεται μερικές φορές νιώθω ότι επανέρχομαι σε μια καθημερινότητα τόσο οικεία, που πραγματικά μου έχει λείψει.

Ο γάμος που αρχικά ήταν σχεδιασμένος για Οκτώβρη θα γίνει στις 16 Ιουνίου. Γεγονός που σημαίνει πως πρέπει να τρέξουμε, να οργανωθούμε και να βρούμε χρόνο να αξιολογήσουμε τις προσφορές. Η εκκλησία έκλεισε, η δεξίωση έκλεισε. Τώρα μένουν κάποιες μικρές λεπτομέρειες. Μικρές; Ούτε νυφικό ακόμη, ούτε dj, ούτε φωτογράφος, ούτε λουλούδια, ούτε διακόσμηση, ούτε τίποτα. Δύο μήνες και κάτι απομένουν και το άγχος έχει χτυπήσει κόκκινο. Προσκλητήρια θα γίνουν από μια καλή φίλη, μπομπονιέρες που; Με λίγη καλή θέληση όλα θα γίνουν αλλά όσο να ‘ναι υπάρχει πολύ άγχος και τρέξιμο.

Ο αδερφούλης βρήκε κι αυτός δουλειά. Και ξυπνάει από τα χαράματα για να κάνει ακριβώς αυτό που έχει σπουδάσει, ο τυχερός, με την πρώτη!

Μια καλή φίλη βρήκε γκόμενο μετά από μεγάλη περίοδο ξηρασίας. Τα πάνε τέλεια και αυτός είναι πολύ ενθουσιασμένος μαζί της και πολύ καλό παιδί indeed!

Χαμός, χαμός σας λέω. Φτου να μην μας ματιάσουνε!!!!

28/3/07

Can you afford it? No.

Αυτές τις μέρες το blog θα είναι λουλουδάτο. Αν πλησιάσετε μάλιστα στην οθόνη του υπολογιστή σας ίσως να μυρίσετε και την ευωδιά της άνοιξης.

Και συνεχίζω αφού πήρα κι εγώ τη τζούρα μου. Δύσκολα τα πράγματα τα βλέπω.

Η αναζήτηση αίθουσας για τη δεξίωση του πολυαναμενόμενου γάμου φαντάζει άθλος του… Ηρακλή. Η λέξη είναι μία. Πανάκριβα. Αλλά λογικό είναι, όταν ο σεφ έχει έμπνευση και θέλει να σερβίρει Mπαρμπουνάκι Τηγανητό σε Σπανάκι Βουτύρου με Σάλτσα Σαφράν ή Τούρτα από Ανθότυρο με Σπαράγγια και Κουκουνάρι ή Μιλφέϊγ απο μελιτζάνες γκρατινέ με κόλιανδρο. Μερικές προσφορές μάλιστα δεν συμπεριλαμβάνουν τα ποτά, οπότε βλέπεις εσύ μια τιμή και χαίρεσαι και πιο κάτω σου λέει βάλε και 10 ευρώ το κεφάλι για τα κρασιά και τα αναψυκτικά, σε απεριόριστη ποσότητα.

Κάποιοι έχουν ωράριο. Δηλαδή πάνω στο τσακίρ κέφι, κλείνουν τα φώτα και οι καλεσμένοι ακολουθούν στα τυφλά το φως από τις εξόδους κινδύνου. Αν πατήσεις την τουαλέτα της μπροστινής χρεώνεσαι 5 ευρώ. Αν θέλεις να το αποφύγεις μπορείς να δώσεις κάτι παραπάνω, γιατί τόσος κόσμος θα δουλέψει υπερωρίες. Ενώ εσύ θα δουλεύεις υπερωρίες μια ζωή για να ξεπληρώσεις τον γάμο σου. Πολλά και τραγελαφικά σας λέω.

Υπάρχει πάρκινγκ ρωτάμε; Ναι αλλά δεν είναι δωρεάν. Σιγά μην ήταν. Βέβαια υπάρχουν στενάκια που θα βρουν να παρκάρουν οι καλεσμένοι σας καθώς και ιδιόκτητα πάρκινγκ. Εξάλλου δεν θα είναι και για πολύ, έχουμε ωράριο remember;

Στολισμός αυτά τα άσπρα λινά τραπεζομάντιλα και κάτι κεράκια, προσφορά μας.

Ο dj εκτός τιμής φυσικά. Δυο ηχεία αρκούν, δεν έχουμε ηχητική εγκατάσταση.

Όμως σας κάνουμε δώρο μια νυφική σουίτα. Με σαμπάνια και φρούτα. Ντίρλα ο γαμπρός κι η νύφη. Κάποιοι κάνουν και δώρο γεύμα για την πρώτη επέτειο. Ε ναι καλό είναι αυτό. Σε ένα χρόνο ας φάμε κι εμείς σαν άνθρωποι, να λαδώσει το εντεράκι μας, μετά από το ντοματόρυζο που θα τρώμε για εξοικονόμηση χρημάτων. Θα μας τα φάνε όλα για τη δεξίωση.

Πήραμε και σε ένα που φαινόταν λίγο παρακμιακό. Μας ρώτησαν αν θέλουμε ζωντανή ορχήστρα ή αν θα φέρουμε τη δικιά μας. Μισό να πάρω τη Θώδη αν είναι available! Νησιώτικα, ηπειρώτικα κλπ σωστά; Αυτά δεν θέλετε; Ο γαμπρός ενθουσιάστηκε. Θα καεί το πελεκούδι. Εγώ πάλι πιστεύω ότι η ορχήστρα θα κλέψει την παράσταση. Και θα μας κλέψει γενικά!

Ψυχραιμία.