26/5/17

Πως μιλάω στα παιδιά μου για την τρομοκρατία


Μόλις πριν από δυο ημέρες ξυπνήσαμε όλοι με το άκουσμα της τρομερής είδησης: ανήλικα παιδιά που πήγαν σε μια συναυλία μιας τραγουδίστριας έχασαν τη ζωή τους, κι αν όχι, έχασαν την πολύτιμη ανεμελιά τους. Οι γονείς καρδιοχτυπούν παντού αυτές τις ημέρες, είτε ζουν στο Manchester, είτε στην Αθήνα. Οι γονείς είναι λυπημένοι, εξοργισμένοι, φοβισμένοι με τέτοιες ειδήσεις. Οι γονείς δεν μπορούν να το χωνέψουν, δεν έχουν λόγια, θέλουν και οι ίδιοι εξηγήσεις. Και τότε, βρίσκονται μπροστά στα δικά τους παιδιά.
Στην αρχή, δεν ήξερα τι να κάνω. Ούτε και τώρα ξέρω, αλλά το παλεύω. Πρέπει να κρύψω το φόβο μου; Πρέπει να αλλάζω κανάλι; Πρέπει να μην κάνω καμιά συζήτηση; Πρέπει να απαντήσω αν με ρωτήσουν; Και τι να πω; Ότι χάνω την ανάσα μου, κάθε φορά που ακούω μια τέτοια είδηση;

Υπάρχουν κακοί και καλοί; Υπάρχει κάποια λογική όταν κάποιος σκοτώνει αθώους στο όνομα κάποιου άλλου θέματος; Είναι θέμα εκδίκησης; Κινδυνεύουμε κι εμείς; Πρέπει να φυτέψω τον σπόρο του τρόμου και στα παιδιά μου; Αυτή είναι η πραγματικότητα; Πρέπει να αποδεχτώ ότι έτσι θα ζούμε από εδώ και πέρα;

Βρήκα κάποιους τρόπους να τους μιλήσω με κριτήριο την ηλικία τους (5 & 7) και την αντίληψή τους. Νομίζω ότι μπορεί να φανούν χρήσιμοι.


Θα μπορούσε να συμβεί και σε μας
Το περνάω στα απαλά αλλά θέλω να ξέρουν ότι κάτι που είναι πάνω από τις δυνάμεις μας να το ελέγξουμε, μπορεί να συμβεί παντού και πάντα. Όταν ο καθένας μπορεί να έχει ένα όπλο (νόμιμα ή παράνομα) κινδυνεύουμε ανά πάσα στιγμή. Πριν λίγες ημέρες, σκότωσαν κάποιον στην είσοδο ενός γειτονικού δημοτικού, οπότε τι να λέμε;  Όταν είχαμε πάει στο Λονδίνο τον Μάρτιο, περπατούσαμε και χαζεύαμε με τις ώρες στη γέφυρα του Λονδίνου. Βγάζαμε φωτογραφίες και διασκεδάζαμε. Ήμασταν στο πιο τουριστικό σημείο, κάτω από το Big Ben. Μια εβδομάδα μετά, στο ίδιο σημείο, ένα τρομοκρατικό χτύπημα. Ένα αυτοκίνητο έπεσε πάνω στους πεζούς, οι οποίοι θα μπορούσαν να ήμασταν εμείς. Αλλά δεν ήμασταν. Δεν είναι θέμα τύχης, όμως, δυστυχώς.

Έξοδος κινδύνου
Εδώ και αρκετό καιρό, επισημαίνω, όταν τις βλέπω, τις εξόδους κινδύνου. Θέλω να έχουν επίγνωση ότι σε μια δύσκολη στιγμή πανικού, όχι μόνο σε τρομοκρατικό επεισόδιο, αλλά και σε ένα σεισμό ή σε μια φωτιά, μπορούμε να κατευθυνθούμε εκεί για να γλυτώσουμε. Στο σινεμά, επαναλαμβάνω το ίδιο, όταν τον υποδεικνύουν στην αίθουσα. Ειδικά, στα μεγάλα εμπορικά κέντρα, όπου ο προσανατολισμός είναι δύσκολος, είναι καλό να έχεις πάντα το νου σου για την έξοδο κινδύνου. Νέα συνήθεια, νέες ανάγκες.

Επαγγελματικός προσανατολισμός
Χτες, μετά το περιστατικό στη συναυλία, προέκυψε άλλη μια είδηση για μια βόμβα σε κάποιο κολέγιο στην ίδια περιοχή. Το συζήτησα το μεσημέρι μαζί τους και κατέληξα να μιλάω για τους πυροτεχνουργούς. «πω πω τι δουλειά κι αυτή, θα ήταν πολύ καλοί στη φυσική στο σχολείο λογικά!»

Τηλεόραση χωρίς overdose
Επειδή είμαι news junkie, μαθαίνω όλα τα νέα από το internet, ψάχνοντας όλες τις μικρές λεπτομέρειες σε διάφορα site. Δεν χρειάζεται να ανοίξω την τηλεόραση για να μάθω τα νέα ή να δω εικόνες. Θα τις αφήσω να δουν, συνήθως καταλαβαίνουν ότι κάτι «κακό» έχει συμβεί. Θα απαντήσω σε ερωτήσεις αλλά δεν θα καθίσουμε αποχαυνωμένοι μπροστά στο BBC. Δεν θα σχολιάσω την ανταπόκριση από τα ελληνικά κανάλια. Τέλος, θα τους τονίσω ότι ό,τι βλέπουμε στις ειδήσεις δεν είναι απαραίτητα και αληθινό, θα πρέπει να αμφισβητούμε το κάθε τι. Δεν είναι λίγες ημέρες που σε δυο ελληνικά δελτία ειδήσεων έδειξαν πλάνα από την ταινία «The Interview» και τα παρουσίασαν ως «ανατριχιαστικό βίντεο προπαγάνδας της Βόρειας Κορέας». Η είδηση εδώ.

Καλοί και κακοί
Αυτό το κακό που συνέβη το έκαναν κάποιο κακοί άραγε; Κι εμείς τι είμαστε; Οι καλοί; Υπάρχουν μόνο καλοί και κακοί στον κόσμο;
 Όχι βέβαια. Οι άνθρωποι που το έκαναν ήταν θυμωμένοι. Αλλά, ΠΟΤΕ, δεν είναι σωστό να πληγώνουμε τον άλλο όταν είμαστε θυμωμένοι. Μόνο, αν ηρεμήσουμε και συζητήσουμε θα βρούμε μια λύση με την οποία να συμφωνούμε και οι δυο. Δεν υπάρχει λόγος, πιστεύω, να αναμείξω τις θρησκείες σε αυτή τη συζήτηση, ίσως, ούτε καν την πολιτική. Με απλά λόγια, και ίσως, παραδείγματα από τους δικούς τους καβγάδες, συνήθως, βγάζω την άκρη.

Αυτά που μπορούμε
Ευκαιρία για να βάλουμε κάποια πράγματα πολύ καλά στο μυαλό μας. Αν τα τρομοκρατικά χτυπήματα είναι κάτι που δεν μπορούμε να το ελέγξουμε, υπάρχουν αρκετά που περνάνε από το χέρι μας. Αδιαπραγμάτευτη η ζώνη στο αυτοκίνητο, το κράνος στο ποδήλατο, το προσεκτικό πέρασμα του δρόμου. Μπορούμε να προτείνουμε τη συζήτηση αντί του καβγά, να εξηγούμε και στους φίλους μας ότι αυτό δεν έχει νόημα και θα φέρει αδιέξοδο. Μπορούμε να κάνουμε την αλλαγή, να ελπίζουμε και να προσπαθούμε.




Εμείς στις 13 Μαρτίου 2017


Ακριβώς στο ίδιο σημείο στις 23 Μαρτίου. Η είδηση εδώ.


17/5/17

Για την ψυχραιμία μου

"Your life was ours, which is with you. 
Go on your journey. We go too."


Related Poem Content Details

 JOHN FULLER


Είναι από εκείνες τις φορές που βιάζεσαι να φύγεις και δεν μπορείς να περιμένεις ούτε δευτερόλεπτο ή που θέλεις να φάνε επιτέλους το φαγητό τους για να μαζέψεις τα πιάτα, γιατί μετά θέλεις και να σφουγγαρίσεις και το έχεις κάνει το πρόγραμμα στο κεφάλι σου, με bullets, ευλαβικά μέχρι το βράδυ. Το πρόγραμμα δεν περιλαμβάνει μόνο εσένα, αλλά φυσικά δεν υπάρχει λόγος να ενημερώσεις και τους υπόλοιπους συμμετέχοντες. Είναι ανήλικοι, είναι τα παιδιά σου, δεν χρειάζεσαι την έγκρισή τους για τη συνέχεια της ημέρας τους.
Προφανώς και τους έχω μιλήσει απότομα εκείνες τις στιγμές, έχω μιλήσει έτσι όπως δεν θα μιλούσα σε κανέναν άλλον, ούτε κατά διάνοια. Ίσως δεν έχω χρησιμοποιήσει ούτε μια άσχημη λέξη, αλλά έχω απευθυνθεί υποτιμητικά, επειδή τυχαίνει να είμαι μισό 40 εκατοστά ψηλότερη. Α και με λένε μαμά.
Τις προάλλες για παράδειγμα, ένα πρωί, τους είπα ότι κάνουν σαν χελώνες. Μπορεί να ακούγεται αστείο, έτσι πως το βλέπω γραμμένο αλλά εκείνη την ώρα, μαζί με τη διάθεση, δεν ακούστηκε καθόλου καλό. Η Μιράντα ήταν στην τουαλέτα τη στιγμή που το είπα αλλά το άκουσε και μετά από λίγο ήρθε και με ρώτησε: «το εννοούσες αυτό που είπες; Είπες κάτι τέτοιο στα παιδιά σου;»
Τις λίγες φορές που ξεφεύγω, ευτυχώς τα παιδιά μου ξέρουν να με επαναφέρουν. Να μου δείχνουν με τον τρόπο τους ότι είναι κι αυτοί άνθρωποι κανονικοί με χρόνους και αντοχές. Με πρόγραμμα, δικό τους που πασχίζει να συντονιστεί με το δικό μου. Ότι απαιτούν τον σεβασμό μου όπως όλοι οι άλλοι. Είναι μικροί άνθρωποι που συμβιώνουν μαζί μας. Είμαι η μαμά τους αλλά δεν είναι οι μαριονέτες μου.
Εγώ είμαι υπεύθυνη για τη διατροφή τους (να υπάρχει κάτι για να φάνε), το διάβασμα (να φροντίσω να υπάρχει ησυχία και καθαρό γραφείο), τον ύπνο (καθαρά σεντόνια, πιτζάμες και λογική ώρα στο κρεβάτι), το ξύπνημα τις καθημερινές (ώστε να φτάσουμε εγκαίρως στο σχολείο). Όμως, στο ενδιάμεσο, η ζωή τους ανήκει. Ο χρόνος της ημέρας, οι 24 ώρες είναι δικές τους, είναι η ζωή τους, όχι η δική μου! Δεν μπορώ να βιάζομαι τη δική τους ζωή. Και όταν καμιά φορά μας φαίνεται ότι αυθαδιάζουν, ότι μας βγάζουν γλώσσα, συνήθως διεκδικούν αυτό ακριβώς, την αυτονομία τους σε αυτόν τον κόσμο.
Έχουν την ανάγκη τους να αυτονομηθούν, να δείξουν πρώτα από όλα στον εαυτό τους ότι μπορούν. Ότι κανείς δεν μπορεί να τους βάζει ταμπέλες, γκρινιάρα, λιγόφαγη, λιχούδα, θυμωσιάρα, τεμπέλα, χελώνα. Ότι πρέπει να πάρουν τον χρόνο του να βάλουν τα παπούτσια τους και ότι οι γονείς τους πρέπει να το σεβαστούν αυτό και να το έχουν βάλει στο πρόγραμμα, χωρίς να χάσουν την ψυχραιμία τους. Κάπου εδώ ξεκινάνε τα μαθήματα γιόγκα.
Καμιά φορά με ρωτάνε πως μπορώ και δεν τις μαλώνω σχεδόν ποτέ, πως μπορώ και είμαι τόσο ψύχραιμη και δεν τσιρίζω, δεν ουρλιάζω, δεν φωνάζω. Είμαι ήρεμη από τη φύση μου αλλά αυτό με τα παιδιά είναι καθημερινό ζογκλερικό κόλπο. Νομίζω ότι είναι μια πετυχημένη μίξη δυο εντελώς αντίθετων πραγμάτων:
·         προσπαθώ πάντα να προβλέψω το τι μπορεί να πάει στραβά και να προλάβω να πω μια κουβέντα και
·         αφήνω τα κορίτσια να κάνουν ό,τι θέλουν χωρίς να επεμβαίνω σχεδόν καθόλου. Κρατάω την ψυχραιμία μου και συνήθως, στο μυαλό μου έχω το «παιδιά είναι και παίζουν» ή «μπορεί να με ενοχλεί αλλά αφού η φασαρία είναι από γέλια και διασκέδαση, δεν υπάρχει λόγος να πω ησυχία», «αφού δεν το έκαναν επίτηδες, δεν θα μαλώσω καν» και «περιμένω να δω αν θα καταλάβουν μόνες τους ότι πρέπει να σταματήσουν».
Ανυπομονώ για το τέλος των σχολείων, αυτή την υπέροχη περίοδο της παράδοσης των παιδιών στους γονείς. Θέλω περισσότερο ύπνο, περισσότερο διάβασμα μαζί, περισσότερη ζωγραφική και βόλτες. Και θάλασσες.

P.S. Αυτό τον μήνα τους διαβάζω τη Ματίλντα, αυτό το υπέροχο βιβλίο του Roald Dahl, που μιλάει για όλα αυτά, τη διαφορετικότητα, την αγάπη για τα βιβλία, τον θάνατο, το πόσο ανθίζει ένα παιδί όταν του δώσεις αγάπη. Εμπνευστική, διασκεδαστική, υπέροχη και ομορφαίνει τα βράδια μας.
P.S. 2 Εγώ τελείωσα το 13 reasons why αγκαλιά με ένα πακέτο χαρτομάντηλα, τελείωσα και το Αυτόχειρες παρθένοι που πήγε πακέτο και έκλεισα και το Αστερισμός Ζωτικών Φαινομένων, που ήταν αριστούργημα και φυσικά με έκανε να νιώσω σκουπίδι που δεν γνώριζα σχεδόν τίποτα για τον πόλεμο στην Τσετσενία. Ξεκίνησα το δεύτερο της Φερράντε για να ξελαμπικάρω λίγο με έρωτες και να περπατήσω στα σοκάκια της Νάπολης, όπως πέρυσι.
P.S. 3 Ξεκίνησα μια σελίδα στο facebook, το Mini Market που την πιστεύω πολύ! Έχει καθημερινές προτάσεις για online shopping για παιδιά. Be friend με τη σελίδα εδώ.

P.S. 4 Ένα από τα σιγουράκια που μου ανεβάζουν τη διάθεση είναι το soundtrack του La La Land. Νομίζω έχει χαραχθεί για πάντα μέσα μου. 

4/5/17

The end as we know it

Όταν πριν 16 χρόνια, έπεσαν οι δίδυμοι πύργοι, όλοι καταλάβαμε ότι ο κόσμος δεν θα ήταν ποτέ πια ο ίδιος. Τα ταξίδια δεν θα είχαν την ανεμελιά τους, μια απλή βόλτα στο κέντρο της πόλης θα σε έβαζε σε επιφυλακή και κάθε φορά που θα ξαναέμπαινες σε εμπορικό κέντρο θα έδινες μεγάλη σημασία στις εξόδους κινδύνου. Σήμερα, μαφιόζικα εγκλήματα γίνονται έξω από το σχολείο, εδώ στη γειτονιά μας, πληγώνοντας και την πιο αγνή καθημερινή συνήθεια γονιών και παιδιών. Πώς θα συνεχίσουμε να ζούμε έτσι; 

Από τι να σε πρωτοπροστατεύσω παιδί μου; Από τον συμμαθητή που περιθωριοποιεί η τάξη σου και μια μέρα, ίσως, θελήσει να σας εκδικηθεί; Από τον τρελό που θα εισβάλλει στην παιδική χαρά έτοιμο για όλα; Από το ξεκαθάρισμα λογαριασμών στο πεζοδρόμιο του δημοτικού; Τι να κάνω; Που να πρωτοβάλω αλεξίσφαιρο παιδί μου; Πώς να μην σε πληγώσει κανείς στη ζωή σου; Πως θα μείνεις έτσι προσγειωμένη και χαρούμενη για πάντα; Θα μου μιλάς για όλα, θα μου τα λες;

Βλέπω αργά και απολαυστικά το σκληρό και αδυσώπητο σήριαλ 13Reasons Why. Αν χρειαζόταν να πω μόνο δυο λέξεις θα ήταν: αυτοκτονία και bullying. Αλλά είναι τόσα περισσότερα. Είναι αυτά που έρχονται, τα τόσο όμορφα χρόνια της εφηβείας που τα λουλουδάκια ανθίζουν, αλλά οι ευωδιές τους μπερδεύουν, τα iPhone τους καταδυναστεύουν, οι φίλοι τους προδίδουν, οι φίλοι μετανιώνουν, οι γονείς κλείνουν τα αυτιά, οι γονείς νομίζουν ότι ακούν αλλά δεν βλέπουν. Αχ, αν το δείτε, θα με θυμηθείτε. Και θα ερωτευτείτε το υπέροχο soundtrack.

Σε μια διαβολική σύμπτωση, δανείστηκα και το Αυτόχειρες Παρθένοι από την βιβλιοθήκη και είμαι σε suicide mode. Είναι η κάθαρση που χρειάζεσαι που και που.
Υ.γ. δυστυχώς η έκδοση είναι καταργημένη από τον εκδοτικό οίκο.