19/12/06

Ημέρα του ποτέ


Κρύος αέρας έξω. Ψυχή για λίγο κενή. Μου λείπει.

Πλησιάζει μια μέρα χωρίς ουσία.

Τόσο μικρή όσο η παλάμη μου. Τόσο μεγάλη όσο ο κόμπος στο λαιμό μου.

Είμαι σε κατάσταση αναμονής.

Κλείνω την πόρτα, δεν θα γυρίσει.

Και θα μείνω μόνη μου απόψε να φοβάμαι.

Αφιερωμένο στον μπαμπά μου που βυθίζεται αναπαυτικά σε ένα γαλάζιο σύννεφο και μας κοιτάζει.

12/12/06

Είμαστε παντού!





Χάρη στη υπέροχη ιδέα του Δημήτρη να μου χαρίσει ένα ασύρματο router και των τεχνικών και μη εξαιρετέων γνώσεων του Παναγιώτη που παιδεύτηκε αλλά τα κατάφερε!

6/12/06

Φωτογραφία που ξεθώριασε η ζωή....

Μια φωτογραφία χίλιες λέξεις, το καλοκαίρι μας βρίσκει backyard, στο γκαράζ του πατρικού μας, με μια φέτα καρπούζι ανά χείρας, σκηνοθετική πινελιά της μαμάς μας. Ο γλυκός μου αδελφός με κατάξανθο μαλλί ήταν ακόμα αθώος και δεν είχε άποψη για όλα, όπως τώρα (γκρρρ). Εδώ με σορτσάκι αποκαλυπτικό, τύφλα να έχει ο Γαρδέλης, και μπούκλα σε στυλ η Barbie Βασίλισσα. Εγώ με τον μεγαλύτερο σκελετό της εποχής, λανσάρω navy look και συνδυάζω κόκκινη ρίγα με κόκκινο λουράκι (πάντα σικ). Οι αφέλειες και η γενικότερη κουπ είναι μια πονεμένη ιστορία. Αργότερα ανακάλυψα και το κομμωτήριο. Τόσα χρόνια μετά το γλυκό μου αδερφάκι κάνει χιούμορ και μου στέλνει μια ξεχασμένη, ξεθωριασμένη φωτογραφία που φρόντισε να σκανάρει, θυμίζοντας μου παλιές εποχές. Φιλάκια αδελφούλη, με συγκίνησες…


Βαδίζω δηλαδή προς τα 29; Μετά την χτεσινή αποτυχημένη απόπειρα του Δημήτρη να με κάνει να πάθω ηλεκτροπληξία, στολίζοντας τάχα μου την τούρτα με τα χριστουγεννιάτικα λαμπάκια, βγήκα σώα και αβλαβής από την περιπέτεια. Το πάρτι πήγε καλά και να φανταστείς ότι δεν το είχα προγραμματίσει. Ήρθε όποιος πήρε τηλέφωνο να μου ευχηθεί και μαγείρεψα, έχοντας βέβαια προνοήσει να ψωνίσω τα απαραίτητα.


Τα κλου

Τα τυριά που μεταξύ άλλων μου χάρισε η μαμά μου. Τέλειο δώρο.

Το ασύρματο ρούτερ που δεν λέει να δουλέψει, δώρο της αγάπης. Που θα πάει όμως κάτι θα κάνουμε.

Η γκριλιέρα με την κρυμμένη αντίσταση μπαίνει και στο πλυντήριο.

Το γεγονός ότι κάθε χρόνο η οικογένεια μου με εξοπλίζει με διάφορες ηλεκτρικές συσκευές, χρήσιμες μεν, που θα μας βγάλουν από το σπίτι δε.

Το καταθλιπτικό αλλά τόσο αληθινό βιβλίο «Αδειάζοντας το σπίτι των γονιών μου», λυτρωτικές σκέψεις, κι αυτό από τη μαμά.

Τα λουλούδια της Βούλας που έγιναν ντεκόρ σε κάθε αναμνηστική φωτογραφία.

Η αφοπλιστική ετυμηγορία της μικρής Παναγιώτας «Πολύ ωραία το κοτόπουλο, Ελένη. Και το ρύζι.»

Το ότι ξέχασα να βάλω κρεμμύδι στα κεφτεδάκια. Δεν είδα να περίσσεψαν και πολλά πάντως.

Το βιβλίο της Τέσσης, δοκιμασμένο και χαρισμένο με αγάπη.

Το δεντράκι της Χρυσούλας, πιο γλυκό κι απ’ τις πιο γλυκές μας σκέψεις.

Η ευφυΐα του Βασίλη βρίσκοντας λέξεις που λήγουν σε –ντα.

Το Ρηνάκι που άργησε αλλά πρόλαβε την τούρτα. Γλυκό Ρηνάκι όπως και τα σοκολατάκια της.

Και η ερώτηση της αγάπης στο τέλος «Είσαι ευτυχισμένη;»

- Ναι, πιο ωραία δεν θα περνούσα…

…και ξέρω πως κρατιέμαι να μην σκεφτώ ποιος έλειπε.

5/12/06

Τουέντι Έιτ

Να ήταν 24 να θύμιζα λίγο Jack Bauer αλλά είναι 28. Χοντρό νούμερο, με πολλές καμπύλες. Και λίγο κουτσό, σαν τον Φεβρουάριο που έχει μόνο 28 ημέρες. Αλλά άλλο 28 ημέρες κι άλλο 28 ολόκληρα χρόνια. Δεν θυμάμαι να ήθελα ποτέ να φτάσω σε αυτή την ηλικία. Μάλλον μέχρι τα 20 έφτανε το μυαλουδάκι μου. Μια φίλη μου στα 28 έχει τρία παιδιά. Και μια άλλη δεν έχει κάνει ακόμα σεξ.

Εγώ μέχρι σήμερα έχω κάνει πολλά. Έχω μείνει μόνη μου, έχω χωρίσει, έχω αρραβωνιαστεί, έχω κερδίσει, έχω χάσει, έχω δουλέψει, με έχουν δουλέψει, με έχουν προσλάβει, με έχουν απολύσει, έχω γίνει ξανθιά, κοκκινομάλα, καστανή, έχω τρυπήσει τα αυτιά μου, έχω κάνει ταξίδια που ήθελα, έχω νιώσει τον οίκτο, την λύπη, έχω κλάψει, έχω σπαράξει, έχω ξενυχτήσει χωρίς λόγο, έχω φωνάξει σε συναυλία, έχω γράψει γράμμα ως θαυμάστρια, έχω πάει στο Μέγαρο, έχω χάσει μέχρι και 5 κιλά σε δίαιτα, έχω διαγράψει δύο φίλους, έχω χάσει τον άνθρωπο που ήμουν η αδυναμία του, έχω πάει μόνη μου σινεμά, έχω κάψει το φαγητό, έχω κοιμηθεί με τα ανίψια μου στο διπλό κρεβάτι.

Δεν έχω κατέβει σε πορεία, δεν έχω δοκιμάσει ναρκωτικά, δεν έχω κόψει το κάπνισμα, δεν έχω κάνει όλα τα όνειρα μου πραγματικότητα, δεν έχω κάνει παιδί, δεν έχω φάει σούσι, δεν έχω τρέξει σε μαραθώνιο, δεν έχω κάνει μακροβούτι ούτε βουτιά από ψηλά, δεν έχω πάει πανεπιστήμιο, δεν έχω κρατήσει φιλίες από τη σχολή, δεν έχω κερδίσει στο τζόκερ, δεν έχω κάνει οικονομία, δεν έχω οδηγήσει μηχανάκι, δεν έχω κάνει πλαστική, δεν έχω πει σ’ αγαπώ σε όλους όσους το αξίζουν, δεν έχω γράψει βιβλίο, δεν έχω τολμήσει πολλά, δεν έχω βρίσει δημόσια, δεν έχω πάει στο γήπεδο για να δω ποδόσφαιρο, έχω δει όμως τον Νικοπολίδη από κοντά.

Κι όσο για την μέρα, εκτός του ότι έχω γενέθλια συμβαίνουν κι άλλα πράγματα (αλλά πολύ που σε νοιάζει…):

H 5η Δεκεμβρίου είναι η 339η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό Hμερολόγιο (340η σε δίσεκτα έτη). Υπολείπονται 26 ημέρες.

Σαν σήμερα το 1791 πέθανε ο Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ, συνθέτης.

Γιορτάζει ο Σάββας.

Αν δεν έρθετε να σας ταρτάρω, να πάτε στην Cesaria Evora.


Αν μου πάρετε βιβλίο, να ξέρετε ότι τα Κινέζικα Κουτιά τα πήρα ήδη.


Αν μου πάρετε καλλυντικά να μου πάρετε Mac, ενθουσιάστηκα με μια πούδρα που πήρα σήμερα, με έβαψε κιόλας η κοπελίτσα και έφυγα αγνώριστη (λέμε τώρα).


Αν δεν με ξέρετε απλά αφήστε ένα χρόνια πολλά. Θα σας αφήσω ένα κομμάτι τούρτα το βράδυ!

Αχ, ωραία που είναι η ζωή, η ανεργία με βρίσκει στο Χόντο να βάφομαι και να μυρίζω αρώματα, να περιπλανιέμαι στην πόλη χωρίς λόγο κι αφορμή και να ζω πλουσιοπάροχα μια ζωή που με άλλα μυαλά θα ήταν αλλιώς, με άλλη παρέα θα ήταν μισή.


28 όλα δικά μου! Εξάλλου… «Τα γενέθλια σου κάνουν καλό. Οι στατιστικές δείχνουν πως οι άνθρωποι που έχουν τα περισσότερα (γενέθλια) ζουν περισσότερο.»


Χρόνια μου πολλά και του χρόνου εδώ θα ‘μαστε πάλι!

4/12/06

Χο Χο Χο

Δεν το έγραψα εγώ, μου το έστειλαν με e-mail. Έχει πλάκα, διαβάστε το, ειδικά εσείς οι απαισιόδοξοι!


Aγαπητέ Άγιε Bασίλη, πρώτα πρώτα θέλω να σε ευχαριστήσω για το περσινό σου δώρο που ήταν μια ωραιότατη ρυτίδα στο μεσόφρυδο και έχω να σου πω ότι αν φέτος επιχειρήσεις να μπεις απ' την καμινάδα μου θ' ανάψω τζάκι και θα σε κλάψουν οι τάρανδοι.

Kατά τα άλλα, όπως τα ξέρεις. Eτοιμαζόμαστε για γιορτές καπάκι Xριστούγεννα-Πρωτοχρονιά και θα περάσουμε κα-τα-πλη-κτι-κά όπως κάθε χρόνο. Tις ημέρες των παραμονών θα επωφεληθούμε από το συνεχές ωράριο των καταστημάτων για να ξεχυθούμε σύσσωμοι στα μαγαζιά και να ψωνίσουμε ό,τι να' ναι και μετά θα κουβαλάμε τα ό,τι να' ναι μας φορτωμένοι με τις σακουλάρες πάνω κάτω στη Σκουφά, ψάχνοντας δύο ώρες για ταξί. Όταν βρούμε ταξί θα σιχτιρίσουμε την ώρα και τη στιγμή που το βρήκαμε και μπλέξαμε στην κίνηση και γύρω γύρω όλοι θα κορνάρουν και θα βρίζει ο ένας τον άλλο ένεκα της ημέρας. Tο βράδυ της παραμονής των Xριστουγέννων, θα βγούμε έξω για να τιμήσουμε τη γέννηση του Θεανθρώπου και θα στριμωχτούμε κι εμείς στη φάτνη με τα ζώα, δηλαδή στο Rex, στην Aθηνών Aρένα, στο Bοτανικό και σε άλλα μέρη. Kαι θα φοράμε όοολες το «μικρό μαύρο φόρεμα». Kαι όοοολοι οι άντρες θα καπνίζουν μια τεράστια γιορτινή πουράκλα που θα βρωμάει και θα ζέχνει. Ύστερα, αφού χορέψουμε τσιφτετέλι και πιούμε ό,τι σκατο-ποτό κυκλοφορεί σε μολότοφ στην αγορά, θα γυρίσουμε στο σπίτι για να ξεράσουμε και να περιμένουμε την παραμονή της Πρωτοχρονιάς.
Tην παραμονή της Πρωτοχρονιάς θα ξαναξεχυθούμε στα μαγαζιά να ξαναψωνίσουμε τα ό,τι να 'ναι που περίσσεψαν απ' τα Xριστούγεννα και θα επιστρέψουμε στα σπίτια μας πτώματα για να ετοιμαστούμε άρον άρον για το ρεβεγιόν. Tο πιο ευχάριστο απ' όλα είναι ότι επιτέλους θα συναντηθούμε όοοοολοι μαζί γιατί θα εγκλωβιστούμε στο Σύνταγμα και στην Kηφισίας πρωτοχρονιάτικα και θα καπνίζουμε μέσα στα αυτοκίνητα με αναμμένο το κλιματιστικό και όλα θα είναι ένα σίχαμα. Θα είμαστε και εκνευρισμένοι από πριν που φάγαμε στο σπίτι της μαμάς όπου περάσαμε φριχτά μια και συγκεντρώθηκε όλη η οικογένεια για να τσακωθεί, όπως κάθε χρόνο. Eπίσης όπως κάθε χρόνο, το φαγητό θα είναι χάλια, γιατί το κρέας της γαλοπούλας είναι απαίσιο και σκληρό και άμα κρυώσει γίνεται σαν βατραχοπέδιλο. Παρ' όλα αυτά, θα καταβροχθίσουμε τον άμπακο με έμφαση στη γέμιση και στη βασιλόπιτα και θα σκάσουμε και μετά θα νυστάζουμε και θα θέλουμε να χωρίσουμε τους γκόμενούς μας, γιατί φυσικά αυτοί φταίνε που τραβιόμαστε στη μέση της νύχτας σαν τους ηλίθιους, και στο μεταξύ όλα τα μαγαζιά θα είναι γεμάτα από κόσμο που καλωσορίζει το νέο χρόνο με ξέφρενο ενθουσιασμό, πράγμα το οποίο δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω. Aυτό το στίχο «πάει ο παλιός ο χρόνος ας γιορτάσουμε παιδιά» πρέπει να τον έχει γράψει ο Φόρεστ Γκαμπ γιατί μόνο αν είσαι ο Φόρεστ Γκαμπ γιορτάζεις που λιγοστεύει κατά ένα χρόνο η ζωή σου και θα σε φάει το μαύρο χώμα μια ώρα αρχύτερα. Aυτά. Όσο για το πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν μας θα το περάσουμε κι αυτό φα-ντα-στι-κά ξαναζουλιγμένοι στα μπουζούκια ή στα κουλά κυριλέ κλαμπ με τους πορτιέρηδες Mίστερ Γαμάω και τις πορτιέρησες Mις Tσιμπούκι, όπου θα πιούμε πετρέλαιο και θα πάρουμε και μερικά ναρκωτικά για το καλό. Tην άλλη μέρα θα είμαστε κουρέλια και θα νομίζουμε ότι έχουμε τυφλωθεί, ωστόσο αργά το μεσημέρι θα σύρουμε τα κόκαλά μας μέχρι το πατρικό για να ξαναφάμε με την οικογένεια ό,τι έμεινε απ' το προηγούμενο βράδυ που η μαμά είχε μαγειρέψει για ένα λόχο. Mετά θα κάνουμε φύλο και φτερό τη χτεσινή βασιλόπιτα για να βρούμε το φλουρί που δεν θα βρεθεί ποτέ γιατί θα το έχει καταπιεί ο παππούς με το πρωινό του ρόφημα. Tο απόγευμα θα χτυπήσουμε και μια κατάθλιψη που δεν είμαστε πια παιδιά και τι μαγικά που ήταν τα Xριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά κάποτε. Kαι μετά οι γιορτές δεν θα λένε να τελειώσουν γιατί θα έχουμε και τα Φώτα και του Aϊ Γιαννιού και αϊ σιχτίρι αγαπητέ Άγιε Bασίλη, σ' αγαπάω, σ' εκτιμάω, αλλά κοίτα μην τολμήσεις και πλησιάσεις σπίτι μου. Φέτος θέλω μόνο Kαλικάντζαρους. Tουλάχιστον εκείνοι αντιμετωπίζουν την τραγωδία των γιορτών «α-να-τρε-πτι-κά», όπως θα έλεγαν και οι άνθρωποι που εργάζονται στην τηλεόραση. Kαι τώρα κλείνω γιατί πρέπει να γράψω και σ' άλλο κουλό άγιο. Σε κάνα μήνα έχουμε Bαλεντίνο.

3/12/06

Όποιος έχει πάει στο Βερολίνο να μιλήσει τώρα...

...γιατί μια σκέψη πέρασε από το μυαλουδάκι μας, χωρίς, φυσικά, να ρωτήσει την τσέπη μας.

30/11/06

Διψάω-διψώ


Μου το είπε η καλή κοπέλα στα Friday's ότι καίει το Wicked Chicken αλλά εγώ δεν την άκουγα. Πάντως ήταν τέλειο, spicy, με καλαμπόκι και ρυζάκι, άσε που έδινε λόγο ύπαρξης στην Coca Cola!

28/11/06

Αντί για ιδέες κατεβάζω ρολά!

Τα +

Έμαθα ότι θα πάρω κάποια χρήματα την Παρασκευή.

Ζυγίστηκα σήμερα και είμαι καλά.

Έστειλα ένα βιογραφικό με e-mail σε αγγελία για μια δουλειά που είχα ξαναστείλει παλιότερα και τώρα επανεμφανίστηκε.

Κατέβασα το Scoop του Woody Allen.

Τα –

Επιστρέφοντας σπίτι από το σούπερμαρκετ γλίστρησα και χτύπησα το γόνατό μου και τώρα πονάει και νομίζω ότι έχει πρηστεί.

Σαν να μην έφτανε αυτό φτιάχνοντας σαλάτα έκοψα βαθιά το δάχτυλο μου με το καπάκι του τόνου.

Χτες το βράδυ κοιμόμουν τόσο βαριά που δεν κατάλαβα τον Δημήτρη που ήρθε (και έκανε αρκετό θόρυβο όπως μου είπε) γεγονός που σημαίνει ότι αν μπει κλέφτης την πάτησα.

Σήμερα περίμενα σε 3 ουρές, μια στην Εθνική, μια στο ταχυδρομείο και μια στο σουπερμάρκετ. Στην τράπεζα μια γιαγιούλα ήρθε να πάρει την σύνταξη του άντρα της με την ταυτότητά της μόνο. Κι ό,τι κι αν της λέγανε ότι δεν γίνεται αυτή επέμενε «Μα τόσα χρόνια έτσι το κάνουμε, το αλλάξατε τώρα; Πο πο τι έπαθα!» Και αυτοί να της λένε πως χωρίς βιβλιάριο ή κωδικό της σύνταξης δεν μπορούν να της δώσουν χρήματα. Την καημένη, τα είχε χαμένα.

Κάπως έτσι θα καταλήξω κι εγώ, με βλέπω να τα χάνω γιατί έχει παρατραβήξει το θέμα της ανεργίας και έχω βαρεθεί να κάθομαι και να μην κάνω σχεδόν τίποτα, ή ό,τι κάνω να το κάνω για ψίχουλα. Θυμάμαι σε μια συνέντευξη που είχα πάει τον Αύγουστο μου είχαν πει πως τώρα μέχρι τα 30 πρέπει να κάνω κάτι, να εδραιωθώ γιατί μετά… Αλλά ο καλός κύριος δεν μου έδωσε την ευκαιρία, οπότε μάλλον θα με φάει η μαρμάγκα, έχω άλλα 2 χρόνια να κλαίγομαι. Ό,τι ήξερα κι αυτό θα το ξεχάσω, και τι κειμενογράφος χωρίς ιδέες, το μυαλό μου είναι άδειο, όσο κι αν σκεφτώ δεν κατεβαίνει τίποτα. Αλλά δεν θέλω να εγκαταλείψω την προσπάθεια. Δεν θέλω να πάνε χαμένα όσα έχω κάνει ως τώρα. Όταν χάνεις τη δουλειά σου και μετά βρίσκεσαι στο δρόμο στην αρχή είναι καλά, κάνεις διακοπές ή έτσι νομίζεις αλλά όταν παρατραβήξει το πράγμα και βλέπεις ότι η προϋπηρεσία σου ουσιαστικά δεν σου προσφέρει τίποτα, την πάτησες, είσαι κι εσύ ένα τίποτα. Και για να γελάσει λίγο το χειλάκι, ιδού ωραίες διαφημίσεις για έμπνευση και για το που μπορεί να έχει καταλήξει το βιογραφικό μου…

Agency: Alternative, Dubai, UAE
Creative Director: Tabarak Razvi, Ali Azarmi
Art director: Adi Rayavarapu
Copywriter: Tabarak Razvi, Ali Azarmi
Photography: Ashwin Menon

27/11/06

Παλιές σκέψεις καθόλου σκουριασμένες.

Θα καθαρίσω το μυαλό μου από κάθε περίεργη σκέψη. Θα γίνω αέρινη και ανάλαφρη. Όλα όσα συζητήσαμε μου έκαναν τόσο καλό. Έχω τόσο πολύ ανάγκη να σε ακούω να μου μιλάς. Kαι σιγά σιγά καταλαβαίνω το αυτονόητο. Ότι η αγάπη μας είναι ό,τι πιο σημαντικό υπάρχει. Κι εγώ την άφησα σε δεύτερη μοίρα, έκανα το λάθος. Aλλά μόνο για λίγο αγάπη μου… Eπανέρχομαι, σε καταλαβαίνω, κατανοώ κάθε στιγμή σου γιατί τη ζω μαζί σου. Kαι είμαι δίπλα σου από σήμερα και για πάντα. Γιατί η αγάπη δεν υπάρχει μόνο όταν ο άλλος είναι βολικός και ευχάριστος. Eίναι κι όταν υπάρχουν δύσκολες στιγμές. Aυτό δεν το είχα χωνέψει. Ήρθαν τα δύσκολα ξαφνικά και αιφνιδιάστηκα. Όμως τώρα παίρνω δύναμη από εσένα και σου υπόσχομαι. Θα αλλάξω και θα το δεις. Σε ευχαριστώ που είσαι δίπλα μου. Είσαι στ’ αλήθεια ο άνθρωπος μου κι ελπίζω να είμαι κι ο δικός σου.

Όλα αλλάζουν ξανά

Και κάνουμε μια νέα αρχή

Πιο ξεκάθαρη

Όσο και η αγάπη

Έτσι νιώθω

Θέλω να ζήσω μαζί σου

Μια ζωή

Με όλα όσα έρθουν και φύγουν

Θέλεις κι εσύ;

Η καρδιά δεν πονάει πια

Της μίλησες και έγινε καλά

Να της μιλάς

Αυτή η καρδιά έχει εσένα μέσα της

Πάντα θα σε έχει

Θέλεις να αγαπήσεις κι άλλο αυτό

Το κοριτσάκι που έγινε γυναίκα

Και σκέφτεται εσένα

Πριν, μετά και πάντα;

Θέλεις να με αγαπήσεις

Όχι όπως παλιά, όπως τώρα;

Mπροστά μου τώρα

Ανοίγεται ένας τόσο

Όμορφος κόσμος!

1/4/2004

17/11/06

Get to the point!



Αν και δεν συμφωνώ με τα πάρτυ που γίνονται σε φαστφουντάδικα, η διαφημιστική καμπάνια για τα παιδικά πάρτυ στα Mc Donalds είναι από τις καλύτερες που έχω δει τελευταία!!! Δεν συμφωνείτε; Είναι τόσο απλή και σου δείχνει ξεκάθαρα το επιχείρημα για να αγοράσεις το προϊόν!

Agency: TBWA/Frederick, Chile
Creative Director: Miguel Angel Barahona
Art director: Gabriel Gómez
Copywriter: Miguel Angel Barahona

16/11/06

Χρήζει αναδημοσίευσης...

έγραψες και με συγκίνησες...

Κι ενώ έψαχνα για εργασία...

...έπεσα πάνω σε αυτή την αγγελία....

Εφοπλιστική Οικογένεια ζητά για τα σπίτια της:

Ειδικότητα:

ΟΙΚΟΝΟΜΟ

Αρμοδιότητες:

  • Συντονισμός και οργάνωση εργασιών καθαρισμού σπιτιών
  • Συντονισμός και οργάνωση εργασιών στην κουζίνα
  • Επίβλεψη βοηθητικού προσωπικού
  • Οργάνωση δείπνων, δεξιώσεων και ειδικών περιστάσεων
  • Οργάνωση και παραγγελία προμηθειών
  • Συντονισμός και επίβλεψη Κηπουρού & Ειδικού πισίνας

Απαραίτητα Προσόντα:

  • Εχεμύθεια - Υπευθυνότητα - Οργανωτικότητα
  • Απόφοιτη Λυκείου
  • Γνώση της Αγγλικής Γλώσσας
  • Εμπειρίας σε παρεμφερής θέση 5-7 χρόνια

Στοιχεία Επικοινωνίας:


τα λόγια είναι περιττά...

13/11/06

Happiness

Χτες το βράδυ κρυφάκουσα κάπου στη ΝΕΤ τον κύριο Φυντανίδη να λέει ότι «Η ευτυχία είναι η απόσταση μεταξύ του στόχου και του εφικτού» ή κάπως έτσι τέλοσπαντων. Μου άρεσε πάρα πολύ, ήταν αρκετό για έμπνευση της στιγμής αλλά και για μότο ζωής. Για σήμερα είμαι πολύ ευχαριστημένη με τον εαυτό μου γιατί έκανα ορισμένα πράγματα, άλλα σημαντικά άλλα ασήμαντα, που δίνουν σημασία στη ζωή, είναι εφικτά. Μικροί στόχοι, κοντινοί για την ευτυχία.

Πήγα στον οδοντίατρο και έκανα καθαρισμό στα δοντάκια. Κράτησε λίγο ευτυχώς και δεν υπέφερα πολύ. Γενικά στον πόνο του οδοντίατρου αντέχω, ποιος ξέρει γιατί;

Έχω κάτι στα δόντια μου;

Για να επιβραβεύσω τον εαυτό μου για την παράτολμη αυτή απόφαση έκανα μια επίσκεψη στο Hondos Center της γειτονιάς. Ναι, πλέον μπορώ να το υπερηφανευτώ, έχουμε κι εμείς τον ναό της ομορφιάς. Στην είσοδο ένα κοριτσάκι με κέρασε ένα γλυκό! Μα, έρχομαι από τον οδοντίατρο, εγώ και το αστραφτερό χαμόγελο μου. Χάζεψα λιγάκι, δεν είχα σκοπό να πάρω κάτι και τελικά κατέληξα στο ταμείο με μια μάσκα μαλλιών, ένα make-up και μια κρέμα ημέρας. Μια κατακαημένη πωλήτρια έκλαιγε τη μοίρα της. «Άλλες 9 ώρες! Θα βάλω ξυπνητήρι!», αγνοώντας όλους εμάς, τους πελάτες, που την τιμούσαμε με την παρουσία μας. Το καταλαβαίνω ότι βαριούνται και κουράζονται τόσες ώρες όρθιες (για 3 κι 60) αλλά θα ήθελα άλλου είδους εξυπηρέτηση, κάτι πιο αγγλικό ίσως;

Κουρασμένη υπάλληλος του Hondos Center παίρνει μια ανάσα!

Ψώνισα 80 ευρώ πράγματα από το σουπερμάρκετ. Ήμουν σχεδόν μια ώρα και περιφερόμουν στους διαδρόμους, χαζεύοντας τα ράφια, αποφασίζοντας, ζυγίζοντας, μαθαίνοντας, επιλέγοντας. Νομίζω ότι αυτοί που βαριούνται τα ψώνια στο σουπερμάρκετ δεν ξέρουν τι χάνουν!

Πάμε βόλτα στο σουπερμάρκετ;

Γύρισα σπιτάκι και μαγείρεψα κάτι σπεσιαλιτέ που γλύφουμε και τα δάχτυλα μας. Χοιρινό στην κατσαρόλα με λεμόνι και κρέμα γάλακτος και μανιτάρια. Και ένα σουφλέ πατάτας. Τέλεια τέλεια.

Να θυμηθώ να κάνω νήμα, να δω Παρά πέντε, να πάρω τη μαμά τηλέφωνο, να κάνω restart, να διαβάσω λιγάκι από το Διάβολο που φορούσε Prada, να χαζέψω τα κεράκια στο ανανεωμένο σαλόνι μου. Μικρά βήματα για την ευτυχία.

Έφερνα γύρους μες στον ουρανό και φώναζα,

με κίνδυνο ν' αγγίξω μια ευτυχία.

Οδυσσέας Ελύτης




10/11/06

Νέες ατάκες Παναγιώτας!

"κιμαντέρ" αντί για "ντοκιμαντέρ"! Μάλλον το "ντο" το ακούει για "το" δηλαδή σαν άρθρο. Βλέπαμε στον ΣΚΑΙ κάτι αρκούδες και μου λέει "Αυτό είναι κιμαντέρ" Χα,χα,χα!

Μετά μου λέει "Θέλω να φάω κάτι, αλλά δεν στο λέω. Μάντεψε!" Μετά από πολλά παρακάλια και μαντεψιές (sic) της λέω "Πες μου από τι αρχίζει;" Και μου λέει το θεϊκό "Αρχίζει από θε. Θέλω να φάω..."

Και τέλος κάνοντας ζάπινγκ πέφτουμε πάνω σε ένα βραζιλιάνικο στην ΕΤ1 και μου λέει "Αυτό είναι μεταγλωττισμένο" "Ξέρεις εσύ Παναγιώτα τι είναι το μεταγλωττισμένο;" Και μου λέει διστακτικά "Ε, να, ωραίο!" Μου κάνει εντύπωση ότι αναγνώρισε ότι το πρόγραμμα που βλέπαμε ήταν πράγματι στην κατηγορία του μεταγλωττισμένου αλλά δεν ήξερε να μου πει τι σημαίνει. Και μετά η μαμά της και αδερφή μου μου είπε ότι καμιά φορά βλέποντας τηλεόραση και πέφτοντας πάνω σε τέτοια της λέει η ίδια "Ωχ, βλακείες, πάλι μεταγλωττισμένα." Οπότε κάπως έτσι έχει μάθει να αναγνωρίζει τι είναι χωρίς όμως να καταλαβαίνει τη σημασία της λέξης!

8/11/06

Ιδέες για δώρα!

Ένα μίνι φυτό, χαρτί τουαλέτας με sudoku, τοστιέρα που βγάζει I love you, ρολόι που χαμογελάει, ψηφιακή κορνίζα, κεράκια που δεν σβήνουν... φαντασία να έχει ο άνθρωπος!






6/11/06

Καλωσόρισες μωράκι!



Σήμερα είναι μόλις 6 ημερών!
Το ανιψάκι του Δημήτρη κέρδισε μια θέση στην καρδιά μας!!

3/11/06

Είμαι το Centro της ζωής σου!


Το περιοδικό Centro με αφορμή την έκδοση του 6ου τεύχους του διοργανώνει την Κυριακή 5 Νοεμβρίου μια εκδήλωση με σκοπό την προώθηση του τεύχους και τη γνωριμία του αναγνωστικού κοινού του Centro με τους συντάκτες του περιοδικού. Έτσι μετά τις 8μ.μ. θα μαζευτούμε στο Sui Generis (Βεντήρη 7, πίσω από το Χίλτον) και θα σας περιμένουμε για ένα ποτό, κουβέντα και ό,τι προκύψει.

Είσοδος με ποτό και περιοδικό: 10€

Τηλ. Επικοινωνίας: 211 7509256 / 6944503656
Απόλλωνος 35, 105 56 Αθήνα

www.centro-mag.gr

Εmail: info@centro-mag.gr


Εγώ θα πεταχτώ το Σάββατο στη Χίο για να δω το νέο μέλος της οικογένειας, μόλις δύο ημερών ανιψούλα του Δημήτρη αλλά θα γυρίσω εγκαίρως την Κυριακή για να είμαι στο πάρτυ του Centro. Ένα περιοδικό που αξίζει να διαβάσετε (όχι γιατί γράφω μερικές φορές κι εγώ) αλλά γιατί η παρέα που το βγάζει έχει κάτι να σας πει!

Όποιος μπορέσει ας έρθει! Θα περάσουμε πολύ καλά! Πείτε μου κι ένα γειά αν έρθετε! Τώρα το πώς θα με γνωρίσετε είναι άλλο θέμα! Φωνάξτε mirelen και θα ακούσω!

2/11/06

High heels Panagiota!


Η ανιψιά μου η Παναγιώτα θα γίνει παρανυμφάκι την Κυριακή στον γάμο μιας φίλης της αδερφής μου και θα βάλει παπούτσι, λέει, με τακούνι.
- Θα είναι μακρύ το φόρεμα. Δεν θα φαίνονται!
Αλλά θα ακούγονται!
Θα με τρελάνει!!!

29/10/06

Barouge!

Να σου πω την αλήθεια δεν βγαίνω και πολύ συχνά το βράδυ σε κλαμπάκια, μπουζούκια και άλλου είδους ξενυχτάδικα οπότε δεν μπορώ να κρίνω αν το Barouge που πήγαμε το Σάββατο το βράδυ ήταν από τα καλύτερα μπαρ που έχω επισκεφτεί αλλά η παρέα ήταν καλή, η αφορμή ακόμη καλύτερη και η βραδιά κύλησε όμορφα…

Αφορμή
Η αγαπητή Ναυσικά είχε τα γενέθλιά της που πέφτουν πάνω στην εθνική εορτή, άκου να δεις τώρα… Άλλοι κάνουν παρέλαση και η Ναυσικά κερνάει ποτά και ξηρούς καρπούς!

Ταξίδι
Από τους Αμπελόκηπους μέχρι το Γκάζι το ταξίδι ήταν μια όμορφη εμπειρία, αν είχα θυμηθεί και το ταπεράκι με τους κεφτέδες θα ήταν ακόμη καλύτερη!

Εντύπωση
Το ραντεβού ήταν κατά τις 12 και το τήρησαν όλοι εκτός από την εορτάζουσα και το ταίρι της που εμφανίστηκαν χωρίς ντροπή κατά τη μία. Και έκαναν εντύπωση. Την επόμενη χρονιά για δώρο ταχύρυθμα μαθήματα μακιγιάζ!

Δώρα
Κάτω από το τραπεζάκι είχαν συγκεντρωθεί τα δώρα, γεγονός που το έκανε να μοιάζει με χριστουγεννιάτικο δέντρο!

Highlights
Όπως το Star έτσι κι εμείς είμαστε παντού και πέσαμε πάνω στον Ντέμη Νικολαίδη (που μάλλον του ανήκει το μπαρ), χωρίς το Δεσποινάκι (θα ήταν άρρωστη η Μελίνα) και στον Ψωμόπουλο χωρίς την Αννούλα. Προβλέπω συνεργασία!

Αστείο
Το τραπέζι μας με τον τεράστιο μαύρο βελούδινο καναπέ ήταν ακριβώς μπροστά στην είσοδο, στη γωνία δίπλα στην πόρτα. Η μεγάλη βελούδινη κόκκινη πόρτα δεν είχε χερούλι και μέσα στη μαύρη μαυρίλα σχεδόν οι περισσότεροι προσπαθούσαν να βρουν την έξοδο εκεί που υπήρχε απλά τοίχος και εμείς. Κάτι κοριτσάκια μάλιστα επέμεναν να περάσουν από τον τοίχο, κάνοντας πρόβα για το show του David Copperfield. Το τι γέλιο ρίξαμε, άλλο να το βλέπετε άλλο να σας το λέω!

Good time
Χορέψαμε (εγώ για τα μάτια του κόσμου), η αγαπούλα το έκαψε με κάτι 60’s και η Ναυσικά μας έδινε ραντεβού σε ένα μισάωρο κάθε φορά που πήγαινε στην τουαλέτα. Γινόταν πανικός!

Pour boire
Όταν έφτασα και μετά από μια μικρή απεγνωσμένη προσπάθεια να παρκάρω στο Γκάζι άφησα το αυτοκίνητο στο πάρκινγκ του Barouge. Φεύγοντας, παίρνοντας το κλειδάκι μου έδωσα κέρματα στον παρκαδόρο (πέντε ευρώ σε κέρματα) και ο άθλιος με ρώτησε: «Είναι πέντε;» Δηλαδή ρε φίλε αν ήταν 4 δεν θα μου έδινες το κλειδί; Ή μήπως αν ήταν 7 θα προσφερόσουν να μου κάνεις και τον σοφέρ; Ήμαρτον!

Και του χρόνου!

27/10/06

sims to be...

Χτες είχαμε γιορτή και χάρηκα πολύ γιατί ξαναείδα τον φίλο μου τον Χάρη που είναι αστέρι και γέλασα πολύ μαζί του, όχι εξαιτίας του αλλά με αυτά που έλεγε!Φιλάκια Χάρη!

Ο Δημήτρης μου γιόρταζε και υποδεχτήκαμε τους καλεσμένους μας από νωρίς αλλά το διαλύσαμε αρκετά αργά. Εγώ, ως άνεργη, κοιμήθηκα μέχρι τις 10 ενώ κάποιοι άλλοι που δουλεύουνε ξυπνήσανε νωρίς νωρίς! Τι να κάνουμε; Έχουμε και μερικά προνόμια!

Βρήκα ένα τέλειο δώρο για τη Ναυσικά που έχει γεννέθλια αύριο αλλά δεν μπορώ να το παραγγείλω γιατί δεν προλαβαίνω αφού είναι από το http://fredflare.com
Δεν πειράζει όμως, το παραθέτω εδώ να το δει κι αυτή και όλοι οι άλλοι!


Τώρα λέω να πήξω για λίγες ώρες παίζοντας Sims...

25/10/06

24

Μα τι γίνεται στο 24; Ο χαμός! Δεν μας φτάνει το Lost στο οποίο έχουμε κολλήσει, τώρα από Ιανουάριο, ξεκινά και ο 6ος κύκλος του 24, o Jack επιστρέφει με μούσι να σώσει τον κόσμο!


21/10/06

Θαύμα


Κάτι καταπληκτικό συμβαίνει στη γειτονιά μου. Κάτι που μόλις το έμαθα με έκανε τόσο ευτυχισμένη. Είναι αυτές οι μικρές στιγμές που σε κάνουν να χαίρεσαι στη ζωή, να βρίσκεις ένα νόημα, να νιώθεις ευγνωμοσύνη για αυτούς που σε σκέφτηκαν, που ξέρουν τι θέλεις και στο προσφέρουν απλόχερα!

...ανοίγει Hondos Center απέναντι από το Carrefour!!!!!!!!

...αν ανοίξει και Zara δεν το κουνώ απεπαέ!!!!

12/10/06

Μάρτυρας ταλαιπωρίας

Πριν από λίγες μέρες μια καλή μου φίλη μου έδωσε ένα εκπτωτικό κουπόνι για την παράσταση της Κάτιας Δανδουλάκη «Μάρτυρας Κατηγορίας», ένα έργο που παίζεται για δεύτερη σεζόν, το οποίο δεν είχα δει πέρυσι. (Η αλήθεια είναι ότι δεν πήγα ούτε σε ένα θέατρο πέρυσι, πέρασε ο καιρός και όλο το ανέβαλλα.) Η κανονική τιμή της παράστασης ήταν 24 ευρώ και 20 λαϊκή.
Με 15 ευρώ το άτομο ήταν μια καλή ευκαιρία να δούμε μια επιτυχημένη παράσταση, άσε που θα έβγαινε κι μανούλα έξω να το ευχαριστηθεί. Λοιπόν, παίρνω και κάνω κράτηση και μου λένε έναν αριθμό να έρθω να τον ζητήσω στο ταμείο μαζί με το κουπόνι, όμως να είμαι εκεί στις 7. Στις 7 και μισή ξεκινούσαν τα κουδουνάκια. Δίνουμε ραντεβού με τη μαμά 7 παρά στο θέατρο και ησυχάζω…
Βάζω κάτι ντεμί σεζόν γιατί δεν ξέρεις ποτέ τι γίνεται και ξεκινάω από το σπιτάκι στις 6 και τέταρτο. Μένω στους Αμπελόκηπους και για όσους γνωρίζουν θα έπαιρνα από τη στάση στο Carrefour το 14 να κατέβω στην Πατησίων. Δυστυχώς το 14 είναι το μοναδικό μέσο μαζικής μεταφοράς που από το σημείο που είμαι πάει προς Πατησίων. Περιμένω… περιμένω… δεν έρχεται τίποτα. Δηλαδή άλλα λεωφορεία και τρόλεϊ περνούσαν, το δικό μου γιοκ. Μου ήρθε και μια ψιλή ψιχάλα, πήγε και παρά είκοσι πέντε και λέω θα πάρω ταξί. Κάνω τη γνωστή κίνηση και σε κλάσματα δευτερολέπτου κόβει ταχύτητα το ταξί και εν κινήσει στη μεσαία λωρίδα και όχι στη λεωφορειο-λωρίδα πηδάω μέσα και κλείνω και την πόρτα. Ο ταξιτζής αλλόφρων γιατί του κόρναραν οι από πίσω : «γρήγορα γρήγορα, δεν μπορώ να ξακρίσω (sic) γιατί με γράφουν οι κάμερες. Προχτές ένας συνάδελφος στον Ευαγγελισμό πήρε μια με το πόδι στο γύψο και ξάκρισε λίγο και του έκοψαν κλήση.» «Μα, συγνώμη», του λέω εγώ «ούτε για την επιβίβαση και αποβίβαση δεν επιτρέπεται; Πώς θα μπούμε δηλαδή;» Τόσος χαμός γίνεται τόσο καιρό κι εγώ νόμιζα τόσο καιρό ότι απαγορεύεται μόνο η κυκλοφορία στην λεωφορειο-λωρίδα όχι και το να πάρεις τον πελάτη. Εδώ που τα λέμε είναι λίγο παράλογο, πώς θα πεταχτεί η γριά ή ακόμη κι εγώ στη μέση του δρόμου και θα μπει στο ταξί που είναι εν κινήσει; Ε; Πώς; Άντε λέω, έπεσα σε νομοταγή ταξιτζή, θα σταματάει σε όλα τα πορτοκαλί και θα φτάσουμε αύριο. Προφητικό!



Anyway, προχωράμε λιγάκι και φτάνουμε στην Αλεξάνδρας στο ύψος του μετρό. Εκεί ο ταξιτζής-πρότυπο ξακρίζει ελάχιστα και τσουβαλιάζει έναν τυπάκο ο οποίος με λεπτή τσιριχτή φωνή και accent φώναζε «Πιδιον Ηρεως». «Πεδίον Άρεως, για πέστο σωστά.» Σε λίγο θα παίρναμε και Proficiency εκεί μέσα. Αφού ο αλλοδαπός το είπε πέντε έξι φορές δυνατά και του κολλήσαμε και αστεράκι στο τετράδιο για το excellent πετάγεται ο ταξιτζής και μου λέει: «Κοπελιά την ξέρεις τη διαδρομή σου γιατί επειδή μου κορνάρανε όταν σε πήρα ξέχασα να βάλω το ταξίμετρο» Τον κοιτάω απορημένη, βρε τον νομοταγή πάει να μου την φέρει. «Ε, δεν θα το βάλετε τώρα; Θα προσθέσουμε και λίγο ακόμα.» «Ε, ναι, ναι θα το βάλω!» Ναι, καλά!


Και μετά πέσαμε πάνω στον τοίχο….

Δεν κουνιόταν τίποτα, σημειωτόν, ούτε σε παρέλαση να ήμασταν. Τουκου τούκου τούκου τούκου, φτάσαμε μέχρι τα μέσα της Αλεξάνδρας ενώ μας προσπερνούσαν και κάτι ζητάδες. Κάτι έχει γίνει, δεν μπορεί. Εντωμεταξύ αν ο μπροστινός δεν ήθελε να πάει «Πιδιον» θα έλεγα στον ταξιτζή να κόψουμε λίγο δεξιά μπας και βγούμε Πατησίων πιο εύκολα. Και ξαφνικά ο φιλαράκος λέει το μαγικό «αφήστε με εδώ, δεν πάει άλλο», το χρυσούλι μου. Στρίβουμε, μετά την καθοδήγησή μου, στο επόμενο δεξιά και φυσικά συναντάμε κι άλλη κίνηση γιατί όλοι οι εξυπνάκηδες κάνανε το ίδιο.



Η ώρα πλησίαζε επικίνδυνα 7 και παίρνω τη mother στο κινητό να της πω να πάει να παραλάβει τα εισιτήρια γιατί θα αργούσα. Χτυπάει, χτυπάει, γιοκ. Ξαναπαίρνω. Το σηκώνει ο αδερφός μου. «Τι; Δεν το πήρε μαζί της;» Δεν είχε πάρει το κινητό μαζί της και τώρα άστα βράστα. (όπως μου εξήγησε μετά δεν θα ήξερε πώς να το κλείσει μέσα στην αίθουσα και προτίμησε να το αφήσει σπίτι, δηλαδή εμείς μπρίκια κολλάμε;) Δεύτερη κλήση, στο θέατρο. «Γεια σας, έχω κάνει κράτηση και δεν θα προλάβω να είμαι στην ώρα μου, υπάρχει κανένα πρόβλ..» δεν πρόλαβα να τελειώσω την φράση μου και «Εντάξει, εντάξει μην ανησυχείτε!» Ωραία, να πει και στην Δανδουλάκη να περιμένει κανά πεντάλεπτο γιατί μάλλον ούτε στην ώρα που αρχίζει η παράσταση θα είμαι.
Με τα χίλια ζόρια φτάνουμε Ευελπίδων και για λίγο κυλάμε σε φοβερές ταχύτητες. 30 χλμ/ώρα. Βλέπουμε και το πανό, ο Χαλβατζής είχε ομιλία στο «Πιδίον» και γι’ αυτό γινόταν της π… Λες το αλλοδαπό να ήταν κρυφοκνίτης;




Μετά από λίγο small talk με τον ταξιτζή για την πολιτική κατάσταση και γιατί να τους ψηφίσουμε κι όλοι τα ίδια κάνουν, είδαμε να ξεπροβάλλει η Πατησίων, τι χαρά! Με παίρνει κι η μαμά από το περίπτερο και λέει «Που είσαι;», «Έρχομαι αλλά θα αργήσω, πήγαινε στο ταμείο και πάρε τα εισιτήρια και μην ξαναξεχάσεις το κινητό σου!» «Αφήστε με όπου μπορείτε» του λέω, μη με αφήσει πάλι στη μέση του δρόμου και με πατήσουν τελευταία στιγμή, τώρα που κατάφερα να φτάσω. Το ταξίμετρο έγραφε 7,5 ευρώ και περίμενα να μου πει παραπάνω αλλά τελικά δεν είπε τίποτα. Με άφησε στην ακρούλα και ουφ έφτασα αισίως στις 7 και εικοσιπέντε. Μια ώρα μετά δηλαδή…
Η παράσταση άργησε να αρχίσει αφού το ίδιο πρόβλημα με μένα είχαν και κάποιοι ηθοποιοί. Άλλά άξιζε τον κόπο…



[με ενθουσίασαν τα σκηνικά της παράστασης αλλά και η μουσική και τα κοστούμια (από Λουκία και Τσέλιο παρακαλώ…) και φυσικά οι ερμηνείες, κι ο Κατρανίδης που δεν μου αρέσει και πολύ ήταν πολύ καλός, φυσικά η Δανδουλάκη πανέμορφη και πάρα πολύ αδύνατη, έμοιαζε με κοριτσάκι από κοντά. Το κλου της παράστασης είναι ότι στο δεύτερο μέρος που γίνεται το δικαστήριο παίρνουν κάποιους από το κοινό και τους κάνουν ενόρκους, μάλλον τους το πρότειναν στο διάλειμμα. Πολύ καλό γιατί στο τέλος αυτοί λένε την ετυμηγορία που έχουν σε ένα φάκελο. Ανατροπές βέβαια και πολύ καλό το τέλος. Ε, Αγκάθα Κρίστι είναι αυτή. Αναλυτικά η παράσταση:
ΜΑΡΤΥΡΑΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ
ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ της Αγκάθα Κρίστι
Σκηνοθεσία.-σκηνογραφία.: Αντ. Καλογρίδης. Παίζουν: Κ. Δανδουλάκη, Κ. Σπυρόπουλος, Δ. Κατρανίδης, Αρ. Μουτούση, Σ. Αθανασιάδου. Μετάφραση.: Μ. Πλωρίτης. Κοστούμια.: Λουκία, Μ. Τσέλιος.]

Βέβαια εγώ την πλήρωσα κανονικά την παράσταση με το ταξί του πηγαιμού αλλά και του γυρισμού, αφού όταν βγήκαμε (ευτυχώς δεν έβρεχε) μόλις είχε τελειώσει η ομιλία (είχε και πορεία παράλληλα) και αρχίζανε δειλά δειλά να βγαίνουν τα τρόλεϊ, για το 14 ούτε λόγος. Ξαναπήρα λοιπόν ταξί, άλλα 3 ευρώ, με τον ταξιτζή να με ρωτάει αν μου αρέσει το λαϊκό άσμα που ακούγαμε το οποίο έλεγε «Γέλα κυρία μου, γέλα μαζί μου, γέλα κυρία μου, γέλα καλή μου» το οποίο δεν γνώριζα (συγνώμη κύριε Καφάση, να ‘ναι καλά το google που ενημερώνει και τις νέες γενιές) και του το είπα με αποτέλεσμα να μη μου ξαναμιλήσει μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι.


Μια ωραία παράσταση. Έπρεπε όμως να λουστώ με τόση ταλαιπωρία στους δρόμους της Αθήνας; Τα 3 γκολάκια της Εθνικής με αποζημίωσαν. Και μπόνους έκπληξη, η αγάπη είχε φτιάξει την σπεσιαλιτέ, κοτόπουλο με σάλτσα μουστάρδας. Τι άλλο να ζητήσω Θεέ; Μήπως να σταματήσω να γκρινιάζω;