27/11/08

Ασυναρτησίες


Διακρίνω μια μικρή μελαγχολία να πλησιάζει για αυτό προβάρω το καλύτερο χαμόγελό μου στον καθρέφτη, βάζω προσεκτικά το καινούριο μου κραγιόν και τα καλύτερα μου ρούχα και διώχνω τις κακές σκέψεις μακριά, θα ακούσω κουλτουριάρικα τραγούδια, δεν θα σταματήσω στις τελείες, θα βάλω μόνο κόμματα, θα αντισταθώ στην αγκαλιά που μου προσφέρει η γάτα μου και θα συρθώ μέχρι το Παλλάς, γυρίζοντας αργά, θα κοιμάσαι, δεν θα σε προλάβω, θα σε κοιτάξω κλεφτά κάτω από το πάπλωμα, είναι μικρό μου είπες, δεν μας χωράει, κρυώνεις και τραβάς, ζεσταίνεσαι και πετάς, τα πρωινά είναι πιο δύσκολα τώρα, γίνονται αμέσως μεσημέρι, το βράδυ να προλάβω να ανοίξω τα φώτα, μη μας φάνε τα σκοτάδια, μέσα μου ανάβει ένα λαμπάκι, υπενθύμιση, για όλα αυτά που δεν κατάφερα, τα τικ που δεν συμπλήρωσα στην προσωπική μου σελίδα, τα τικ που έρχονται, θα ήθελα πραγματικά να κερδίσω κάτι, σπάνια κερδίζω σε διαγωνισμούς, αυτός ο συγκεκριμένος δεν έχει ημερομηνία λήξης, μπορείς να στέλνεις κουπόνια συμμετοχής, όσα θέλεις, κάποια στιγμή θα κληρώσει, θα γράφει το όνομά σου, θα πρέπει να πας το παραλάβεις ή θα σου το στείλουν πακέτο, ποιος ξέρει, κολλάω προσεκτικά το γραμματόσημο, αρχίζουν κι οι εκπτώσεις, ίσως κάτι κερδίσω εκεί, ένα δύο ευρώ, για να τονώσω την ψυχολογία, πιάνομαι από την άκρη του τρένου, σαν το Βίνσεντ παλιά και αφήνω τον αέρα να μου πάρει τα μαλλιά.

Στην επόμενη στάση κατεβαίνω.


Photo από flickr


20/11/08

Laughing on the outside


Υπάρχουν κάποια κουτάκια στο μυαλό μου που ξεχνάω να τα ανοίξω. Αποφεύγω να κοιτάξω προς τα εκεί. Ξέρω ότι υπάρχουν, βλέπω τις αράχνες καθημερινά και μόλις πλησιάζω με πιάνει ένας κόμπος και φεύγω τρέχοντας. Σήμερα παρατήρησα πως κλείνω 3 χρόνια που γράφω εδώ. Κι άνοιξα τους πρώτους δύο μήνες να δω τι έγραφα τότε. Το μπούμερανγκ ήρθε πίσω. Στα τέλη του 2005, η κατάσταση ήταν μη αναστρέψιμη. Στο παρελθόν είχα κλάψει πνιχτά πολλές φορές, φοβούμενη αυτή την εξέλιξη. Κι άλλες τόσες νόμιζα πως πράγματι είχε έρθει το τέλος. Όμως ο πατέρας μου κρατιόταν με νύχια και με δόντια στη ζωή, τη δική του ζωή, με τις μελωδίες του, τα γραπτά του, τις φωτογραφίες του, πρόχειρα κομμένες και προσεκτικά κολλημένες στα δικά του χειροποίητα βιβλιαράκια. Η απουσία πονάει μα πιο πολύ πονάει ο εαυτός μου που το αφήνει να περάσει μαζί με τα χρόνια. Ήμουν η αδυναμία του. Δεν κατάφερε να με δει στο γάμο μου, ούτε στο καινούριο μου σπίτι. Να έρθει εδώ μαζί με τη μαμά μου, να τον κεράσω ουισκάκι και να κάτσει στον καναπέ να συζητήσουμε. Να του μαγειρέψω και να τον ταρτάρω και γλυκό. Να κάνω μικρές κινήσεις, τώρα που μπορώ. Να κερδίσω τον χρόνο. Που φεύγει, σκορπίζεται, μας παίρνει τις ευκαιρίες, μας αφήνει μισούς, μισές καρδιές, λίγα δάκρυα που και που, μια ζωή κομμένη με ψαλίδι στραβά. Κι αν βάλεις τα δυνατά σου, μπορείς να χαρίσεις στιγμές αξέχαστες στους άλλους, αυτά τα μικρά μεγάλα, γιατί τελειώνει ο χρόνος, δεν θέλεις να κλάψεις άλλο, θέλεις να γελάσεις, αλλά να μη γίνεις κλόουν.

4/11/08

Κάτι πήρε τ' αυτί μου!



Νόμιζα πως η μετακόμιση σε ένα καινούριο σπίτι θα έχει να κάνει περισσότερο με μυρωδιές. Πόσο μάλλον εδώ στη φύση, που βόσκουν οι αγελάδες στο χορτάρι και πιάνεις την ελιά από το απέναντι ξέφραγο οικόπεδο και την κάνεις θρούμπα. Ή η μυρωδιά από την κλεισούρα στο δωμάτιο με τις κούτες, που περίμεναν σαν διψασμένα τα ράφια στις ντουλάπες για να μπουν στη θέση τους. Ή το φρεσκοκομμένο γκαζόν το οποίο αν και μας παίδεψε αρχικά (δεν είχαμε μπαλαντέζα, κάτι δεν πήγαινε καλά με το καλώδιο, να πας το μηχάνημα στο γκαζόν ή να φέρεις το γκαζόν στο μηχάνημα;) κουρεύτηκε και με γεια του.


Όμως ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο, αρκετά πιο τρομακτικό είναι οι θόρυβοι. Και δεν εννοώ ενοχλητικούς θορύβους, βλέπε ασθενοφόρα που ανεβοκατεβαίνουν και σφυρίζουν σαν τρελά μόλις τους πιάνει φανάρι (αυτά τα αφήσαμε στη Φειδιππίδου) ή κορναρίσματα από απεγνωσμένους οδηγούς. Εδώ είναι εξοχή, τα πουλάκια κελαηδούν, οι πεταλούδες πετάνε. Μιλάω για θορύβους και ήχους που δεν ξέρεις από που προέρχονται. Βάζεις την τραγιάσκα σου, το μονόκλ, παίρνεις τον μεγεθυντικό φακό και ξεκινάς την εξερεύνηση:


Ήχος πρώτος: μπιπ, μπιπ, μπιπ (και επειδή δεν έχει νόημα να επαναλαμβανόμαστε μπιπ που δεν τελειώνει ποτέ). Χρόνος: απροσδιόριστος. Τόπος: έρχεται από την κουζίνα. Πάμε πιο κοντά στο πλυντήριο πιάτων, το οποίο μας ειδοποιεί ότι η πλύση μόλις τελείωσε και εσύ πρέπει να ξεκουνηθείς από τη θέση σου να το ανοίξεις αλλιώς θα συνεχίσει να σφυράει. Ευτυχώς ο ήχος σταματά με το που ανοίγεις την πόρτα, και δεν συνεχίζεται μέχρι να βγάλεις και τα πιάτα και να τα βάλεις στη θέση τους.


Ήχος δεύτερος: Να να να, ψηφιακός ήχος σαν μουσικούλα. Έρχεται πάλι από την κουζίνα. Ξέχασες την πόρτα του ψυγείου ανοιχτή για περισσότερο από ένα λεπτό; Καλά να πάθεις. Περιττό να πω ότι μας έχει φάει η τεχνολογία, τύφλα να έχει η Naf με τα gadget-ακια της!


Ήχος τρίτος: νιάου, νιάου. Η γατούλα έχει γίνει μόνιμος κάτοικος. Προφανώς νιώθει ασφάλεια και επιμένει να νιαουρίζει κάθε φορά που θέλει φαγητό, χάδια και παιχνίδια. Μας καλημερίζει το πρωί και μας καληνυχτίζει το βράδυ. Και δεν κάνει βήμα να μπει μέσα στο σπίτι. Τυπική. Μένει στη βεραντούλα μπροστά στο σαλόνι. Όμως σήμερα το πρωί άκουσα ένα νιαούρισμα στην κρεβατοκάμαρα. Λέω «Κι άλλη γάτα;» Ανοίγω νυσταγμένη το παράθυρο και νάτη η ψιψίνα. Τη φαντάζομαι να μελετά τα σχέδια του κτιρίου και να σχεδιάζει τρόπους για να ανακαλύψει που βρισκόμαστε όταν δεν μας βλέπει. «Νιαρ, αυτές οι σκάλες που τους βλέπω να κατεβαίνουν κάπου θα οδηγούν. Νιαρ, για να κάνω μια βόλτα να δω που κρύβονται όλες αυτές τις ώρες!»


Ήχος τέταρτος: βροχή. Βρέχει; Αφού έχει τόσο καλό καιρό έξω. Λιακάδα, ούτε ένα συννεφάκι. Μήπως είναι τοπικό σύννεφο πάνω από το κεφάλι μας. Βγαίνω έξω, δεν βρέχει. Όμως κάτι τρέχει. Ω, είναι το feng shui σιντριβανάκι μας στην κοινόχρηστη είσοδο του σπιτιού. Συχνοουρία, ξαναμπαίνω μέσα και κατευθύνομαι προς την τουαλέτα.


Ήχος πέμπτος: Μπιμμμμμμμμμμμμμμμμ. Μας ακούσανε κι οι γείτονες! Τι είναι αυτό; Ανάβει η οθόνη στο θυροτηλέφωνο. Τρίζουν οι τοίχοι! Κάποιος ήρθε να μας δει! Άκουσε κι αυτός τον ήχο και τρόμαξε!


Ήχος έκτος: Μπιπ. Σύντομο. Άλλα απροσδιόριστο. Κάθε βράδυ κατά τις 3 και μισή. Μυστήριο. Σηκωνόμαστε εναλλάξ κάθε βράδυ και κάνουμε μια έρευνα. Δεν έχουμε ανακαλύψει ακόμη από πού έρχεται. Μην είναι ο συναγερμός; Μην είναι ο κλέφτης; Μήπως όταν το ανακαλύψουμε θα είναι αργά;