Η ΔΕΗ σου προτείνει

Βρήκα το ιδανικό gadget για να κάνουμε οικονομία στο ρεύμα.

Stay at home

Δεν ήρθε κι ένα απόγευμα
που να μη γίνει βράδυ
και όνειρο σημαίνει
να έρθει κι ένα απόγευμα
που να μη γίνει βράδυ...
(Κ. Δημουλά)

Ένα 24ωρο κλεισμένοι στο σπίτι, με τον απόηχο της Dolores του Σαββάτου, το air-condition στο φουλ, μακαρόνια με κιμά στο κρεβάτι, λίγα επεισόδεια Heroes για δροσιά-υποκατάστατο του Lost (τίποτα δεν είναι σαν το Lost), ένα ντουζάκι για το καλό κατά τις 9, βράδιασε, πάει κι αυτή η μέρα, ξεκινάει η εβδομάδα, τα αφεντικά να λείπουν στο εξωτερικό κι εμείς να βάζουμε την προκαταβολή στην τράπεζα για… Κούβα!!!

Oh my life is changing everyday
Every possible way
Though my dreams, it’s never quite as it seems
Never quite as it seems

Scrooge

Νομίζω ότι θα γελάσω δυνατά όταν τελικά αποφασίσουμε που θα πάμε διακοπές το καλοκαίρι, που θα συνδυάζει τις καλοκαιρινές μας διακοπές με το ταξίδι του μέλιτος. Μέχρι τότε θα μετράμε και θα ξαναμετράμε τα ευρώ και θα μας βγαίνουν πολλά. Οι τσιγκούνηδες!

It's official!!! We are married!!!!

ακολουθεί σεντόνι... ψυχραιμία, πάρτε καφεδάκι και διαβάστε με την ησυχία σας...

Από πού να ξεκινήσω το report μου; Ο γάμος της χρονιάς (ο δικός μου και όχι της Πέγκυ Ζήνα) έγινε την Κυριακή 10 Ιουνίου και χωρίς να περιαυτολογώ, ήταν όλα…τέλεια!!!! Το σημαντικό είναι ότι τα θυμάμαι όλα, δηλαδή τα έζησα, ήμουν εκεί και όχι στον δικό μου κόσμο!

Καταρχάς, όλα ξεκίνησαν από την προηγούμενη ημέρα, όταν ήμουν ακόμη με τον γαμπρό το Σάββατο και βγήκαμε για ψώνια σαν να ήταν μια οποιαδήποτε άλλη ημέρα. Πήγαμε και αγοράσαμε ρούχα, έτσι για πλάκα και μετά πήγαμε για φαγητό στο καινούριο εστιατόριο που έχει ανοίξει στην Κηφισίας ο Κακέτσης, το οποίο ήταν πάρα πολύ ωραίο. Εγώ έφαγα ριζότο με μανιτάρια και ο Δημήτρης ένα hamburger και είχα μια αγωνία μη με πειράξουν τα μανιτάρια και τρέχω και δεν φτάνω. Αλλά όλα ήταν οκ. Μετά γυρίσαμε στο σπίτι, η αγάπη μας έφτιαξε ωραιότατο freddo cappuccino με φοβερό αφρόγαλα και μετά άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Πήρα τα μπογαλάκια μου και έφυγα.

Είχα ένα σακ βουαγιάζ με όσα θα χρειαζόμουν την επόμενη μέρα του γάμου και μια τσάντα. Πήρα το λεωφορείο αλλά για κακή μου τύχη επέλεξα τη διαδρομή από Βασιλίσσης Σοφίας. Το λέω αυτό γιατί το λεωφορείο σταμάτησε στο Hilton και μας άδειασε όλους γιατί μάλλον είχε πορεία και είχαν κλείσει το δρόμο. Έτσι, μη μπορώντας να κάνω αλλιώς το έριξα στον ποδαρόδρομο μέχρι τη Σίνα, κόβοντας δρόμο από το Κολωνάκι.

Η νύφη με το σαμάρι της και το σακ βουαγιάζ της.

Ιδρωμένη και κουρασμένη έφτασα στη μαμά μου, όπου εκεί με περίμεναν και τα ανίψια μου, η αδερφή μου και ο αδερφός μου. Μετά ήρθε και η αδερφή της κουμπάρας η οποία είχε επιμεληθεί τα στέφανα και μας τα έφερε. Είχα αγωνία να τα δω γιατί η Μαρία μένει στο Λονδίνο και τα στέφανα τα είχα δει μόνο σε φωτογραφίες μέσω email αλλά ήταν τέλεια, όπως και το κουτάκι που είχε κεντήσει τα ονόματά μας. Μέχρι το βράδυ η ώρα κύλησε ήρεμα, ήταν κι ο Γιώργος ο φίλος του Παναγιώτη του αδερφού μου εκεί, και τσιμπήσαμε τα φοβερά μεζεδάκια που είχε ετοιμάσει η μαμά μου. Το βράδυ έμεινα μόνη μου στο σαλόνι να χαζεύω τηλεόραση. Η Παναγιώτα, η φοβερή ανιψιά μου, είχε υποσχεθεί να μείνει μαζί μου το βράδυ για bachelor, αλλά τελευταία στιγμή άλλαξε γνώμη και πήγε με τη μαμά της.

Εδώ ανοίγω μεγάλη παρένθεση για να μιλήσω για τη μαμά μου. Η μαμά μου χάρηκε, συγκινήθηκε και δούλεψε για αυτό το γάμο πάρα πολύ. Πάνω από τα κεφάλια όλων μας και μέσα στο μυαλό μου υπήρχε η σκέψη του μπαμπά μου που πολύ θα ήθελε κι αυτός να ήταν παρών σε αυτή τη μεγάλη χαρά αλλά δυστυχώς δεν τα κατάφερε. Αν μπορούσα θα είχα παντρευτεί και πέντε χρόνια νωρίτερα, μόνο για να τον έχω κι αυτόν δίπλα μου αυτό το βράδυ. Η μαμά μου ένιωθε πιο έντονα αυτή την απουσία, αφού ο μπαμπάς μου ήταν ο άνθρωπος που γυρνούσε και του έλεγε όλα τα νέα, τις λεπτομέρειες, τόσα χρόνια. Η μαμά μου είναι το στήριγμά μου και η βοήθειά της ήταν πολύτιμη, όχι μόνο πρακτικά αλλά και ψυχολογικά, για να γίνουν όλα σωστά. Δεν μπορώ να φανταστώ πως θα τα είχα καταφέρει όλα χωρίς την υποστήριξή της, διακριτική, με την άποψή της όπου χρειαζόταν. Ήταν εκεί και θα είναι εκεί γιατί την έχω ανάγκη και πιστεύω ότι με έχει κι αυτή.

Πρωινό Κυριακής. Ώστε για αυτή τη μέρα μιλάγαμε τόσο καιρό; Ξύπνησα ήρεμη και έκανα το μπανάκι μου, λούστηκα και ήπια το καφεδάκι μου. Κατά τη μία ήρθε η κουμπάρα, η φοβερή και εναλλακτική Κατερίνα, δεύτερη ξαδέρφη μου και ένα πολύ αγαπημένο μας πρόσωπο. Τη διαλέξαμε για κουμπάρα μας γιατί την αγαπάμε πολύ, είναι ίσως το μοναδικό άτομο στον κόσμο που πάντα το σκεφτόμαστε με αγάπη κι ας μη βρισκόμαστε πολύ συχνά. Προς το παρόν. Η Κατερίνα ζει και εργάζεται στην Ιρλανδία, όπου μένει με τον αγαπημένο της Jerry, ο οποίος πρόσφατα της έκανε και πρόταση γάμου. Έχουν σκοπό σε λίγα χρόνια να έρθουν να δοκιμάσουν την τύχη τους και στην Ελλάδα αλλά πρώτα από όλα ο Jerry πρέπει να μάθε ελληνικά! Η κουμπαρούλα λοιπόν έφτασε περιχαρής και συνεχίστηκε η παρέα, με μεζεδάκια (από τα οποία δεν έφαγα σχεδόν τίποτα γιατί είχα το άγχος του νυφικού!), φωτογραφίες backstage και χαμόγελα!

Μετά ήρθε η make up artist μου, η φοβερή Μάγδα, που ήταν τόσο ήρεμη και καλή που δεν αγχώθηκα για το τίποτα. Μετά ήρθε η κομμώτρια, η Μαρία και ξεκινήσαμε το μαλλί. Ο χρόνος άρχισε να κυλά. Ήρθε η αδερφή μου με τα ανίψια μου. Η Παναγιώτα και ο Βασίλης. Και μετά ήρθε και η κουμπάρα μου η Μάρθα με τον άντρα της και τα παιδιά τους, τη Βασιλική (την οποία έχω βαφτίσει και θα ήταν το δεύτερο παρανυφάκι μαζί με την Παναγιώτα) και τον Δημητράκη ο οποίος επέμενε να παίξει παζλ.

Ανοίγω δεύτερη παρένθεση. Η Παναγιώτα. Το λουλούδι της ζωής μου. Χάρηκε την προετοιμασία του γάμου πιο πολύ κι από μένα. Το φοβερό της φόρεμα, το βάψιμο που της έκανε η Μάγδα (λίγο ρουζ και λιπ γκλος, δεν μίλησε για καμιά ώρα για να μην της φύγει από τα χείλια!). Ερχόταν δίπλα συνέχεια με το έξυπνο μουτράκι της, παρατηρούσε τα πάντα, πώς μου χτένιζαν τα μαλλιά, πώς με έβαφαν, της άρεσαν πολύ τα παπούτσια μου, με βοήθησε να βάλω το νυφικό στο τέλος. Ήταν μια από τις μεγαλύτερες χαρές μου να την έχω δίπλα μου από την αρχή μέχρι το τέλος, γιατί είναι το πιο γλυκό πλασματάκι στον κόσμο, η πιο καλή μου φίλη κι ας είναι ακόμη μικρή, μόλις 5μισή χρονών.

Όσο για τον Βασίλη, βλέποντας κάποιες φωτογραφίες που βγάλαμε με την ψηφιακή και τις έχω αμέσως, τον βλέπω την ώρα που καταφτάνω στην εκκλησία να χειροκροτά με μια φατσούλα και ένα τεράστιο χαμόγελο, σαν να το καταευχαριστιέται κι αυτός. Του έδωσα να παίξει και λίγο με το κινητό μου όσο ήμασταν στο σπίτι.

Γράψαμε τα ονόματα των ανύπαντρων κορασίδων στο παπούτσι, το νυφικό δεν έκλεινε καλά στην αρχή, ίδρωνα και ξείδρωνα αλλά όλα οκ. Ήρθε και η φίλη μου η Τέσση και έκλεισε το φερμουάρ. Ήρθε και η Βούλα με τον καλό της και ξεκινήσαμε σχεδόν όλοι μαζί για την εκκλησία. Εντωμεταξύ είχε έρθει και η τρελή ξαδέρφη, η Γιάννα, από την Θεσσαλονίκη, πολύ συγκινήθηκα που την είδα, αλλά μες τη φούρια δεν προλάβαμε να μιλήσουμε πολύ!

Η διαδρομή μέχρι την εκκλησία είχε πολύ πλάκα. Ο καλός μου αδερφός είχε νοικιάσει Mercedes cabrio με οδηγό. Αυτοί μπροστά και πίσω εγώ με τα παρανυφάκια. Πηγαίνοντας προς την εκκλησία περάσαμε από τη Σκουφά, στον Άγιο Διονύσιο όπου εκεί θα ξεκίναγε άλλος γάμος. Κόσμος παντού στο δρόμο και στο πεζοδρόμιο, ο γαμπρός στα σκαλιά και ξαφνικά εμφανίζομαι εγώ και όλοι παθαίνουν σοκ. Ποια είναι αυτή; Ά ήρθε η νύφη. Δεν είναι αυτή. Ο γαμπρός τα είχε χάσει. Εγώ τους κούναγα το δάχτυλο, εγώ είμαι από άλλο γάμο. Μέχρι και να παρκάρουμε μας δείχνανε, τέτοιο μπέρδεμα! Πολύ γέλιο μιλάμε! Και πιο κάτω, όπου είχε κίνηση και κολλάγαμε ο κόσμος μας χαιρέταγε και μας ευχόταν! Τέλεια!!!!! Το κάμπριο κάνει τη διαφορά!!!

Κάναμε την πατροπαράδοτη βόλτα και φτάσαμε στην εκκλησία. Η εκκλησία είναι τόσο όμορφη και έχει μια σκάλα που κατεβαίνει προς το προαύλιο όπου εκεί ήταν μαζεμένος όλος ο κόσμος. Έτσι όταν εμφανίστηκα στο πρώτο σκαλί είχαν όλοι την καλύτερη θέα. Ψωνάρα. Τα παρανυφάκια τέσσερα βήματα μπροστά μας κι εγώ αγκαζέ με τον αδερφούλη μου. Η αλήθεια είναι ότι αυτή τη στιγμή φοβόμουν πιο πολύ αλλά τελικά ήμουν χαμογελαστή και δεν τρόμαξα με το χειροκρότημα. Αφού έψαχνα να κόψω και φάτσες. Οι υπόλοιποι όμως τα είχαν χάσει. Ο γαμπρός έπαθε πλάκα με το νυφικό αφού εγώ του είπα να μου δώσει την ανθοδέσμη και ένα φιλί. Μετά όλα κύλησαν ρολόι μέσα στην εκκλησία. Ζεστάθηκα λίγο από τα φώτα αλλά δεν ίδρωσα και πολύ. Βέρες, στέφανα, ο χορός του Ησαΐα, υπογραφές. Και μετά η χαιρετούρα. Ε, εκεί έγινε χαμός. Δεν ξέρω πόση ώρα χαιρετούσαμε πάντως ξέρω ότι με πόνεσαν τα πόδια μου, το πεδιλάκι ήταν 9ποντο κι εγώ δεν είμαι για τέτοια. Η μπομπονιέρα έκλεψε την παράσταση. Βαζάκι με γλυκό του κουταλιού (κεράσι και βύσσινο), με κουταλάκι και κουφέτα σε τούλι, και καπάκια με υφασματάκι κίτρινο και πορτοκαλί. Αυτά ήταν και τα χρώματα του γάμου, στα λουλούδια και στη δεξίωση μετά. Πολλοί μου λέγανε ότι ήμουν πολύ όμορφη και ότι ήμασταν κι οι δυο πολύ χαλαροί, αλλά τι να κάναμε; Να αρχίζαμε να τσιρίζουμε;

Part two. Πριν πάμε στη δεξίωση, ο οδηγός μας πήγε μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας μέχρι να είναι όλα έτοιμα. Ο κόσμος μας χαιρετούσε από τα πεζοδρόμια, από τα λεωφορεία, είχε πάρα πολύ πλάκα. Φτάσαμε στον χώρο της δεξίωσης, ένα καταπληκτικό μέρος με θέα την Ακρόπολη και πολύ πράσινο. Κρυφτήκαμε από έξω μέχρι να παίξει το βιντεάκι. Το είχα φτιάξει εγώ με τα χεράκια μου και είχε πολλές φωτογραφίες από τα ταξίδια που έχουμε κάνει ως τώρα με κόνσεπτ ότι τώρα ξεκινάμε το μεγαλύτερο. Όταν άκουσα το χειροκρότημα στο τέλος, φτερούγισε η καρδούλα μου, χάρηκα που τους άρεσε, μου το είπαν πολλοί και μετά.

Κάναμε την είσοδο μας με το «Χέρια ψηλά» του Χατζηγιάννη και κόψαμε την τούρτα με το «Sugar Sugar». Μετά χορέψαμε τον πρώτο χορό μας, το εκπληκτικό τραγούδι της Γαλάνη με τον Καραδήμο «Σε θέλω εδώ». Κάποιοι κλαίγανε, λέει, από τη συγκίνηση… Και μετά η έκπληξη. Ίσως η καλύτερη στιγμή για μένα εκείνο το βράδυ. Είχαμε συνεννοηθεί με δυο τρία άτομα και με το που τέλειωσε το τραγούδι μας μπήκε το …και αντίστροφα ο χρόνος μετράει….και κάναμε σε όλες τις παρέες νόημα με τα χέρια, σαν να τους ξεσηκώνουμε να έρθουν στην πίστα, σηκώθηκαν οι «μιλημένοι» και παρέσυραν κι άλλους μαζί τους με αποτέλεσμα, σχεδόν όλοι οι νέοι να χορεύουν σαν τρελοί μαζί μας στην πίστα… Σ’αγαπάω…..

Το βράδυ κύλησε πολύ όμορφα, φάγαμε, ήπιαμε, χαιρετήσαμε τον κόσμο, πολλοί ήταν αυτοί που γράψανε στο βιβλίο ευχών και ο χορός καλά κράτησε. Ο Δημήτρης έδωσε ρεσιτάλ, όσοι δεν τον είχαν ξαναδεί να χορεύει έπαθαν πλάκα. Χόρεψα κι εγώ φυσικά αν και δεν είναι το φόρτε μου και μετά όλοι του λέγανε να μου κάνει μαθήματα. Ας μην ήξερα, το ευχαριστήθηκα! Η καλή μου φίλη η Τέσση έπιασε την ανθοδέσμη και όχι… δεν ήταν στημένο!

Που και που γύρναγα και κοίταζα τη φωτισμένη Ακρόπολη και μου κοβόταν η ανάσα! Η τουρτίτσα πολύ καλή και ο αφρώδης οίνος με γεύση ροδάκινο επίσης. Νομίζω ότι ήταν ένας από τους καλύτερους γάμους που έχω πάει, τώρα ως νύφη. Τα σχόλια από όλους πολύ καλά. Ότι δεν ήταν τίποτα δήθεν και ότι ήμασταν πολύ φυσικοί και φυσικά ερωτευμένοι.

Φύγαμε όταν φυσικά είχαν φύγει όλοι και ένας φίλος μάς μας πήγε στο ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει για εκείνο το βράδυ! King size bed, σουίτα με τα όλα της έστω και για λίγο.

(Το άλλο πρωί συνειδητοποίησα ότι είχα ξεχάσει να πάρω τη φούστα μαζί μου και είχα πάρει μόνο την μπλούζα, λίγο δύσκολο να κατεβώ για καφέ με το… βρακί γι’ αυτό επιστρατεύτηκε το αδερφάκι μου που μου έφερε ρούχα και ήρθε να μας πάρει. Η υπόλοιπη μέρα αφιερώθηκε στο άνοιγμα των δώρων και των… φακελακίων!!!

Γάμος τέλος! Νιώθω όμως τη σιγουριά ότι η αγάπη μου κι εγώ θα νιώθουμε πάντα τόσο ευτυχισμένοι όσο εκείνη τη βραδιά. Ο Δημήτρης ήταν πάντα το άλλο μου μισό, από τότε που πηγαίναμε Δημοτικό και ήμασταν κολλητά φιλαράκια μέχρι προχτές που χορεύαμε το χορό του Ησαΐα! Μας περιμένουν κι άλλα ταξίδια… Κι άλλες όμορφες στιγμές! Και θα τις ζήσουμε με όλη μας την ψυχή!

Ακολουθεί ευχαριστήριος λόγος μετά το Όσκαρ:

Για όσους διαβάζουν όλα αυτά και ήταν παρόντες στο γάμο, θέλω να τους ευχαριστήσω πάρα πολύ, γιατί χωρίς αυτούς δεν θα είχε γίνει τίποτα!

Ευχαριστώ τη μαμά μου για όλα, γιατί χωρίς αυτή η ζωή μου δεν θα είχε γούστο!

Ευχαριστώ τον αδερφό μου, που το χάρηκε, κι ας τον «χώσαμε» λίγο περισσότερο από όσο περίμενε!

Ευχαριστώ την αδερφή μου που με την οικογένεια της ομόρφυνε σε σημαντικό βαθμό το γάμο μου! Χωρίς αυτήν και τα ανίψια μου δεν θα ήμουν αυτή που είμαι σήμερα!

Ευχαριστώ την κουμπαρούλα μου, την Κατερίνα που έκανε τόση μεγάλη θυσία και ταξίδεψε μόνο για λίγες μέρες για τον γάμο! Και στα δικά της!

Ευχαριστώ και τα πεθερικά μου για ευνόητους λόγους, χωρίς αυτούς δεν θα είχα τον Δημήτρη!!!

Τον αδερφό του Δημήτρη και την οικογένεια με τη μικρή μπουμπού που για μια στιγμή έσυρε τον χορό (αγκαλιά φυσικά! Σύντομα και στα βαφτίσια της!)

Τέλος, ξέρω πως ο μπαμπάς μου τα είδε όλα αυτά και χαμογελούσε όλο το βράδυ! Ήταν σαν να ήταν κι αυτός εκεί. Σε αυτόν αφιερώνω εκείνη τη βραδιά!

Και στα δικά σας οι ανύπαντροι!!!

Όλα τα νέα του γάμου...

Στην τελική ευθεία

Χτες έβλεπα αυτή τη βλακεία με τους καρχαρίες στον Ant1 και έκλειναν τα μάτια μου αλλά ήθελα να «κρατήσω» μέχρι το τέλος για να δω τι θα απογίνουν οι δυο άμοιροι scubadivers που βρέθηκαν καταμεσής του πελάγου. Spoiler, spoiler, spoiler. Τον έναν τον φάγανε κι η άλλη αυτοκτόνησε απ’ ό,τι κατάλαβα. Αν και οι διάλογοι ήταν λίγο μούφα (τι να πεις τόσες ώρες μες τη θάλασσα με τον καλό σου;) το έργο είχε μια ωραία ατμόσφαιρα, τρομακτική και καθηλωτική.

Ο μήνας δεν μπήκε και πολύ καλά. Το Σάββατο πηγαίνοντας να βάψω το μαλλί στις 10 η ώρα το πρωί, ένας βλάκας άνοιξε την πόρτα του χωρίς να κοιτάξει και μου κατέστρεψε τη δεξιά πλευρά του αυτοκινήτου. Εγώ άκουσα μόνο ένα «πρόσεξε» του Δημήτρη και ταυτόχρονα είδα τον καθρέφτη να έρχεται προς το μέρος μου. Φτερό, προφυλακτήρας σαν σπασμένο αυγουλάκι, δεξί φως, πόρτες με χρώμα. Ήρθαν οι ασφαλιστικές, όλα οκ. Αύριο θα πάω το αυτοκίνητο στο συνεργείο να έρθει κάποιος από τη δική του ασφαλιστική να εκτιμήσουν τη ζημιά. Αποτέλεσμα; Δεν θα έχω αυτοκίνητο αυτή την εβδομάδα, την τελευταία του γάμου που το χρειάζομαι γαμώτο. Μπορεί και να το κρατήσω, να το φτιάξω την άλλη εβδομάδα αλλά με χαλάει που δεν έχω δεξιό καθρέφτη. Anyway, το ηλίθιο της υπόθεσης είναι ότι καλέσαμε και την Άμεσο Δράση, η οποία δεν ήρθε ποτέ. Στο τέλος, μετά από δύο ώρες, αφού είχαν φύγει όλοι τους πήραμε να τους πούμε ότι φεύγουμε κι εμείς και μας λένε «Θέλετε να το ακυρώσουμε;», λες κι ήταν ραντεβού στον οδοντίατρο. Βέβαια κάναμε το λάθος και είπαμε ότι δεν χρειαζόμαστε ασθενοφόρο, οπότε σου λέει, κάτσε και περίμενε. Και σήμερα διαβάζω ότι ξεσκιστήκανε να κόβουν κλήσεις με τον νεό ΚΟΚ. Ψυχραιμία.

Το Σάββατο το βράδυ πήγαμε και κάναμε κατασκοπεία σε ένα γάμο που γινόταν στον ίδιο χώρο που θα γίνει κι ο δικός μας. Ήταν καταπληκτικά, σαν να έβλεπα το γάμο μου από μακριά. Το μόνο που θέλω είναι να είναι καλός ο καιρός γιατί αλλιώς χαθήκαμε. Τα ελληνικά site λένε για αραιή συννεφιά, τα ξένα λένε sunny. Τουλάχιστον κανένα δεν μιλάει για βροχή για εκείνη τη μέρα. Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη όμως όλοι προβλέπουν βροχές. Παντρεύεται κι η Πέγκυ Ζήνα την ίδια μέρα, μη μας το χαλάσει.

Μέσα σε όλα τα άλλα, τελείωσε και το Lost και θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι το Φεβρουάριο για την επόμενη σεζόν.