New Dreams

Κυριακή μεσημέρι, λαμβάνω sms από τη Naf. «Περιμένω ποστ με θέμα: Η πρώτη μας Κυριακή στο καινούριο σπίτι! Αν δεν έχεις νετ, πήγαινε σε ίντερνετ καφέ.» Όμως εγώ δεν θέλω να αφήσω το ηλιόλουστο σπιτάκι μου και να ψάξω πρόσβαση στο διαδίκτυο. Άσε που μπορεί να χαθώ και να βρεθώ πάλι στο ΙΚΕΑ (κυριακάτικα θα είναι κλειστά!). Το σπιτάκι με θέλει εδώ, μια αγκαλιά με περιμένει στον καναπέ, φίλοι, γνωστοί, περίεργοι και πάσης φύσεως τεχνίτες παρελαύνουν από το κατώφλι μας.

Κάθε βράδυ, μια γατούλα έρχεται στην αυλή μας και μας κάνει χαρούλες. Είναι χαδιάρα, θέλει αγάπη και ήταν το καλύτερο καλωσόρισμα στο καινούριο μας σπίτι. Την ταΐζουμε, την χαϊδεύουμε και μάλλον μας αγάπησε κι αυτή. Γιατί δεν φεύγει σχεδόν ποτέ. Και είναι τόσο τυπική που δεν τολμάει να μπει μέσα. Κάθεται εκεί, στο παράθυρο και μας παρατηρεί.


Ψάχνω τα ντουλάπια της κουζίνας τρεις φορές για να θυμηθώ που έβαλα τι. Ένα δωμάτιο γεμάτο κούτες, άλλες ανοιχτές, άλλες κλειστές, με πράγματα που περιμένουν να μπουν στη θέση τους. Κλείνω την πόρτα και παρατηρώ τους χώρους. Είναι τόσο οικείο το σπιτάκι, σαν να το γνώριζα από πάντα. Περίεργο. Νιώθω μια αμηχανία. Πώς να διαχειριστείς την ευτυχία, δύσκολο πολύ. Μετά μου χαμογελάς, νιώθω σιγουριά, θα την είχα οπουδήποτε μαζί σου, αλλά εδώ έχουμε κι ωραίο φόντο. Παίρνω τα πινέλα μου και ξεκινάω τη ζωγραφιά μας.

Τηλεγράφημα

Σήμερα είδα την Παπαρήγα. Στοπ. Ήταν συνοδηγός σε μια ασημί Lexus. Στοπ. Πίσω της κολλητά ένα άλλο αυτοκίνητο με φάρο. Στοπ. Σχεδόν κολλημένοι στην Κηφισίας. Στοπ. Κόντεψαν να τρακάρουν μεταξύ τους. Στοπ. Στην προσπάθεια τους να περάσουν στον λεωφορειόδρομο. Στοπ. Τελικά πέρασαν και εξαφανίστηκαν. Στοπ. Όλοι οι υπόλοιποι έμειναν στην ίδια θέση. Στοπ. "Πο πο, παραλίγο να τρακάρουν" μου είπε ο ηλικιωμένος κύριος που περίμενε δίπλα μαζί μου στη διάβαση να περάσουμε απέναντι. Στοπ. "Η Παπαρήγα ήταν." του λέω. Στοπ. "Σοβαρά μιλάς; Με το πρώτο, το πολυτελές αυτοκίνητο; Η εργατομάνα ήταν; Κρίμα που δεν την είδα, να γελάσω..." Στοπ.

Pause

Σταματάω το χρόνο, πατάω pause, να προλάβω να σκεφτώ, να νιώσω τι συμβαίνει και ότι σε λίγες ημέρες θα αλλάξει όλη η ζωή μου. Μετακομίζω, την άλλη Δευτέρα θα ξυπνήσω αλλού, με κανένα μικρό δάκρυ στα μάτια, από χαρά, από αγαλλίαση, από ανασφάλεια. Στριμώχνω όλες τις σκέψεις μου στο μικρό μου μυαλουδάκι, τις αναμνήσεις που μου χάρισε το σπίτι που θα με φιλοξενήσει για επτά ακόμη ημέρες. Μου είναι τόσο δύσκολο να φύγω… Σαν ένας μικρός θάνατος, κι ας ξέρω πως εκεί που πάμε είναι ο παράδεισος. Θα αποφάσιζες να πεθάνεις αν ήξερες ότι θα πήγαινες στον παράδεισο; Θα άφηνες τις συνήθειες σου, τις ευκολίες σου, όλα αυτά τα μικρά πράγματα που έκαναν σημαντική τη ζωή σου μέχρι τώρα για να ζήσεις στα σύννεφα;
Δεν μετακομίζω στο φεγγάρι, ούτε καν σε άλλη πόλη, πόσο μάλλον σε άλλη χώρα, αλλά ένα κομματάκι από την ψυχή μου θα το αφήσω εδώ, κλεισμένο σε ένα κουτάκι που θα ξεχάσει πίσω η μεταφορική. Απόψε θα βάλω μακριμάνικο μπλουζάκι και θα κάτσω στη βεράντα, με κλειστά τα φώτα, να καπνίσω ένα τσιγαράκι, να συγκινηθώ επί τούτου, να μου φύγει το βάρος. Σαν να προδίδεις ένα παιδί και το αφήνεις, το κορόιδεψες. Κι αυτό είναι παιδί, δεν σου κρατάει κακία, θα αγαπήσει όποιον φέρεις εδώ μέσα για να μείνει. Και θα πατήσω πάλι play για να συνεχίσω λίγο πιο βόρεια, λίγο πιο ανατολικά, στην εξοχή…

p.s. Χτες πήγα στη συναυλία ολομόναχη, ελλείψει άλλης παρέας, όσο πλησίαζα προς το Καλλιμάρμαρο, τόσο ένιωθα πως είχα κάνει λάθος, αλλά όταν έγινα ένα με τον κόσμο και στάθηκα ανάμεσά τους, κατάλαβα ότι είχα κάνει το σωστό! Και πέρασα μια από τις ομορφότερες βραδιές της ζωής μου, μόνη μου, με 50.000 άλλους, τον υπέροχο Michael Stipe και τα τραγούδια που με μάγεψαν για άλλη μια φορά. Άλλο ένα τεράστιο pause που δεν θα ξεχαστεί εύκολα…

Που φυτρώνουν τα Swarovski?

Αυτή την εβδομάδα ψάχνουμε για φωτιστικά, πράγμα δύσκολο και επίπονο, όχι μόνο για τα ποδαράκια μας αλλά και για την αισθητική μας. Γιατί το γούστο είναι κάτι υποκειμενικό και με το που μπαίνεις σε ένα κατάστημα καταλαβαίνεις αμέσως αν σου "κάνει" ή όχι κάτι.
Συμπεράσματα;
Τα Swarovski κάπου φυτρώνουν, γίνεται σίγουρα εξόρυξη σε κάποιο μυστικό σημείο ή κάτι παίζει με τον πολλαπλασιαστή του CERN. Αλλιώς δεν εξηγείται η υπερπληθώρα φωτιστικών με τρεις χιλιάδες κουτσουλάκια με Swarovski, λίγα από εδώ, λίγα από εκεί λίγα παραπέρα. Υπάρχουν ολόκληροι όροφοι καταστημάτων με πολυελαίους που το μάτι μου τους σκανάρει και τους απορρίπτει σε ένα δευτερόλεπτο. Αφού να φανταστείτε μπήκαμε σε ένα μαγαζί και το πρώτο πράγμα που είπα στην πωλήτρια είναι "Στον πάνω όροφο τι έχετε;" Σαν να της είπα, λέει ο Δημήτρης, "Όλα αυτά που έχετε εδώ κάνω ότι δεν τα βλέπω, τι άλλο έχετε;" Σε ένα άλλο, βρήκαμε ένα πάρα πολύ ωραίο με σύρμα (καλά αυτό το φτιάχνει κι η o mother) και έρχεται η πωλήτρια να μας ανακοινώσει ότι εκτός από τις λαμπίτσες που βλέπουμε έχει και κάτι άλλες led που αναβοσβήνουν σε διάφορα χρώματα, μπλε, κόκκινο, κίτρινο, Oh my God!!!
Οι τιμές έχουν την πλάκα τους κι αυτές. Δηλαδή γελάς με το που τις ακούς. Και γελάει τελευταία και η πωλήτρια γιατί φυσικά το μάτι πέφτει στο πιο ακριβό και το φθηνό σπάνια είναι ωραίο και κάνει μπαμ από μακριά ότι είναι πλαστικούρα... Έχω δει φωτιστικά που θα χρειαστεί να πουλήσουμε το σπίτι για να τα αγοράσουμε και να μετακομίσουμε στις Βερσαλλίες αλλά και άλλα που πιο πολλά θα δώσω στον ηλεκτρολόγο για να το τοποθετήσει.
Προς το παρόν κλείσαμε το πρώτο μας φωτιστικό για το σαλόνι, χρειαζόμαστε άλλο ένα για την τραπεζαρία και κάτι απλίκες για τα χωλ αλλά δεν νομίζω ότι ο Δ. αντέχει άλλο περπάτημα και ο λαιμός μας έχει πιαστεί αφού κοιτάμε συνεχώς ψηλά.