Το καλοκαίρι δεν τε-λειώνει... (updated)

Παρασκευή και Σάββατο ήμουν συνεχώς online για να τσεκάρουμε τον καιρό για την Κυριακή! Απέφευγα να κοιτάξω έξω από το παράθυρο αν και τα μπουμπουνητά και το τσιρ τσιρ τσιρ της βροχής μου κατέβαζε το ηθικό… Το accuweather που το είχα για έγκυρο, το Σάββατο έλεγε ότι έχει sunshine. Sunshine και στα μούτρα σου, καρέκλες ρίχνει, του έλεγα! Για την Κυριακή, ένα μεγάλο ποσοστό των μετεωρολογικών site μιλούσε για αραιή συννεφιά και 29 βαθμούς.

Όπερ και εγένετο! Μια φοβερή καλοκαιρινή μέρα ξεκίνησε την Κυριακή, την Κυριακή που βαφτίσαμε το μικρό μας κουτσουνέλι! Το οποίο έκλαψε γοερά αλλά όχι δυνατά και μετά ξεράθηκε στον ύπνο. Όλα πήγαν τέλεια και ήρθε η ώρα να σας αποκαλύψω πως η βάπτιση είχε concept …το παγωτό!

Ιδού η πρόσκληση

Τυπώσαμε τις προσκλήσεις και κολλήσαμε τα ξυλάκια.

η μπομπονιέρα

Ένα αληθινό χωνάκι παγωτού και μέσα κουφέτα και marsmallow σε σχήμα παγωτού.

Το μαρτυρικό

Το ξυλάκι φτιάχτηκε με πηλό και οδοντογλυφίδα.

Το γλυκό

Ροζ επικάλυψη και παγωτό παρφέ από το Max Perry.

Και το βιογραφικό μας που μοιράστηκε στους καλεσμένους μας στο τραπέζι. {θα μπορούσα να σβήσω το επίθετό μας αλλά δεν πειράζει, γράψτε το κι εσείς κάπου ;-)}

Τα φτιάξαμε όλα στο χέρι, με τρομερή βοήθεια από τη μαμά, τον νονό και την Ακούραστη Τέσση!!

Και το όνομα αυτής Δανάη...

Update: Εδώ και 3 μέρες προσπαθώ να κάνω upload νέα φωτογραφία και το blogger αρνείται πεισματικά!
Anyway, μετά από απαίτηση πολλών τηλεθεατών (δηλαδή της Σοφίας) βάζω και τη φώτο από το περιεχόμενο της μπομπονιέρας και δώρο.... το μπουκάλι των ευχών!!!!

Καλό φθινόπωρο

Ο Σεπτέμβριος είναι ο μήνας με τις αυτοσχέδιες πιτζάμες και τα στο περίπου νυχτικά. Δηλαδή είναι ο μήνας που ακόμη στις ντουλάπες μας έχουμε τα καλοκαιρινά και διστάζουμε να συζητήσουμε για να «κατεβάσουμε» τα χειμωνιάτικα (αυτή η έκφραση δεν νομίζω πως θα εκλείψει ποτέ, κι ας μην έχουν πια πατάρια τα καινούρια διαμερίσματα, κι ας αποθηκεύουμε τα ρούχα μας στις μοντέρνες μας αποθήκες). Έτσι λοιπόν το βράδυ, επειδή κρυώνω βάζω το καλοκαιρινό νυχτικό μου και από πάνω μια μακριμάνικη μπλούζα. Ή βάζω κανένα μακριμάνικο μακρύ μπλουζάκι. Η μικρή φορά παντελονάκι και κάλτσες και όσες φορές κι αν την σκεπάσω με λινή κουβερτουλα τη βρίσκω κάπου στην άκρη του κρεβατιού μπερδεμένη, πώς τα καταφέρνει;

Ο Σεπτέμβριος είναι ο μήνας της οργάνωσης. Αυτή την Κυριακή είναι η βάπτισή της μικρής και ο πυρετός της προετοιμασίας έχει χτυπήσει κόκκινο. Δεν θυμάμαι αν αποφασίσαμε συνειδητά να τα κάνουμε όλα στο χέρι, μπομπονιέρες, μαρτυρικά, προσκλήσεις, μια έκπληξη για το τραπέζι, πάντως το χαρήκαμε και ελπίζω να πάνε όλα καλά. Να μην κλάψει πολύ το ζουζουνέλι και να μη χρειαστεί να πάω με χάρτινη σακούλα στο κεφάλι ώστε να μη με βλέπει και κλαίει πιο πολύ. Ούτε με ομπρέλα επίσης. Γιατί τα μετεωρολογικά site μου τα λένε κάπως περίεργα. Ο καιρός μέσα στην εβδομάδα έχει ψυχράνει, ήρθε το φθινόπωρο, μια παράταση ζητήσαμε καλέ μου, και από Δευτέρα κάνε ό,τι θέλεις.

Ο Σεπτέμβριος είναι και ο μήνας της παραλαβής των βιβλίων για το πανεπιστήμιο. Σήμερα παρέλαβα τα βιβλία του πρώτου μαθήματος που έχει να κάνει με το Βυζάντιο και χάρηκα. Μάλιστα, χάρηκα πιο πολύ όταν πήγα στο ταχυδρομείο να πάρω το δέμα και ο κόσμος στην ούρα, σχεδόν με μια φωνή, μου παραχώρησε τη θέση του. Μάνα, φοιτήτρια με μωρό στο καρότσι, ξεκινά διάβασμα. Ε, αφού τα κατάφερα πέρυσι με το νεογέννητο, φέτος θα αριστεύσω. Καλά, και να μην αριστεύσω, θα γεμίσω γνώσεις και θα πάω και στις συναντήσεις, τις οποίες έχασα πέρυσι σχεδόν όλες γιατί θήλαζα και δεν μπορούσα να υπολογίσω τις ορέξεις της μικρής ταλιμπανέζας!

Ο Σεπτέμβριος είναι ο μήνας του Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Δεν θα πάω φέτος, όχι γιατί δεν μπορώ να αφήσω κάπου το μωρό αλλά γιατί είμαι μακριά από τα σινεμά και θα είναι ένα μικρό ταξίδι και θα έχω και την έννοια να γυρίσω. Πέρυσι, έγκυος, πήγα σε πολλές ταινίες, κι ας καραδοκούσε η γρίπη των χοίρων, οπότε ας δώσουμε ραντεβού για του χρόνου.

Καλό φθινόπωρο!

Κοψομεσιάστηκα!

Λοιπόν, το θέμα αγκαλιά συνοδεύεται με το απελπιστικό ερώτημα "μέχρι πότε;". Και για να εξηγούμαστε, η κοπελίτσα μου είναι 9,5 μηνών και κάνει τα πρώτα της βήματα γύρω γύρω από το τραπέζι του σαλονιού ή όταν την κρατάμε από τα χέρια, σημάδι που δείχνει ότι σύντομα θα γίνει ανεξάρτητη και θα πάρει τους δρόμους. Για να κοιμηθεί δεν έχουμε καταφέρει ακόμη να κόψουμε την αγκαλιά, τύπου "σε βάζω στο κρεβάτι, σου διαβάζω παραμύθι, γλαρώνεις, σου λέω καληνύχτα και φεύγω". Αυτό είναι ένα project που θέλει πολύ δουλειά ακόμη. Φαντάζομαι όμως (ελπίζω μάλλον) ότι όσο θα μεγαλώνει θα στρώσει η κατάσταση. Αν πάμε βόλτα και κουραστεί φυσικά θα την πάρω αγκαλιά, αν δυσκολεύεται να φτάσει κάπου, πάλι θα την πάρω. Όμως μέχρι πότε; Γιατί αρχίζει και πονάει φρικτά ορισμένες φορές η μέση μου και είναι μόλις 9 κιλά, μετά τι θα κάνουμε;
Και το ρωτώ αυτό γιατί παρατηρώ ότι η πλειοψηφία των celebrities, εγχώριων και ξένων, κουβαλάνε τα παιδιά τους αγκαλιά και σε ηλικία που άνετα περπατάνε, μη σου πω τρέχουν. Και επειδή το θέμα μου έχει κάνει πάρα πολύ εντύπωση, έψαξα και βρήκα ντοκουμέντα, για να με πιστέψετε.
Πρώτο παράδειγμα η Suri, κόρη του Tom Cruise και της Katie Holmes, η οποία δεν πατάει κάτω εκτός κι αν φορά εκείνα τα τακούνια που της είχε πάρει η μάνα της. Είναι σίγουρο ότι η Katie έχει ξεμεσιαστεί αφού η Suri δεν είναι μικρό παιδί, είναι 4 χρονών, σε λίγο πάει σχολείο! Εντύπωση μου έκανε η λαβή στην τέταρτη φωτογραφία, που δεν ξέρω πόσο βολική είναι για τη μικρή, μια δισκοπάθεια στην Kate όμως θα την προκαλέσει σίγουρα!

Δεύτερο παράδειγμα, οι Brandgelina! Που, εντάξει, έχουν και μια στρατιά παιδιά, δύο να τους ξεφύγουν στον δρόμο θα τρέχουν, αλλά και πάλι επιμένουν να τα έχουν σ υ ν ε χ ε ι α αγκαλιά.

Κι άλλοι celebrities που κουβαλάνε τα παιδάκια τους. Ειδικά τη Victoria Beckham τη βλέπω να παλαντζάρει λίγο αφού είναι και μισή μερίδα.

Α! Και μια εγχώρια σταρ, το Δεσποινάκι.

Έχω κι άλλη μια ερώτηση. Καρότσι μέχρι πότε; Το καταλαβαίνω ότι αν πάρεις ένα νήπιο μαζί σου στη βόλτα ή στο σουπερμάρκετ μπορεί να το χάσεις στους διαδρόμους και να το βρεις κάτω από τα μαρούλια ή πάνω στον πάγκο των τυριών αλλά ξαναλέω καρότσι μέχρι πότε;

Καταλήγω στα εξής συμπεράσματα:
Ή οι celebrities γονείς θέλουν να βγαίνουν φωτογραφίες μαζί με τα παιδιά τους, αφού αν τα αφήσουν ελεύθερα δεν θα ξέρει που να πρωτοεστιάσει ο φωτογράφος.
Ή φοβούνται μη τα χάσουν ή τους τα κλέψουν;
Ή ξέχασαν να πάνε γυμναστήριο και είπαν να σηκώσουν κανένα βαράκι!

Χαλάνδρι ώρα μηδέν

Ή Μετά Την Επόμενη Μέρα, ή Πολύ σκληρός για να Πεθάνει, ή Ράμπο 1, 2, 3 και 4, ή Επικίνδυνες Αποστολές 1, 2 και 3 ή όποια ταινία περιπέτειας σας έρχεται στο μυαλό.

Καφές στο Χαλάνδρι με τον σύζυγο και το μωρό στο καρότσι να παίζει με την κουδουνίστρα/την πιπίλα/το ποτηράκι με το νερό/το καπάκι από το ποτηράκι με το νερό/τη ζώνη του καροτσιού/να χαζεύει τους περαστικούς/την κυρία με τις πέρλες δεξιά/τον χοντρό κύριο αριστερά/ τα παιδάκια ολούθε ή να κάθεται ήρεμα στην αγκαλιά μας και να λέμε τραγουδάκια, να γαργαλιόμαστε και να πιάνουμε γελώντας το παγωμένο ποτήρι του νερού: ΑΞΙΑ ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΗ.

Στην πραγματικότητα; Ο καθένας πίνει τον καφέ μόνος του και ο άλλος πηγαίνει τη μικρή {η οποία ωρύεται και βαλαντώνει στο κλάμα χωρίς προφανή λόγο (προφανώς νυστάζει, απολύτως φυσικό αφού μόλις ξύπνησε από τον μεσημεριανό ύπνο, έχει φάει την κρεμούλα της και στη διαδρομή τραγουδάει ευτυχισμένη στο πίσω κάθισμα, this is ironic ok?)} βόλτα με το καρότσι σε ένα ωραιότατο πλακόστρωτο πεζόδρομο, με λακουβάκια, ό,τι πρέπει για να προκαλέσουν νανούρισμα. Κι όμως η νύφη του Τσάκι αντιστέκεται σθεναρά και αποφασίζει να δώσει δυναμικά το παρόν και στο Χαλάνδρι. Περαστικοί μας κοιτάνε με συμπάθεια, οι διπλανοί με μίσος γιατί θέλουν να πιουν ήρεμα τον καφέ τους στο διάλλειμα από το window shopping, κι εμείς ψύχραιμοι εξωτερικά και μόνο, πίνουμε με δυο ρουφηξιές τον φρέντο και κλαίμε τα 4 ευρώ επί δύο.

Στο διπλανό τραπέζι, δυο παιδάκια (4 και 6 να υποθέσω;) επιμένουν να μπαινοβγαίνουν στο απέναντι κατάστημα, έτσι για πλάκα και οι γονείς τους να τους τσουβαλιάζουν ξανά και ξανά έξω και να τους παρακαλούν να κάτσουν φρόνιμα. Κάποια στιγμή έρχεται η μικρή και λέει: Μαμά έκανα μια κλανιά! Η μαμά τρομάζει και μαλώνει τον μεγάλο: Εσύ της τα λες αυτά και τα επαναλαμβάνει; Ο μεγάλος: Έκανε μια κλανιά! Μπαμπάς: Μα είσαι χαζός; Μαμά: Ε μάλλον είναι!

Συνειδητοποιώ ότι καφές με παιδιά, ανεξαρτήτου ηλικίας είναι μια πίστα δύσκολη, που χρειάζεται γερά νεύρα ή παιδάκια μάλαμα. Ή μήπως ζουρλομανδύα; Ή δέσιμο στο καρότσι και κλάμα μέχρι τελικής πτώσης; Καταλήγω με τη μικρή αγκαλιά, για την οποία συνήθως είμαι το φάρμακό της, όμως όχι για σήμερα, η νύφη του Τσάκι, χτυπιέται λες και την τσίμπησε μύγα τσε τσε. Και καταλήγει να κλαίει μέσα στον ύπνο της, μέσα στο αυτοκίνητο, καθώς επιστρέφουμε σπίτι. Καφέ δεν θέλατε; Ωραιότατα θα τον πίνατε και σπίτι σας!

Όμως όχι δεν μας σταματάει τίποτα. Αύριο πάλι για «τάτα» θα είμαστε! Που θα πάει, θα στρώσει, θα γυρίσει στα σύγκαλά της το κοριτσάκι, φάση είναι θα περάσει, σκέφτεται η Πολυάννα-μαμά, της οποίας η ζωή όπως διαβάζω «δεν είναι πάντα εύκολη και συχνά δοκιμάζεται η αισιοδοξία της. Μικροδιαφορές που πρέπει να κανονιστούν, ζητήματα που πρέπει να διορθωθούν, αρρώστιες, που πρέπει να τις προλάβει, ή να τις παρακολουθήσει άγρυπνη. H Πολυάννα όμως ξεπερνάει όλες τις δυσκολίες, και κατορθώνει να παραμείνει ευτυχισμένη μαμά κι ευτυχισμένη σύζυγος».

Με φιλιά μισολιωμένα, καλοκαίρι

Τα καλοκαίρια… περνούσαν κάποτε ανέμελα, με θερινά σινεμά, βόλτες στην παραλία και μαύρισμα μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο. Με ξενύχτια, ποτά, ύπνο μέχρι το μεσημέρι, καφέδες και παγωτά. Διακοπές σε νησάκια, στο εξωτερικό, βαλίτσες με ασιδέρωτα μπλουζάκια, άπλυτα εσώρουχα, φορεματάκια και ψιλοτάκουνα. Τα καλοκαίρια τέλειωναν απότομα, είτε για να ξαναρχίσει το σχολείο, είτε για να επιστρέψεις στο γραφείο και να περάσεις μια εβδομάδα ανάλυσης των γεγονότων και επίδειξης των τυπωμένων φωτογραφιών στους συναδέλφους σου, με την αρμύρα να σε έχει ποτίσει μέχρι το κόκαλο, τις ανταύγειες να έχουν ανοίξει κι άλλο από τον ήλιο και το πεντικιούρ να ξεφτίζει σιγά σιγά, ένα μήνα κράτησε το γαλλικό, τα βγάλαμε τα λεφτά μας.

Το καλοκαίρι αυτό… πέρασε. Και ήταν το πρώτο μιας σειράς καλοκαιριών, που αν τα βάλεις το ένα δίπλα στο άλλο, σαν τουβλάκια lego θα φτιάξουν έναν πύργο ευτυχίας που θα φτάσει μέχρι τον ουρανό. Με φρουτόκρεμα στην καφετέρια, αλλαγή προγράμματος στον ύπνο, μαγιό μικροσκοπικό που θα το έκανες για κούκλα, αντιηλιακό με δείκτη στην ηλικία της μαμάς σου. Ξυπνήματα κατά μεσής της νύχτας που σταματούν με ένα «ω ω ω» και πρωινές αγκαλιές με σαλιωμένα φιλιά και χαμόγελα. Να μπουσουλάς, να σηκώνεσαι με τη μία στο κρεβάτι, να δίνεις φιλιά, να κλέβεις την παράσταση, να τους αφήνεις να αναρωτιούνται αν είσαι αγόρι ή κορίτσι. Χωρίς μαλλιά ας τους να μπερδεύονται γλυκιά μου. Με μια τεράστια ψάθα που χωράει μια οικογένεια αλλά που πάντα υπάρχει τρόπος να φτάσεις στην άμμο και να τη γευτείς. Αντισώματα, λίγο θαλασσινό νεράκι και μετά ρέψιμο, πολύ ρέψιμο. Υπάρχει το αλάτι μαμά, είναι νόστιμο, γιατί μου το κρύβετε τόσο καιρό; Και μετά βόλτες στην ακροθαλασσιά και γνωριμία με άλλα μωρά, που ξαφνικά πολλαπλασιάστηκαν ή είναι η ιδέα μου; Γέμισε ο κόσμος μωρά ή μήπως είναι η ώρα; Ναι, η ώρα είναι, στις 6 είχες φύγει από την παραλία, είναι η ώρα που έρχονται τα παιδιά και κάτι φορτωμένοι γονείς με gadgets: σωσίβια, πετσέτες, κουβαδάκια, μπρατσάκια, αλλαξιές, φρούτα, κρέμες, νεράκια, πάνες, μωρομάντηλα. Πολλά μωρομάντηλα! Και το βράδυ, βόλτες νωρίς, για κούνια, κούνια μπέλα, με κυρίες να ρωτάνε πόσο μηνών είναι το παιδάκι και κάνει και κούνια, μικρό στο μάτι, 9 μηνών κυρία μου, αν δεν ξεκινήσουμε τώρα την κούνια, πότε θα το κάνουμε; Να ξεχνάμε τον μπαμπά μας και μαγικά σε 5 μέρες να τον ξαναθυμόμαστε και να κάνουμε ντροπές, να κουρνιάζουμε στην αγκαλιά της μαμάς για να περάσει λίγος χρόνος, να εξοικοιωθούμε με αυτό το φτερούγισμα στην καρδιά. Και μετά αγκαλιές και φιλιά, και αγάπη. Πολύ αγάπη. Και όλα καινούρια. Κι εμείς σαν να ήμασταν έμπειροι από καιρό. Σαν αυτό το καλοκαίρι να ήταν το πιο όμορφο, δύσκολο, απαιτητικό, γλυκό, γεμάτο εκπλήξεις καλοκαίρι της ζωής μου.