Και γίνεται ανεξάρτητη. Το συνειδητοποίησα πριν λίγες μέρες, τη μέρα της γιορτής μου. Καθόμουν και μιλούσα με τους φίλους μου και έβλεπα μια Δανάη να περιφέρεται στο χώρο, να παίζει με τα άλλα παιδάκια (ήταν λίγο παιδικό πάρτυ η γιορτή μου) και να μη με έχει ανάγκη. Που και που ερχόταν στο τραπέζι του σαλονιού και τσίμπαγε διάφορα μεζεδάκια (γιατί είναι και λιχούδα) και ξαναγύρναγε στη βάση της. Τη θαυμάζω όταν κάθεται μόνη της στο χώρο που είναι τα παιχνίδια της, μου γυρνάει την πλάτη και το ρίχνει στο διάβασμα. Καμιά φορά ξαπλώνει ανάσκελα και τραγουδάει.
Και γίνεται απίστευτα χαδιάρα. Με παίρνει κάτι κανονικές αγκαλιές και με φιλάει κάθε φορά που χτυπάω χέρια, πόδια (γιατί είμαι και ατσούμπαλη) και περιμένει να δει αν πέρασε με το φιλί. Και μετά κάνει «πάει» με τα χεράκια της και μια αγωνία στο πρόσωπο αν είμαι καλά. Στην παιδική χαρά τρέχει και αγκαλιάζει όλα τα παιδάκια. Μερικά δεν το δέχονται και πάρα πολύ εύκολα και τότε νευριάζει.
Και γίνεται συζητήσιμη. Και συνεννοούμαστε πλήρως κι ας μη μιλάει ακόμη. Καταλαβαίνει τα πάντα και λέει για ψωμοτύρι «ναι» σε κάθε ερώτησή μου. Βρίσκω τρόπους να την καταφέρω αν π.χ δεν γουστάρει να της αλλάξω πάνα ή να της βάλω ρούχα ή να φάει άλλη μια μπουκιά. Δέχεται να κάνει κάτι αν της δώσεις να καταλάβει, γκρινιάζει ελάχιστα. Νομίζω πως με εμπιστεύεται. Και αυτό είναι το πιο σημαντικό από όλα.
