Σημείωση: ok έχω να πάω σε συναυλία από πέρυσι στους U2 αλλά σε αρένα χρόνια πολλά οπότε αν γίνω λίγο γραφική στις περιγραφές μου θα πει ότι μεγάλωσα…
Εδώ και μήνες είχαμε κλείσει τα εισιτήρια για τη συναυλία. Κανονίσαμε baby sitting στη γιαγιά και ξεκινήσαμε. Είχα σκεφτεί να πάμε με τραμ αφού ο τόπος διεξαγωγής ήταν η Πλατεία Νερού του Ολυμπιακού Πόλου Φαλήρου αλλά τελικά πήγαμε με το αυτοκίνητο και ευτυχώς υπήρχε πάρκινγκ για τη συναυλία, φτάσαμε 7 και κάτι, οπότε παρκάραμε άνετα και περιμέναμε να ανοίξουν οι πόρτες. Σε αυτή την αναμονή, ένιωσα πραγματικά γριά. Γύρω μου ήταν ένα πολύχρωμο πλήθος από δεκαπεντάχρονα αγόρια και κορίτσια, με σορτσάκια, βαμμένα μπλε νύχια και κοτσίδες. Τα περισσότερα φορούσαν φαρδιά μπλουζάκια των 30 seconds to Mars και κρατούσαν κινητά τηλέφωνα. Μερικά παιδιά είχαν έρθει με τους γονείς τους. Μάλιστα κατάφερα να βγάλω φώτο έναν μπαμπά ο οποίος είχε πάρει ένα σκαμνάκι μαζί του! Τι να είχε στο μυαλό του ο άνθρωπος!
Από εκεί άρχισα να την ψιλιάζομαι. Έχοντας δει το
Closer to the Edge μπορείς να καταλάβεις τι εστί συναυλία των 30
STM. Και εντάξει δεν το παίζω υπέρτατη φαν, ξέρω 4-5 τραγούδια τους. Έχω, λοιπόν, την εντύπωση ότι είμαστε ξενέρωτοι για μια τέτοιου μεγέθους συναυλία. Θα επιχειρηματολογήσω, εντάξει;
Στις 7 και μισή, πράγματι άνοιξαν και μπήκαμε μέσα. Στο βάθος η σκηνή, αριστερά μια μίζερη εξέδρα. Το
pitch A και την Αρένα τη χώριζαν μεταλλικά κιγκλιδώματα, αλλά στο πλάι αριστερά, ένας τεράστιος χώρος άδειος, για να περνάνε όσοι πήγαιναν στο
pitch A. Καθίσαμε ακριβώς εκεί, στην ακρούλα χαζεύοντας την εξέδρα. Στα
decks έπαιζαν οι
Playmen, οι οποίοι ήταν πάρα πολύ καλοί αλλά ένιωθα ότι εκεί που ήμασταν ο κόσμος δεν συμμετείχε. Εγώ που πάντα φοβάμαι ότι θα με παρασύρουν στις συναυλίες σε αυτούς τους κύκλους που κάνουν αγκαλιασμένοι κάποιοι χορεύοντας. Στους
vips ξεχωρίσαμε τους μεγάλου βεληνεκούς Κώστα Φραγκολιά και τον Γιώργο Χρήστου.
Anyway, μετά ήρθαν στη σκηνή οι
Marsheaux (μη νομίζεις ότι το κατάλαβα τότε, τώρα το
googlαρα. Δεν τρελάθηκα, αλλά είχα και τους διπλανούς μου που βαριόντουσαν. Μετά ξαναήρθαν οι
Playmen, πιο δυνατά αυτή τη φορά και κάπως ζεστάθηκε το πλήθος. Μετά, με το που τέλειωσαν, και είχε πάει ήδη 10 παρά, μια κυρία λιποθύμησε. Και όπως ήταν φυσικό, μέχρι να τη συνεφέρουν και να την απομακρύνουν η συναυλία δεν θα άρχιζε.
Οι 30
STM ήρθαν στη σκηνή στις 10:05 περίπου. Και έκαναν μια απίθανη συναυλία μόνο που εγώ δεν κατάλαβα τίποτα γιατί είμαι πολύ κοντή για να πηγαίνω αρένα, δεν βοηθούσαν οι διπλανοί, τη μισή ώρα την πέρασα κρεμασμένη στα κάγκελα για να βλέπω ή στις μύτες. Μέχρι που ο
securitas άρχισε να κάνει τα στραβά μάτια και άφηνε κόσμο να περάσει στο
pitch A. Θα μου πεις, κοπελιά, εσύ πλήρωσες για να δεις τη συναυλία από εδώ, κάτι τέτοια κάνετε εσείς οι Έλληνες λαμόγια κλπ. Και θα έχεις και δίκιο. Αλλά ρε παιδί μου, δεν το ήξερα ότι θα είμαστε τόσο ξενέρωτα εδώ πίσω και δεν έδωσα τα επιπλέον 20 ευρώ. Όταν όμως ξεγλυστρίσαμε κι εμείς και πήγαμε μπροστά, τα τελευταία λεπτά (μην φανταστείς) ένιωσα πραγματικά σε ποια συναυλία είχα πάει. Είχε προηγηθεί ένας μονόλογος του
Jared για το πόσο χαίρεται που ήρθαν στην Ελλάδα σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή για εμάς και πως μας συμπονάει και πως θα επιστρέψουν ξανά. Μετά άρχισε να ανεβάζει κόσμο στη σκηνή κι ένας του είπε να μας πει «είστε πολύ μαλάκες», οπότε μια χαρά. Και ξαφνικά είπε «γειά σου
Athens» και έφυγε. Και ενώ έπρεπε να σειστεί ο χώρος για το
encore, ρε συ ο κόσμος άρχισε να φεύγει… Και από το
pitch A ακόμη. Είδε κι απόειδε ο
Jared και η μπάντα και ξαναήρθαν οι άνθρωποι να κλείσουν με το
Kings and Queens. Σε αυτή τη φάση πρέπει να ανέβασε πάνω από 100 άτομα στη σκηνή, κάτι που το συνηθίζει στις συναυλίες. Και έτσι, τελείωσε, μία ώρα μετά την έναρξη περίπου. Και ήταν τέλεια, γιατί τουλάχιστον τα τελευταία δέκα λεπτά, έβλεπα και χόρευα και έβγαζα φωτογραφίες και
jumb jumb jumb.
Μετά πήγαμε να πάρουμε το αυτοκίνητο από το πάρκινγκ και η securitu μας είπε ότι μόλις αδειάσει θα το κλείσει, οπότε δεν θα μπορούσαμε να πάμε να τσιμπήσουμε κάτι με τη ησυχία μας απέναντι. Έτσι μείναμε αποκλεισμένοι για καμιά ώρα με σβηστή τη μηχανή, ακίνητοι σε μια ουρά που δεν είχε σκοπό να κουνηθεί, τρώγοντας βρόμικα στο αυτοκίνητο. Στο τέλος, κάναμε αναστροφή και βγήκαμε μαζί και άλλους από πίσω, καταλήγοντας σε άλλο μποτιλιάρισμα. Και παρκάραμε στην άκρη και κάναμε μια βόλτα στη Μαρίνα του Φλοίσβου μέχρι να αδειάσει ο δρόμος, γιατί δεν είχαμε και βενζίνη (ο νόμος του Μέρφυ, είχε ανάψει λαμπάκι). Κι έτσι τελείωσε η εμπείρια 30 Seconds to Mars που για κάποιο λόγο είχε γίνει 30 Hours to Mars... 2,5 ώρες μετά το τέλος της συναυλίας φτάσαμε σπίτι.
Συμπεράσματα
Είμαι πολύ κοντή για να πηγαίνω σε αρένα.
Ο μέσος όρος ήταν 15 χρονών, είμαι γριά.
Οι 30STM είναι ΤΟ συγκρότημα κι εμείς (κι εγώ μαζί) δεν ξέρουμε πώς να συμπεριφερθούμε σε τέτοιου είδους συναυλίες.
Οι διπλανοί μου ήταν ξενέρωτοι.
Έπρεπε να κλείσουμε εξ αρχής εισιτήρια για pitch A (τσιγκούνηδες)
Τα βρώμικα κάνουν 5 ευρώ έκαστο αλλά είναι νόστιμα τα άτιμα.
Ερωτήσεις
Η κυρία έπρεπε να λιποθυμήσει ακριβώς πριν ξεκινήσει η συναυλία;
Η διοργάνωση από τη spicy δεν θα έπρεπε να ήταν υπεύθυνη και για το χαμό που έγινε στο πάρκινγκ μετά;
Αν δεν μπορούσαμε εμείς να φύγουμε, 2 ώρες μετά τη συναυλία, το συγκρότημα με τι έφυγε; Με ελικόπτερο;
Η securitu πίστευε ότι θα πάει νωρίς στο σπίτι της;
Άραγε ο κύριος χρησιμοποίησε το σκαμνάκι;
