Να σας πω κάτι; Είμαι έγκυος. Και είμαι άνεργη και τα χαράτσια έρχονται κάθε μέρα στο γραμματοκιβώτιο. Και χέζομαι από το φόβο μου και πάει χαμένο το Activia. Και το 90% των γνωστών και αγνώστων στους οποίους ανακοίνωσα ότι είμαι έγκυος με ρώτησαν αν το θέλαμε. Κάποιοι ρώτησαν «πάλι;» Βασικά, μόλις το γεννήσω το πουλάω, το θέλεις; Ναι ρε φίλε, το θέλαμε. Αν δεν το θέλαμε, δεν θα το κάναμε, πολιτισμένοι άνθρωποι είμαστε και ξέρουμε τι εστί αντισύλληψη. Και ξέρουμε πως υπάρχει κρίση, άλλα ένα πιάτο φαγητό το παιδί μου έχει να φάει. Και εγώ στο κάτω κάτω, πάλι διαβήτη μάλλον θα έχω και δεν θα τρώω. Και μη με κάνεις να νιώθω άσχημα αν ζητάω που και που βοήθεια από τη μάνα μου ή την πεθερά μου. Δεν επέλεξα εγώ να μην έχω δουλειά. Δεν μου έδωσε κανείς την ευκαιρία. Και ξέρεις ότι προσπάθησα πολύ. Και στο τέλος ξέρεις τι κατάλαβα, ότι είμαι πολύ καλή μαμά. Αυτό ξέρω να κάνω καλύτερα από οτιδήποτε στον κόσμο. Και είμαι υπερήφανη για το παιδί μου και γελάω μαζί της από το πρωί που ξυπνάμε μέχρι το βράδυ που πάμε για ύπνο. Η αμοιβή που εισπράττω στο τέλος της μέρας μπορεί να ξεπληρώσει όλες μου τις έκτακτες εισφορές. Και ζω σε ένα ωραίο σπίτι και ο άντρας μου με αγαπάει και θα κάνουμε κι άλλο ένα παιδάκι και θα βουλιάξω μέσα στην ευτυχία. Και δεν θα μου μαυρίσει την ψυχή τίποτα, ούτε εσύ που με κοιτάς με μισό μάτι, ούτε εσύ που με λυπάσαι. Αυτό το μωράκι που είδα το πρωί στον υπέρηχο σήκωσε ψηλά τα χέρια και περιμένει την αγκαλιά μου.
