Αύριο, αύριο. Παντρεύεται ο
μικρός μου αδελφός. Που από τότε που μεγάλωσε, νιωθώ εγώ να είμαι η μικρή του
αδελφή.Μια αγάπη αδήλωτη αλλά τόσο ισχυρή. Με τσακωμούς, εξάρσεις, νεύρα αλλά
και γλυκές συναντήσεις, συζητήσεις, σκέψεις. Κοινές διακοπές, κοινές
αναμνήσεις, κοινές αγωνίες. Πάντα ψύχραιμος, πάντα η λογική φωνή. Και
επιτυχημένος, με τη δουλειά του, τους μοναδικούς κολλητούς του φίλους που αύριο
γίνονται κουμπάροι του. Και ξεκινάει μια νέα ζωή, τη δική του οικογένεια. Μια
γήινη πραγματικότητα τον περιμένει. Με νέες συγκινήσεις, με αναπάντεχες χαρές,
με βρεγμένα από δάκρυα μάγουλα, με αναψοκοκκινισμένα χείλη. Με βιαστικά τσιγάρα
σβησμένα στο τασάκι. Με το πιο γλυκό και ευγενικό κορίτσι του κόσμου, την δική
του Κατερίνα. Αύριο λοιπόν. Η αγωνία της μαμάς, η συγκίνηση. Η κόρη μου
παρανυμφάκι. Το μικρουλίνι στα χέρια να παρακολουθεί. Τι χαρά, πραγματική, από
αυτές τις χειροπιαστές, που να, απλώνεις το χέρι και τις φέρνεις κοντά σου.
εγώ κι ο αδελφός μου όταν μαλώναμε ακόμη για τα lego
