Μυστικά καλής διάθεσης δεν υπάρχουν. Πρέπει απλά να έχεις το
μυαλό σου συνεχώς σε εγρήγορση και να έχεις μια στοιχειώδη οργάνωση. Π.χ. δεν
πας για καφέ με το δίχρονο και έχεις την απαίτηση να κάτσει σαν μεγάλη κυρία να
πιει την πορτοκαλάδα της για μια ώρα. Παίρνεις μαζί σου ζωγραφικές, μαρκαδόρους,
βιβλιαράκια, παιχνιδάκια. Όταν τα βαρεθεί κια αυτά, κάνεις ότι είστε στο
αυτοκίνητο και οδηγείτε. Αν καταφέρεις να σταυρώσεις δυο κουβέντες με τη φίλη
σου και να πιεις λίγο καφέ, τα έχεις καταφέρει. Σε λίγα χρόνια, πάλι μόνη σου
θα πηγαίνεις για καφέ, τα παιδιά θα πηγαίνουν κι αυτά μόνα τους, οπότε μην
γκρινιάζεις. Αν το μωρό γκρινιάζει γιατί νυστάζει ή πεινάει, μην νιώσεις
άσχημα. Το λέω εγώ που στο πρώτο παιδί, όταν βγαίναμε έξω και έκλαιγε, ήθελα να
σηκωθώ να φύγω. Μετά το ξεπέρασα. Στο δεύτερο ούτε καν το σκέφτηκα. Θηλάσε με
διακριτικότητα, μην κολλάς πουθενά. Ενας λόγος που θα σταματήσεις το θηλασμό
είνα για να βγαίνεις για καφέ; Το αντίθετο βρε, θηλάζοντας μπορείς να πηγαίνεις
παντού με το μωρό σου, και χωρίς να κουβαλάς τίποτα. Κι αυτό το λέω γιατί είδα
νεογέννητα να κλαίνε, να τα ταίζουν γάλα και μετά αυτά να συνεχίζουν να κλαίνε
και να προσπαθούν να τα κοιμίσουν κουνώντας το καρότσι. Άπειρη ώρα για χάσιμο.
Θηλασμός και αγκαλιά, my way.
Κεφάλαιο συμφωνίες. Με ένα δίχρονο θα τις χρειαστείς.
Συμφωνία για αυτό, συμφωνία για το άλλο. Θα μπούμε στο τραμπολίνο και σε ένα
παιχνιδάκι και μετά θα φύγουμε, συμφωνείς; Θα φας το γιαούρτι σου και μετά θα
πάμε βόλτα, συμφωνείς; Μπαίνει στο μυαλό της ότι όλα είναι δουναι και λαβείν. Δεν
ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό, πάντως πιάνει και γλιτώνεις την πολύ υστερία.
Γιατί ναι, υστερία υπάρχει, και κλάματα και φωνές. Αυτά που
λέω είναι για να τα μειώσεις όσο μπορείς. Να διαπραγματεύεσαι, να μιλάς, να
ακούς. Και κυρίως να κρατάς την ψυχραιμία σου. Να θυμάσαι ότι έχεις να κάνεις
με παιδιά.
