Από τη μέρα που ξεκίνησε το σχολείο, η Μιράντα έχει αλλάξει.
Έχει γίνει πιο δύσκολη και πιο πεισματάρα και η «διαχείρισή» της είναι σαν να
βαδίζω σε ένα τεντωμένο σκοινί. Παράδειγμα; Σήμερα ξύπνησε τόσο στραβά που
θεώρησε σωστό να κάνει ολόκληρη φασαρία, να κλαίει πρωινιάτικα και να οδύρεται
επειδή ...άνοιξα το παντζούρι του σαλονιού. Επιμένει στη γνώμη της πολύ έντονα
και πλέον δεν ξεγελιέται εύκολα. Θέλει μαεστρία, υπομονή και ... ψυχραιμία για
να την κουμαντάρεις.
Είναι τα terrible two’s, τα ξέρουμε, τα έχουμε
διαβάσει, τα έχουμε ξαναπεράσει. Όμως γιατί μου φαίνονται τόσο δύσκολα αυτή τη
φορά; Οι τέσσερις ώρες που μένω μόνη μου στο σπίτι κάθε πρωί, τις λούζομαι όλες
τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας. Σχεδόν καθημερινά έχουμε εντάσεις, καθυστερήσεις
και κλάματα. Υποθέτω ότι επειδή είναι παναγίτσα στο σχολείο, στο σπίτι και
ιδιαίτερα με εμένα, της βγαίνει η επιθετικότητα και τα νεύρα. Προσπαθώ πολύ, το
ξέρω ότι θα περάσει (το ελπίζω, βασικά), όμως ώρες ώρες σε βγάζει πραγματικά
εκτός εαυτού. Τι ενσυναίσθηση εκείνη την ώρα και κουραφέξαλα. Την πετάς από το
παράθυρο και ησυχάζεις. Ε; Μάλλον όχι.
 |
Χαρακτηριστική φωτογραφία από το έκτακτο δελτίο επιδείνωσης της συμπεριφοράς της Μιράντας. Απαρηγόρητη μετά την εκκίνηση στο Adidas open run, επειδή εξαφανίστηκε ο μπαμπάς της. Δεν με ήθελε καθόλου, έκλαιγε κανένα μισάωρο και δεν ήθελε να την πλησιάσω, τόσο ώστε με ρωτάγανε αν είμαι η μαμά της! |
Για να ξορκίσω το
κακό, θα γράψω μερικές ατάκες της για να δω τη φωτεινή πλευρά της ζωής.
-Τι μυρίζει έτσι;
-Ωραία ή άσχημα;
-Άσχετα.
Της λέω ότι πρέπει να πάμε σχολείο και δεν πρέπει να
αργήσουμε.
-θα με περιμένουν οι δασκάλες μου. Τι; Είναι στο σπίτι και
κοιμάται;, θα πουν.
Στην προσπάθεια μου να την κοιμίσω.
-Θα με πάρει ο ύπνος;
Που θα με πάει;
Δεν θέλω να με πάρει.
Θα με πάει στη φυλακή;
Παίζουμε τον γιατρό. Είναι αυτή ο γιατρός.
-πρέπει να κάτσεις τρία χρόνια στο κρεβάτι για να νιώσεις
καλύτερα.
Φεύγει, ξαναέρχεται, μου λέει:
-Αλλά δεν είμαι κανονική νοσοκόμα, είμαι ψεύτικη.
Ιστορίες από το σχολείο.
«και έκλαιγε επειδή ήθελε τη μαμά του κιε γώ του είπα, μην
κλαις Σωτήρη, μην κλαις Σωτήρη»
Γυρνώντας από το σχολείο, έχει πάθε λογοδιάρροια και δεν
σταματάει με τίποτα.
Στο τέλος μου λέει:
-Δεν έχω άλλο νέο να σου πω. Αύριο πάλι.
Μετά από μια δύσκολη μέρα με δύσκολη συμπεριφορά από μέρους
της, παίζει ήσυχα και την ακούω να τραγουδάει.
-Βοήθησε με Θέε μου να ‘μαι καλό παιδί και πάντα χάρισε μου
χαρά και προκοπή.
.
