View from the top

Μου χρειάζονται περίπου 15 λεπτά να διαβάσω between the lines τα καινούρια ποστ από τα blogs που έχω επιλέξει ως τώρα (τα έβαλα και σε περίοπτη θέση στο blog μου) και μετά να σκεφτώ αν θα γράψω κι εγώ σήμερα κάτι.

Περνάει η ώρα, μπαίνω στα σάιτ με αγγελίες, τζίφος κι εκεί, κάτι άσχετα ζητάνε, οπότε δεν στέλνω βιογραφικό ούτε σήμερα.

Θα ψάξω κανένα τραγουδάκι στα charts. Έτσι κάνω, βρίσκω τραγούδια που μπορεί να μην ξέρω, να μην έχω ακούσει ποτέ και που ξέρεις, μπορεί να μου αρέσουν. Αφού είναι τόσο popular, κάτι θα λένε. Μήπως δεν έχω γούστο τελικά στη μουσική και ακούω ό,τι ακούν κι άλλοι. Όχι, μάλλον ξέρω τι μου αρέσει αλλά ψάχνω κιόλας. Είμαι σε διαρκή αναζήτηση.

Θα θελα να βάλω μια λέξη στο google και να μου βγάλει την απάντηση του τι κάνουμε τώρα. Πώς συνεχίζουμε; Πιστεύω πως αν βρω τη λέξη θα βρεθεί πολύ εύκολα η απάντηση. Όμως πρέπει πρώτα να βρω τι ζητάω.

Αν βαρεθώ πολύ το σερφάρισμα θα μπω να παίξω κανένα point and click game που μου αρέσει πολύ, να πάθω τενοντίτιδα, όμως να καταφέρω να βγω από το σπίτι, έστω και στη φαντασία. Φυσικά, πάντα με τη βοήθεια των hints, που πας χωρίς hints, πουθενά. Κι όμως χτες έλυσα ένα χωρίς βοήθεια, δεν θυμάμαι πως το λένε, όμως ήταν σχετικά εύκολο.

Μετά θα πεταχτώ να δω τι παίζει η τηλεόραση, τι έχει το ψυγείο, ο φούρνος, η κάβα κλπ. Και μετά θα ξαναέρθω εδώ. Άσε Loop, μεγάλο κόλλημα η Adsl, έχε χάρη που η δική μου lovelife πάει καλά επειδή συστεγάζεται. Αλλιώς από το msn θα μιλάγαμε κι εμείς.

Έχει πλάκα όμως γιατί είμαστε δίπλα δίπλα, ο καθένας ασχολείται με τα δικά του (αν δεν ήταν κι εκείνος ο βόμβος από τα αεροπλάνα μια χαρά θα ήμασταν). Αρκεί να πάμε σουπερμάρκετ που και που για να μην ξεμείνουμε από προμήθειες και μπορούμε να μείνουμε για πάντα εδώ. Να κατεβάσει κάποιος και τα σκουπίδια please. Θα έρχονται οι φίλοι να μας βλέπουν, να παίζουμε βρέστο πέστο, ένα παιχνίδι style taboo. Μια χαρά θα είναι.

Αλλά δεν νομίζω ότι θα μου αρέσει να είναι πάντα έτσι. Θέλω να βγω κάποια στιγμή, να κάνω μια βόλτα. Θα σκουριάσω. Είχα πει κάτι και για γυμναστήριο αλλά δεν το θυμάται κανείς οπότε κάνω τη χαζή.

Περνάει η μέρα, δεν μπορώ να πω. Παίρνω τηλέφωνο και τη μαμά μου το απόγευμα. Σε μια εβδομάδα θα είμαι κοντά της. Την Κυριακή θα είναι σαράντα μέρες περίπου από τότε. Σαν να πέρασαν χρόνια είναι. Και όταν πάει το μυαλό εκεί νομίζεις ότι είναι ένα τηλέφωνο μακριά, ένα τρόλεϊ, ένας ποδαρόδρομος. Δεν ξέρω που είναι, αν υπάρχει, δεν ξέρω αν το έχω δεχτεί. Τρομάζω που ξεχνιέμαι, ίσως δεν θα έπρεπε. Αλλά σταμάτησα να κλαίω, κι αυτό δεν ξέρω αν είναι καλό.

Θα ήθελα να γράψω ένα βιβλίο, μια συγγραφέας με ένα επίθετο παρακαλώ. Αλλά προχτές πήγα στον Ιανό (το καινούριο στη Σταδίου) κι έπεσα πάνω σε στοίβες βιβλίων νεοεμφανιζόμενων γυναικών και αντρών που γράφουν. Όλοι γράφουν. Κι εσύ που με διαβάζεις γράφεις, κρυφά, φανερά. Να γράψω κι εγώ; Πάντα έγραφα εγώ. Αλλά σχεδόν πάντα αυτοβιογραφικά. Τώρα δεν έχει και πολύ ενδιαφέρον. Αν είναι να γράψω θα γράψω κάτι φανταστικό. Είναι να μην αρχίσω.

Ακόμη κι η αδελφή μου γράφει, καλά αυτή πάντα γράφει (βλέπε το comment της στο ποστ με τη wish list), κι ας σνομπάρει τα παιδιά θαύματα με ονόματα μηνών και μετά να λογοκρίνεται και να αλλάζει γνώμη. Γράφει κι ίσως είναι ένας καλός τρόπος να εξωτερικεύσεις όλα αυτά που νιώθεις, να τα διαβάσεις μετά και να καταλάβεις αν αξίζει τον κόπο τελικά να σε απασχολούν. Μπορείς να κάνεις και το κόλπο του ουρανού. Να δεις τον εαυτό σου από ψηλά. Σου το έχω πει, το ξέρεις. Αν το κάνεις κάτι θα κερδίσεις. Η αποστασιοποιημένη εικόνα πάντα βοηθάει. Ε, ποια είναι αυτή εκεί κάτω και τι κάνει; Α, ωραία και ενδιαφέρουσα που είναι η ζωή της. Πολύπλοκη αλλά ωραία. Υπάρχει και το google earth αν δυσκολεύεσαι.