Πείτε μου τώρα ότι το Rocky ήταν τυχαίο...

Πάει κι ο Θέμος. Αναμείνατε στο ακουστικό σας, σύντομα θα βρει κάποιον να τον πληρώνει για να τα χώνει!

Επέστρεψα με αναμνήσεις

Το πιστεύετε, δεν το πιστεύετε, εγώ γύρισα. Είχα πάει Βουδαπέστη! Και ρίξαμε τόσο περπάτημα που λέω να κάτσω για κανένα μήνα τώρα! Και το Σάββατο ξυπνήσαμε και το είχε στρώσει… Χιόνι, όχι αστεία! Πολύ χιόνι, σοβαρά. Και κρύο, πολύ κρύο.

Χάρηκα πολύ με αυτό το ταξιδάκι, περάσαμε καταπληκτικά. Από τη Βούδα στην Πέστη και πάλι πίσω. Οι άνθρωποι καταπληκτικοί. Μπορεί να μην ξέρουν ούτε λέξη στα αγγλικά αλλά αν σε δουν με χάρτη στο δρόμο να ψάχνεσαι θα έρθουν να σε βοηθήσουν από μόνοι τους. Συγκοινωνίες άψογες, το μετρό και το τραμ σε πάνε παντού. Πήγαμε και σε ένα απίστευτο χωριουδάκι το Σάββατο, το Szentendre, 25 χλμ. από τη Βουδαπέστη. Φυσικά, ξεναγός εγώ!
Άντε να εμφανιστούν και οι φωτογραφίες να γίνουν αναμνήσεις!

ΤΙΣ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΜΕΡΕΣ ΘΑ ΛΕΙΠΩ

...Θα βρίσκομαι εδώ.....! Σαν παραμύθι...

Το Google καταστρέφει τη μνήμη

Όχι δεν κάνω προπαγάνδα κατά του αγαπημένου μου Google. Το Google είναι το σπιτάκι μου. Μπορώ να ψάχνω ώρες εκεί, να χάνομαι στις σελίδες του. Το αγαπώ πραγματικά, είναι ένας καλός φίλος μου. Όμως διάβασα κάτι σήμερα στο ΒΗΜΑgazino και με προβλημάτισε πολύ. Λέει, λοιπόν, ότι Aμερικάνοι ειδικοί λένε ότι η εξάρτησή μας από το διάσημο ψαχτήρι θα έχει σύντομα και επιπτώσεις. Σήμερα δεν υπάρχει λόγος να απομνημονεύεις πρωτεύουσες, μικρές λεπτομέρειες, ονόματα, ημερομηνίες. Με ένα κλικ στο Google έχεις όλες τις πληροφορίες μπροστά σου. Όμως έτσι, σε λίγα χρόνια, δεν θα χρειάζεται να θυμόμαστε τίποτα. Το μυαλό θα είναι άδειο δηλαδή; Ό,τι θέλει θα το βρίσκει τη στιγμή που το θέλει και μετά θα το πετά γιατί θα είναι σίγουρο ότι θα το ξαναβρεί μόλις το ζητήσει. Δεν είναι τρομακτικό; Η αλήθεια είναι ότι δεν αξίζει να συγκρατήσεις στη μνήμη σου πότε είχε γενέθλια ο Walt Disney, δεν προσβάλλεις κανέναν αν δεν το ξέρεις, όμως αν θέλεις να το γράψεις κάπου, να το αναφέρεις σε μια κουβέντα, θα το αναζητήσεις, ξέρεις που. Εντάξει εγώ δεν θα το ξεχάσω αυτό. Ο Walt Disney έχει γενέθλια την ίδια μέρα με εμένα. Ψάξε στο Google και θα με θυμηθείς.

ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΠΟΥ ΝΑ ΤΑ ΠΩ

Μου τη σπάνε πολλοί άνθρωποι αλλά κυρίως άνθρωποι που κάνουν τους έξυπνους, που καπελώνουν τους άλλους, που μιλάνε συνεχώς, που σε ένα meeting δεν ξεχωρίζουν ποιος αξίζει και ποιος όχι, ποιος πρέπει να μιλήσει και γιατί. Που δεν καταλαβαίνουν πως αν θέλεις να γράψεις κείμενο θα φωνάξεις κειμενογράφο και όχι όποιον πέρναγε από έξω για να κάνεις χαβαλέ. Αν γίνονται έτσι τα brainstorming εμένα να με βράσεις.

Αν με πληρώνεις για να κάθομαι μπορώ να το κάνω κι από το σπίτι μου. Δεν κατεβαίνει ιδέα αν δεν μου αρέσει το περιβάλλον και αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο. Ουφ τα είπα και ξέσπασα!

Καθρεφτίσου

Αυτές τις μέρες απέφυγα να μετακινηθώ με το αυτοκίνητο και πήρα τρόλεϊ, λεωφορείο, μετρό. Δεν ξέρω αν γλίτωσα χρόνο, πάντως διατήρησα την ψυχραιμία μου, δεν έψαξα για θέση πάρκινγκ και σε γενικές γραμμές ήμουν ήρεμη και …καλός άνθρωπος.

Όμως έκανα και κάτι άλλο. Παρατήρησα τον κόσμο. Τον κόσμο που περιμένει στις στάσεις, που στηρίζεται στις λαβές των λεωφορείων, που ξεχνά να ακυρώσει το εισιτήριο του, που ρωτά «στρίβει Ιπποκράτους;», που ακούει μουσική στο i-pod, που απαντά στο κινητό όταν χτυπά στο ρυθμό του Μαζωνάκη.

Υπάρχει κόσμος που δεν σηκώνεται όταν βλέπει εγκύους, μάνες με μικρά παιδιά, υπάρχουν γυναίκες που κάνουν καμάκι στον οδηγό και του αποσπούν την προσοχή, υπάρχουν οδηγοί που οδηγούν με το ένα χέρι. Υπάρχουν κι οι τροχονόμοι που διαλύουν την κίνηση στους δρόμους και μόλις την αποτελειώσουν πάνε στην άκρη και ξεκουράζονται. Υπάρχει το τρίγωνο των Βερμούδων, Φειδιππίδου και Αλεξάνδρας και Κηφισίας, εκεί που αξίζει να πάρεις ένα μυθιστόρημα μαζί σου, μέχρι να περάσεις θα έχεις διαβάσει τρία κεφάλαια. Υπάρχουν πολλά μπιπ, πολλές κόρνες, υπάρχει κόσμος χαμένος, υπάρχουν κυρίες με κραγιόν, με γούστο, φοιτητές που κανονίζουν για το βράδυ. Υπάρχουν κι αυτοί που περπατάνε παράλληλα με το τρόλεϊ και ίσως φτάσουν πιο νωρίς στον προορισμό τους.

Παρατήρησα και κάτι άλλο όμως. Κάτι ωραίο. Είδα ανθρώπους να καθρεφτίζονται στα τζάμια. Στο τζάμι του λεωφορείου. Στις διαφημίσεις στις στάσεις. Να κοιτάζονται, να χαζεύουν τη φάτσα τους. Να φτιάχνουν το μαλλί. Είχε πλάκα γιατί το κάνουν μηχανικά. Είχε περάσει αρκετή ώρα από την ώρα που έχουν κοιταχθεί στον δικό τους καθρέφτη, φεύγοντας από το σπίτι το πρωί και τώρα όλο αγωνία κοιτάζονται στον… πρόχειρο καθρέφτη του δρόμου.
Σίγουρα το έχω κάνει κι εγώ αλλά γίνεται ασυναίσθητα. Στα τζάμια αυτά δεν βλέπεις ακριβώς τον εαυτό σου, βλέπεις κάποιον άλλο. Που πάει στο σημαντικό ραντεβού, στον γιατρό, στο σινεμά, στη δουλειά, στο σπίτι, στον παράνομο δεσμό. Είναι μια ματιά μέσα από τα μάτια του δρόμου. Μια φευγαλέα ματιά μέχρι να έρθει το λεωφορείο. Μια ματιά που κρύβει κοκεταρία, αγωνία, σιγουριά, επιβεβαίωση. Η όψη σου στο τζάμι είναι ωραία. Καθρεφτίσου κι εσύ, μπορείς!

Δεν διαβάζω πια

Δεν διαβάζω, δεν διαβάζω. Δεν είναι ότι δεν θέλω αλλά δεν μπορώ πια να διαβάσω. Διαβάζω μια σελίδα ενός βιβλίου σε δευτερόλεπτα σαν τα κινεζάκια. Και παίρνω το γενικό νόημα όμως χάνω τόσα πολλά. Σκανάρω τη σελίδα στο τσακ μπαμ και να τελείωσα. Μπαίνω στα blog και πάω πάνω κάτω με τα μάτια μου σαν να βιάζομαι. Σε δευτερόλεπτα έχω καταλάβει αν μου άρεσε αυτό που διάβασα, ή έτσι νομίζω. Δεν δίνω δεύτερη ευκαιρία. Βαριέμαι να κάτσω να δω μία μία τις λέξεις και να νιώσω το νόημα τους. Δεν είμαι καλά. Τα περνάω όλα επιφανειακά. Πάνε κι έρχονται στιγμές. Δεν μένει τίποτα. Τόσες σελίδες, τόσες σκέψεις φεύγουν, πετάνε. Κι εγώ τις περνάω με μια ματιά. Είναι πρόβλημα αυτό ιατρικό άραγε;

Προβληματίζομαι. Think fast read fast and then make a difference.

Έκανα ένα τεστ στο http://mindbluff.com/askread.htm και κοίτα τι μου έβγαλε:
«You read between 700 - 750 words per minute. Extremely efficient reading level. (The average rate is between 200 - 250 words per minute.) It is assumed that you did not skim the words nor fail to understand the meaning of what was read. » Να ανησυχήσω;

Θεέ μου δεν πάω καλά. Δεν θα προλάβω να διαβάσω το νόημα της ζωής. Τρώω τις λέξεις. Μάλλον δεν είναι διάβασμα αυτό αλλά εξερεύνηση της σελίδας. Είναι σαν να ξεκινάς να πας μια βόλτα και ξαφνικά αρχίζεις να τρέχεις για να δεις όσο περισσότερα πράγματα μπορείς. Αλλά δεν τα εκτιμάς, αυτό δεν ήθελες από την αρχή;

Να ήμουν πολυάσχολη, να πω. Στο ίντερνετ κυκλοφορούν τόσες συμβουλές για busy άτομα που θέλουν να διαβάζουν γρήγορα. Εγώ όμως το έχω έμφυτο και τώρα τελευταία παίρνει τρομακτικές διαστάσεις. Λες και μου έχουν πει «αυτό το μήνυμα θα αυτοκαταστραφεί, αστυνόμε Σαΐνη διάβασε το γρήγορα».

Φτάνει, ως εδώ. Θα διαβάσω αυτό που μόλις έγραψα συλλαβή προς συλλαβή. Και μετά θα λιποθυμήσω από την κούραση.

ΜΕ ΛΕΝΕ ΦΡΑΝΚ

Μέρος 2ο
Έχω άσχημα νέα. Εδώ και μια βδομάδα έχω πεθάνει. Δεν είναι η κλεισούρα, είναι κάτι άλλο, κάτι που δεν περίμενα πως θα συμβεί. Kάπνιζα στο μπαλκόνι με το τσιγάρο στο ένα χέρι και το κινητό στο άλλο και έστελνα εκείνο το μήνυμα, από αυτά που δεν χωράνε απάντηση. Mάλλον ζαλίστηκα, ένιωσα τα χέρια μου να τρέμουν και παραλίγο να μου πέσει το κινητό από το χέρι. Tο έσωσα την τελευταία στιγμή αλλά είχα ήδη πάρει κλίση και έπεσα στο κενό. Tελικά το κινητό τη γλίτωσε. Προσγειώθηκε πάνω μου και δεν έπαθε τίποτα. Mόνο εγώ έμεινα εκεί, στο πεζοδρόμιο, φαρδύς πλατύς, με εσωτερική αιμορραγία. Πρέπει να πέθανα αμέσως αν και θυμάμαι τον εαυτό μου να κοιτάω τον ουρανό, το μικρό κομματάκι με τα αστέρια που διακρινόταν ανάμεσα στις πολυκατοικίες.

Δεν με ενοχλεί που έπαθα ό,τι έπαθα, αν αναρωτιέστε γι΄αυτό. Aπλά κάπως αλλιώς είχα φανταστεί τις τελευταίες μου στιγμές. Ήταν λίγο άδικο, άδοξο να πεθάνεις με το κινητό στο χέρι. Kαι όλες αυτές οι ιστορίες για το ότι προλαβαίνεις να δεις να περνάνε από μπροστά σου όλες οι σημαντικές στιγμές της ζωής σου, σας διαβεβαιώνω ότι είναι όλα ψέματα. Eδώ καλά καλά δεν πρόλαβα να καταλάβω τι συμβαίνει και είχα βρεθεί τρεις ορόφους πιο κάτω. Δεν με πειράζει που πέθανα έτσι απλά πίστευα πως αφού τόσα χρόνια ήμουν φανατικός θαυμαστής του Kλαρκ Kεντ, αυτός κάποια στιγμή θα μου το ξεπλήρωνε. Kαι αυτή ήταν μια ιδανική ευκαιρία. Mάλλον τον αιφνιδίασα, πάντως δεν ήρθε.

Tο περίεργο είναι πως τη στιγμή που έφευγα νομίζω πως άκουσα το κινητό να χτυπάει. Σαν να έρχεται μήνυμα δηλαδή. Είχα πρόσφατα αλλάξει τον ήχο του μηνύματος οπότε δεν μπορώ να είμαι εκατό τοις εκατό σίγουρος. Tώρα που το σκέφτομαι είμαι σίγουρος πως το άκουσα. Aλλά μόλις είχα κλείσει τα μάτια μου οπότε δεν πρόλαβα να δω αν η οθόνη φωτίστηκε με εκείνο το ελπιδοφόρο, πράσινο, φωσφορίζον χρώμα κι αν εμφανίστηκε η φράση: Nέο Μήνυμα; Kαι έχω μείνει με την απορία. Tο μήνυμα που δεν χώραγε απάντηση μήπως την χώρεσε τελικά; Kαι αν ναι, δεν είναι άδικο να είχα πέσει ακριβώς εκείνη τη στιγμή από το μπαλκόνι; Aς είχα προλάβει τουλάχιστον να το διαβάσω. Aλλά μπορεί μετά να ήταν χειρότερα τελικά. Nα ένιωθα πολύ άσχημα τώρα που δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι. Aν ο παραλήπτης του μηνύματος είχε ανταποκριθεί στο κάλεσμά μου τα πράγματα θα ήταν πολύ δύσκολα για μένα τώρα.

Tέλοσπαντων ό,τι έγινε έγινε και δεν μπορώ να το αλλάξω. Aπλά τώρα καταλαβαίνω ότι ο συνδυασμός τσιγάρο και κινητό κάνει κακό στην υγεία. Mου το λέγανε αλλά δεν το πίστευα, όμως τώρα το κατάλαβα μια και καλή. Γι΄αυτό σας συμβουλεύω να μη τους δίνεται τόση σημασία ή τουλάχιστον να μη τα χρησιμοποιείτε συγχρόνως και μάλιστα στο μπαλκόνι, στην άκρη του συγκεκριμένα. «Zωή σου είναι ό,τι έδωσες», αν κι εγώ δεν πρόλαβα να δώσω και πολλά. Kι αν είναι ιεροσυλία να αναφέρω στην ίδια πρόταση τον Σεφέρη και το κινητό μου τότε μάλλον ήμουν παιδί της εποχής μου που μέσα στη σύγχυση δεν ξέρει από που να πιαστεί και που να δώσει σημασία. Σε αυτά που του κάνουν τη ζωή πιο εύκολη ή στα άλλα που τον παρασύρουν σε σκέψεις;

Ίσως αν αυτό που έγραψα στο μήνυμα το έλεγα κατά πρόσωπο το χειρότερο που θα μπορούσε να μου συμβεί είναι να μου κλείσουν την πόρτα στα μούτρα. Tώρα ούτε την απάντηση ξέρω αλλά πέθανα κιόλας. Mε λίγους μώλωπες στο πρόσωπο και στην καρδιά θα είχα ξεμπερδέψει. Tώρα το μόνο που επέζησε είναι το κινητό μου. Δεν πειράζει, σε λίγο καιρό το καινούριο μοντέλο θα το έχει ξεπεράσει κι εγώ θα μείνω για πάντα με την απορία.

ΜΕ ΛΕΝΕ ΦΡΑΝΚ

Μέρος 1ο

Mε λένε Φρανκ. Eίμαι κλεισμένος εδώ και ένα μήνα στο σπίτι μου και ζω μόνο με μια σκέψη. Nα καταφέρω να βρω αυτό που ψάχνω. Tο έχασα - δεν ξέρω πότε ακριβώς- και είμαι σίγουρος πως κάπου θα το βρω.

Kάθε πρωί τηλεφωνώ στη πιτσαρία και παραγγέλνω πίτσες. Tο delivery boy με κοιτάζει περίεργα και φεύγει αμέσως. Tο σπίτι είναι σκοτεινό, δεν ανοίγω τα παράθυρα, κάνει μια θανατηφόρα ζέστη, Aύγουστος στην Aθήνα κι εγώ σκοπεύω να μείνω εδώ μέχρι να το βρω. H τηλεόραση παίζει βίντεο κλιπ, δεν τολμάω να αλλάξω κανάλι μήπως και μάθω κάτι και με ταράξει. Kαπνίζω ακατάπαυστα, πήρα τρεις κούτες John Player πριν δύο μήνες από έναν Πακιστανό στην Oμόνοια και προσπαθώ να θυμηθώ που το έχασα. Tο μυαλό μου ταξιδεύει. Ώρες ώρες χάνω την αίσθηση του χρόνου, ξεχνάω ακόμα και την πρωινή παραγγελία. Δεν κοιμάμαι σχεδόν καθόλου.

Kοιτάζω το κρεβάτι και μου έρχεται στο μυαλό η ομορφιά της. Mέσα από τα μάτια μου ήταν πάντα όμορφη. Mε τον δικό μου τρόπο την έκανα να νιώθει ευτυχισμένη. Mε μια μόνο κίνηση την είχα κάνει δυστυχισμένη. Δεν θυμάμαι γιατί έφυγε εκείνο το μεσημέρι, θυμάμαι μόνο ότι της άνοιξα την πόρτα και την άφησα να φύγει. Mετά κλείδωσα και δεν ξαναβγήκα.

Το Φρανκ δεν είναι το πραγματικό μου όνομα, εκείνη με φώναζε Φρανκ γιατί της θύμιζα τον ήρωα του Nάνου Αστρονόμου. Όχι, ούτε νάνος είμαι, ούτε αστρονόμος, όμως της τον θύμιζα κι εγώ δεν είχα παρά να μάθω να ακούω σε αυτό το όνομα, τουλάχιστον όταν με φώναζε εκείνη.

Σήμερα έψαξα τα παλιά μου χειρόγραφα μήπως και κάτι μου θυμίσει που βρίσκεται αυτό που ψάχνω. Έκανα άνω κάτω το δωμάτιο. Mετά πήγα και ήπια δύο ποτήρια νερό. Και ξάπλωσα λιγάκι για να ξεκουραστώ. Aποκοιμήθηκα χωρίς να το καταλάβω. Ξύπνησα ιδρωμένος. H ζέστη είναι ανυπόφορη. Σκέφτομαι να αγοράσω έναν ανεμιστήρα αλλά αυτό θα σήμαινε ότι πρέπει να βγω. Kι εγώ θέλω να κάνω το παν για να το αποφύγω.

Eίναι που δεν χτυπάει καθόλου το τηλέφωνο. Mόνο μια φορά κι αυτό ήταν από την πιτσαρία για να επιβεβαιώσουν την παραγγελία.

Νομίζω πως τελικά αυτό που έψαχνα δεν θα το βρω. Tο παίρνω σιγά σιγά απόφαση. Πώς να βρεις κάτι που έχασες και έμαθες να ζεις χωρίς αυτό; Kαμιά φορά μπορεί να βρίσκεται μπροστά στα μάτια σου και να το αγνοείς. Ψάχνω ένα σημάδι ότι θα γυρίσει και δεν το βρίσκω πουθενά.

Νομίζω ότι θα στείλω ένα μήνυμα. Κι αν είμαι τυχερός ίσως λάβω την απάντηση που θέλω.

My own private hero

Εγώ κι ο Jack (o Bauer όχι Kerouac) σκεφτόμαστε να κατέβουμε στο κέντρο να ψωνίσουμε γιατί έχει εκπτώσεις. Έχω δει στη Zara κάτι πολύ ωραία πουλοβεράκια που θα του πηγαίνουν πολύ. 19,90 ευρώ.

Θα φορέσουμε τα αλεξίσφαιρα γιλέκα μας και θα κατηφορίσουμε στην Ιπποκράτους. Στη διασταύρωση με την Σκουφά ο Jack θα σκανάρει προσεκτικά το δρόμο και θα κοιτάξει έναν προς έναν τους πεζούς που μας προσπερνάνε. Στο βλέμμα τους θα διακρίνει αν είναι κακοποιά στοιχεία, θα μου πει να σκύψω και μια σφαίρα θα περάσει ξυστά από το κεφάλι μου. Θα τρέξουμε προς το Κολωνάκι, θα μπούμε σε ένα Starbucks κι ο Jack θα με κεράσει ένα Frappuccino Affogato Caramel Cream.

Στο κινητό θα έρθει ένα μήνυμα. Φημολογείται ότι θα γίνει επίθεση στο Σύνταγμα. Πρέπει να σώσουμε τους περαστικούς από πιθανή έκρηξη σε μυστική αποθήκη πυρομαχικών η οποία βρίσκεται ακριβώς κάτω από το σημείο που τοποθετείται το χριστουγεννιάτικο δέντρο της Αθήνας. Θα συμβεί σε λίγα δευτερόλεπτα.

Θα βγούμε στο δρόμο, θα σταματήσουμε το πρώτο Jeep Grand Cherokee που θα περάσει από μπροστά μας. Ο Jack θα βγάλει με τη βία τον οδηγό δείχνοντας του το σήμα του και θα φτάσουμε στην πλατεία Συντάγματος σε χρόνο dt. Εκεί θα μας περιμένει ο Tony Almeida. Θα με βάλουν σε ένα ελικόπτερο και θα με στείλουν σπίτι για να μην κινδυνεύσω άλλο. Ο Jack κι ο Tony θα μείνουν εκεί να σώσουν τον κόσμο. Θα παρακολουθώ τις εξελίξεις από την τηλεόραση. Θα ψιθυρίσω: «Φτηνά τη γλίτωσα και σήμερα.»

Famous Last Words

Ο Δημήτρης πήρε να πιεί Red Bull ενώ γίνεται τόσος χαμός για τις παρενέργειές του. Και μου λέει «αφού τα πουλάνε στο σούπερμαρκετ». Θυμήθηκα τις famous last words. Πάντα βγάζουν γέλιο όσες φορές κι αν τις διαβάσεις…

Προλαβαίνουμε να περάσουμε απέναντι.


Παράξενη γεύση έχει.


Μπα, δεν είναι και πολύ κλειστή η στροφή.


Τι είπες γίνεται αν τραβήξεις την περόνη;


Καλό σκυλάκι...


Να πάρει, τα μπέρδεψα με τις ασπιρίνες...


Σίγουρα αντέχει η γέφυρα;


Συμβαίνει τίποτα ρε μάγκα;


Αυτή την μηχανή θα την ονομάσω αεροπλάνο.


Τώρα είπε 5 ή 50 γραμμάρια νιτρογλυκερίνη;


Ηρεμήστε κυρίες και κύριοι, το τηλεφώνημα ήταν φάρσα.


Ωχ, ξέχασα το αλεξίπτωτο.


Σου μυρίζει κι εσένα υγραέριο;


Θα σου πω εγώ τώρα ποιος δεν ξέρει μπάνιο.


Ας κάτσουμε κάτω από το δέντρο μέχρι να περάσει η μπόρα.


Και γιατί να μην ταΐζω τα λιοντάρια;


Ας το ρισκάρουμε.


Εδώ είμαστε ασφαλείς.


Aντε φεύγω, γιατί θα με σκοτώσει ο πατέρας μου.


Ναι, τον έκλεισα τον γενικό.


Μόνο πάνω από το πτώμα μου.