Λοιπόν, μετά την πρόσφατη επίσκεψη της irene στο blog μου, μπήκα και «ρούφηξα» το δικό της. Μου άρεσε πολύ, είναι από τα λίγα blog που πραγματικά διάβασα, λέξη προς λέξη. Λοιπόν θα σταθώ σε αυτό το post γιατί μου θύμισε μια δική μου, παρόμοια ιστορία που την είχα σχεδόν ξεχάσει!
Πριν από 6-7 χρόνια, μπορεί και περισσότερα, τα πρώτα χρόνια της ζωής μου στην Αθήνα, έπαιρνα μια φίλη μου και μπαίναμε στα λεωφορεία χωρίς να ξέρουμε που ακριβώς πάμε. «Πάμε για εξερεύνηση!» Μια από αυτές τις φορές, σε μια από αυτές τις βόλτες, βρεθήκαμε στη Γλυφάδα! Περιμένοντας στη στάση για το λεωφορείο της επιστροφής προς Αθήνα, κάθισα δίπλα σε μια γιαγιούλα η οποία άρχισε να μας διηγείται μια ιστορία για κάποιον… Αρθούρο! Ήταν ερωτική ιστορία δικιά της από το παρελθόν. Δεν θυμάμαι λεπτομέρειες – θα ρωτήσω τη φίλη μου αν θυμάται αυτή – πάντως το παραμύθι είχε ηθικό δίδαγμα! Κάτι για την αγάπη και τον έρωτα. Μας είδε «νεούδια» και είπε να μας δώσει μια συμβουλή! Τότε ήταν και μια περίοδος που καιγόμουν για έναν τύπο και χάλαγα μεγάλες ποσότητες φαιάς ουσίας για εκείνον. Κάποια στιγμή που λέτε ήρθε το λεωφορείο και σηκωθήκαμε να μπούμε. Κι ενώ έκανα το βήμα να φύγω η γιαγιά μου φώναξε «Να θυμάσαι τον Αρθούρο!». Θέε μου, και τώρα που το λέω ανατριχιάζω! Ακούστηκε πολύ κινηματογραφικό, πολύ τρομακτικό!
Λες, δηλαδή, αυτές τις γιαγιάδες να της στέλνει στις στάσεις λεωφορείων κάποιος καλός άνθρωπος (Θεός, άνθρωπος, εξωγήινος δεν ξέρω) για να μας κάνουν να νιώθουμε καλύτερα;
Μυστήριο, μυστήριο! Πάντως μου έφτιαξε το κέφι τώρα που το θυμήθηκα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου