Τι κάνεις; Εντύπωση!

Aπό τις 10 του μηνός που αποχωρίστηκα το λαπτοπ μου για σέρβις δεν αισθάνομαι καλά. Φυσικά και υπάρχει υποκατάστατο μηχάνημα στο σπίτι αλλά τίποτα δεν είναι το ίδιο. Κι όταν τους πήρα χτες το πρωί μου είπαν ότι δεν ξέρουν πότε θα είναι έτοιμο. Έχε χάρη που δεν θα πληρώσω τίποτα.

Βαριέμαι γενικά, περιμένω σήμερα απάντηση για τη δουλειά που έλεγα και αναρωτιέμαι τι θα γίνει.

Συγκινούμαι αρκετά τώρα τελευταία, δεν ξέρω το γιατί. Έχω κλάψει ακόμη και με το Παρά Πέντε, με εκείνο το επεισόδιο με το μαιευτήριο, χτες έκλαιγα με τον Λαζόπουλο που τραγούδαγε για τον Κούρκουλο στην εκπομπή του. Βλέπω πολύ τηλεόραση μάλλον…Διαβάζω και τα Κινέζικα Κουτιά όμως!

Άσε που εδώ μέσα έχει ερημιά, δεν γράφει τίποτα κανείς, και να επισημάνω ότι δεν μου αφήνεται ούτε ένα comment, αφού μπαίνετε και διαβάζετε, γράψτε και κάτι, το χειροκρότημα του blogger είναι το comment. Λέμε και καμιά βλακεία να περάσει η ώρα!

Επίσης, κυκλοφόρησε το νέο Centro, θα το βρείτε σε όλα τα σταντ με εφημερίδες και στα περισσότερα περίπτερα σε Μοναστηράκι(Σταθμός)-Έρμού - Μητρόπολη- Σύνταγμα

Σταδίου - Πανεπιστημίου- Ακαδημίας- Ασκληπιού- Σίνα- Ιπποκράτους- Σόλωνος- Σκουφά - Εξάρχεια- Κολωνάκι. Φυσικά μπορείτε να το βρείτε και στο Ροδακιό και στα βιβλιοπωλεία Ιανός-Πολιτεία-Έστία

Καλό διάβασμα! Λέω να πάω κομμωτήριο να φτιάξω διάθεση!

Edit:

Τζίφος για τη δουλειά! Προχωράμε...

Τα λεφτά αλλάζουν χέρια!

10:30 π.μ. Διαβάζω το ζώδιο μου.

Οι υλικές υποθέσεις θα αποκτήσουν μεγάλη σημασία για σας. Αρχίζετε να βρίσκετε σε μιαν ευνοϊκή περίοδο αύξησης των οικονομικών σας. Θα αναζητήσετε νέους τρόπους βελτίωσης των εσόδων σας.

11:00

- Γεια σας. Από Εθνική Ασφαλιστική. Έχουμε ετοιμάσει την ασφάλεια για το αυτοκίνητο. 296 ευρώ.

- Μπορείτε να περάσετε την Παρασκευή;

- Μπορώ αλλά κατά τις 8 παρά είκοσι.

- Εντάξει.

12:00 μ.μ.

- Καλημέρα. Είστε η τάδε;

- Ναι.

- Είστε η τάδε τάδε;

- Ναι.

- Τηλεφωνώ από τα κεντρικά της Citibank. Έχει εγκριθεί ένα δάνειο 9.000 ευρώ στο όνομά σας. Μήπως ενδιαφέρεστε;

- Όχι, όχι, ευχαριστώ!

- Εντάξει γεια σας!

13:00 μ.μ.

- Γεια σας για ένα βιογραφικό μου μας έχετε στείλει.

- Ναι.

- Μπορείτε να περάσετε την Παρασκευή στις 12;

- Ναι. Που βρίσκεστε;

- Εκεί κι εκεί κι εκεί.

- Εντάξει.

Για αύριο έχω παίξει και Τζόκερ!

Σημειωτέον ότι πρόκειται για σχετικά άσχετη δουλειά από το αντικείμενό μου αλλά εδώ που φτάσαμε για να δούμε τι ψάρια θα πιάσουμε!

Ας ομορφύνουμε λίγο τη σελίδα μας

Αν την έχεις μέσα σου την πόζα, την έχεις από πέντε χρονών! Σύντομα και στο Jolie!

Πιάστηκα στον ιστό του "2"

Ίσως δεν έχω απολαύσει ξανά μια παράσταση, να τη νιώσω στο πετσί μου και να μην μπορώ να την ξεχάσω έτσι απλά.

Δυο μέρες μετά το μυαλό μου ακόμη γυρνάει στο 2. Ναι, πήγα κι εγώ για να συμπληρώσω το ρεκόρ προσέλευσης. Και μπήκα ανίδεη για το τι θα δω, μαζί με τις ηλικιωμένες κυρίες που κατηφόριζαν τη Βουκουρεστίου, τη χρωματιστή νεολαία που έτρωγε τα νύχια της από την αγωνία, τους περίεργους που είχαν πάει στην τελετή έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών και δεν θα έχαναν με τίποτα το γεγονός της χρονιάς.

Δεν είχα πάει ποτέ ξανά σε τέτοιου είδους παράσταση, την ομάδα Εδάφους την είχα μόνο ακουστά, και τον Παπαϊωάννου ίσως τον έμαθα κι εγώ πρόσφατα, τον Κωνσταντίνο Βήτα πάλι τον είχα στο μυαλό ως εναλλακτικό ήχο.

Στο κατάμεστο Παλλάς ήμουν σίγουρη πως με τόσο κόσμο δεν θα μπορούσα να αφοσιωθώ στην παράσταση, θα ακουγόταν ψίθυροι και θόρυβος όμως αυτά σκεφτόμουν μέχρι που ξεκίνησε…

Μαγεία, σε ρουφούσε η σκηνή και γινόσουν ένα. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ πως κάποιος θα μπορούσε να μου μιλήσει για τη Ζωή, την Αγάπη, τη Μοναξιά με τόσους τρόπους χωρίς να μου πει κουβέντες. Μόνο μουσική και κινήσεις. Ο ουρανός, η επικλινής σκηνή, ένιωσα ότι κι εγώ αγωνιζόμουν να φτάσω στο στόχο μου, η εφευρετικότητα στις σκηνές της μοναξιάς, οι συνειρμοί. Η ουσία της τέχνης είναι τι νιώθεις και μετά τους τίτλους τέλους.

Όταν άναψαν τα φώτα, το κοινό χειροκρότησε, ζήτησε κι ένα encore αλλά ο Παπαϊωάννου ήταν χαμένος λίγο στις σκέψεις του. Όπως κι εγώ. «Σπρώξε μαλακά, δεν θέλει δύναμη.» Κι οι 2 ίσως γίνουν 1.

Στρίψαμε στην Πανεπιστημίου, ψάξαμε για το μετρό. Ήμασταν κι εμείς 2.

Ψάχνεις έμπνευση;

Όταν άνοιξε τα μάτια της το πρωί ήξερε πως πρέπει να τρέξει, να σηκωθεί από το κρεβάτι, να προλάβει τη μέρα, να μην τη χάσει πάλι, όπως χτες. Κι όμως χάρισε δυο λεπτά στον εαυτό της κι αφουγκράστηκε τη σιωπή στο δωμάτιο. Έσπαγε κόκαλα η σιωπή. Κάπου, σε ένα συρτάρι ήταν ξεχασμένη η έμπνευσή της. Δεν είχε κλειδί αυτό το συρτάρι. Μπορούσε να το ανοίξει όποτε ήθελε. Όμως δεν ήθελε. Η ιδέα ήταν να έρθει από μόνη της. Άγγιξε τα χείλη της και σκέφτηκε το πρόσωπό της. Τις μικρές λεπτές γραμμές κάτω από μάτια. Δύσκολες, αδύνατον να τις ξεφορτωθεί, «προδίδουν την ηλικία μου» σκέφτηκε. Δεν ήταν είκοσι πέντε χρονών. Ήταν είκοσι με μυαλά πολύπλοκα. Το αχνό φως από το παράθυρο προμήνυε μια καλή μέρα. Ένα σάλτο χρειαζόταν και θα έμπαινε στη κυλιόμενη σκάλα, αυτή που οδηγεί στην πραγματική ζωή. Περπατώντας παράλληλα με άλλες ζωές, εκεί που συναντάς τυχαία το όνειρό σου. Ήταν δύσκολο πολύ, πήρε δυνάμεις κι έφτασε μέχρι την κουζίνα. Όταν χτύπησε το τηλέφωνο, δεν το σήκωσε αμέσως. Ήθελε να προλάβει να πιει μια γουλιά καφέ πριν ακούσει τα νέα της ημέρας.

-Πρέπει να έρθεις.

-Γιατί;

-Πρέπει να το δεις με τα μάτια σου.

-Είναι επείγον;

-Ο θάνατος δεν είναι ποτέ επείγον. Θα είναι εδώ και αργότερα.

-Ωραία.

-Θα έρθεις;

-Όχι, για σήμερα λέω να επιλέξω τη ζωή.

Πάρε το 100

Δεν έχω κάτσει, δεν έχω κάτσει. Από τις τελευταίες ημέρες του 2006 μέχρι σήμερα τρέχω σαν τρελή, για τις γιορτές, το ταξιδάκι στο Βερολίνο, επισκέψεις από εδώ κι από εκεί, πολύ φαγητό, μπλα μπλα, υποχρεώσεις, μια συνέντευξη για δουλειά και ψώνια. Ο καναπές μου με έχει χάσει, το ξέρω και του ζητάω συγνώμη.

Κάτι που δεν έχω αναφέρει και είναι πολύ ευχάριστο είναι το ότι κληρώθηκα για το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο στις σπουδές για τον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό. Κάνω τα χαρτιά μου αυτές τις μέρες και πρέπει να καταθέσω και τα χρήματα. 2100 ευρώ για την πρώτη χρονιά, για τρεις θεματικές ενότητες. Μου φαίνονται πολλά αλλά δεν με χαλάει η ιδέα να γίνω φοιτήτρια τώρα στα γεράματα και να πάρω επιτέλους κι εγώ ένα πτυχίο για να το κορνιζάρω αργότερα. Ξέρει κανείς κάτι για το ΑΕΠ; Αν ναι, ευπρόσδεκτα τα σχόλια και η βοήθεια.

Χτες το βράδυ γυρνούσα από το κέντρο με το τρόλεϊ από Βασιλίσσης Σοφίας και μου έφτιαξε η διάθεση. Αυτός ο δρόμος έχει κάτι που μου αρέσει πάρα πολύ, με κάνει και χαλαρώνω, σκέφτομαι διάφορα και μου ανοίγει την όρεξη για γράψιμο. Χτες σκέφτηκα την οικογένεια μου σαν ένα λουλούδι με πέταλα, ο αέρας πήρε ένα και χάθηκε, όπως όταν μαδάς μια μαργαρίτα. Πρέπει να ποτίσω το λουλούδι μου σαν τον μικρό πρίγκιπα, να το αγαπάω για να μη χαθεί κανένα άλλο πέταλο. Μου προσφέρονται κι άλλα λουλούδια αλλά αυτό το λουλούδι μου είναι πολύτιμο και το άρωμά του πρέπει να διαρκέσει για πάντα.

Τώρα που είπα άρωμα είδα το Άρωμα και μου άρεσε πάρα πολύ σε αντίθεση με πολλούς άλλους. Και σε σχέση με το βιβλίο που το είχα διαβάσει πριν καμιά δεκαριά χρόνια και ως ταινία από μόνη της. Ήταν μαγικά τα πλάνα και η μουσική και ο πρωταγωνιστής με έπεισε. Η σκηνή του οργίου ίσως να ήταν λίγο υπερβολική αλλά δεν με χάλασε σε αντίθεση με άλλους στην αίθουσα που χασκογέλαγαν. Δεν πειράζει, πάμε για όσκαρ.

Άσε που αυτό είναι το 100ο μου ποστ.

Then we take Berlin

Γύρισα, λέει, από το Βερολίνο, που είχα πάει πριν την Πρωτοχρονιά, κι ήθελα να γράψω για το κρύο, το περπάτημα, τις βόλτες σε μια πόλη που χτίζεται τώρα ξανά από την αρχή, για τα μουσεία που δεν μπήκα, για το χιόνι που είδα, για τη συνέπεια, την καλοσύνη των οδηγών λεωφορείων. Για μια πόλη σκληρή, αλλά γλυκιά σαν τις φράουλες με σοκολάτα που έφαγα στην Πλατεία Ποτσντάμερ. Για μια πόλη τίγκα στο εμπορικό κέντρο και στα πολυκαταστήματα. Για μια πόλη μεγάλη, δύσκολη αλλά συγχρόνως προσιτή, που προσπαθεί να ξεχάσει τη διχοτόμηση, να γκρεμίσει τα τείχη και να αρέσει σε όλους. Όμως κόλλησα σε μια φωτογραφία και ξεχάστηκα… Μετά συνέχισα να πετάω στα σύννεφα.

Καλή χρονιά σε όλους!!!