Ίσως δεν έχω απολαύσει ξανά μια παράσταση, να τη νιώσω στο πετσί μου και να μην μπορώ να την ξεχάσω έτσι απλά.
Δυο μέρες μετά το μυαλό μου ακόμη γυρνάει στο 2. Ναι, πήγα κι εγώ για να συμπληρώσω το ρεκόρ προσέλευσης. Και μπήκα ανίδεη για το τι θα δω, μαζί με τις ηλικιωμένες κυρίες που κατηφόριζαν τη Βουκουρεστίου, τη χρωματιστή νεολαία που έτρωγε τα νύχια της από την αγωνία, τους περίεργους που είχαν πάει στην τελετή έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών και δεν θα έχαναν με τίποτα το γεγονός της χρονιάς.
Δεν είχα πάει ποτέ ξανά σε τέτοιου είδους παράσταση, την ομάδα Εδάφους την είχα μόνο ακουστά, και τον Παπαϊωάννου ίσως τον έμαθα κι εγώ πρόσφατα, τον Κωνσταντίνο Βήτα πάλι τον είχα στο μυαλό ως εναλλακτικό ήχο.
Στο κατάμεστο Παλλάς ήμουν σίγουρη πως με τόσο κόσμο δεν θα μπορούσα να αφοσιωθώ στην παράσταση, θα ακουγόταν ψίθυροι και θόρυβος όμως αυτά σκεφτόμουν μέχρι που ξεκίνησε…
Μαγεία, σε ρουφούσε η σκηνή και γινόσουν ένα. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ πως κάποιος θα μπορούσε να μου μιλήσει για τη Ζωή, την Αγάπη, τη Μοναξιά με τόσους τρόπους χωρίς να μου πει κουβέντες. Μόνο μουσική και κινήσεις. Ο ουρανός, η επικλινής σκηνή, ένιωσα ότι κι εγώ αγωνιζόμουν να φτάσω στο στόχο μου, η εφευρετικότητα στις σκηνές της μοναξιάς, οι συνειρμοί. Η ουσία της τέχνης είναι τι νιώθεις και μετά τους τίτλους τέλους.
Όταν άναψαν τα φώτα, το κοινό χειροκρότησε, ζήτησε κι ένα encore αλλά ο Παπαϊωάννου ήταν χαμένος λίγο στις σκέψεις του. Όπως κι εγώ. «Σπρώξε μαλακά, δεν θέλει δύναμη.» Κι οι 2 ίσως γίνουν 1.
Στρίψαμε στην Πανεπιστημίου, ψάξαμε για το μετρό. Ήμασταν κι εμείς 2.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου