23/11/07

don't know any better

Δευτέρα πρωί, επτά και μισή διασχίζω την Κηφισίας με τα ακουστικά στα αυτιά τα οποία δεν θα βγάλω μέχρι τις 4 και μισή που θα επιστρέψω σπίτι. Ο τροχονόμος άργησε πάλι να μας δώσει το σινιάλο να περάσουμε απέναντι οπότε ξεκλέβω λίγο χρόνο και τρέχω στο everest να πάρω μια Athens Voice. Εκνευρισμένη, πάλι θα χάσω το μετρό που θα με κάνει να είμαι στην ώρα μου στη δουλειά περπατώ με μικρά αλλά γρήγορα βήματα. Ο κόσμος στο βαγόνι αδημονεί. Δεν βρίσκω να καθίσω πάλι και μένω όρθια προσπαθώντας να μην ακουμπήσω με την παλάμη μου κάπου, να μη πιαστώ, με πιάνουν οι σιχασιές μου που και που, όλοι γκούχου γκούχου είναι, αν είναι να αρρωστήσω, κάθομαι και σπίτι μου με ανοιχτά τα παράθυρα, να μπαίνει όλο το κρύο μέσα.

Στη δουλειά επικρατεί σιγή. Δεν επιτρέπεται ούτε κιχ. Νομίζω πως έχουν αδυνατίσει τα δάκτυλα μου από την πολύ-πληκτρολόγηση. Αφού το δαχτυλίδι μου γυρνάει πέρα δώθε. Ακούω σταθμούς στο ραδιόφωνο. Best 8 με 10 Γιαννούτσο Βαμβακάρη, μετά λίγο από όλα και τα Mp3 μου. Εντωμεταξύ έχω γράψει 3.000 καταχωρίσεις. Και σωστά. Μάλλον. Στις 12 μύγα τσε τσε τσιμπά τις συναδέλφους μου και ο γυναικωνίτης αδειάζει. Τσιγαράκι στην ταράτσα σαν τους κατάδικους που τους έδωσαν άδεια, βολτίτσα στη γειτονιά για καφεδάκι ή καμιά τυρόπιτα. Στις δωδεκάμισι όλες στη θέση τους. Αρχίζω και στραβώνομαι, με τσούζουν τα ματάκια μου. Ακούω Κωστόπουλο στο Nitro και μετά Μάκη Τριανταφυλλόπουλο στον Ant1, μιλάμε για συνδυασμό που σκοτώνει. Τουλάχιστον με κρατάνε ξύπνια! Γράφω, γράφω, δε με νοιάζει τίποτα. Ο νους μου ταξιδεύει. Κάνω σχέδια για το απόγευμα, για τα σαββατοκύριακα. Στις τέσσερις η μύγα τσε τσε επανέρχεται και το παρθεναγωγείο αδειάζει πάλι. See you tomorrow. Τρέχω να γυρίσω σπίτι, δεν θέλω να χάσω ούτε δευτερόλεπτο.

Δεν μου φτάνει η γκαβομάρα που έχω από το πρωί κάθομαι και ένα δίωρο για κάτι κασέτες που απομαγνητοφωνώ, πως θα βγει το παραδάκι; Με μαλακίες. Κάπως έτσι είπα να πάω και για χειρίστρια στο ΠΑΣΟΚ, για 60 ευρώ και το μόνο που κέρδισα είναι ότι με έβαλε ο Σκανδαλίδης στη λίστα του και με έχει ταράξει στα email. Ψυχούλα!

Φέρνω στο μυαλό μου τη φράση του Lester Burnham από το American Beauty: “This isn't life, it's just stuff. And it's become more important to you than living. Well, honey, that's just nuts.” Είναι περίεργο να διαπιστώνεις ότι μπορείς να αρκεστείς με τα λίγα και να νομίζεις ότι είσαι ευτυχισμένος, και να μην θέλεις τίποτα άλλο, μόνο να ζητάς λίγες περισσότερες ώρες ύπνου.

Και μετά να χάνεσαι στο μαγικό τραγούδι των puressence.




7 σχόλια:

One Happy Dot είπε...

Καλημερούδια και καλή εβδομάδα! Με τα απλά, τα μικρά, τα όμορφα....με λίγες στιγμές ακόμα ύπνου και λίγο χουζούρι ακόμα! Μπορώ? Ονειρεύομαι Χριστούγεννα και μυρωδιές από κανέλα και μέλι εισβάλουν στα ρουθούνια μου και είμαι happy!!! Τελικά ναι...μας αρκούν τα λίγα...

the ibt είπε...

Nuts indeed.

the ibt είπε...

(Καλημέρα και υπομονή.)

Naf είπε...

Σε καταλαβαίνω απόλυτα !!πότε θα τα πούμε κι απο κοντά να γελάσουμε;;
σμούτς

Ανώνυμος είπε...

Έχεις απόλυτο δίκιο "this isn't life" αλλά να ξέρεις ότι τα μίκρα πράγματα είναι αυτά που μετράνε και έχουν σημασία. Και εγώ είμαι στη δουλεία και σκέφτομαι πως και τι θα κάνω μετά. Το τραγούδι είναι ότι καλύτερο για να χαθείς και να σκέφτεσαι πολλά και ωραία πράγματα. I agree.
Φιλιά

mirelen είπε...

Serendipity, εσύ πότε θα κάνεις το δικό σου blog;
The ibt, naf, tessie, πόσο χαίρομαι που συμφωνούμε!!!

One Happy Dot είπε...

καλημερούδια!

Για την ώρα προτιμώ να γράφω τα σχόλιά μου στα δικά σας...δεν είναι ότι δεν το σκέφτομαι, απλά φοβάμαι ότι δεν θα είμαι τόσο συνεπής όσο θα ήθελα σε αυτή τη φάση.