Ο σεισμός

Στον από κάτω όροφο μένει μια οικογένεια με τρία παιδιά, τρία αγόρια. Κατά καιρούς γίνονται ομηρικοί καβγάδες, του στυλ βρίζω, φωνάζω και πετάω πράγματα. Μερικές φορές είναι τόσο έντονοι που τους φαντάζομαι αιμόφυρτους στο πάτωμα, αλλά την επόμενη μέρα τους βλέπω χαμογελαστούς και ευγενικούς στο ασανσέρ. Όταν καυγαδίζουν, τρίζουν τα πατώματα, σπάνε πράγματα, χτυπάνε πόρτες. Με λίγα λόγια κάθε φορά αλλάζουν έπιπλα στο Ικεα. Και κατά πάσα πιθανότητα, οι αφορμές πρέπει να είναι τελείως χαζές, του στυλ γιατί κοιμάσαι ακόμη, είναι Σάββατο μεσημέρι, ή κάτι άλλο για το αυτοκίνητο κλπ. Anyway, σήμερα στις επτά και τέταρτο όταν ξυπνήσαμε από τον σεισμό, τους ακούσαμε να μιλάνε δυνατά. Και αφού ξεπεράσαμε την τρομάρα μας, αρχίσαμε να φτιάχνουμε φανταστικούς διαλόγους (που την βρήκαμε την όρεξη πρωινιάτικα;;;)

- Έγινε σεισμός ρε ξύπνα.

- Τι θες ρε μαλάκα, δεν ξυπνάω.

- Σου λέω έγινε σεισμός!

- Δεν ήταν το εστιακό βάθος του εδώ ρε, κοιμήσου.

- Μαγκιές; Σε μένα μαγκιές;

- Ναι ρε, αφού δεν ξέρεις τίποτα.

- 6,7 ήταν ρε μαλάκα. (χαστούκι)

- 6,2 ρε φλώρε. (χαστούκι)

Και μέσα στα γέλια μας ξαναπήρε ο ύπνος.