Pause

Σταματάω το χρόνο, πατάω pause, να προλάβω να σκεφτώ, να νιώσω τι συμβαίνει και ότι σε λίγες ημέρες θα αλλάξει όλη η ζωή μου. Μετακομίζω, την άλλη Δευτέρα θα ξυπνήσω αλλού, με κανένα μικρό δάκρυ στα μάτια, από χαρά, από αγαλλίαση, από ανασφάλεια. Στριμώχνω όλες τις σκέψεις μου στο μικρό μου μυαλουδάκι, τις αναμνήσεις που μου χάρισε το σπίτι που θα με φιλοξενήσει για επτά ακόμη ημέρες. Μου είναι τόσο δύσκολο να φύγω… Σαν ένας μικρός θάνατος, κι ας ξέρω πως εκεί που πάμε είναι ο παράδεισος. Θα αποφάσιζες να πεθάνεις αν ήξερες ότι θα πήγαινες στον παράδεισο; Θα άφηνες τις συνήθειες σου, τις ευκολίες σου, όλα αυτά τα μικρά πράγματα που έκαναν σημαντική τη ζωή σου μέχρι τώρα για να ζήσεις στα σύννεφα;
Δεν μετακομίζω στο φεγγάρι, ούτε καν σε άλλη πόλη, πόσο μάλλον σε άλλη χώρα, αλλά ένα κομματάκι από την ψυχή μου θα το αφήσω εδώ, κλεισμένο σε ένα κουτάκι που θα ξεχάσει πίσω η μεταφορική. Απόψε θα βάλω μακριμάνικο μπλουζάκι και θα κάτσω στη βεράντα, με κλειστά τα φώτα, να καπνίσω ένα τσιγαράκι, να συγκινηθώ επί τούτου, να μου φύγει το βάρος. Σαν να προδίδεις ένα παιδί και το αφήνεις, το κορόιδεψες. Κι αυτό είναι παιδί, δεν σου κρατάει κακία, θα αγαπήσει όποιον φέρεις εδώ μέσα για να μείνει. Και θα πατήσω πάλι play για να συνεχίσω λίγο πιο βόρεια, λίγο πιο ανατολικά, στην εξοχή…

p.s. Χτες πήγα στη συναυλία ολομόναχη, ελλείψει άλλης παρέας, όσο πλησίαζα προς το Καλλιμάρμαρο, τόσο ένιωθα πως είχα κάνει λάθος, αλλά όταν έγινα ένα με τον κόσμο και στάθηκα ανάμεσά τους, κατάλαβα ότι είχα κάνει το σωστό! Και πέρασα μια από τις ομορφότερες βραδιές της ζωής μου, μόνη μου, με 50.000 άλλους, τον υπέροχο Michael Stipe και τα τραγούδια που με μάγεψαν για άλλη μια φορά. Άλλο ένα τεράστιο pause που δεν θα ξεχαστεί εύκολα…