Κάθομαι κουλουριασμένη στη γλαστρούλα μου και σκέφτομαι. Κάνει κρύο, μου το επιβεβαιώνει και το νεοαποκτηθέν gadget που πήρανε και μου το κοτσάρανε εδώ στην αυλή. Λέει τη θερμοκρασία για έξω κι αυτοί τη διαβάζουν από ένα άλλο gadget μέσα. Λένε «Πο πο, έξω έχει 5 βαθμούς!» Ρωτήστε με, άσχετοι, και θα σας πω εγώ πόσο κρύο κάνει. Δεν χρειαζόταν να καταθέσετε τον οβολό σας στο Saturn, ψωνάρες. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήμουν πάντα τόσο κακιά μαζί τους. Στις αρχές, ερχόμουν μια βόλτα από εδώ και με έριχναν δυο τρία χάδια, μου άφηναν φαγητό στο πιατάκι μου. Μάλιστα, μερικές φορές της κυρίας της έπεφτε λίγο παραπάνω επειδή δεν κρατούσε καλά τη σακούλα και έτρωγα τεράστιες ποσότητες. Είχα γίνει τέρας. Έπινα το νεράκι μου και ξάπλωνα στην πετσετούλα μου. Αυτή η πετσετούλα ήταν δική μου. Τους χάζευα από το παράθυρο. Που και που έβγαιναν έξω και παίζαμε. Έκανα κάτι φοβερές κωλοτούμπες και σκάγανε στα γέλια. Κυνήγαγα και κάτι σκουληκάκια και ξεκαρδιζόντουσαν. Τη μέρα η κυρία δεν έφευγε από το σπίτι κι έτσι συνήθισα να της κάνω παρέα. Εγώ έξω από το τζάμι, αυτή από μέσα. Καμιά φορά καθόταν στο χαλάκια και με έπαιρνε αγκαλιά και εγώ γουργούριζα τόσο δυνατά που μας ακούγανε οι γείτονες. Κάποια βράδια ανοίγανε την πόρτα και με αφήνανε να καθίσω στο χαλάκι μπροστά στην πόρτα. Όταν έκανα να πατήσω στο ξύλινο πάτωμα τους, στριγκλίζανε σαν τρελοί. Και επέστρεφα στη βάση μου. Έπρεπε να έχω δει τα σημάδια. Αλλά ήμουν τόσο ευτυχισμένη που είχα βρει μια οικογένεια και δεν έδινα σημασία. Μερικές ημέρες, τους έφερνα δωράκια. Ναι, ναι, μικρά και όμορφα ποντικάκια και έπαιζα μαζί τους στην αυλή. Τα πέταγα στον αέρα, τα πέταγα στον τοίχο. Με κοιτάγανε περίεργα και κατεβάζανε την κουρτίνα. Συνέχιζα για λίγο το παιχνίδι μου, χωρίς θεατές και μετά έριχνα έναν υπνάκο. Το πρωί ο κύριος μάζευε τα ποντικάκια σε μια σακούλα και τα πετούσε. Τον ακολουθούσα μέχρι τον κάδο. Δεν με κοιτούσε, έβριζε από μέσα του. Δεν του άρεσε το δωράκι μου; Είχε μαλώσει με την κυρία; Ποιος ξέρει; Ένα βράδυ είχανε καλέσει πολύ κόσμο. Σκέφτηκα λοιπόν να τους φέρω ένα μεγάλο δώρο… έναν αρουραίο! Να χαρούνε και οι καλεσμένοι. Έτσι εμφανίστηκα με το ποντίκι στα δόντια μου και τους το άφησα να το δούνε. Άκουσα κραυγές, είδα κοκκινίσματα και μετά έκλεισε η κουρτίνα. Δεν πρέπει να χάρηκαν και πολύ. Το ποντίκι δεν χάρηκε κι αυτό. Το πρωί ο κύριος το πέταξε στα σκουπίδια και παραλίγο να πετάξει κι εμένα. Δεν καταλαβαίνω τίποτα. Από εκείνη την ημέρα και εδώ και μια εβδομάδα, η πετσέτα μου έχει εξαφανιστεί, το ίδιο και τα πιατάκια μου. Για φαγητό ούτε λόγος, για χάδια επίσης. Τις πρώτες ημέρες με κυνηγάγανε να φύγω κάθε φορά που ερχόμουν. Τους έχει τσιμπήσει μύγα τσε τσε. Μετά δεν κάνανε τίποτα. Απλά αδιαφορούσαν. Δεν μου δίνανε καμία σημασία. Καμιά φορά έρχομαι και κάθομαι σε αυτή τη γλαστρούλα και κοιτάω μέσα. Έχουν στολίσει. Έχουν κι ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο με κάτι ωραία λαμπάκια. Κάθομαι και τα χαζεύω. Τι ωραία που είναι! Βλέπω την κυρία να με κοιτάει με ένα ύφος σαν να με αγαπάει και να με λυπάται. Με είχε αγαπήσει μάλλον. Στο τσακ είναι να μου δώσει φαγητό και αγκαλιές. Αλλά ο κύριος είναι ανένδοτος μάλλον. Αν μπορούσε θα με έστελνε εσώκλειστη σε σχολείο γάτων.