The final countdown

Εντάξει, τώρα νιώθω ότι πλησιάζει… Έχει μείνει ένας μήνας και κάτι, τον φάγαμε τον γάιδαρο και δεν πήραμε κιλό! Τι κουφό κι αυτό! Όταν ξεκίναγε η εγκυμοσύνη, έτρεμα στην ιδέα του πόσα κιλά θα πάρω, αν θα φουσκώσω, αν θα πρηστώ, στην αρχή αυτά σκέφτεσαι, δεν κάνεις τρυφερές σκέψεις για το μωράκι, δεν πάει το μυαλό σου στο ότι θα γίνεις μαμά, κολλάς μόνο στη σκέψη ότι θα γίνεις χοντρή μαμά. Να είναι καλά λοιπόν ο διαβήτης που μας κράτησε πολύ χαμηλά, μπορεί να μην έγινα γουρούνι αλλά έγινα καμήλα, το παιδί τρώει από το λίπος της καμπούρας μου και μεγαλώνει μια χαρά. Περιμένω πώς και πώς τα Χριστούγεννα για να τσακίσω ό,τι γλυκό βρω μπροστά μου, ακόμη και σοκολατάκια με πορτοκάλι που σε κανονικές συνθήκες δεν θα έτρωγα ποτέ!! Με το που θα αρχίσουν οι πόνοι, θα πάρω μια σοκολάτα και θα τρέξω στο μαιευτήριο, μόλις γεννήσω να την έχω έτοιμη.

Το δωματιάκι παίρνει μορφή σιγά σιγά, σήμερα σιδέρωνα ρουχαλάκια και δεν το πίστευα ότι εκεί μέσα θα χωρέσει μια ψυχή που θα είναι δικιά μας! Στο τσακ να με πιάσουν τα ζουμιά, εκεί που είχα σταματήσει να είμαι ευσυγκίνητη, άρχισαν πάλι τα χτυποκάρδια!

Πέρασε όμορφα και γρήγορα ο καιρός (εδώ φτύνουμε για το μάτι!), ευτυχώς δεν άκουσα πολλές χαζομάρες από όλους εκείνους που «ξέρουν» επειδή το έχουν ήδη περάσει. Ευτυχώς δεν χρειάστηκε πολλές φορές να διεκδικήσω τη προτεραιότητά μου στην τράπεζα και στο ταχυδρομείο. Κάποιοι το σεβάστηκαν, ήταν που δεν φαινόταν και η κοιλιά μου, πιο πολύ για μπυροκοιλιά έμοιαζε, θα έπρεπε να κυκλοφορώ με τον υπέρηχο στο χέρι, όπως όλοι αυτοί που ζητιανεύουν στα λεωφορεία!  Πέρασε ο καιρός κι ήταν ωραία! Θα το ξανάκανα! Θέλω όμως να δω το sequel! Από το Δεκέμβριο κοντά σας!