Κι εγώ ...μαμά!

Είχα ακούσει πως η ζωή δεν θα είναι πια ποτέ ξανά η ίδια. Το ήξερα όταν έφευγα από το σπίτι το πρωί εκείνου του Σαββάτου, τρεις εβδομάδες πριν, ότι όταν θα επέστρεφα όλα θα ήταν αλλιώς. Αυτό το «αλλιώς» το ζω κάθε μέρα τώρα (και κάθε νύχτα επίσης) και καταλαβαίνω… Καταλαβαίνω πως είναι να είσαι μανούλα και να έχεις την ευθύνη ενός πλάσματος που δημιούργησες εσύ και ο μπαμπάς της από το μηδέν. Πρέπει να είσαι εκεί όταν κλάψει, όταν γελάσει, να της κάνεις τα χατίρια, να την αγαπάς, να την κακομαθαίνεις στις αγκαλιές, στα φιλιά, σε όλα. Κι αυτή να σου σκάει αυτά τα «ψεύτικα» χαμόγελα και να λιώνεις. Να κλαίει και να σπαράζει η καρδιά σου. Να κοιμάται στην αγκαλιά σου και να δακρύζεις. Να ρεύεται στην πλάτη σου και να χτυπάς παλαμάκια. Να την χαζεύεις να ξυπνά και να τεντώνεται και να την θαυμάζεις. Να βλέπεις πως μεγαλώνει μέρα με τη μέρα και να νιώθεις περήφανη.

Έχω μια μαμά στη ζωή μου, εδώ και 31 χρόνια, βρίσκεται εκεί και κάνει όλα αυτά και ακόμη περισσότερα για να είμαι εγώ και τα αδέρφια μου ευτυχισμένοι. Έχει περάσει από σκοτεινά μονοπάτια, έχει δυσκολευτεί και έχει δυσκολέψει τη ζωή της, έχει βγει σε ξέφωτα και έχει ξανατραβηχτεί στα σκοτάδια. Της έχω μιλήσει άσχημα, την έχω ακούσει να κλαίει, την έχω αγαπήσει και της έχω κάνει παρέα σαν να είναι φίλη μου. Δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό μου πως η μαμά μου, έτσι όπως είναι όλα αυτά τα χρόνια απέναντί μας, πάντα εκεί, πάντα για εμάς, θα είναι αυτό που θα γινόμουν κι εγώ για το δικό μου παιδί μια μέρα. Χαλί να με πατήσει. Έτοιμη να δεχτώ όλα τα καπρίτσια της. Αλοιφή. Για αυτό και όλες αυτές τις πρώτες μέρες της μαμαδίστικης ζωής μου, που ξεκινάνε και τελειώνουν με τη σκέψη του μωρού μου, είναι αφιερωμένες στη μανούλα μου, που αν και δεν σερφάρει ξέρω πως θα καταφέρει να διαβάσει αυτά τα λόγια.