Δεν βιάζομαι να μεγαλώσεις

Πολλούς μήνες πριν γεννήσω το είχα ρίξει στο διάβασμα. Για το τι με περιμένει. Για να προετοιμαστώ. Είχα αγοράσει δυο βιβλιαράκια μικρά, είχα ξεκοκαλίσει το parents.gr και κάθε φορά που πήγαινα στο mall, έμπαινα στη fnac, έπαιρνα το «Τι να περιμένεις όταν είσαι έγκυος» και το «Τι να περιμένεις τον πρώτο χρόνο του παιδιού σου» και καθόμουν σε μια καρεκλίτσα από εκείνες τις μικρές στο παιδικό τμήμα (έχε χάρη που δεν πήρα πολλά κιλά στην εγκυμοσύνη), ακούμπαγα το βιβλίο στο τραπεζάκι και διάβαζα. Εντάξει δεν είναι δανειστική βιβλιοθήκη αλλά δεν ήθελα να δώσω και 32 ευρώ για ένα τεράστιο βιβλίο, οπότε βολευόμουν έτσι (ντροπή!).
Και ο καιρός πέρασε και το κοριτσάκι ήρθε. Κι εγώ με απίστευτα αποθέματα υπομονής και αγάπης ξεκίνησα τη ζωή μου μαζί της. Είχα διαβάσει λοιπόν ότι περίπου στις σαράντα μέρες εδραιώνεται ο θηλασμός. Θήλαζα νυχθημερόν και καθώς πλησίαζα το όριο των ημερών έπαιρνα κουράγιο. Το μωρό έπαιρνε βάρος και με το παραπάνω, οπότε δεν ανησυχούσα για το γάλα μου αλλά δεν ήμουν και σίγουρη ότι είχα καταφέρει να θηλάσω σωστά. Νομίζω πως πέρασαν τουλάχιστον δύο μήνες και μετά ένιωσα πιο ελαφριά, σαν να έχει ρυθμιστεί η παραγωγή και το μωρό να τρέφεται σωστά. Κάποιοι λέγανε πως και στις 40 μέρες το μωρό κοιμάται πιο πολύ το βράδυ. Μπα, το δικό μου έφτασε 5 μηνών για να ξυπνάει έστω μια φορά και καμιά φορά και δύο. Ακόμη δυσκολεύεται στον ύπνο, ξυπνάει μες τη νύχτα και με ζητάει. Μετά λέγανε για τους κολικούς, στο τρίμηνο τελειώνουν. Δεν ξέρω αν είχαμε κολικούς, ποτέ δεν τους παραδέχτηκα αλλά περίμενα με ανυπομονησία το τέλος του τρίτου μήνα για να πω σε όλους πως κι αν είχαμε, τέλειωσαν. Στους 6 μήνες, λέει, η ζωή του ζευγαριού και η ζωή στο σπίτι γενικά επανέρχεται σε φυσιολογικά επίπεδα. Εδώ και ένα μήνα, ξυπνάω από τις 7, πράγμα που έχω να το κάνω λογικά από τότε που πήγαινα Α’ Δημοτικού. Η πριγκίπισσα μου με πηγαίνει στο σαλόνι και μετά από καμιά ωρίτσα αυτή ξανακοιμάται. Υπάρχουν μέρες που απλά δεν μαγειρεύω, στο χαρτί για το σούπερ μάρκετ γράφω μόνο τα φρούτα, το μοσχάρι και τα λαχανικά της μικρής και η στοίβα με τα ασιδέρωτα μειώνεται μόνο όταν μας επισκέπτεται η μαμά μου.
Που το πάω; Που το πάω;
Βιαζόμαστε. Εμείς οι γονείς βιαζόμαστε πολύ. Βάζουμε όρια στις αντοχές μας. Μέχρι το τέλος του μήνα. Πότε θα γυρίσει από μπρούμυτα ανάσκελα; Πότε θα κάτσει; Πότε θα βγάλει δόντια; Το δικό μου δεν μπουσουλάει, το δικό σου; Είναι 6 μηνών και δεν κοιμάται όλο το βράδυ, εσύ πως τα κατάφερες; Τρώει τη φρουτόκρεμα ή τη φτύνει; Θέλω να περπατήσει πριν χρονίσει, να μιλήσει, να με αναγνωρίσει, να πει μπαμπά και μαμά, να μην κλαίει όταν βγαίνουμε βόλτα. Θέλω να γίνει ένα 10χρονο σε σώμα μωρού 7 μηνών.
Θέλω οι αντοχές μου να μην έχουν όρια. Θέλω να έχω υπομονή, όσο εκεί που δεν παίρνει άλλο. Να την προστατεύω, να την νανουρίζω όσες φορές κι αν χρειαστεί, κάθε βράδυ, κάθε μεσημέρι, να μην περιμένω το επόμενο κατόρθωμά της, απλά να είμαι εδώ και να το χειροκροτήσω. Θέλω να αποφύγω τις συγκρίσεις, να μην επηρεάζομαι από τρίτους, να κάνω αυτό που νιώθω εγώ σωστό για το παιδί μου, κι ας σημαίνει ότι δεν θα το αφήσω να κλάψει και να νιώσει μόνο. Κι ας γίνει κολλημένη μαζί μου, καρφίτσα στο πέτο μου. Αφού από τότε που γεννήθηκε, δυο καρδούλες χτυπούν πάνω μου. Μια η δική μου, και μια η δική της στην αγκαλιά μου.

Δεν βιάζομαι να μεγαλώσω

από το cd της Τατιάνας Ζωγράφου

Τσίρκο Medrano

Λοιπόν το πάτωμα στο 3 χρόνων σπίτι μας είναι από ξύλο στα περισσότερα δωμάτια. Συμπεριλαμβανομένου και της μικρής μας κοπελούδας (ανησυχώ, ο ορθογραφικός έλεγχος του word δεν έβγαλε άγνωστη λέξη το «κοπελούδα»). Η κοπελούδα, που λέτε, είναι δύσκολη στον ύπνο. Όταν λέμε δύσκολη, εννοούμε πολύ δύσκολη! Νυστάζει συνεχώς αλλά αρνείται να κοιμηθεί μέσα στη μέρα. Τρίβει μάτια, χασμουριέται, γκρινιάζει αλλά δεν κοιμάται! Το βράδυ, ως τους 5 μήνες, μετά τον τελευταίο θηλασμό έπεφτε ξερή και δεν καταλάβαινε πότε την άφηνα στο κρεβάτι της. Κάποια μέρα όμως άρχισε να ξυπνάει με το που ακούμπαγε στο σεντονάκι της. Με αποτέλεσμα, να περνάμε κανένα δίωρο αγκαλιά, με κλάματα ή χωρίς, μέχρι να κοιμηθεί. Και όταν την αφήσουμε στο κρεβάτι και δούμε ότι δεν υπάρχει αντίδραση, επιχειρούμε να βγούμε από το δωμάτιο! Ε, τότε είναι που ανακαλύψαμε, μετά λύπης, ότι το πάτωμα τρίζει!!! Τρίζει σε συγκεκριμένα σημεία, εκείνα που προφανώς έχουν την περισσότερη χρήση, αν και δεν δικαιολογείται σε ένα τόσο καινούριο σπίτι να τρίζει ένα σχεδόν ολοκαίνουριο ξύλινο πάτωμα. Αν καταφέρουμε να φτάσουμε στην πόρτα και δεν ξυπνήσει, βγαίνουμε στο χωλ το οποίο τρίζει παντού, κρακ και κρακ!!! Και ξυπνάει! Και ξανά μανά! Οπότε κάνουμε κάτι ακροβατικά, πιανόμαστε από τους τοίχους, πατάμε στο πρώτο σκαλί και τρέχουμε πάνω! Αργότερα, όταν πάμε εμείς για ύπνο, περνάμε πάλι από το ίδιο σημείο και πάλι κρακ και κρακ και μερικές φορές την ξυπνάμε εμείς, είμαι σίγουρη!! Οπότε λέω να μελετήσω αυτό το video και από αύριο να το εφαρμόσω!!! Περαστικά μας!

 εγώ, προσπαθώντας να βγω από το δωμάτιο της κοπελούδας

ο μπαμπάς της στην δική του προσπάθεια!

ΣΟΚ

Σε περίπτωση που το αμφισβητείτε, σας πιστοποιώ ότι ο κόσμος βγαίνει ακόμη έξω μετά τις 11 το βράδυ και κάθεται σε καφετέριες ή ταβέρνες και τρώει και πίνει και κάνει βόλτες στην πλατεία και ο φούρνος στη γωνία μαζεύει τα σάντουιτς νωρίτερα αλλά δεν κλείνει αλλά και τα περίπτερα παραμένουν ανοιχτά και η Μαραθώνος είναι σχεδόν άδεια Τετάρτη βράδυ.

Υ.Γ. Εντάξει πεινάσαμε, δεν είχαμε να φάμε και προσφέρθηκα να πεταχτώ μέχρι το Everest να πάρω κάτι και ναι… έπαθα πολιτισμικό σοκ αφού είχα να βγω τόσο αργά από το σπίτι πάνω από 6 μήνες! Πότε πέρασαν αλήθεια;

Αντί ευτυχισμένης ανάρτησης

Περιμένω εδώ και πολύ καιρό με αγωνία να βρω λίγο χρόνο και κέφι να γράψω πως περνάμε με την μπεμπούλα μας και η αλήθεια είναι ότι έχω πολλά να πω. Όμως σήμερα κάθισα να γράψω για κάτι που πραγματικά με εξόργισε. Και τώρα που ξεκινώ ανατριχιάζω και μόνο που το σκέφτομαι.

Ένας πατέρας (ο Θεός να τον κάνει) άφησε/ξέχασε το 5χρονο παιδί του στο αυτοκίνητο και όταν το θυμήθηκε μετά από 8 (!) ώρες το παιδί είχε πεθάνει από τη ζέστη και την ασφυξία! Σοκαρίστηκα. Πήγα αμέσως να τον δικαιολογήσω αλλά δεν βρήκα καμία δικαιολογία. Το ξέχασε; Απορροφήθηκε τόσο πολύ από τη δουλειά του, που παρεμπιπτόντως ήταν να σώσει έναν άλλο άνθρωπο, έναν ασθενή του; Δεν υπάρχει εξήγηση. Αυτός ο πατέρας δεν πρέπει να είχε καμία συναισθηματική επαφή με το παιδί του. Ξεχνάμε ένα γάλα έξω από το ψυγείο και χαλάει. Ξεχνάμε να κλειδώσουμε την πόρτα το βράδυ και μπαίνουν κλέφτες. Δεν ξεχνάμε το παιδάκι μας στο αυτοκίνητο, όσο αφηρημένοι κι είμαστε. Δεν το χωράει το μυαλό μου.

Κάνουμε παιδιά γιατί το θέλουμε, κι αν δεν το θέλουμε, δεν κάνουμε. Κι αν προκύψει χωρίς να το θέλουμε και το κάνουμε πάραυτα, το μεγαλώνουμε με αγάπη και στοργή. Το ακούμε όταν μας μιλάει, το παίρνουμε αγκαλιά, του προσφέρουμε τη γη και τον ουρανό. Όταν αναγκαζόμαστε να το μαλώσουμε, για το καλό του, σπαράζει η καρδιά μας. Όταν κλαίει και δεν μπορούμε να το βοηθήσουμε, υποφέρουμε κι εμείς. Όταν είναι άρρωστο, κλαίμε κι εμείς. Η αγωνία για έναν γονιό δεν σταματά ποτέ. Είμαστε εκεί από την πρώτη στιγμή, δίπλα του, είμαστε το στήριγμά του. Δεν το ξεχνάμε στο αυτοκίνητο και το αφήνουμε να …πεθάνει, αβοήθητο, εκλιπαρώντας για λίγο νερό και μια δροσερή γωνιά μακριά από τον ήλιο. Καημένο παιδάκι, πόσο θα υπέφερες και πόσο θα υποφέρει τώρα η μανούλα σου, που σε έψαχνε στο σχολείο, που δεν πήγες ποτέ, εκείνη την ημέρα. Γιατί ο πατέρας σου επέλεξε να πάει στη δουλειά του και να σε ξεχάσει για 8 ολόκληρες ώρες στο αυτοκίνητο, γιατί ο πατέρας σου δεν σε σκέφτηκε ούτε λεπτό για όλες αυτές τις ώρες. Δεν ξέρω αν θέλω την τιμωρία του. Δεν είναι ο μόνος που δεν σκέφτεται την ασφάλεια των παιδιών τους γιατί τη θεωρεί δεδομένη. Πόσοι δεν βάζουν τα παιδιά τους χύμα στο πίσω κάθισμα, χωρίς ζώνη ασφαλείας, χωρίς καθισματάκι που είναι υποχρεωτικό μέχρι τα 12 χρόνια; Πόσοι δεν τα ανεβάζουν σε μηχανάκι χωρίς κράνος; Πόσοι τα αφήνουν να πλατσουρίζουν στη θάλασσα χωρίς επίβλεψη; Είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι και ναι, δεν είμαστε το καλύτερο είδος σε αυτόν το πλανήτη.

Y.Γ. Τώρα διαβάζω πως αποκλείουν το ενδεχόμενο της θερμοπληξίας και της ασφυξίας οι γιατροί και ότι το παιδί είχε πρόβλημα με την καρδιά του. Ε ναι, αυτό λέω κι εγώ, το παιδί είχε πληγωμένη καρδούλα, για αυτό και δεν άντεξε ξεχασμένο μέσα στο αυτοκίνητο.

Υ.Γ.2. Επίσης πριν από λίγες ημέρες διάβαζα ότι αυξάνονται ανησυχητικά τα κρούσματα στην Κίνα γονιών που αυτοκτονούν πέφτοντας από μπαλκόνια έχοντας αγκαλιά τα παιδιά τους... Τι άλλο;