Αντί ευτυχισμένης ανάρτησης

Περιμένω εδώ και πολύ καιρό με αγωνία να βρω λίγο χρόνο και κέφι να γράψω πως περνάμε με την μπεμπούλα μας και η αλήθεια είναι ότι έχω πολλά να πω. Όμως σήμερα κάθισα να γράψω για κάτι που πραγματικά με εξόργισε. Και τώρα που ξεκινώ ανατριχιάζω και μόνο που το σκέφτομαι.

Ένας πατέρας (ο Θεός να τον κάνει) άφησε/ξέχασε το 5χρονο παιδί του στο αυτοκίνητο και όταν το θυμήθηκε μετά από 8 (!) ώρες το παιδί είχε πεθάνει από τη ζέστη και την ασφυξία! Σοκαρίστηκα. Πήγα αμέσως να τον δικαιολογήσω αλλά δεν βρήκα καμία δικαιολογία. Το ξέχασε; Απορροφήθηκε τόσο πολύ από τη δουλειά του, που παρεμπιπτόντως ήταν να σώσει έναν άλλο άνθρωπο, έναν ασθενή του; Δεν υπάρχει εξήγηση. Αυτός ο πατέρας δεν πρέπει να είχε καμία συναισθηματική επαφή με το παιδί του. Ξεχνάμε ένα γάλα έξω από το ψυγείο και χαλάει. Ξεχνάμε να κλειδώσουμε την πόρτα το βράδυ και μπαίνουν κλέφτες. Δεν ξεχνάμε το παιδάκι μας στο αυτοκίνητο, όσο αφηρημένοι κι είμαστε. Δεν το χωράει το μυαλό μου.

Κάνουμε παιδιά γιατί το θέλουμε, κι αν δεν το θέλουμε, δεν κάνουμε. Κι αν προκύψει χωρίς να το θέλουμε και το κάνουμε πάραυτα, το μεγαλώνουμε με αγάπη και στοργή. Το ακούμε όταν μας μιλάει, το παίρνουμε αγκαλιά, του προσφέρουμε τη γη και τον ουρανό. Όταν αναγκαζόμαστε να το μαλώσουμε, για το καλό του, σπαράζει η καρδιά μας. Όταν κλαίει και δεν μπορούμε να το βοηθήσουμε, υποφέρουμε κι εμείς. Όταν είναι άρρωστο, κλαίμε κι εμείς. Η αγωνία για έναν γονιό δεν σταματά ποτέ. Είμαστε εκεί από την πρώτη στιγμή, δίπλα του, είμαστε το στήριγμά του. Δεν το ξεχνάμε στο αυτοκίνητο και το αφήνουμε να …πεθάνει, αβοήθητο, εκλιπαρώντας για λίγο νερό και μια δροσερή γωνιά μακριά από τον ήλιο. Καημένο παιδάκι, πόσο θα υπέφερες και πόσο θα υποφέρει τώρα η μανούλα σου, που σε έψαχνε στο σχολείο, που δεν πήγες ποτέ, εκείνη την ημέρα. Γιατί ο πατέρας σου επέλεξε να πάει στη δουλειά του και να σε ξεχάσει για 8 ολόκληρες ώρες στο αυτοκίνητο, γιατί ο πατέρας σου δεν σε σκέφτηκε ούτε λεπτό για όλες αυτές τις ώρες. Δεν ξέρω αν θέλω την τιμωρία του. Δεν είναι ο μόνος που δεν σκέφτεται την ασφάλεια των παιδιών τους γιατί τη θεωρεί δεδομένη. Πόσοι δεν βάζουν τα παιδιά τους χύμα στο πίσω κάθισμα, χωρίς ζώνη ασφαλείας, χωρίς καθισματάκι που είναι υποχρεωτικό μέχρι τα 12 χρόνια; Πόσοι δεν τα ανεβάζουν σε μηχανάκι χωρίς κράνος; Πόσοι τα αφήνουν να πλατσουρίζουν στη θάλασσα χωρίς επίβλεψη; Είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι και ναι, δεν είμαστε το καλύτερο είδος σε αυτόν το πλανήτη.

Y.Γ. Τώρα διαβάζω πως αποκλείουν το ενδεχόμενο της θερμοπληξίας και της ασφυξίας οι γιατροί και ότι το παιδί είχε πρόβλημα με την καρδιά του. Ε ναι, αυτό λέω κι εγώ, το παιδί είχε πληγωμένη καρδούλα, για αυτό και δεν άντεξε ξεχασμένο μέσα στο αυτοκίνητο.

Υ.Γ.2. Επίσης πριν από λίγες ημέρες διάβαζα ότι αυξάνονται ανησυχητικά τα κρούσματα στην Κίνα γονιών που αυτοκτονούν πέφτοντας από μπαλκόνια έχοντας αγκαλιά τα παιδιά τους... Τι άλλο;