Με φιλιά μισολιωμένα, καλοκαίρι

Τα καλοκαίρια… περνούσαν κάποτε ανέμελα, με θερινά σινεμά, βόλτες στην παραλία και μαύρισμα μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο. Με ξενύχτια, ποτά, ύπνο μέχρι το μεσημέρι, καφέδες και παγωτά. Διακοπές σε νησάκια, στο εξωτερικό, βαλίτσες με ασιδέρωτα μπλουζάκια, άπλυτα εσώρουχα, φορεματάκια και ψιλοτάκουνα. Τα καλοκαίρια τέλειωναν απότομα, είτε για να ξαναρχίσει το σχολείο, είτε για να επιστρέψεις στο γραφείο και να περάσεις μια εβδομάδα ανάλυσης των γεγονότων και επίδειξης των τυπωμένων φωτογραφιών στους συναδέλφους σου, με την αρμύρα να σε έχει ποτίσει μέχρι το κόκαλο, τις ανταύγειες να έχουν ανοίξει κι άλλο από τον ήλιο και το πεντικιούρ να ξεφτίζει σιγά σιγά, ένα μήνα κράτησε το γαλλικό, τα βγάλαμε τα λεφτά μας.

Το καλοκαίρι αυτό… πέρασε. Και ήταν το πρώτο μιας σειράς καλοκαιριών, που αν τα βάλεις το ένα δίπλα στο άλλο, σαν τουβλάκια lego θα φτιάξουν έναν πύργο ευτυχίας που θα φτάσει μέχρι τον ουρανό. Με φρουτόκρεμα στην καφετέρια, αλλαγή προγράμματος στον ύπνο, μαγιό μικροσκοπικό που θα το έκανες για κούκλα, αντιηλιακό με δείκτη στην ηλικία της μαμάς σου. Ξυπνήματα κατά μεσής της νύχτας που σταματούν με ένα «ω ω ω» και πρωινές αγκαλιές με σαλιωμένα φιλιά και χαμόγελα. Να μπουσουλάς, να σηκώνεσαι με τη μία στο κρεβάτι, να δίνεις φιλιά, να κλέβεις την παράσταση, να τους αφήνεις να αναρωτιούνται αν είσαι αγόρι ή κορίτσι. Χωρίς μαλλιά ας τους να μπερδεύονται γλυκιά μου. Με μια τεράστια ψάθα που χωράει μια οικογένεια αλλά που πάντα υπάρχει τρόπος να φτάσεις στην άμμο και να τη γευτείς. Αντισώματα, λίγο θαλασσινό νεράκι και μετά ρέψιμο, πολύ ρέψιμο. Υπάρχει το αλάτι μαμά, είναι νόστιμο, γιατί μου το κρύβετε τόσο καιρό; Και μετά βόλτες στην ακροθαλασσιά και γνωριμία με άλλα μωρά, που ξαφνικά πολλαπλασιάστηκαν ή είναι η ιδέα μου; Γέμισε ο κόσμος μωρά ή μήπως είναι η ώρα; Ναι, η ώρα είναι, στις 6 είχες φύγει από την παραλία, είναι η ώρα που έρχονται τα παιδιά και κάτι φορτωμένοι γονείς με gadgets: σωσίβια, πετσέτες, κουβαδάκια, μπρατσάκια, αλλαξιές, φρούτα, κρέμες, νεράκια, πάνες, μωρομάντηλα. Πολλά μωρομάντηλα! Και το βράδυ, βόλτες νωρίς, για κούνια, κούνια μπέλα, με κυρίες να ρωτάνε πόσο μηνών είναι το παιδάκι και κάνει και κούνια, μικρό στο μάτι, 9 μηνών κυρία μου, αν δεν ξεκινήσουμε τώρα την κούνια, πότε θα το κάνουμε; Να ξεχνάμε τον μπαμπά μας και μαγικά σε 5 μέρες να τον ξαναθυμόμαστε και να κάνουμε ντροπές, να κουρνιάζουμε στην αγκαλιά της μαμάς για να περάσει λίγος χρόνος, να εξοικοιωθούμε με αυτό το φτερούγισμα στην καρδιά. Και μετά αγκαλιές και φιλιά, και αγάπη. Πολύ αγάπη. Και όλα καινούρια. Κι εμείς σαν να ήμασταν έμπειροι από καιρό. Σαν αυτό το καλοκαίρι να ήταν το πιο όμορφο, δύσκολο, απαιτητικό, γλυκό, γεμάτο εκπλήξεις καλοκαίρι της ζωής μου.