14/9/10

Χαλάνδρι ώρα μηδέν


Ή Μετά Την Επόμενη Μέρα, ή Πολύ σκληρός για να Πεθάνει, ή Ράμπο 1, 2, 3 και 4, ή Επικίνδυνες Αποστολές 1, 2 και 3 ή όποια ταινία περιπέτειας σας έρχεται στο μυαλό.
Καφές στο Χαλάνδρι με τον σύζυγο και το μωρό στο καρότσι να παίζει με την κουδουνίστρα/την πιπίλα/το ποτηράκι με το νερό/το καπάκι από το ποτηράκι με το νερό/τη ζώνη του καροτσιού/να χαζεύει τους περαστικούς/την κυρία με τις πέρλες δεξιά/τον χοντρό κύριο αριστερά/ τα παιδάκια ολούθε ή να κάθεται ήρεμα στην αγκαλιά μας και να λέμε τραγουδάκια, να γαργαλιόμαστε και να πιάνουμε γελώντας το παγωμένο ποτήρι του νερού: ΑΞΙΑ ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΗ.
Στην πραγματικότητα; Ο καθένας πίνει τον καφέ μόνος του και ο άλλος πηγαίνει τη μικρή {η οποία ωρύεται και βαλαντώνει στο κλάμα χωρίς προφανή λόγο (προφανώς νυστάζει, απολύτως φυσικό αφού μόλις ξύπνησε από τον μεσημεριανό ύπνο, έχει φάει την κρεμούλα της και στη διαδρομή τραγουδάει ευτυχισμένη στο πίσω κάθισμα, this is ironic ok?)} βόλτα με το καρότσι σε ένα ωραιότατο πλακόστρωτο πεζόδρομο, με λακουβάκια, ό,τι πρέπει για να προκαλέσουν νανούρισμα. Κι όμως η νύφη του Τσάκι αντιστέκεται σθεναρά και αποφασίζει να δώσει δυναμικά το παρόν και στο Χαλάνδρι. Περαστικοί μας κοιτάνε με συμπάθεια, οι διπλανοί με μίσος γιατί θέλουν να πιουν ήρεμα τον καφέ τους στο διάλλειμα από το window shopping, κι εμείς ψύχραιμοι εξωτερικά και μόνο, πίνουμε με δυο ρουφηξιές τον φρέντο και κλαίμε τα 4 ευρώ επί δύο.
Στο διπλανό τραπέζι, δυο παιδάκια (4 και 6 να υποθέσω;) επιμένουν να μπαινοβγαίνουν στο απέναντι κατάστημα, έτσι για πλάκα και οι γονείς τους να τους τσουβαλιάζουν ξανά και ξανά έξω και να τους παρακαλούν να κάτσουν φρόνιμα. Κάποια στιγμή έρχεται η μικρή και λέει: Μαμά έκανα μια κλανιά! Η μαμά τρομάζει και μαλώνει τον μεγάλο: Εσύ της τα λες αυτά και τα επαναλαμβάνει; Ο μεγάλος: Έκανε μια κλανιά! Μπαμπάς: Μα είσαι χαζός; Μαμά: Ε μάλλον είναι!
Συνειδητοποιώ ότι καφές με παιδιά, ανεξαρτήτου ηλικίας είναι μια πίστα δύσκολη, που χρειάζεται γερά νεύρα ή παιδάκια μάλαμα. Ή μήπως ζουρλομανδύα; Ή δέσιμο στο καρότσι και κλάμα μέχρι τελικής πτώσης; Καταλήγω με τη μικρή αγκαλιά, για την οποία συνήθως είμαι το φάρμακό της, όμως όχι για σήμερα, η νύφη του Τσάκι, χτυπιέται λες και την τσίμπησε μύγα τσε τσε. Και καταλήγει να κλαίει μέσα στον ύπνο της, μέσα στο αυτοκίνητο, καθώς επιστρέφουμε σπίτι. Καφέ δεν θέλατε; Ωραιότατα θα τον πίνατε και σπίτι σας!
Όμως όχι δεν μας σταματάει τίποτα. Αύριο πάλι για «τάτα» θα είμαστε! Που θα πάει, θα στρώσει, θα γυρίσει στα σύγκαλά της το κοριτσάκι, φάση είναι θα περάσει, σκέφτεται η Πολυάννα-μαμά, της οποίας η ζωή όπως διαβάζω «δεν είναι πάντα εύκολη και συχνά δοκιμάζεται η αισιοδοξία της. Μικροδιαφορές που πρέπει να κανονιστούν, ζητήματα που πρέπει να διορθωθούν, αρρώστιες, που πρέπει να τις προλάβει, ή να τις παρακολουθήσει άγρυπνη. H Πολυάννα όμως ξεπερνάει όλες τις δυσκολίες, και κατορθώνει να παραμείνει ευτυχισμένη μαμά κι ευτυχισμένη σύζυγος».

7 σχόλια:

not-just-mums είπε...

άι στο καλό (για να μην πω τίποτα άλλο), και τρόμαξα προς στιγμή... ότι ήπιατε τον καφέ σας με την ησυχία σας...! τί απαιτήσεις είναι αυτές που έχεις κι εσύ, ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΕΣ!

p.s : γέλαγα μόνη μου
p.s2: θέλω photo δωματίου! ;-)

Aspa είπε...

Βρε τι τραβάμε! Χαχαχα...
Νομίζω ότι την Πολυάννα-μαμά πρέπει να την διαβάσω!
:- )

Aspa είπε...

Παρεμπιπτόντως, θα μας στείλεις το email σου στη διεύθυνση που θα βρεις εδώ;
Θέλουμε να επικοινωνήσουμε μαζί σου για ένα θέμα που αφορά το site Μαμά...δες, Μπαμπά...δες!

mirelen είπε...

Yolina, καταρχάς δεν θέλω γέλια! Η κατάσταση είναι σοβαρή! Μέτρησα 100 καρότσια στον πεζόδρομο μόνο το δικό μας πήγαινε πάνω κάτω!
Όσο για το δωμάτιο, σκέφτομαι να κάνω ποστ εδώ, οπότε keep visiting!!!

Αspa, εσύ με τα παιδιά μάλαμα; Που σου πετάνε την ατάκα και πέφτεις ξερή; Έχει και Πολυάννα-παντρεμένη σκέτη πάντως, μετά ήρθαν τα παιδιά, όπως είναι και το σωστό, βεβαίως βεβαίως!
Email sent!

not-just-mums είπε...

κρίμα που δεν είμασταν και εμείς για να πηγαίνουμε πάνω κάτω.
γιατί μπορεί το καρότσι να έχει ψιλοκαταργηθεί, αλλά το πάνω κάτω... ποτέ.
όσο για το δωμάτιο, με την άδειά σου φυσικά... το κάνω re-post! ;-)

Ανώνυμος είπε...

Για αρχή θα σου πω πως και μαλλον συχνάζουμε στα ιδια μερη.Το καταλαβα απο την αναφορά σου για τα παιδια που μπαινοβγαινουν στο απεναντι καταστημα.Επειδη λοιπον εγω παω εκει με 2 παιδια(4 και 1) θα σου πω το εξης.Η περιοχη αυτη, ενα γκετο ελευθερων ανθρωπων καποτε, εχει μετατραπει σε παιδοτοπο του Σ/Κ.Μην εχεις ενοχες λοιπον οτα το μωρο σου κλαιει.Δεν πειραζει.Το αλλο Σαββατο θα κλαιει το δικο μου ή του διπλανου.Οι γονεις εχουμε κατανοηση μεταξυ μας.Οσο για αυτους που ενοχλουντε? Ασ πανε παρακάτω.Το Χαλάνδρι Δοξα το Θεο εχει απειρες καφετεριες.Άλλωστε οπως λεει και η φοιτητρια αδελφη μου " εκει πανε μονο οι τελειωμενοι"
Πέπη

mirelen είπε...

Πέπη, δεν έχω καθόλου ενοχές όταν κλαίει το μωρό μου! Παλιότερα είχα, η αλήθεια είναι αλλά το ξεπέρασα. Απλά διακωμώδησα την κατάσταση για να την ξορκίσω και να γελάσουμε λιγάκι! Οποιοσδήποτε πεζόδρομος και οποιοδήποτε μέρος που δεν περνάνε αυτοκίνητα, όπως τα μεγάλα πολυκαταστήμα, βλ. The Mall, μοιραία συγκεντρώνουν γονείς με παιδιά. Εκεί θα συχνάζουμε κι εμείς και θα προσπαθούμε να κάνουμε τη βόλτα μας όσο πιο ευχάριστη για εμάς και κυρίως για τη μικρή κυρία μας!
Μη μου πεις όμως, ήμασταν στην ίδια καφετέρια ή μήπως τα παιδάκια ήταν δικά σου; Χε χε Χε!!!