Christmas spirit

Κάποιοι κακοί άνθρωποι (βλέπε σύζυγος, νονός και φιλενάδα) με έπεισαν να πάω για τετραήμερο στη Βιέννη. Εντάξει, δεν με σύρανε και από τα μαλλιά. Η αλήθεια είναι ότι μου είχε λείψει ένα ταξιδάκι στο εξωτερικό. Όμως η ιδέα ότι θα αποχωριζόμουν το αγγελούδι ήταν λίγο τρομακτική. Οι χειρότερες ώρες που πέρασα ήταν το προηγούμενο βράδυ της αναχώρησης μας όταν το παιδί είχε ήδη παρκαριστεί στο σπίτι της γιαγιάς και δεν ήταν στο κρεβάτι του και το σπίτι ήταν άδειο. Όπως και το πρωί που απλά ξύπνησα, ντύθηκα με την ησυχία μου, έφτιαξα καφέ και κάθισα στον καναπέ. Φρίκη! Από τη στιγμή που φτάσαμε στο αεροδρόμιο τα πράγματα έγιναν κάπως καλύτερα, το shopping therapy κάνει πάντα καλό στις πονεμένες καρδιές.


Η Βιέννη ήταν υπέροχη παρά τους -10 βαθμούς (feels like -17 μας ενημέρωναν τα μετεωρολογικά site). Με τα Christmas markets στα οποία έσερνα την παρέα, τα βιεννέζικα καφέ, τους τεράστιους πεζόδρομους με τα μαγαζιά, τους στολισμούς στο δρόμο, τη χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα. Με δικαιολογία το κρύο, μπαινοβγαίναμε στα καφέ για ένα ζεστό καπουτσίνο ή ένα κομμάτι sacher torte, ή ένα σνίτσελ ή μια ζεστή σουπίτσα. Ήταν πραγματικά πάρα πολύ ωραία. Αν σκεφτείς ότι στην Ελλάδα είχε καλοκαίρι, ήταν μια ευκαιρία να θυμηθούμε πως είναι ο χειμώνας.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν τα άπειρα καρότσια με μωρά. Με γούνινους ποδόσακους τα νεογέννητα έκαναν βόλτες στην παγωμένη Βιέννη. Σε ένα καφέ, δυο γονείς δεν πρόλαβαν να πιούνε τον καφέ τους, γιατί το μωράκι στρίγγλιζε. Δίπλα μας μια μαμά με το μωράκι, 5-6 μηνών στο μάρσιπο, είχε βγει για καφέ με μια φίλη και θήλαζε. Δεν ξέρω αν όλοι αυτοί ήταν τουρίστες που πήραν το μωράκι τους μαζί ή Βιεννέζοι αλλά η δοκιμασία πρέπει να ήταν μεγάλη. Δεν ξέρω πως θα είχα περάσει αν την είχα πάρει μαζί μου. Και κυρίως πως θα είχε περάσει αυτή! Και αν θα είχε γυρίσει με πνευμονία αλλά ενημερωμένη για όλες τις καινούριες εκθέσεις ζωγραφικής στο Albertina!!

Το κουτς πέρναγε ζάχαρη με τη γιαγιά του και κάθε φορά που πλησίαζε σε μια φωτογραφία μου γύριζε αδιάφορα το κεφάλι. Έπαιζε χαρούμενη, έτρωγε χωρίς πρόβλημα, κοιμόταν όπως πριν, καμία αλλαγή στις συνήθειες της, παρά την πρώτη πολυήμερη απομάκρυνση από την αγκαλιά μου. Κοινώς «χέστηκε» που έφυγε η μαμά της και ο μπαμπάς της. Ζωή και κότα με τη γιαγιά.

Στην επιστροφή, κούρνιασε στην αγκαλιά μου όμως και κόλλησε εκεί. Που και που σηκωνόταν μας κοιτούσε και γέλαγε μέχρι τα αυτιά! Και σιγά σιγά επανήλθαμε στους κανονικούς ρυθμούς μας. Σήμερα, ας πούμε, δεν πρόλαβα ούτε μια γουλιά ζεστού καφέ. Αλλά δεν πειράζει. Χαλάει κι ο καιρός και επιτέλους θα νιώσουμε Χριστούγεννα. Στολίσαμε εκτός από δέντρο, η ακεραιότητα του οποίου μάλλον κινδύνευε και περιμένουμε να χιονίσει. Επίσης για να μπούμε στο κλίμα, η Δανάη κάνει "Χο χο χο" όταν τη ρωτάμε πώς κάνει ο Αι Βασίλης!!! Είναι πραγματικά πολύ αστείο!!!


Ακολουθεί φωτορεπορταζ.