Μάνα είσαι εσύ;

Κι  εκεί που μερικές στιγμές νιώθω ότι δεν είμαι καλή μάνα, όταν η Δανάη γκρινιάζει και τη μαλώνω ή όταν θέλει να κάνει κάτι και το ζητάει επίμονα κι εγώ δεν συμφωνώ γιατί είναι π.χ. επικίνδυνο, βλέπω κάποια πράγματα και λέω πως είμαι η καλύτερη μάμα του κόσμου. Στις παιδικές χαρές όπου κυλιέμαι τα πρωινά και τα απογεύματα, συναντώ μαμάδες με παιδάκια για όλα τα γούστα. Είναι ένα κοριτσάκι 6 χρονών που έχει ερωτευτεί τη Δανάη, της ζητάει συνέχεια να της κάνει αγκαλιές και να της δίνει φιλάκια, την πιάνει από το χέρι, την προσέχει και παίζουνε μαζί. Η μικρή έχει και μια μικρή αδερφούλα, μωρό στο καρότσι. Μια μέρα της είπα για πλάκα, αφού είναι τόσο καλή με τη Δανάη, να έρθει να μας κάνει baby sitting. Αυτή πήγε και το είπε στη μαμά της, η οποία της λέει «αν θες να κάνεις baby sitting, να κάνεις στην αδερφή σου» και μετά «πήγαινε και παίξε με τους συμμαθητές σου». Μπροστά μου όλα αυτά, με κανένα ίχνος χιούμορ. Το κοριτσάκι είναι τόσο τρυφερό και πανέξυπνο και η αντίδραση της μαμάς της με ξένισε. Προχτές, μια άλλη μαμά ανακοίνωσε στην κόρη της πως έρχεται στην παιδική χαρά και η τάδε, μια φίλη. Η μικρή στραβομουτσούνιασε σαν να μην ήθελε να έρθει. Και της λέει «αμέσως εσύ, σκύλα!» Οπότε εγώ που μιλάω με το σεις και με το σας στη Δανάη, που τη σέβομαι και ακούω κάθε της ανάγκη και όσο μπορώ της την κάνω πραγματικότητα, είμαι λάθος; Πώς γίνεται να κάνουμε παιδιά και μετά να τα πληγώνουμε τόσο εύκολα; Να θέτουμε τέτοιο παράδειγμα; Αν τόσο εύκολα λες «σκύλα» το παιδί σου, σε δημόσιο χώρο, φαντάσου πως μιλάς μέσα στο σπίτι, στον άντρα σου, στη μάνα σου, στον πατέρα σου; Δεν τσιμπιέσαι ούτε ένα λεπτό, να σκεφτείς ότι σε ακούει το παιδί και απορροφά σαν σφουγγάρι ό,τι λες; Διάβαζα κάπου, πως στα μάτια τους, επειδή τα αγαπάμε, είμαστε τέλειες. Και ότι κάνουμε είναι τέλειο για εκείνα. Είμαστε τα πρότυπά τους. Όμως δεν έχουμε επιλογή να είμαστε το κακό πρότυπο. Είναι το πιο δύσκολο και ιερό πράγμα που πρέπει να κάνουμε, από τη στιγμή που αποφασίσαμε να φέρουμε ένα παιδί στον κόσμο. Κάνω λάθος;