Παράφορα

Μπαίνω στο φεριμπότ μόνη. Στα χέρια κρατώ την τσάντα μου και δυο βιβλία. Πράσινα από το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο. Πάω Αθήνα, αύριο γράφω μάθημα. Φοράω φούστα πουά και άσπρο φανελάκι, μοιάζω με φοιτήτρια αλήθεια. Ξεφυλλίζω τις σελίδες και ονόματα πετάγονται, Πικάσο, Μονέ, Μανέ, Ρενουάρ, Μπρουνελέσκι. Πίσω από τις λέξεις το μυαλό μου ταξιδεύει… στο ριγέ, πολύχρωμο φανελάκι που φόραγε ενώ κοιμόταν δίπλα στο μπαμπά της όταν εγώ έκλεινα την πόρτα κι έφευγα …στα πλατσουρίσματα εκεί που σκάει το κύμα γεμίζοντας τα κουβαδάκια με άμμο και πέτρες… πώς να συγκεντρωθώ… πρώτη φορά φεύγω μόνη μου… μετά από λίγο στο ρεύμα προς Αθήνα, η εθνική οδός άδεια. Πετυχαίνω το τραγούδι του Sakis που την ξετρελαίνει και το τραγουδάω δυνατά… μόνη μου… προσπαθώντας να μην κοιτάξω από το καθρεφτάκι στο πίσω κάθισμα… σε ζητώ παράφορα γλυκιά μου!