All I Need

Μπα δεν έχω όρεξη για απολογισμό φέτος. Βασικά αυτές τις μέρες το μυαλό μου είναι στο τι έχω να κάνω και όχι στο τι έχω κάνει. Έχω να γράψω δύο εργασίες, τη μία σε μία εβδομάδα, να πάω στον γυναικολόγο, να πάω ταξίδι στη Βαρκελώνη (μη βαράτε, βρήκαμε εισιτήρια με 100 ευρώ το άτομ ο πήγαινε έλα), να πάω έναν Ρουβά πριν γεννήσω, να ανοίξω το etsy-μάγαζο που έχω στα σκαριά και κάπου εκεί στο τέλος του timeline να ρίξω μια καισαρική, έτσι γιατί μας αρέσει. Και να γυρίσω σπίτι, να βρω ισορροπίες, να ξαναθυμηθώ πως θηλάζουν, πώς αντέχουν τα ξενύχτια, πως αγαπάνε από την αρχή, ακόμη πιο δυνατά.

Προχτές, πήγα με τη Δανάη στo mall και γινόταν χαμός. Και επειδή το καρότσι το έχουμε κόψει προ πολλού επειδή μου φαίνεται λίγο αστείο ένα παιδάκι δύο χρονών να το πηγαίνω βόλτα με καρότσι, οπλίστηκα με υπομονή και ευχαριστήθηκα τα ψώνια μου. Η μικρή ήταν γενικά συνεργάσιμη εκτός από δυο τρεις φορές που είχε κολλήσει σε κάτι αυτοκινητάκια και μετά θύμωσε και δεν κουνιόταν από τη θέση της μουτρωμένη. Δεν της φώναξα καθόλου, απλά προσπαθούσα με το μπούρου μπούρου να την πείσω να συνεχίσει. Ούτε κι εγώ δεν ξέρω τι έλεγα, ότι έχω κουραστεί, ότι θα πάμε να βρούμε την ξαδέρφη της, ότι έχει πολύ κόσμο και φοβάμαι μη τη χάσω, ότι να πάμε παρακάτω που έχει κι άλλα παιχνίδια, κάποια στιγμή την έπειθα και συνεχίζαμε. Κάπως έτσι την κοιμίζω και τα μεσημέρια, τώρα που κόψαμε την πιπίλα και είναι λίγο πιο δύσκολο να κοιμηθεί μόνη της. Με την πειθώ. Πάω για δικηγόρος κάθε μεσημέρι.

Και μετά ξέρεις τι σκέφτηκα; Ότι δεν βιάζομαι. Γι’ αυτό και δίνω χρόνο στη Δανάη να ξεσπάσει, να κλάψει, να κάνει το καπρίτσιο της και μετά να έχω χρόνο ήρεμα να της εξηγήσω κάτι, με επιχειρήματα. Αστείο ακούγεται αν σκεφτείς ότι μιλάω για δυο χρονών παιδί. Κι όμως της μιλάω καιρό τώρα σαν να είναι μεγάλη. Με την έννοια ότι δεν την γράφω όταν μου λέει μαμά κι εγώ μιλάω στη φίλη μου, επειδή είναι μωρό και δεν καταλαβαίνει. Φαντάζεσαι να σου μιλάω εγώ  κι εσύ να με γράφεις; Να σε φωνάζω κι εσύ να κάνεις ότι δεν με ακούς;  Δεν ξέρω τι θα γινόταν αν είχα δουλειά να πάω κάθε πρωί και π.χ. η Δανάη δεν ήθελε να ντυθεί ή να πιεί το γάλα της κι εγώ βιαζόμουν. Ίσως είχα γίνει υστερική κι εγώ ή λιγότερο ήρεμη. Όμως, αν δεν κάνω τεράστιο λάθος και μεγαλώνω με τον πιο κακομαθημένο τρόπο ένα παιδί, ότι δίνοντας της χρόνο, χωρίς να βιάζομαι, κάνω καλό και στα δικά μου νεύρα αλλά και στη δική της διάθεση. Δεν είναι terrible twos  αν δεν θέλεις να είναι.

Δεν ξέρω πως θα είναι η ζωή με δύο παιδιά. Ίσως θα δοκιμάσει τις αντοχές μου και τις αυτοσχέδιες θεωρίες μου περί ανατροφής. Μπορεί όσα σκέφτομαι σήμερα σε τρεις μήνες να τα λούζομαι και να τρέχω φωνάζοντας πανικόβλητη μέσα στο σπίτι.  Μπορεί η ζωή να συνεχιστεί έτσι ακριβώς. Με παύσεις για να ακούω, να βλέπω, να μην χάνω ούτε λεπτό από τις εκφράσεις που παίρνουν τα πρόσωπά τους. Να μην προσπερνάω καμία στιγμή. Στο κάτω κάτω, αυτή είναι η περιουσία μου, ό,τι έχω μάθει τα τελευταία δυο χρόνια.