Πριν από δυο ημέρες τελειώσα να διαβάζω ένα βιβλίο, "Το Δωμάτιο" της Έμα Ντόναχιου που κυκλοφορεί στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Το τι συναισθήματα μου ξύπνησαν οι σελίδες του δεν περιγράφονται. Η ιστορία, εν ολίγοις, είναι η ζωή ενός πεντάχρονου αγοριού ο οποίος ζει με τη μητέρα του μέσα σε ένα δωμάτιο. Εκεί γεννήθηκε, αυτός είναι ο κόσμος του. Η μητέρα του ήταν θύμα απαγωγής και συνεχόμενων βιασμών (εξού και η γέννηση του μικρού) και βρίσκεται εκεί τα τελευταία επτά χρόνια. Ο απαγωγέας επισκέφτεται το δωμάτιο και τους προσφέρει τα απαραίτητα προς το ζην όμως του κρατά φυλακισμένους εκεί, σε έναν κόσμο χωρίς παράθυρα, μόνο με ένα φεγγίτη ψηλά στο ταβάνι.
Σε αυτόν τον μικρόκοσμο λοιπόν βασιλεύει η αγάπη. Μιας μάνας για το παιδί της. Η φαντασία. Η δημιουργικότητα. Η έμπνευση. Από το τίποτα, από ευτελή υλικά, από φανταστικές ιδέες και μόνο, ο Τζακ ζει την καθημερινότητα του χωρίς να βαριέται, χωρίς να γκρινιάζει, χωρίς να θυμώνει και κυρίως μαθαίνει πράγματα, όχι μόνο γραφή και ανάγνωση, αλλά ρουφάει σαν σφουγγάρι ό,τι του μαθαίνει η μαμά του. Ό,τι δηλαδή θα έκανε και ένα παιδί στην ηλικία του στον έξω κόσμο. Βέβαια υπάρχουν πράγματα για τα οποία δεν ξέρει την όλη αλήθεια. Η τηλεόραση και οι κόσμοι της δεν είναι αληθινοί. Η μητέρα δίνει την δική της εξήγηση για την απόκρυψη της αλήθειας προς το τέλος του βιβλίου.
Η συγγραφέας εμπνεύστηκε την ιστορία μετά την αποκάλυψη της πολύκροτης υπόθεσης στην Αυστρία το 2008. Η σχέση γιου μάνας, παιδιού μάνας σε ένα τόσο άθλιο περιβάλλον μπορεί να ανθίσει. Ένα από τα καλύτερα στοιχεία του βιβλίου είναι ότι την ιστορία την διηγείται ο ίδιος ο μικρός Τζακ και μέσα από τα μάτια του και την παιδική αθωότητα διαβάζουμε πιο εύκολα αυτό το τόσο δύκολο και κλειστοφοβικό βιβλίο. Και τι μου δίδαξε η ιστορία εμένα; Να σκέφτομαι αυτή τη μανούλα κάθε φορά που βαριέμαι να σηκωθώ από τον καναπέ για να παίξω με την κόρη μου, να βρίσκω δημιουργικές ιδέες για να μη βαριέται εκείνη ποτέ, να της μαθαίνω τον κόσμο μέσα από τα μάτια μου, να ξέρω πως για την κόρη μου εγώ είμαι ο ήρωάς της και το πρότυπό της και είτε είμαστε κλεισμένες σε 10 τετραγωνικά είτε σε ένα μεγάλο σπίτι, η αγάπη μου για εκείνη θα μεγαλώνει και θα μεγαλώνει.....
Υπάρχει το site του βιβλίου το οποίο είναι υπέροχο εδώ και το site της συγγραφέα εδώ.
Το βίντεο του βιβλίου μεταφρασμένο από τις εκδόσεις Ψυχογιός εδώ.
Σε αυτόν τον μικρόκοσμο λοιπόν βασιλεύει η αγάπη. Μιας μάνας για το παιδί της. Η φαντασία. Η δημιουργικότητα. Η έμπνευση. Από το τίποτα, από ευτελή υλικά, από φανταστικές ιδέες και μόνο, ο Τζακ ζει την καθημερινότητα του χωρίς να βαριέται, χωρίς να γκρινιάζει, χωρίς να θυμώνει και κυρίως μαθαίνει πράγματα, όχι μόνο γραφή και ανάγνωση, αλλά ρουφάει σαν σφουγγάρι ό,τι του μαθαίνει η μαμά του. Ό,τι δηλαδή θα έκανε και ένα παιδί στην ηλικία του στον έξω κόσμο. Βέβαια υπάρχουν πράγματα για τα οποία δεν ξέρει την όλη αλήθεια. Η τηλεόραση και οι κόσμοι της δεν είναι αληθινοί. Η μητέρα δίνει την δική της εξήγηση για την απόκρυψη της αλήθειας προς το τέλος του βιβλίου.
Η συγγραφέας εμπνεύστηκε την ιστορία μετά την αποκάλυψη της πολύκροτης υπόθεσης στην Αυστρία το 2008. Η σχέση γιου μάνας, παιδιού μάνας σε ένα τόσο άθλιο περιβάλλον μπορεί να ανθίσει. Ένα από τα καλύτερα στοιχεία του βιβλίου είναι ότι την ιστορία την διηγείται ο ίδιος ο μικρός Τζακ και μέσα από τα μάτια του και την παιδική αθωότητα διαβάζουμε πιο εύκολα αυτό το τόσο δύκολο και κλειστοφοβικό βιβλίο. Και τι μου δίδαξε η ιστορία εμένα; Να σκέφτομαι αυτή τη μανούλα κάθε φορά που βαριέμαι να σηκωθώ από τον καναπέ για να παίξω με την κόρη μου, να βρίσκω δημιουργικές ιδέες για να μη βαριέται εκείνη ποτέ, να της μαθαίνω τον κόσμο μέσα από τα μάτια μου, να ξέρω πως για την κόρη μου εγώ είμαι ο ήρωάς της και το πρότυπό της και είτε είμαστε κλεισμένες σε 10 τετραγωνικά είτε σε ένα μεγάλο σπίτι, η αγάπη μου για εκείνη θα μεγαλώνει και θα μεγαλώνει.....
Υπάρχει το site του βιβλίου το οποίο είναι υπέροχο εδώ και το site της συγγραφέα εδώ.
Το βίντεο του βιβλίου μεταφρασμένο από τις εκδόσεις Ψυχογιός εδώ.
