Eleni Dimitris Barcelona

Καθόμουν στην ταράτσα του Μουσείου της Ιστορίας της Καταλονίας ενώ έδυε ο ήλιος στη Βαρκελώνη και χάζευα το λιμάνι. Τελευταία μέρα ατέλειωτου περπατήματος και αμέτρητων τάπας. Ό,τι πρέπει δηλαδή για μια έγκυο με διαβήτη. Και σανγκριά, και κατέβασμα των σκαλιών της Sagrada Familia, που σου κόβει ούτως ή αλλως την ανάσα με το που τη βλέπεις, που να κατέβεις και τις ελικοειδείς σκάλες. Και ψώνια σε zara, mango και αλλα ισπανόφερτα μαγαζιά που είχαν 70% έκπτωση. Και παντού Gaudi, και μουσείο Πικάσο που δεν βαρέθηκες, και βρωμερό μετρό, ξέρεις με αυτή τη μυρωδιά που την αντέχεις λόγω σεβασμού που η πόλη έχει μετρό εδώ και τόσα χρόνια. Και μια φωνούλα στο τηλέφωνο «να ΄ρθεις μαμά. Τώρα.» Και κάτι μαχαιριές στην καρδιά. Και τύψεις και ανάμεικτα συναισθήματα. Και παντού σοκολάτες και ψωμοτύρια και ζαμπονάκια. Και μπύρες και κρασιά. Και να λες ότι ήρθες στην ιδανική πόλη τη λάθος στιγμή! Και που και που να χτυπάει κάτι τιμές το ζάχαρο που να θες να κρυφτείς σε κανένα φούρνο και να φας με τη σειρά όλα τα γλυκά και μετά τα αλμυρά! Και να λες, να τώρα που θα πάει, θα τον πετύχω τον Guardiola σε κανένα στενό να του ζητήσω αυτόγραφο! Και πολύ περπάτημα, και μια κοιλιά να αναπηδά που και που. Μάνα με το που θα γεννηθώ θα πω Hola και θα ζητήσω σανγκριά! Και μετά μια απέραντη, σφικτή αγκαλιά χωρίς λόγια, σαν αυτές στις ταινίες. Και δάκρυα! Και «τα δώρα μου, μαμά»!